Rozdział 89 ~ Szybki start w dorosłość

Jedna z pułapek dzieciństwa polega na tym, że nie trzeba rozumieć, by czuć. Kiedy rozum zdolny jest pojąć, co się wydarzyło, rany w sercu są już zbyt głębokie

~Carlos Ruiz Zafón "Cień wiatru"

    Zielony ninja podrzucił lekko pakunek, gdy ten zaczął mu się wymykać z rąk. Rozejrzał się na boki i przeszedł na drugą stronę jezdni. W oddali zobaczył logo baru "Pod Bobrem". Przyspieszył lekko kroku. Zastanawiało go, a ciekawość wręcz zżerała, co tym razem strzeliło jego ojcu do głowy oraz co takiego się przydarzyło wojownikom, że przepadli nagle jak kamień w wodę. 

   Popchnął drzwi biodrem a ciepło przyjemnie go otuliło. Obrzucił wzrokiem przestronne pomieszczenie usłane stolikami i barem z jednej strony a po drugiej maszynami do gry. Wypatrywał czwórki chłopaków i jednej dziewczyny. Nie zauważywszy ich ruszył powoli przed siebie. Niektórzy rzucali mu ciekawskie spojrzenia, ale zaraz wracali do swoich zajęć.  

   No gdzie oni są? mruknął do siebie. 

   Przeszedł obok stolika, przy którym siedziała piątka dzieciaków całkowicie nie zwracając na nich uwagi. 

- Lloyd? - usłyszał swoje imię. Zerknął na chłopca z rozmierzwionymi włosami. Kogoś mu przypominał... 

- Spadaj mały, mam misję - rzucił przez ramię, lecz nim uczynił krok brunet złapał go za przegub. 

- Lloyd, to ja, Kai! 

   Garmadonek wbił wzrok w chłopca łudząco podobnego do tego Kai'a, tego, który zawsze kłoci się z Kelly, na dodatek ubranego w identyczny strój, co tamten Kai, ale ten był... dzieckiem. Dopiero, gdy zauważył inne dzieciaki siedzące przy tym samym stoliku wreszcie zrozumiał. Bronie zawinięte w materiał zabrzęczały, gdy upuścił je na podłogę. 

- Jesteście dziećmi! - krzyknął odskakując. 

   Klienci i personel na chwilę zamarli odwracając się w ich stronę. 

- Ciszej! - syknęła mini Kelly. 

   Lloyd nadal w szoku podniósł zawiniątko i położył je na środku stołu. Wojownicy odebrali swoje żelazne bronie. Tylko Kelly nadal posiadała oryginał. Garmadonek usiadł na kanapie obok Cole'a. Zniżył głos. 

- Jak to się stało? 

   Lider streścił mu zajście sprzed kilku godzin. Reakcja Wybrańca nieco ich zaskoczyła. Lloyd wybuchnął cichym śmiechem. 

- I co cię tak śmieszy? - warknął Jay. - To wcale nie jest zabawne; w tych ciałach nie mamy z nikim szans! 

- Sorki, ale to trochę zabawne - teraz wiecie jak ja się czuję i jak to jest być traktowanym z góry. 

- Ej to poważna sprawa! Jeśli nie urośniemy nie nauczymy się Spinjitzu i nie pokonamy Grandala. 

- A co ze mną? Ja znam Spinjitzu. 

- Ale nic nie wiesz o Grandalu - zaoponował Kai. 

- Wy też nie - mruknął półgębkiem. 

- Więc musimy znaleźć, kogo kto zna się na tych bestiach i wie jak je pokonać - zawyrokowała Kelly. 

   Twarz Lloyd'a rozpromieniła się. 

- Znam takiego kogoś.

~ * ~

   Ninja spojrzeli po sobie ze sceptycznymi minami, ale bez słowa weszli do, z pozoru małego, sklepu na przedmieściach centrum ustawionego między dwoma potężnymi wieżowcami. Napis na dachu głosił "Yama Komiksów Ninjago". Przekroczyli próg wraz z odgłosem dzwoneczka zawieszonego nad drzwiami. Chłopacy zaniemówili. Przy wszystkich ścianach pięły się regały aż po sam sufit zapełnione kolorowymi pisemkami - komiksami, jak też filmami i serialami. W innych okolicznościach byłby to raj na ziemi dla dzieciaków w ich wieku. 

- Zabrałeś nas do sklepu z komiksami?? - zdziwił się Cole nie wiedząc, na co tu przyszli. 

- Wow, "Szalony Deyl!" - zawołał Jay i jednym susem dopadł jeden z komiksów. - Pierwsza edycja; kiedyś uwielbiałem tego świra! - Zorientował się, że przyjaciele się na niego patrzą ze wszystko mówiącymi minami. Szybko odłożył komiks na miejsce i obciągnął bluzkę. Otrząchnął. - Ale dziecinada... 

- Nie kupimy ci twojego komiksu! - oznajmił od razu Kai ze srogą miną. - Sprawa jest poważniejsza a ty...! 

   Lloyd popchnął go do przodu. 

- Uwierzcie mi, wiem, co robię. Tylko jedna osoba może nam coś powiedzieć o nieistniejącym potworze. 

   Podeszli do lady ustawionej na końcu sklepu. Za kontuarem stał mężczyzna po trzydziestce. Pomarańczowa koszulka głosiła to samo, co napis nad wejściem a brązowy wąsik i brudka  dodawały mu uroku. 

- Chłopcy, i Kelly, przedstawiam wam Rufusa Makalistera, znanego też, jako Pan Yama - oznajmił Lloyd dumnym głosem jakby mówił o ważnej osobistości. 

   Rufus Makalister podniósł na nich wzrok znad komiksu. Jego twarz rozświetlił słaby uśmiech. 

- Proszę, proszę, kogo to do mnie przywiało. Lloyd "Hemoraid" Garmadon wreszcie do mnie zawitał. Gdzieś ty się podziewał? - zagadnął i oparł się k blat jakby nie zauważając obecności pozostałych ninja. 

   Hemoraid Garmadon wzruszył ramionami. 

- Miałem parę spraw na głowie. 

- Jeśli przyszedłeś kupić najnowszy tom "Kosmo Mistrza" to przykro mi, ale sprzedałem już wszystkie egzemplarze. 

   Mina Garmadonka zrzedła nieco. Za późno ugryzł się w język. 

- Sprzedane? Wszystkie?! - jęknął. Kai dźgnął go pod bok. Lloyd otrząsnął się. Podszedł bliżej lady. - Panie Yama mamy problem i potrzebujemy pana pomocy - oznajmił cicho. 

   Rufus pochylił się do przodu zaintrygowany. 

- Brzmi ciekawie. Mów dalej. 

- Na wolności znalazł się Grandal i musimy wiedzieć jak go pokonać! 

   Mężczyzna uśmiechnął się szerzej. 

- To pytanie czysto teoretyczne, mam rację?

- E tak oczywiście, że tak! - Lloyd szybko potaknął. No tak, jest dzieckiem i przecież nikt nie bierze jego słów na poważnie. 

   Pana Yama zeskoczył z krzesła - okazał się dość niewielki - i podszedł do jednego z kilkunastu regałów. Ninja niczym wierne pieski powędrowały za nim. Sięgnął po niebieską okładkę z pyskiem czerwonej bestii. 

- Dronozaurus Teropos Grandalikus. Mimo że wyginął powstała cała masa filmów, seriali i komiksów opisujących tego dawnego łowcę, który to zawsze, ale to zawsze dopada swoją ofiarę. 

- Gość wie, co mówi - szepnął Smith. 

   Kelly westchnęła i zadrobiła w miejscu. Zadarła głowę. Szklany dach ukazywał rdzawo-purpurowe niebo. Zbliżał się zmierzch. 

- Można go jakoś zatrzymać? - zapytał Lloyd. Wszyscy bez słowa oddali mu pałeczkę w prowadzeniu rozmowy. 

- Przede wszystkim musicie wiedzieć, że jego ciało jest odporne na shurikeny, kosy, nunczako, katany i miecze, czyli na jakąkolwiek broń - zaczął wywód Pan Yama. Najwyraźniej całą sprawę traktował tylko, jako czysto teoretyczną. Szkoda, że tak nie było. - Poluje tylko o zmierzchu. Grandala można pokonać jedynie za sprawą światła - jak wampira. Najlepszą bronią byłyby moje miecze świetlne, najwyższa i najnowsza klasa. 

   Wskazał na oszkloną wystawę. Za szybą wisiało 5 świetlówek o różowych ostrzach. 

- Bierzemy. - Kai już sięgał po sprzęt, ale ręka właściciela go powstrzymała. 

- Hola, hola, chłopcze. Te cacka można zdobyć jedynie poprzez wygraną w konkursie o Kosmo Mistrzu. 

   Wskazał ruchem ręki na grupkę dzieciaków zebranych na tyłach sklepu. Otoczyli ciasnym okręgiem chłopaka w wieku Lloyd'a od którego biła aura pewności. Wojownicy rzucili Garmadonkowi szybkie, pytające spojrzenia. 

   Twarz Wybrańca rozpromienił dziki uśmieszek. 

- Dam sobie radę.

~ * ~

    Konkurs wiedzy o Trisie Toneganie trwał bitą godzinę. Pan Yama grał sędzię i komentatora równocześnie. Po pierwszym kwadransie odpadła już połowa uczestników. A po następnych dwóch  kolejna połowa. Gdy zaczęły się najtrudniejsze pytania pozostała tylko dwójka najlepszych uczestników. Fin "Fernandis" Fenr oraz Lloyd "Hemoraid" Garmadon. Grupka widzów także podzieliła się na pół. 

- Kolejne pytanie dla Lloyd'a - zawołał Rufus. Skandowania ucichły. 

   Jay przeszedł na kolejny bieg i niczym rodowity królik zaczął pałaszować różową watę. Kai uniósł brwi. 

- Serio? Wata cukrowa? 

- No, co, chcę się nacieszyć dzieciństwem! - odparł oblizując patyk. 

   Pan Yama przemawiał dalej:

- Jaki brzmi najpopularniejszy cytat Trisa Tonegana? 

   Lloyd odchrząknął. 

- "Fair? Takiego słowa nie używa się tam skąd ja pochodzę!"

- Świetnie! Znowu mamy remis! 

   Rozległy się kolejne brawa i skandowania a serca wojowników zaczęły bić szybciej.  

- Skoro znów mamy remis przed nami ostateczne pytanie. Ten, kto jako pierwszy poprawnie na nie odpowie zwyyyciężaaa! Gotowi?

   Fernandis i Hemoraid skinęli głowami. Rzucili sobie spojrzenia "odpuść, i tak wygram".

- Jak Trisowi udało się uciec imperialnym szlamownikom?

   Mina Lloyd'a zrzedła. Nim zdążył zaoponować powołując się na fakt, że nie czytał jeszcze ostatniego tomu Fin odpowiedział na pytanie. 

- Odwrócił polaryzację cząsteczek, dzięki czemu wywołał efekt, który odpalił jego rakietę. 

    Dzieciaki wy buchnęły gromkimi brawami i otoczyły kółkiem zwycięzcę, wszyscy prócz ninja. Jednak radość i niedosyt nie trwały długo. Wszyscy zamilkli i zastygli w bezruchu. Ciszę, jaka zawładnęła sklepem przecinał odgłos czegoś ostrego i jednocześnie ciężkiego, co rysowało po szybie. Powoli zadarli głowy, aby spojrzeć na przezroczysty sufit. Na szkło spadały kropelki zielonej mazi prosto z bordowego pyska... 

- Grandaaaaal! - wrzasnął piskliwie Jay z oczami jak spodki. 

   Czerwona bestia spojrzała w dół. Jej zielone i pałające nienawiścią oczy błyszczące w półmroku spojrzały wprost na wojowników. Obnażył długie, ostre zęby. Postąpił dwa kroki wprzód. Szkło zaczęło pękać. Zamrugał parę razy, ponieważ światło od neonowego napisu poraziło go w oczy. Ryknął wściekle i zamaszystym ruchem ogona, na którym też piętrzyły się małe kolce bez problemu zwalił z dachu napis. Odciął tym samym jedyną drogę ucieczki - drzwi zostały zablokowane. Dzieciaki pisnęły. A zaczęły wrzeszczeć jeszcze bardziej, kiedy rozległ się głośny trzask i Grandal wpadł do sklepu w otoczeniu drobinek szkła. Ani na chwilę nie odrywał wzroku od wojowników. Ci natomiast nie wiele się zastanawiając przypadli do wystawy ze świetlówkami. Nunczako zbiło szybę. Wojownicy wyciągnęli "miecze" i je uruchomili. Stanęli twarzą w twarz ze swoim wrogiem. Różowe światło odstraszyło stwora na odległość metra. 

- To działa! - zawołał radośnie Jay wymachując mieczem. Postąpili kilka kroków do przodu, Grandal do tyłu. Schylał się i odwracał głowę byle nie patrzeć na blask. 

- No dobra, ale co teraz? - spytała Kelly wyciągając rękę jak najdalej przed siebie. - Będziemy go tak trzymać aż znów zamieni się w stertę kości? 

- Nie, przypuścimy ataaak! 

   Jay wyrwał do przodu i zamachnął się świetlówką. A'la broń uderzyła Grandala prosto w nos. Bestia warknęła i zmroziła spojrzeniem krew w żyłach Walkera. 

- Ups... - A mówiąc "ups" miał na myśli to, że jego świetlówka zdechła - przestała świecić. - AAAA! - W tempie błyskawicy znalazł się za przyjaciółmi gdzie stał też Lloyd. 

   Kai i Cole, jako następni zaatakowali licząc na łud szczęścia. Nadzieja okazała się płonna. Lider uderzył w zgarbiony grzbiet stwora. Świetlówka pękła na pół. Mistrz Ognia nawet nie dosięgnął celu - ogon Grandalikusa rzucił go na ladę. Zaraz za nim wylądował Bucket. Zane i Kelly szybko do nich podbiegli i, dosłownie, wspięli się na ladę. Światło ich "mieczy świetlnych" zatrzymało bestię na bezpieczną odległość. 

- Co robimy, co robimy, co robimy? - lamentował Jay chowając się za Kunoichi. - Nie pokonamy go tymi zabawkami! 

   Nagle drzwi z impetem otwarły się do środka pod wpływem solidnego pchnięcia Nyi Smith. Otworzyła szeroko oczy z przerażenia na widok Grandala szczerzącego kły przed wojownikami, ale szybko oprzytomniała. Zwróciła się do zbitych w kącie dzieciaków i właściciela:

- Na zewnątrz! Migiem! 

   Nie trzeba im było dwa razy powtarzać. Po sekundzie już ich nie było. Bestia nawet nie zwróciła na nich uwagi. Musiała zasłaniać się przed światłem, które wyrządzało mu ból. Jak u wampira zaczęła mu dymić skóra.

   Nya i Sensei wkroczyli do środka. Wu trzymał jakiś flakonik z fioletową substancją. 

- Cole! - Rzucił flakonik 10-latkowi. Bucket podskoczył i złapał go w locie. 

- Co to jest!? - zawołał.

- Serum, które sprawi, że Grandal rozsypie się w pył a wy wrócicie do normalnego wieku. Ale uwaga, jego działania nie da się już cofnąć. 

   Decyzja wydawała się oczywista. Skoro to jedyny sposób na pokonanie tego piekielnego stwora... 

- Czekaj! - zawołała Kelly powstrzymując rękę Cole'a przygotowaną do rzutu. Oderwała wzrok od Grandala, który to wykorzystał i wytrącił jej świetlówkę z dłoni. W akcie desperacji wycelowała w niego katanę. - Co będzie z Lloyd'em? 

   Dostał olśnienia. 

- No, na co czekacie? Zróbcie to! - zawołał Garmadonek. - To jedyny sposób! 

- Nie zrobimy, co tego, młody! - zaoponowała Kelly. - Nie odbierzemy ci dzieciństwa. To będzie nie fair! 

- I tak było przerypane. No dalej! 

   Grandal doskonale wykorzystywał chwile słabości i wahania swoich przeciwników. Zrobił elegancki piruet i ogonem zniszczył ostatnią świetlną broń. W pomieszczeniu zapanował pół mrok. Kłapnął szczęką o włos przed wojownikami. Ci stracili równowagę i spadli za ladę, która i tak za chwilę rozpadła się w drzazgi, gdy Grandal na niej stanął. Flakonik wypadł z rąk Cole'owi i poszybował wprost do Lloyd'a. 

   Garmadonek błyskawicznie podjął decyzję. Przyspieszenie biegu lat to jedyny wybór, aby wyszli żywo z tego starcia. Wskoczył na krzesło przywołując do jednej dłoni skrzącą się zieloną kulę energii, aby trzymać przeciwnika jeszcze przez parę sekund. 

- Takiego słowa jak fair nie używa się tam skąd ja pochodzę! - zacytował swojego ulubionego bohatera. - Wypchaj się! 

   Cisnął w Grandala flakonikiem. Ten rozbił się o jego pysk. Bestia zawyła, gdy fioletowy dym, bardzo podobny do tego, który sprawił, że nienawiść na nowo zaczęła płynąć w jego żyłach, zaczął oplatać jego ciało. Grandalikus wiercił się po całym sklepie przewracając pułki i rycząc wściekle.

    Sensei Wu i Nya przypatrywali się zza szyby jak stos kości spada na podłogę by w następnej chwili zamienić się w pył. Kurz przykrył scenerię. Nya wpadła do pomieszczenia. 

- Chłopaki! Kelly! - zawołała zanosząc się kaszlem, gdy drobinki podrażniły jej płuca. 

- Żyjemy... - odezwał się przytłumiony głos. 

   Pył opadł a Nya odetchnęła na widok swoich przyjaciół. Wojownicy wygrzebali się ze sterty gruzu, komiksów i drewna, która ich przygniotła. Czar podziałał. Znów byli nastolatkami, tak jak rano. Jay rozradowany jak skowronek rzucił się na szyję Smith nie zważając na mordercze spojrzenia Kai'a. 

- Ale... gdzie jest Lloyd? - spytał cicho Zane. 

   Rozejrzeli się. Chwilowy strach szybko wyparował, gdy jedna z desek została odrzucona w bok a spod niej wygrzebał się Garmadonek. A teraz raczej - Garmadon. 

   Wojownikom opadły szczęki. Lloyd nie był już małym kurduplem sięgającym im trochę za pas. Teraz liczył sobie na oko metr 80. Włosy też lekko mu urosły; grzywka była zaczesana na lewy bok. Z oczu zniknął dziecięcy błysk. Pojawiło się coś nowego - siła, pewność siebie, a przede wszystkim dojrzałość. 

   Wu poczuł ukłucie w sercu. Tak bardzo przypomina swego ojca... Miał wrażenie, że patrzy na swojego brata w okresie młodości, jeszcze niestrawionego przez zło i w jasnych włosach. 

   Lloyd  był jeszcze bardziej zszokowany od nich. Spojrzał na wuja. Wu westchnął z lekkim uśmiechem. 

- Chwila, gdy Zielony Ninja wypełni swoje przeznaczenie stała się bliższa - szepnął. 

   Lloyd wyprostował barki. Skinął głową. 

- Jestem gotowy.

~~~~~~~~

    WOLNOOOOOOOOOOOOOOŚĆ!!! Połowiczna ale jednak ^^ wreszcie uwolniłam się od rehabilitacji i mogę zająć się blogiem
Kelly: *oddycha z ulgą* czyli wyszłaś z dołka
   *je drożdzówkę i kręci się na krześle* Nope, ale mam na głowie problemy najlepszych koleżanek więc bardziej niż sobą przejmuję się nimi i tym aby zdały
Meg: Jak ja!
   Ta, ty to cicho siedź bo jeszcze jesteś martwa
Meg: Miałaś dzisiaj publikować prolog, no Nessieeeeeeeee
    Zastanowię się
Kelly: Ty to lepiej zrób tak aby zdać. I myśl o sobie w pierwszej kolejności
   ......... Nie będziecie źli jeśli rozdziały będą dłuższe? xd bo chciałabym skończyć ten sezon na 111 rozdziałach lub w ostateczności i w najgorszej sytuacji na 121... i mam żywą nadzieję że do wakacji się wyrobię >.>
Kelly: *prycha pod nosem* Już to widzę
   Dzięki za tą wiarę. Aż kipi.
Kelly: Spok.
   Ale przynajmniej wreszcie doszłam do momentu gdy Lloyd dorósł xD Tududuuuuum

To papa

Pozdrawiam

~Vanessa~