Rozdział 93 ~ Za stary by być dzieckiem, za młody by być mężczyzną

    Trzy bronie ścierały się ze zgrzytem zasypując ziemię srebrnymi iskrami. Promienie po południowego słońca oświetlały dwie postacie odcinające się na tle granatowego nieba. Raz gwałtowny atak padał ze strony postaci odzianej w szary strój, innym razem - ze strony zielonej. Wszystko działo się na paru metrach ubitej ziemi i żadno z nich nie chciało przekroczyć granicy skazując się tym samym na śmierć poprzez upadek z kilkuset metrów.

    Linia obrony zielonego wojownika została przełamana przez długą i zapewne też ostrą katanę. Lloyd wyskoczył do góry unikając tradycyjnego podcięcia i wylądował za swoją przeciwniczką. Nie zdążył zadać ciosu od tyłu; katana znów zagrodziła mu drogę. Kolejny raz naparł na swoje miecze nie dając rywalce satysfakcji. Jego oczy znalazły się na wysokości błękitnych tęczówek Kelly, które wręcz emanowały dziecięcą radością. Szeroki uśmiech tylko potwierdzał, że Kunoichi świetnie się bawi.

- Poddajesz się? - spytała nie przestając się uśmiechać.

- Chciałabyś - prychnął Wybraniec i odskoczył na bezpieczną odległość. Chwycił bronie za rękojeści tak, że ostrza skierowane były do tyłu. Pochylił się lekko do przodu i gwałtownie zaatakował - poruszał się z szybkością błyskawicy i Kelly musiała przyznać przed samą sobą, że ledwo, ledwo sparowała atak.

  Pięć smoczych łbów podniosło się z ziemi na kolejny odgłos ścieranych broni. Ułożyły się z powrotem, by lepiej widzieć niecodzienną walkę.

- No, no, idzie ci coraz lepiej - stwierdziła Kunoichi przerzucając katanę z ręki do ręki. Odetchnęła dwa razy aby unormować oddech, po czym uśmiechnęła się nastawiając broń. 

- Uczę się od najlepszych - odparł Wybraniec z błyskiem w oku. Wytarł perlące mu się na czole kropelki potu.

- Z grzeczności nie zaprzeczę. - Kelly przeszła do kolejnego ataku, w końcu kiedyś trzeba zakończyć tą walkę. Co jednak do prostych zadań na pewno się nie zaliczało.

   Lloyd w ciągu minionego tygodnia uczynił diametralne postępy. Coraz lepiej szła mu walka na miecze oraz posługiwanie się swoim żywiołem jak i pozostałymi pięcioma. Mimo to do pełni możliwości nadal daleka droga. Wszak u niego końcowym egzaminem będzie starcie z Garmadonem. 

   Nastolatka odbiła dwa ciosy i sama tyle zadała. Na boki znów posypały się iskry. Lloyd doszedł do takiego samego wniosku, co przeciwniczka - pora kończyć. Dyskretnie przywołał do jednej dłoni, którą specjalnie cofnął walcząc tylko jednym mieczem, małą kulę energii. Jednak znów nie docenił Kelly. Dziewczyna okazała się szybsza. Płazem broni uderzyła go w dłoń otoczoną wiązkami energii.

- Miało być bez używania żywiołów! - upomniała.

- Wybacz, zapomniałem, że nie masz już...

- Nie przypominaj tylko walcz! - zawołała i naparła ma skrzyżowane ze sobą miecze. - To, że straciłam katanę nie oznacza, że straciłam umiejętności i nie mogę cię pokonać.

- Ha, jestem Wybrańcem; nie pójdzie ci tak łatwo! - Po tych słowach cofnął bronie i błyskawicznie znalazł się za Kelly. Nim się zorientowała podciął jej nogi a gdy upadła na plecy przystawił skrzyżowane miecze do jej gardła. Nie potrafił skryć uśmiechu.

- Wygrałem! - zawołał rozanielony.

- Gratki, ale przeciwnik nadal dyszy, więc musisz go dobić.

  Thifer bez cienia strachu, nawet, jeśli był to tylko trening, patrzyła mu prosto w oczy; i vice versa. Lecz im dłużej Lloyd wpatrywał się w te niebieskie tęczówki tym trudniej przychodziło mu "zadać" ostatni cios. W końcu Kelly była... dziewczyną a on potraktował ją jak worek treningowy! Kelly westchnęła wywracając oczami, gdy ostrza cofnęły się o kilka milimetrów.

- Będzie cię trzeba oduczyć tego nawyku - mruknęła do siebie i jeszcze raz odetchnęła, po czym chwyciła Lloyd'a za nadgarstki i wkładając całą swoją siłę -  w końcu to już nie Garmadonek i swoje waży - przerzuciła go przez siebie.

   Chłopak gruchnął o ziemię. Kelly zabrała mu miecze, które wypuścił, stanęła jedną nogą na jego torsie a ostrza przystawiła do krtani - role się odwróciły.

- Jedna uwaga. W walce nie zgrywaj dżentelmena. Podczas starcia, dajmy na ten przykład, z zawodową morderczynią, która zabija bez mrugnięcia okiem też się zawahasz? - Uniosła brwi.

- No... raczej nie...

- Raczej to ona ci flaki wypruje. - Zabrała nogę i pomogła mu wstać.

   Oboje zalegli na ziemi opierając się plecami o lewy bok Ultra Smoka. Przez kilka sekund siedzieli w milczeniu łapczywie upijając kolejny łyki wody z butelek. Jedynym odgłosem panującym na szczycie Góry Pięciu Wiatrów - prócz oczywiście hulających tam podmuchów - było ich miarowe oddychanie, a zwłaszcza pięciogłowej bestii.

   Lloyd usiadł po turecku. Jego uwagę, już chyba od początku, gdy przyleciał tu z Kelly, aby w spokoju potrenować, zajmowało duże srebrne drzewo na małej górce kilkanaście metrów od nich.

- To Srebrne Drzewo. - Drgnął lekko, gdy Kelly odpowiedziała na jego niezadane pytanie. Oderwał wzrok od połyskujących w ostatnich blaskach słońca kory i przeniósł na nastolatkę. Kunoichi oparła brodę na kolanach podciągniętych do klatki piersiowej i wbiła wzrok tam gdzie on wcześniej. - Pamiętam jak Sensei kazał mi najpierw wleźć na tą górę, na piechotę, a potem strzelać z łuku do tego drzewa do puki do póty mi się nie uda.

- I udało?

  Kelly prychnęła cicho.

- Tak, po bólach i trudach. Nadal do końca nie widzę w tym sensu... podobno miało to ćwiczyć moją cierpliwość... Albo po to abym lepiej zgrała się ze swoim żywiołem?

   Przyniosła spojrzenie na swoją prawą dłoń. Przed oczami znów mignął jej obraz tamtej kobiety. Zamrugała kilka razy i zacisnęła dłoń w pięść.

- Ale chyba wyszło ci to na dobre - zaśmiał się cicho Wybraniec. Oparł tył głowy o łuskowaty bok i zapatrzył się w niebo. Pierzaste obłoki dawały efekt jakby unosili się ponad ziemią całkiem poza tamtą strefą i wszystkimi nieszczęściami, jakie w sobie kryła.

   Kelly pociągnęła kilka razy nosem.

- Śmierdolicie! (Pozdrowienia dla mojego klona xD) - zawołała i klepnęła Ultra Smoka w łapę. Ten fuknął i zamachnął się ogonem; refleks ocalił wojowników przed dostaniem w głowy.

- No, co, prawda w oczy kole!? -

Podrapała go pod skrzydłem. - Lloyd będzie musiał was umyć.

   Blondyn wyprostował się jak struna.

- Co, czemu ja!? - zakrzyknął. - Jako dziecko dawałem się wkręcać, ale teraz - nie ma mowy!

   Kelly roześmiała się w głos wyraźnie rozbawiona jego ofoszonym tonem.

- To w takim razie... - Zastukałam palcem w podbródek. - Papier, kamień, nożyce! -

- Hm?

- Nie mów, że tego nie znasz! Papier - otwarta dłoń, kamień - zaciśnięta w pięść, a nożyce to dwa  palce  rozłożone. Gramy do 1 próby; kto przegra myje smoka.

- A co z chłopakami?

- I tak się wymigają. Wrobimy ich następnym razem; dawaj!

   Lloyd skinął głową na znak zgody. Schowali prawe dłonie za siebie.

- Papier, kamień, czy nożyce!

   Garmadon wyciągnął zaciśniętą dłoń a Kelly rozłożoną. Kunoichi klepnęła go w rękę.

- Ha, wygrałam! - zawołała i zaklaskała dwa razy jak małe dziecko. - Papier bije kamień!

- Że jak, co, nie! - fuknął. - Jak papier może bić kamień? Przecież jest słabszy!

   Kelly wzruszyła ramionami i na powrót oparła się o smoczy bok.

- Mnie się nie pytaj, ktoś tak po prostu wymyślił i się przyjęło.

  Lloyd ciężko westchnął.

- Czyli czeka mnie ciekawy wieczór... - Podrapał łeb Flame'a który znalazł wygodne miejsce na jego kolanach.

- Mamusia nie nauczyła cię odpowiedzialności kupując pieska? - zapytała beztrosko. Zaraz pożałowała tego pytania.

- Nie miała takiej okazji; wolała oddać mnie do szkoły z internatem gdy byłem mały - wymamrotał cicho.

   Kelly poczuła się winna zepsucia dobrej atmosfery która rozpadł się jak porcelanowa  filiżanka. Przygryzła dolną wargę.

- Przepraszam.

   Wybraniec pokręcił na boki głową.

- Dawne czasy - westchnął.

- A... Czemu matka w ogóle cię tam oddała? - zapytała nieśmiało bojąc się że kolejnym pytaniem wywoła Armagedon i już totalnie wszystko szlag weźmie.

   Lloyd wzruszył ramionami.

- Sam chciałbym to wiedzieć. Zostawiła mnie w Darkli, szkole z internatem gdy nie miałem jeszcze 6 lat. Na do widzenia powiedziała tylko: "Wrócę po ciebie jak nadejdzie czas. Kocham cię". Ale upłynęło już... będzie prawie pięć lat, a po mojej matce ani widu, ani słychu. Może o mnie zapomniała, może nie chce mnie znać... może wyrzekła się mnie tak jak... ojciec - ostatnie słowo ledwo przeszło mu przez ściśnięte gardło. 

   Kelly przygryzła dolną wargę. No i co powinna odpowiedzieć? Stare jak świat i nieprawdziwe: "Będzie dobrze", "Jakoś się ułoży"? Może w innej sytuacji by coś dały, lecz ten problem bym nader beznadziejny. Kelly, wedle własnego mniemania, uważała siebie za marną pocieszycielkę, zwłaszcza jeśli chodziło o  kwestie rodzinne; w końcu jej  doświadczenie w tych sprawach równało się prawie zeru. Chyba że chrzanić słowa...

- Chodź, pokażę ci coś - oznajmiła.

- Hm? - Lloyd wyrwał się z własnych myśli wstając z ziemi podczas gdy Kelly wdrapała się na grzebie smoka. - Gdzie lecimy? - spytał usiadłszy za siodłem.

- Tajemnica - odparła z łobuzerskim błyskiem w oku. Szturchnęła piętami smoczy bok. - Wiesz gdzie lecieć, Vild! - zawołała a smok na potwierdzenie ryknął w niebo.

~ * ~

   Lloyd chyba wszystkiego by się spodziewał  ale nie tego. Najpierw lecieli przez kilka minut oddalając się od Góry 5 Wiatrów jak i od samej stolicy - udali się na równiny. Teren szybko przemienił się w dziki las, miejsce dla Wybrańca jeszcze nieodkryte. Zresztą nie tylko dla niego. Wszystkie smocze łby żywo i z zainteresowaniem obracały się na wszystkie możliwe strony. Tylko Vild a co za tym idzie i Kelly znali cel podróży i spokojnie parli naprzód.

   W którymś momencie Ultra Smok zniżył lot, lecz las wcale się prze przerzedził.

- Rozbijemy się! - wrzasnął Garmadon.

   Albo szczęście im sprzyjało, albo Kelly wiedziała co robi gdyż, prawie, gładko wylądowali na polanie w centrum zielonego lasu. Zsunęli się z grzbietu. Lloyd od razu ze wzrokiem wbitym na koniec polanki.

- Wodospad? - zapytał lekko zdziwionym głosem.

   Kelly uśmiechnęła się lekko. 

- Ta, moje sekretne miejsce gdzie przychodziłam swoimi czasy.

   Wybraniec klęknął przed taflą jeziora. To co od razu przykuło jego uwagę -  woda połyskiwała w kolorze ciemnego błękitu. Niespotykane. Zanurzył dłoń w płynnej cieczy.

- Sekretne? - powtórzył.

- No teraz już nie. - Kelly zaśmiała się pod nosem siadając obok niego. - Do tej pory o istnieniu tego miejsca wiedziałam tylko ja i Vild. Odkryliśmy je przez przypadek gdy lekko podminowana prowadziłam go na oślep.

- A co się tak "podminowało"? - Lloyd także usadowił cztery litery na miękkiej trawie. Zerknął do tyłu przez ramię. Ultra Smok z zadowoleniem obwąchiwał każdy krzak. 

- Ludzie - odpowiedziała po chwili Kunoichi,   zanurzając czubek buta w tafli jeziora. - Był taki dzień że całkowicie zwątpiłam w swoje powołanie jako kunoichi i miałam ochotę rzucić to wszystko w diabły. Mimo że chłopacy byli przy mnie czułam się strasznie samotna. Niby miałam rodzinę... ale to nie to samo co ta prawdziwa...

- Co chcesz przez to powiedzieć?

   Oderwała wzrok od jednego z cudów natury i przeniosła na chłopaka.

- Że ty nie powinieneś się poddawać bo masz rodzinę nawet jeśli tego nie odczuwasz.

   Lloyd przyciągnął kolana pod brodę. Wyglądał jakby znów miał 9-lat i był zagubiony w tym ogromnym świecie.

- Myślisz, że dam sobie radę w ostatecznym starciu... w walce z ojcem? - spytał niemalże szeptem.

   W oczach Kelly pojawiło się coś na kształt smutku, współczucia. Uderzyło w nią nagłe stwierdzenie - za stary by być dzieckiem, za młody by być mężczyzną. Utknął w martwym punkcie.

   Kelly wzięła wdech przeklinając samą siebie że nie potrafiła mu pomóc.

- Może... spróbuj podczas walki nie myśleć o Garmadonie jak o ojcu. - Spojrzał na nią jednym okiem spod kurtyny blond kosmyków. Rozłożyła ręce wzruszając ramionami. - Ja bym tak zrobiła.

- Ale nie wiem czy dam radę - syknął sam do siebie. Zacisnął powieki opierając czoło z powrotem na kolanach. Dłonie zawinęły się w pięści.

- Dasz. Musisz podołać, w końcu jesteś Wybrańcem!

- Chętnie oddam ten tytuł byle tylko mieć rodzinę - mruknął.

   Kelly odchyliła się w bok tym samym szturchając Garmadona w ramię. Ten prawie stracił równowagę.

- A ja chętnie cię utopie jeśli nie zmienisz podejścia - zagroziła, ale uśmiech tańczący na jej ustach zdradzał że raczej by tego nie zrobiła. Chociaż kto ją tam wie...

- Ale to nie ty masz na barkach los całej Krainy! - uniósł się.

- Ale na moich barkach i chłopaków spoczywa wyszkolenie ciebie abyś złoił tyłek Mrocznemu Władcy. - Podkreśliła ostatnie słowa. Nie powiedziała "Garmadonowi" co wiele znaczyło, zwłaszcza dla niego. Może faktycznie  powinien myśleć o Garmadonie jak o wrogu podczas walki....

   Nawet jeśli Kelly lub Lloyd chcieli coś dodać uniemożliwił im to dźwięk nadciągającego połączenia wydobywający się z "mega bransoletki" nastolatki.

- Ha...

- Gdzie wy jesteście do choroby!?

   Kelly odsunęła dłoń na bezpieczną odległość, by nie ogłuchnąć.

- Ciebie też miło słyszeć, Jay... - mruknęła.

- Miło nie miło, gdzie wy jesteście? - Nie dał jej odpowiedzieć i trajkotał dalej: - Dostaliśmy wezwanie do Muzeum Czasów Zamierzchłych.

- Wracają wspomnienia - westchnęła. - Coś pilnego?

   Jay nagle spoważniał, słuchać było po jego głosie.

- Chyba tak; wezwali też Sensei'a.

   Uniosła brwi. Skoro wzywali też i Wu to znaczy że sprawa była poważna.

- Zaraz będziemy. - Zakończyła połączenie i gwizdnęła. Ultra Smok podbiegł ku nim. Tym razem miejsce "kierowcy" zajął Wybraniec. Słyszał całą rozmowę więc o nic nie pytał.

   Już podczas lotu Kelly nachyliła się mu nad uchem aby przekrzyczeć huk powietrza.

- Ani słowa o Wodospadzie. To nasza tajemnica. A jak coś wypaplasz to cię tu zaciągnę i utopię. 

   Skinął głową z lekkim uśmiechem. Wbrew temu co Kelly myślała o sobie on uważał że jak chce to potrafi podnieść człowieka na duchu,  chociażby o odrobinkę.

Wykonane przez Amálię  ^^ ma dziewczyna talent *.* i więcej takich cudownych obrazków, jej ^^ 

Kelly: Jesteś głupia
  Co, czemu!? 
Kelly: Nie wiem, nie pamiętam, ale jesteś
>.>

~~~~~~~~~~~~~~ 
No i kolejny rozdział za nami. Znowu chyba wyszedł dłu...
Kelly: Wiem! 
Meg: *prawie wylewa herbatę* Co znowu?
Kelly: Wiem czemu Vanessa jest głupia! Bo nie skończyła jeszcze pierwszej części a wczoraj w nocy napisała prolog do drugiej!!!!!!!!!!!!!! 
*trze ucho* Ej no, miałam wenę to skorzystałam! No a wracając, to rodział znów długi (nie zabijać!)
kelly: Kolejny będzie dłuższy
  Jasnowidz się znalazł! No i ten... połowicznie mi się tenże rozdział podoba, ale opinię to pozostawiam wam a ja się żegnam i idę publikować coś do Meg
Cya! 
~Vanessa~ 
Kelly: I nie paringować mnie z Lloydem, niech was ręka Boska chroni!!! 
Meg: Ale wiesz że teraz mogą zacząć?
  Obie wypad, bo chcę to publikować!