Rozdział 72 ~ Here we are, don't turn away now We are the Warriors that built this town

 ♫music♫ 

   Gwar rozmów, muzyka, śpiewy, skandowanie i  odgłosy miasta przepełniały stolicę Ninjago. W samym jej sercu, w parku nazwanym od twórcy Krainy, trwało spotkanie odnośnie kłopotów z Wężonami. Nikt, reporterzy, dziennikarze, mieszkańcy, nie wiedzieli, że problem po części sam się rozwiązał gdyż Węże na ten czas wróciły do podziemi. Jednak nie byli świadomi, że w ich stronę sunął o wiele, wiele większy problem.
   Dwójka konduktorów siedziała w swoim kantorku. Nieświadomi zagrożenia rozłożyli się na swoich fotelach i bez większego entuzjazmu wpatrywali się w ekrany komputerów, w kolorowe linie - trasy metra. W tle grała niezakłócona niczym muzyka. Nagle jeden z nich zachłysnął się pitą przez siebie kawą. Poprawił się na krześle i wlepił nos w ekran.
- Ej Tooom? - odezwał się do kolegi starszego fachem.
- No, co jest Dylan? - mruknął niezadowolony, że ktoś przerywa mu drzemkę.
- Czy peron T11 nie jest przypadkiem w remoncie?
- No jest...
- To, czemu jedzie po nim jakiś pociąg?
   Tom uchylił jedno oko i spojrzał na ekran. Jedna linia mrygała na czerwono.
- Przerzuć na obraz z tamtych kamer.
   Dylan dwoma kliknięciami myszki uporał się z zadaniem. Oboje zlecieli z krzeseł z głośnym łomotem i brzękiem tłuczonego szkła, gdy zobaczyli "pociąg", którym była  ogromna wężowa głowa
- Na moją wypłatę! To wąż!
    Kilka sekund po tym jak konduktorzy dostali olśnienia ziemia pod mieszkańcami zadrżała. Wszyscy zamarli, muzyka przestała grać, rozmowy zamilkły. W następnej chwili zapanował chaos, gdy asfalt pękł na pół a na park padł ogromny podłużny cień. Pożeracz ryknął w niebo.

   Luna wpatrywała się z niedowierzeniem na twarzy w ogromnego węża. Inni uciekali w popłochu a ona stała jak sparaliżowana, nie mogąc się ruszyć. Do głowy jej nie przyszło, że Spotkanie Obrońców skończy się takim finałem. Zamierzała po nim udać się w świat. Jednak przyjdzie jej chyba na chwilę odłożyć te plany.

   Więc z takim czymś walczy Kelly....? mruknęła w myślach. Informacja, że jej kumpela jest wojowniczką nadal robiła na niej wrażenie. Kelly, ta Kelly, co kiedyś nie potrafiła o siebie zadbać, ta drobna i cicha, teraz miała walczyć z tym czymś? W takim razie gdzie ona jest, bo to monstrum patrzy prosto na mnie!!!

   Instynkt przetrwania doszedł do głosu i nakazał natychmiastową ucieczkę. Rzuciła się za siebie gnając ile tchu. Jednak wąż był szybszy. Wypatrzył sobie smaczną ofiarę i nie zamierzał puścić jej żywo. Szybkim ślizgiem znalazł się przed Tsukiro. Jego rozdwojony jęzor zasyczał głośno. Białowłosa krzyknęła, gdy zanurkował ku niej. Niespodziewanie poczuła jak ktoś chwyta ją w pasie i ciągnie do tyłu, a pysk Pożeracza uderza w miejsce gdzie stała.

- Musisz pakować się w najgorsze bagno? - spytał znajomy głos. Potrząsnęła głową i spojrzała na postać odzianą w szary strój z długą kataną w dłoni.

- Kel? - Przekrzywiła lekko głowę.

- Nie, wróżka chrzestna - odparła z sarkazmem i odciągnęła ją na bezpieczną odległość, do wąskiej alejki. Chłopaki zajęli się Pożeraczem. Zdjęła maskę a na ramiona opadła fala brązowych włosów. - Posłuchaj, widzisz, jaka jest sytuacja, więc mam prośbę a właściwie rozkaz. Ukryj się gdzieś, nie wiem gdzie, byle jak najdalej od tego zawszonego i przerośniętego gada.

   Pożeracza jakby ją usłyszał, bo fuknął wściekle i przybliżył pysk do alejki, jednak był zbyt wielki, aby wcisnąć tam choćby kieł.

- Rozmawia się, nie widzisz!? Trochę prywatności! 

   Kelly wzięła długi zamach i cięła kataną po skosie. Ostrze wyrządziło na wardze Pożeracza metrową ranę. Potrząsnął łbem sycząc i cofnął się, aby powyżywać się na reszcie. Luna zaśmiała się nerwowo.

- A wy w międzyczasie to pokonacie?

- Postaramy się - mruknęła Kelly widząc jak Pożeracz niszczy jeden blok. Wytarła jego krew rękawem bluzy. - Dobra, muszę pomóc chłopakom. Zwiewaj stąd.

   Tsukiro skinęła głową.

- W takim razie powodzenia... Kunoichi.

   Kelly uśmiechnęła się lekko a Luna pognała wzdłuż alejki i za chwilę zniknęła jej z oczu. Założyła na powrót maskę i wyszła z ukrycia akurat, gdy Jay wydzierał się na Pożeracza, bo ten zamierzał skosztować jego rodziców.

- ŁAPY PRECZ OD MOICH RODZICÓW PRZEROŚNIĘTA GADZINO! - Nunczako poszło w ruch i Król Węży skulił się pod ostrzałem.

- Jay, węże nie mają rąk-  skorygował Zane na parę chwil unieruchamiając przeciwnika poprzez lodową obręcz.

- Myślisz, że nie wiem!? - pisnął i solidnym kopnięciem sprawił, że auto jego rodziców zawarczało. Tak jak Kelly, rozkazał im ukryć się w bezpiecznym miejscu. Klekoczący się samochód zniknął za zakrętem. -  Nie wyjeżdżaj mi tu teraz z wężową anatomią!! Lepiej  strzelaj drugi raz, bo Pożeracz się oswobodził!

   Lodowa obręcz na wężowej szyi pękła zasypując ich odłamkami. Z shurikenów wystrzelił kolejny strumień, ale ten ledwie drasnął Pożeracza.

- Ktoś ma jakiś plan, czy nadal totalna improwizacja? - zapytała Thifer, dołączając do nich.

Rozproszyli się, gdy Pożeracz zanurkował ku nim. 

- Potrzebujemy większej siły rażenia! – zawołał Walker.
   Nya jak na zawołanie wystartowała z ziemi. Żelazna pięść spotkała się ze... ścianą, gdy wężowy król wykonał unik. Jak na swoje rozmiary poruszał się niewiarygodnie szybko. Robot zakołysał się a Smith z trudem nad nim zapanowała. Zanurkowała w dół nim zniknęli w paszczy. Pożeracz nie zamierzał łatwo odpuścić, ogon poszedł w ruch i samuraj rozniósł ścianę lądując tym samym w jakimś pokoju. Przynajmniej miał miękkie lądowanie, bo spadł na łóżko.
   Jay i Kai zareagowali równie błyskawicznie nim siostrę/dziewczynę pożarł Pożeracz. Jego uwaga przeniosła się na nich.
- Z drugiej strony to mógł być zły pomysł... - mruknął Kai i za chwile razem z Walkerem z piskiem zrobili "w tył wzrost nogi za pas".
   Ryk Pożeracza zmieszał się z innym rykiem. Lecz ten jakby wydobył się z pięciu ogromnych gardeł na raz. Niebo przeciął biały kształt, w węża uderzyła na raz fala ognia, skał, odłamków lodu, błyskawic, a na koniec, gdy już ledwo utrzymywał równowagę, silny podmuch buchnął w jego prawy bok i przewalił na ziemię.
- Flame!
- Shard!
- Rocky!
- Whisp!
- Vild! (O pamiętałam wszystkie imiona, dop. Autorki) 
    Smoki, a właściwie jeden smok, zatoczył dwa koła nad, starającym się dojść do siebie, Pożeraczem. Z kilku smoków powstał jeden, pięciogłowy, cały  pokryty białymi, lśniącymi łuskami. Jedynie łby miały w "tatuażach" dopasowanych kolorystycznie do stroju jeźdźca.
- Wygląda na to, że nasze smoki w okresie dorastania przeszły transformację - stwierdził Zane. - Coś jak nasza pełnia możliwości.
- Super, teraz może mamy szansę! - zawołał Jay.
   Pożeracz zdołał podnieść się z ziemi. Ultra Smok zanurkował ku niemu. Wpierw zaatakował Shard. Lodowa obręcz zacisnęła się na gardle wężowego demona. Lawina kamieni spadła mu na łeb, a ogień nadpalił koniuszek ogona. Równocześnie wiatr przyparł go do jednego z bloków a  pioruny przebiegły mu po całym cielsku. Pożeracz ryknął wściekły do granic możliwości i zanurkował pod ziemię pierwszy raz poważniej zraniony.
   Ninja zawiwatowali. Odzyskali nadzieję, że jednak może uda im się poskromić Pożeracza. Smok zaryczał tryumfalnie jak i radośnie zadowolony z faktu, iż wrócił do swoich właścicieli. Jak się okazało w najlepszym momencie. Złożył ogromne skrzydła i runął w dół. Rozłożył je kilka metrów nad ziemią i już miał dotknąć pazurami poharatanego chodnika, lecz w tym samym  momencie tuż pod nim wystrzelił wężowy łeb. Uderzył Ultra Dragona prosto w brzuch i wyniósł go kilkanaście metrów w górę. Nie poprzestał i z całym impetem uderzył go ogonem. Biała bestia przeleciała przez budynek i wylądowała kilka metrów za nim.
   Teraz to wojownicy wściekli się nie na żarty.  Nic jednak nie mogli zrobić gdyż Pożeracz usatysfakcjonowany zniknął między blokami. Pognali za swoimi wierzchowcami.
- Ty diabelski pomiocie, wężowa twoja mać! - warknęła Kelly widząc rozharatany prawy bok ich smoków. Przytuliła łeb Vilda, zapewniając, że Przerośnięta Gadzina za to zapłaci.
- No to tyle, jeśli chodzi o pomoc ze strony smoków - jęknęła Nya.
- I co teraz? Jedyna deska ratunku utonęła! - zawołał Jay.
- Musi istnieć jakiś sposób - mruknął Kai, gładząc szyję Flame'a. - Trzeba dostać się do jego słabego punktu. To jedyna opcja!
- Ale kto się tam dostanie? Nikt z nas nie da rady. Dzisiejszy dzień tylko to potwierdził. Jesteśmy w stanie tylko go przytrzymać albo "pokonać" na 30 sekund a potem on wyskakuje z zaskoczenia i łoi nam tyłki!
- Potrzeba nam kogoś, kto posiada moc równająca się z Pożeraczem... - uznał Cole.
- Tata...? - Lloyd przekrzywił głowę w bok i przymrużył powieki. Powędrowali za jego spojrzeniem. Wzrok go nie mylił. Lord Garmadon stał kilka metrów od nich.
- Istnieje sposób, aby go pokonać, ale musicie oddać mi bronie - powiedział śmiertelnie poważnie.
- Pogrzało cię!? - krzyknął Jay. - Wszyscy dobrze wiemy, że jak ci je oddamy już nigdy ich nie zobaczymy!
- A widzisz inne wyjście? - odparował. Na potwierdzenie jego słów rozległy się ludzkie wrzaski, odgłosy wywracanych/zgniatanych aut i ryk Pożeracza. - Tylko ja posiadam moc, aby władać wszystkimi złotymi brońmi na raz. Wiem gdzie jest jego słaby punkt, wiem jak go pokonać. Lecz musicie oddać mi bronie!
   Jego argumenty były bardzo dobitne jak i prawdziwe. Lecz jeśli oddadzą bronie... Wiedzieli, że już nigdy ich nie zobaczą. Cały początek ich drogi ku zostania wojownikiem ninja koncentrował się na chronieniu magicznych broni przed Mrocznym Władcą. A teraz mieli od tak oddać swojemu wrogowi ich moc?
   Kai ścisnął mocniej  rękojeść Miecza. Przez parę dłuższych chwil bił się z myślami.
- Pokonaj tego zasranego gada, inaczej sprzeciwie się przepowiedni i osobiście ukręcę ci łeb - warknął, po czym, przeklinając ich beznadziejną sytuację, rzucił Miecz Ognia Garmadonowi. Reszta posłała mu zdziwione spojrzenia. - Nie mamy wyjścia - mruknął zaciskając dłonie.
   Westchnęli i także niechętnie oddali bronie. Garmadon nie potrafił powstrzymać głośnego śmiechu. Kelly obróciła kataną w dłoni.  Lord jakby czytał jej w myślach.
- Twoja broń na razie nie jest mi potrzebna. Jeszcze nie wiem, jaką odegra rolę w Finałowej Bitwie, lecz mogę cię zapewnić, że po nią wrócę. - Posłał jej chytry uśmiech.
- A ja mogę cię zapewnić, że łatwo jej nie dostaniesz - odparowała z kamiennym wyrazem twarzy.
   Garmadon roześmiał się i przyjrzał wszystkim bronią, o które tak długo walczył.
- Ja zajmę się wykończeniem Pożeracza, a wy przytrzymajcie go w jednym miejscu.
- Przytrzymać? - powtórzył Jay, gdy Garmadon zniknął między budynkami. - Przytrzymać!? Jak mamy przytrzymać takie wielkie bydle... Dobra, już nic nie mówię - zamilkł pod morderczym spojrzeniem Kelly i uniesioną dłonią gotową do zadania lewego sierpowego. - Lepiej ruszmy tyłki i przytrzymajmy Pożeracza, podczas gdy Garmadon będzie paradował z naszymi brońmi, których by the way zapewne nigdy nie odzyskamy.

*

   Kelly drobiła niespokojnie w miejscu. Wyciągnęła szyję. Kilkaset metrów od budynku, na którym stała, Jay wraz z Zane'm ślizgając się po lodowej zjeżdżalni uciekali przed Pożeraczem. A raczej starali się go przytrzymać. Ich szybki plan polegał na zaklinowania Pożeracza między budynkami, podczas gdy Lord Garmadon z ich brońmi go pokona. 

   Jay podczas skoku na sąsiedni dach zamachał energicznie rękami nad głową dając tym samym sygnał, że nadeszła jej pora. Wraz z Zane'm czmychnęli do budynku. Kelly zaczerpnęła powietrza, włożyła dwa palce do ust i gwizdnęła najgłośniej oraz najdłużej jak umiała. Pożeracz spojrzał w jej stronę. Zasyczał gniewnie i oblizał językiem ranę na wardze. 

- Tutaj przerośnięta gadzino! - krzyknęła. Błyskawicznie się odwróciła i przebiegła na drugi dach. W momencie skoku Pożeracz chapnął szczęką. Jego kły minęły ją o włos. Przeturlała się, aby zminimalizować upadek na niższe piętro, po czym pognała przed siebie. Do przebycia miała na oko 100-200 metrów nim dotrze do ślepego zaułka, w którym Pożeracz miał się zaklinować. Łudziła się żeby tak się stało. Inaczej pozostanie po niej mokra plama. 

   Zeskoczyła na jezdnię. Nie zwalniając ani na chwilę wymijała porzucone samochody. Prześlizgnęła się po masce jednego z nich, a za parę sekund auto zniknęło w wężowym żołądku. 

- Ma spust, kopany - mruknęła wodząc spojrzeniem dookoła. Wypatrywała uliczki, w którą musiała skręcić, aby dostatecznie dobrze zaklinować Pożeracza. Jest. Rzuciła się w lewo przed ogromnym pyskiem. 

- No tutaj jestem idioto! - zawołała i strzeliła w niego strumieniem wiatru, gdy ten stracił ją z oczu. Miała takie ułatwienie, iż posiadała swoją broń i mogła w razie, czego się nią posłużyć do obrony. Chociaż w starciu z kilkudziesięciometrowym wężem metrowa katana na nie wiele się zda. Bóstwo odwrócił się w jej stronę i od razu się rzuciło. Kłapnął szczęką, ale Kelly już dawno gnała do przodu. Pożeracz z coraz większym trudem - był na tyle szeroki, że zajmował całą ulicę - posuwał się do przodu. 

   Thifer zwolniła do truchtu. Odwróciła się twarzą do wroga i szła tyłem. Wiedziała, że do zapory w postaci kamiennej ściany pozostało jej raptem kilka metrów. A jednak Pożeracz nadal się poruszał. 

- No, co jest? - mruknęła. - Urósł jeszcze bardziej czy jak? 

    Pożeracz, niszcząc parapety i balkony, uniósł przód ciała. Kelly dotknęła plecami ściany. Hm, jakoś tego nie widzę... stwierdziła kwaśno domyślając się, co knuje gadzina. Zdawało mu się, że to on zapędził swoją ofiarę w kozi róg. Nie miał pojęcia jak bardzo się mylił. Gdy runął w dół Kelly skoczyła wzwyż i wylądowała na ocalałym balkonie. Ruch, który wykonał Pożeracz sprawił, że przebił się na drugą stronę i sam siebie dziabnął w ogon. Zaczął się szamotać i wierzgać, lecz utknął na dobre. 

- Było tyle nie żreć! - Kelly szybko oddaliła się na bezpieczną odległość. 

- Załatwione - zameldowała, dołączając do reszty. 

- W takim razie gdzie jest Garmadon? - warknął Kai niecierpliwie się rozglądając. 

- Tam! - zawołał po chwili Zane wskazując na najwyższy wieżowiec w centrum stolicy, przy którym zaklinował się Pożeracz. 

    Chmury nagle pociemniały i skumulowały się tuż nad budynkiem. W górę wystrzeliła intensywnie fioletowo-czerwona aura. Rozległ się huk, po całej stolicy przetoczył się podmuch energii, wywracając słabo przytwierdzone rzeczy. 

   Cztery Złote Bronie otoczyła ciemna aura z przebłyskami szkarłatu i fioletu. Garmadon zacisnął mocniej dłonie spoglądając w dół na Pożeracza oraz jego słaby punkt usytuowany na środku łba. To przez tego gada w jego żyłach płynie czyste zło. Przez niego stracił całe swoje dzieciństwo a co ważniejsze - stracił rodzinę. Zatracił się w sobie, uciekł do Podziemi chcąc być sam, chcąc czynić zło. Bliscy zeszli na drugorzędny plan. A jeszcze teraz ta zawszona przepowiednia!

   Gdyby Pożeracz go nie ukąsił może jego losy potoczyłyby się inaczej. Może ktoś inny stałby się "Mrocznym Władcą" i może nie musiałby walczyć z synem. Lloyd... Na dachu jednego z budynków dostrzegł mały zielony kształt. Małe dziecko, które stanie do najgorszej walki, jaką można sobie wyobrazić. 

   Potrząsnął głową odpędzając podobne myśli. Bronie wystrzeliły jeszcze intensywniejszą poświatą, gdy skoczył w dół ku wężowemu bóstwu. Pożeracz przekona się, że on też potrafi "kąsać", poczuje ten rozdzierający ból. Zemsta należy do mnie. 

- Daj mu popalić tato - szepnął Lloyd wodząc spojrzeniem za smugą czarnej aury. 

   Wrzask Pożeracza, gdy cztery bronie ugodziły w jego czuły punkt, sprawił, że bębenki mieszkańców o mało nie eksplodowały, podobnie jak wyłupiaste oczy Węża, kiedy przez całe jego ciało przebiegł potworny wstrząs. Następnie owo ogromne ciało eksplodowało. Przez stolicę Ninjago, ale też i przez wiele, wiele kilometrów dalej przelała się fala zielonej cieczy, oblewając wszystko i wszystkich. 

- Udało się? Udało się!! - zakrzyknął Jay i potrząsnął Cole'm. - Udało, udało, udałooo!

    Mieszkańcy dołączyli do wiwatujących wojowników. Wyszli ze swoich schronów i wylali się na ulicę brodząc po kostki w zielonej brei. Ciemne chmury rozpierzchły się ukazując błękit nieba. Mieszkańcy otoczyli okręgiem ninja, którzy zeszli z budynku, i zaczęli im gratulować. Lloyd zszedł z drogi jakimś fanką, nim te go staranowały. Nie zwracał uwagi na zniszczone miasto ani na zieloną ciecz. Usilnie szukał wzrokiem swojego ojca. Odszedł kilka metrów od tłumu. Natrafił jedynie na odciski stóp prowadzące na obrzeża Ninjago City. Poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. 

- Coś mi się zdaje, że niedługo spotkasz swojego ojca - powiedział Kai, odpędziwszy się od fanek.  

- I tego się właśnie obawiam - wymamrotał. Nie wiedział czy ma się śmiać, czy płakać. Już drugi raz, a nawet i trzeci, stracił ojca. I coś czuł, że tym razem na dłuższy okres czasu. Następnym razem spotkają się już, jako arcywrogowie i przystaną do Finałowej Walki. 

- Garmadon wyparował a to znaczy, że możemy pożegnać się z naszymi brońmi - stwierdził Walker i potarł kark. Biały łeb tak wielki jak on sam szturchnął go w ramię. - Ale przynajmniej odzyskaliśmy smoki! - Pogłaskał pieszczotliwie Whisp'a. Jeden promyk światła wśród kłębów ciemności. - Szkoda tylko, że nie może tego zobaczyć...

- SENSEI! - ryknął Cole przyprawiając stojącą obok Kelly o zawał serca. 

- Que? 

- No Sensei Wu!!! - Cole zeskoczył z autostrady, na której się znajdowali i pognał przed siebie. Pozostali ruszyli za nim, gdy wśród zielonej brei dostrzegli znajomy kapelusz. Krzycząc w niebogłosy wszyscy na raz uściskali Sensei'a, który nie wiadomo skąd, jak, gdzie i kiedy się tu wziął. Ale nie wnikali - cieszyli się jedynie ze "zmartwychwstania" Mistrza.  Najpóźniej od Wu odstąpił Lloyd. 

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że jesteś, wujku! - zawołał a jego twarz lekko się rozpromieniła. Stracił ojca, lecz przynajmniej odzyskał wuja. 

    Wu potargał blond włosy bratanka. 

- Ja też, nawet nie wiecie jak bardzo. - Wu rozejrzał się po okolicy. - Niezły bajzel narobiliście. - Gwizdnął cicho. 

- Ale przynajmniej pokonaliśmy Pożeracza! - zawołał Jay. - No w sumie to Garmadon go pokonał, ale my się do tego przyczyniliśmy. 

- Lecz mój ojciec zniknął, a wraz z nim Złote Bronie. 

   Wu wypatrzył w zielonym morzu znajomy przedmiot. Podniósł i otrzepał swój bambusowy kij. 

- Nie da się ukryć, w waszych broniach tkwi ogromna siła, ale zdolność samodoskonalenia jest jeszcze silniejsza. 

- Czy... - Lloyd zawahał się przez moment obawiając się zadać pytanie, na które w głębi i tak znał odpowiedź. - Czy naprawdę któregoś dnia będę musiał włączyć z tatą? 

- Któregoś dnia - podkreślił Wu. - A na razie cieszmy się, że Ninjago jest bezpieczne. Natomiast od jutra rozpocznie się nowy trening. Uczniowie sami staną się mistrzami, a wynik Finałowej Bitwy przesądzi o losach wszechświata. 

   Lloyd przełknął głośno ślinę. 

- Ale nie martw się, nauczymy cię wszystkiego co wiemy - powiedziała szybko Kelly widząc jego bladą minę. 

    Garmadonek uśmiechnął się lekko. 

    Może i straciłem ojca, ale zyskałem przyjaciół. A na razie - żegnaj tato. Kiedyś na pewno się spotkamy, lecz wtedy zobaczysz moją potęgę, potęgę Wybrańca. 

~~~~~~~~~

"-Co pani robi w moim pokoju, do jasnej cholery, złodziejska twoja mać!?"
Ja: *parska śmiechem i efektownie zlatuje z łóżka* Nie wiem czemu ale po przeczytaniu tego zdania dostałam sporego wenowego kopa tam gdzie plecy kończą swą szlachetną nazwę xD.  olałam przy okazji lekcje aleee tooooo szczegóóóóóóół. grunt że je rozdział

Kel: Widać jak bardzo pykło ci wyrobienie się z 1 sezonem do marca

Ja: Nie pomagaaaaaaasz. A rozdział mi się podoba więc ejst sukces i masz mi tego nie psuć *^*

Kelly: Oki, okiii
Ja: Ten blogger mnie nie lubi i jakoś zdania mi sie dziwnie poukładały... ale mniejsza. Nie wiem co tu na zakończenie napisać więc się żegnam i do nexta
Pozdrawiam 
~Vanessa~