Rozdział 59 ~ Cmentarz Duchów

- Przez ciebie się zgubiliśmy, idioto! - krzyknęła Kelly, przystając, aby złapać oddech.
- P-przeze mnie? - wydyszał Kai. - Moja wina, że jakiś duch nas gonił!?   

- Twoja, że zgubiliśmy się jeszcze bardziej!

- Skąd miałem wiedzieć, że to drzewo było jednak tym samym, które minęliśmy chwilę temu!? – odparł.
   Brunetka machnęła ręką i wyprostowała się. Spojrzała w stronę, z której przybiegli. Z mgły nic się nie wyłaniało. Na razie. 
-  Myślisz, że go zgubiliśmy? - zapytała cicho.
   Kai wzruszył ramionami. 
- Nie wiem po co wogóle zwiewaliśmy.
- Może dlatego, że ktoś zaczął drzeć się jak baba!   
- No ta jasne zwal wszystko na mnie! 
- A żebyś wiedział - fuknęła. Rozejrzała się w nadziei, że dostrzeże gdzieś jakąś ścieżkę.  Nic z tego. Wszędzie tylko mgła i drzewa. Oparła się o jedno z nich. 
- Za-rą-bi-ścieee - mruknęła, przejeżdżając sobie ręką po twarzy. 
   Kai obrócił się o 360°. Przeszedł kilka kroków i wytęrzył wzrok. Nie był pewien czy kawałek od nich nie jest spadek... Stwierdził jednak, że może to być tylko złudzenie. 
- I idź tu gdzieś z kobietą - westchnął.
- Czy ty coś sugerujes? - syknęła. 
-  Nie słyszałaś, że kobiety mają słaby zmysł orientacji w terenie?
   Za tą odpowiedź oberwał patykiem w tył głowy. 
- Myśl lepiej, jak nas stąd wydostać. 
- Czemu ja!?
- Bo kobiety mają podobno słaby zmysł orientacji w terenie, Panie GPS - zacytowała z tryumfalnym wyrazem twarzy. 
   Kai mruknął coś niezrozumiałego pod nosem, za pewne skierowanego pod jej adresem. 
- Zdaje mi się że jest tam jakiś spadek... Ale równie dobrze może mi się zdawać - Kai wychylił się, starając postrzec coś przez mgłę. Skończyło się to jednak tylko na tym, że zaplątał się jakoś o własne nogi, stracił równowagę i poleciał do przodu.
   Jego przypuszczenia były słuszne. Wykonał piękne fikołki, zlatując w dół zbocza. 
- Zdechłeś? - zawołała Kelly, zerkając w dół.
- Na twoje nieszczęście - nie! - odkrzyknął przytłumionym głosem. 
- Szkoda! Jak znajdziesz coś ciekawego to daj znać.
- No wiesz co! 
   Kelly rozsiadł się pod drzewem. Zamknęła oczy. Usłyszała wiązkę przekleństw gdy Kai wywalił się zachaczając o zwalone drzewo. Sama jednak nie próżnowała. Głowiła się jak zawiadomić pozostałych a co ważniejsze - jak ich znaleźć.  Ta mgła wydawała jej się jakaś.... dziwna. Jakby ten kto w nią wszedł  tracił zmysł orientacji i poczucia czasu. Nie wiedziała dokładnie ile czasu przebywają już na Martwym Wzgórzu, lecz dwie rzeczy wiedziała na pewno. Po pierwsze - jeśli szybko się nie ogarną Pythor zgarnie ostatnie ostrze. 
   A po drugie - im szybciej się stąd ulotnią tym lepiej. Brak obecności wiatru wprawiał ją w dziwaczne uczucie. Czuła się nieswojo. Jakby była tu kimś obcym, jakimś wrogiem. 
Ktoś tu jest - podpowiedział jej wyszkolony szósty zmysł. 
   Otworzyła jedno oko przekonana, że to Kai doczłapał się z powrotem na górę. Wrzasnęła i zerwała się z ziemi, gdy zobaczyła tego samego ducha, co parę minut temu. Lecz teraz widziała go wyraźniej. A raczej ją. Mała dziewczynka stała we mgle kilka metrów od niej. Przezroczyste włosy miała spięte w dwa warkocze. W oczodołach zionęła pustka  Prosta sukienka sięgała  do ziemi.
   Kelly wycelowała w nią kataną. Serce tłukło jej jak oszalałe. Doszła do szybkiego wniosku, że nie cierpi duchów. Do tej pory myślał, że nie istnieją. Dziewczynka postąpiła krok w jej stronę. Thifer cofnęła się o tyle samo. Zdała sobie sprawę, że duch dziewczynki wygląda na jakieś 6/7 lat. A więc umarła gdy była jeszcze dzieckiem... Kolejna myśl - może była mieszkanką zniszczonej wioski? Może coś by jej powiedziała....
Kelly to duch ogarnij się! - skarciła samą siebie, zaciskając powieki. Gdy na powrót je otworzyła mały duch stał metr od niej z wyciągniętą ręką. Odskoczyła z krzykiem.
- Nie pochodź! - starała się aby jej głos brzmiał stanowczo, ale nie zbyt jej to wyszło. 
Tup, tup.
   Kelly instynktownie cięła kataną w prawy przegub. Ostrze przeszło przez nie nieczyniąc żadnej krzywdy. No tak w końcu jest duchem. Ale w takim razie... Jak ją pokonać?! - pisnęła w myślach. Do tej pory duchy były dla niej czymś nierealnym. A teraz stała przed takowym nie mając pojęcia, jak się go pozbyć. Ten fakt wprawiał ją w lekką panikę. Sama nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nigdy tak nie panikowała. Zawsze była opanowała i starała się trzeźwo myśleć. Lecz teraz nie dawała rady. 
- Wiatr... - szepnęła dziewczynka z nutką złości i rozpłynęła się w powietrzu. 
   Kelly przez chwilę wgapiała się w miejsce gdzie przed chwilą stał duch dziewczynki. Co miała na myśli mówiąc wiatr... jednak długo się nie zastanawiała. Sekundę później zbiegła na łeb na szyję ze zbocza, z którego zleciał Kai. Przy okazji o mało, co go nie zabiła. 
- Uważaj jak lecisz! - zawołał z wyrzutem, podnosząc się z ziemi. - Ducha widziałaś, że jesteś taka blada? 
- A żebyś wiedział! Ten sam, co nas gonił był tam na górze! 
- I chciał cię zjeść? - uniósł brwi.
- Nie wymądrzaj się, bo sam byś darł się jak baba! 
-  Nie prawda!
- Prawda!
- Nie!
- Tak!
- Nie...!
   Przypomnieli sobie, że nie ma nikogo prócz nich kto mógłby ich rozdzielić. Zaprzestali więc kłótni.
- Taa... a w sumie to tu nie ma nic ciekawego możemy zawracać - powiedział szybko Smith.  
   Kelly złapała Kai'a za kołnierz, gdy ten w pośpiechu chciał wrócić na górę.
- Uno momento a tobie gdzie tak spieszno? - spytała unosząc brwi.
- Doszedłem do wniosku, że tam nic nie ma, więc możemy zawrócić i szukać reszty.
   Spróbował iść do przodu, lecz stalowy uścisk mocno go trzymał.
- Uważaj, bo uwierzę. Idziemy
   Thifer pociągnęła go za sobą. 
- Serio chcesz się tam pchać? - pisnął, próbując się wyrwać.
- A co tam niby jest takiego, że masz cykora, hm?
   Kelly odgarnęła ręką nisko zawieszone gałęzie cienkich drzew. Po paru metrach znalazł odpowiedź na swoje pytanie 
- Cmentarz. Tam jest cmentarz - jęknął Kai. 
   Prostokątna polana w środku lasu otoczona kamiennym płotem, z którego już nie za wiele pozostało. Mgła kłębiła się wokół nagrobków niczym ochroniarz. Kelly puściła Kai'a. Chłopak miał już jak najszybciej zawrócić, jednak jego towarzyszka przekroczyła zwaloną bramę cmentarza.   
- Ee ja nie wiem czy to jest dobry pomysł - mruknął, rozglądając się nerwowo na boki. 
- Jak chcesz to możesz zostać - odpowiedziała nie patrząc na niego. Szła powolnym krokiem żwirową ścieżką w głąb cmentarza. - Może spotkasz się z tym duchem jak Pythor znajdzie piąte Ostrze i obudzi Pożeracza.
   Kai spojrzał na nią po czym za siebie i z powrotem. 
- Zaczekaj! - podjął szybką decyzję i jeszcze szybciej pobiegł za nią. Po chwili zdał sobie sprawę, że to mógł być błąd. Znowu weszli w gęstą mgłę, co poprzednio skończyło się ucieczką tam gdzie nogi poniosą.

    Głucha cisza, nie licząc odgłosu ich kroków, dźwięczała im w uszach.

- Rozglądaj się za czymś, co może nam pomóc dojść do Ostrza – mruknęła cicho.

   Kai skinął energicznie głową. Kelly spojrzała na niego zdziwiona.

- No co? – warknął również szeptem.

- Nie nic. Po prostu dziwne, że nie zaczęliśmy się kłócić.

- Czyżby zaczęliśmy się dogadywać…

   Spojrzeli po sobie po czym parsknęli śmiechem.

- Chyba w twoich snach! – krzyknęli równocześnie. Zamilkli  gdy przypomnieli sobie gdzie są. Dalej szli w milczeniu. Aż doszli do końca cmentarzyska.

- Hm niezłą destrukcja – gwizdnął Kai.

   Ścieżka gwałtownie się skończyła. Metr od jej granicy leżała sterta kamieni. Niektóre miały nienaturalne zdobienia co oznaczało, że kiedyś musiały być posągiem, który został doszczętnie zniszczony. Kelly uklęknęła przed pół metrowej wysokości prostokątnym kamieniem, na którym kiedyś stał nieznanego pochodzenia posąg.  Przetarła jeden z boków z grubej warstwy kurzu i brudu. Pojawiły się napisy. Nie potrafiła ich rozczytać, ponieważ były napisane w jakimś starożytnym języku. Jednak obok zostały wyryte nowe, już we współczesnym języku. Przekrzywiła lekko głowę, starając się je odczytać.

Mistrz dał i Mistrz zabrał

Zwrócił swój gniew przeciw nam

Wytracił nas wszystkich

Zabierał ze sobą duszę

Pozostawiał martwe ciała

I rodziny w żałobie

Niech będzie przeklęty dzień

Gdy na świat przyszedł pierwszy demon, który nas zniszczył

Niech będzie przeklęty dzień

Gdy urodził się jeden z Sześciu Elementarnych

Panujący nad niewidzialnym żywiołem

  Kelly zatoczyła się do tyłu jakby ktoś mocno ją popchnął. Obraz jej się zamazał przed oczami, a w uszach zapiszczało. Pisk przemienił się w krzyk, potem we wrzask. Przerażony, pełen bólu. Niezrozumiałe fragmenty jakiś zdarzeń przemijały w tempie błyskawicy. Widziała wpierw spokojną dolinę i ludzi krzątających się po wiosce. Na polach stały wiatraki, ich śmigła pchał ospały wiatr. Sceneria nagle się zmieniła. Mieszkańcy biegali w popłochu, dzieci płakały. Niebo przeszywały błyskawice. Niewidzialna siła burzyła budynki, niszczyła drzewa. Na koniec nastała głucha cisza.

- Kelly! – Kai wydarł jej się prosto do ucha. Przeturlała się i zerwała na nogi, trzymając za ucho.

- Zgłupiałeś do reszty!? – krzyknęła. – Chcesz żebym ogłuchła!?

- Chciałem po dobroci to nie działało! – odkrzyknął. – Byłaś jak zachipnotyzowana! Co tam takiego przeczytałaś? – obniżył głos.

   Thifer wzięła głęboki wdech.

- Znajdźmy to Ostrze i wynośmy się stąd – mruknęła, wymijając go.

- Spławiasz mnie?

- Tak. Daj mi spokój i szukaj jeśli ci życie miłe.

   Kai stwierdził że dla jego dobra lepiej będzie gdy odpuści. Wyciągnął miecz. Otoczyła go ognista aura, która rozproszyła mgłę wokół niego. Zaczął powoli się przechadzać między nagrobkami, starając się na żaden nie wejść.

   Katana przecinała powietrze przed swoją właścicielką. Kelly nie wiedziała co ma sądzić o tym co przeczytała. Miała jednak niejasne przeczucie, że zna jednego z Elementarnych, cokolwiek oznaczał ten tytuł. Była też wściekła na tego kto doprowadził wioskę do ruiny a mieszkańców wpędził do grobu. Ktoś taki nie miał serca.

   Schyliła się żeby przejść pod gałęzią jednego ze starych i spróchniałych drzew. Rozejrzała się, obracając katanę w dłoni. Nagle poczuła jak ktoś wpada na nią od tyłu. Poleciała do przodu.

- Pogrzało cię! – wrzasnęła, zwalając z siebie Kai’a. Chłopak miał przerażoną minę i bladą twarz. – Znowu? – jęknęła i spojrzała przed siebie. Ujrzała to co przypuszczała. Ponownie duch tej dziewczynki. Syknęła pod nosem i wstała na nogi. Podminowana postąpiła dwa kroki w jej stronę.

- Czego od nas chcesz? – warknęła zatrzymując się dwa metry od niej.

   Zero odpowiedzi.

- Nic nie zrobiliśmy, więc łaskawie daj nam w spokoju szukać ostatniego Ostrza Kłów! Nie nasza wina, że twoja wioska została zniszczona!

- Ee Kelly, nie wiem czy to dobry pomysł denerwować ducha… - szepnął jej do ucha Smith.

- To tylko dziecko!

   Dziewczynka uśmiechnęła się i drugi raz wyciągnęła w jej stronę rękę.

- Może oddaj jej tego pluszaka – zasugerował Kai.

   Thifer zamrugała kilka razy, przypominając sobie, że za pas nadal ma wcisnietego starego miśka. Wyjęła go i rzuciła dziewczynce. O dziwo duszyczka złapała go. Jej uśmiech się powiększył, lecz przy pustych oczodołach nadal wyglądał trochę strasznie.

- Dobly wiatr – szepnęła lekko sepleniąc. Uścisnęła miśka. – Ty być dobla, nie zła.

   Brwi Kelly pojechały do góry. Zaczynała się w tym wszystkim gubić. Dziewczynka wskazała na szczątki posągu. – Klucz – wypowiedziała ostatnie słowo po czym zniknęła.

   WKSD wymieniło zdziwione spojrzenia. Kelly już totalnie nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Najpierw ich straszy, potem pomaga… Podeszli do posągu. Kai obszedł dookoła prostokątny głaz.

- Nic – wzruszył ramionami. Usiadł ciężko na kamieniu. – Chyba może pożegnać się z piątym ostrze…

   Nagle ziemia pod nimi się zatrzęsła i zaczęła zapadać.

   Thifer spojrzała na niego z kamienną twarzą i morem w oczach.

- Zabije cię – oznajmiła z totalną powagą.

   W następnej sekundzie oboje z wrzaskiem zaczęli spadać do ciemnej dziury.

~~~~~~~~
Ja: Już niedługo 60 rozdziałóóóóóóóóóóóów! :D
Kelly: Jak ci się zachce napisać, bo do tego to siłą było trzeba cię zaciągać. I znowu tak zakończyłaś że przy okazji i ciebie zamorduje...
Ja: Leeeeń T.T a poza tym nawał nauki i nie wiem jakim cudem udaje mi się wogóle coś napisać. W sumie to chyba za jakiś czas koniec tego sezonu... *zerka w notatki* Hm......... w sumie... to nie wiem ile jeszcze się zejdzie xD
Kelly: Z twoim leniem to dłuuugo. I jeszcze tak kończysz te rozdziały i wydłużasz moją pełnię możliwości... grr...
Ja: Nie warcz. Siad! *dostaje poduszką* No to ten... to chyba wszystko na dzisiaj ^^
Do nexta
Pozdrawiam
~Vanessa~