Rozdział 2 ~ Kosa Wstrząsów

   Pierwszą ze Złotych Broni, jaką przyszło im odnaleźć okazała się kosa Wstrząsów. Sensei poinformował ich, że znajduje się w Jaskiniach Rozpaczy. Tak, więc udali się w tamte rejony. Ninja nie wiedzieli, że całą drogę przyjdzie im ciągnąć Sensei'a na bryczce.

- Zrobię wszystko. Trzeba było siedzieć cicho – warknął Jay.

Mieli przed sobą najtrudniejszy fragment drogi, która pięła się w górę.

- Oj daj spokój Jay. Zawsze mogło być gorzej – powiedziała Kelly, biegnąca obok niego.

- Gorzej?

- No na przykład mogłoby padać. Grunt byłby śliski i mokry, a my pewnie byśmy przemokli...

   Chłopak już chciał coś odpowiedzieć, więc Kai postanowił zainterweniować. Powoli nudziło go to marudzenie jego nowego przyjaciela.

- Powiedzcie, jak się poznaliście? – spytał, ucinając zdanie Jay'a.

- Szczerze mówiąc, to gdyby nie Sensei nasze drogi nigdy, by się nie spotkały – zaczął Cole. – Sprawdzałem właśnie, co potrafię wspinając się na najwyższą górę. Gdy dotarłem na miejsce sądziłem, że jestem pierwszy, ale okazało się, że Sensei już tam był i popijał herbatę.

- Ja natomiast wypróbowywałem nowy wynalazek – paralotnie. Wylądowałem na dachu budynku i co się okazało? Że mistrz już tam jest i oczywiście popijał herbatkę – dodał Jay z kwaśnym uśmiechem.

- Sprawdzałem samego siebie nurkując w jeziorze. Dobrze mi szło, ale gdy się obejrzałem zobaczyłem Sensei'a, który nie wiem, jak, ale pił pod wodą swoją herbatę  – wyjaśnił Zane.

   Kelly spojrzała przez ramię na ich nauczyciela. W każdej z historii, gdy jej nowi przyjaciele go spotykali on popijał swoją herbatkę. Teraz, gdy oni go ciągnęli również. Uśmiechnęła się do siebie w duszy. Ten człowiek jest istną zagadką...

- A ty, Kelly jak spotkałaś naszego Mistrza od herbatek? – spytał, a jednocześnie zażartował Kai.  Od razu tego pożałował, gdy ich "Mistrz od herbatek" walnął go kijem w głowę. Nie za mocno, ale i tak chłopak to odczuł.

- Trenowałam strzelanie z łuku. Niestety przez przypadek postrzeliłam jednego ze szkieletów i musiałam wiać. Skoczyłam z wodospadu i wtedy spotkałam Sensei'a - odpowiedziała z lekkim zawahaniem, którego reszta na szczęście nie dostrzegła.

- Szkielety? Myślałem, że nie wyłażą na powierzchnię – zdziwił się niebieski ninja.

- Chyba mieli jakieś swoje sprawy. Nie wiem dokładnie.

- Tak czy owak, trzeba przyznać, że gdyby nie Sensei nasze drogi nigdy by się nie spo...

   Kai nie dokończył myśli, bo przerwał mu Wu, który przez całą drogę milczał.

- Ciiiii. Stójcie. Dotarliśmy.

   Sensei zeskoczył z małej bryczki i w pół zgięty przeszedł ostatni docinek drogi. Ninja odetchnęli i poszli w jego ślady. Położyli się na ziemi za skałą obok mistrza.

- Oto Jaskinie Rozpaczy – szepnął Sensei. – Samukai jest pewnie już o krok od zdobycia Kosy Wstrząsów.

   Kilkaset metrów przed nimi rozciągała się góra. Wokół kręciły się szkielety, a Samukai był ich dowódcą oraz wysłannikiem lorda Garmadona. Jego zadaniem było odnalezienie wszystkich Złotych Broni. Ninja skryci za skałą obserwowali teren. Zane dostrzegł, że Kelly zaciska dłonie i usta, gdy Sensei wspomniał o Samukai ‘u, lecz zaraz się opanowała.

- Tylko pamiętajcie – przypomniał Wu. – Nie używajcie Złotej Kosy, ponieważ...

- Jej moc jest zbyt potężna dla zwykłego śmiertelnika – dokończył Jay. –Wiemy, setki razy nam to powtarzałeś; lepiej ruszajmy.

   Wojownicy wyszli z ukrycia, a Sensei wycofał się. Wyjścia do jaskiń chroniły szkielety, za którymi Kelly nie przepadała. Same kości, pewnie rozumy nie mają za grosz, pomyślała z irytacją. Przeskakując od skały do skały, z cienia do cienia znajdowali się coraz bliżej wejścia. Leżeli teraz na brzuchach, obserwując teren i planując dalsze posunięcia.

- Spójrzcie tam – odezwał się Kai i wskazał przed siebie. Na wysokiej platformie stał szkielet o czterech rękach, a raczej kościach, i przeglądał mapie. Brunetka żałowała, że nie ma przy sobie swojej dawnej broni – łuku – ponieważ mogłaby teraz zestrzelić generała, czego baaardzo pragnęła. – Samukai ma mapę.

- Trzeba się tam dostać i... Kai stój!

   Cole za późno wydał rozkaz. Czerwony ninja ruszył przed siebie.

- Grrr czy on kiedyś zacznie mnie słuchać?

   Pozostali, czym prędzej ruszyli za nim. Wdrapali się na dach. Kai już tam był i przez dziurę obserwował Samukai'a.

- Co ty wyprawiasz? – syknął Jay i strzelił chłopaka przez głowę.

   Nim ten się odezwał Kelly interweniowała.

- Cicho bądźcie – szepnęła ostro. Obaj chłopcy zamilkli. – Samukai zostawił mapę.

Wysłannik Garmadona wyszedł na zewnątrz, zostawiając mapę na podłodze. Zane przyczepił do jednego z shurikenów sznurek. Zrzucił go na dół, gdy ten chwycił mapę wyciągnął go. Szkielet nawet się nie zorientował. Cole spojrzał na mapę.

- Kopią nie tam gdzie trzeba – wywnioskował po chwili. – Magiczna broń musi być blisko.

- To ruszamy – powiedział ninja ognia.

   Kai znowu wystrzelił, jako pierwszy.

- Ten koleś ma jedną podstawową wadę, wszędzie się spieszy –  warknął pod nosem Walker.

   Znowu popędzili za nim. Przylgnęli do ściany. Wejścia chroniły dwa szkielety. Po cichu, jak przystało na ninja, przemknęli do wejścia. Rozejrzeli się za Kai'em. Ujrzeli go siłującego się z głazem.

- Ej następnym razem, gdy wystrzelisz do przodu pamiętaj, że jesteśmy drużyną – zganił go Cole.

   Ninja podeszli do kolegi i pomogli mu odsunąć głaz. Poszło o wiele szybciej i łatwiej niż w pojedynkę. Weszli do kolejnej groty. Na samym środku okrągłego wnętrza stał smoczy pysk z kamienia, a z jego środka wystawała Złota Kosa oświetlana promieniami słońca, które przedostawały się prze szczeliny.

- Wow i to rozumiem! – zawołał Jay.

- Mów ciszej Jay. Jeszcze nas usłyszą – syknęła Kelly, rozglądając się nerwowo. Nie po to tyle uciekała, by teraz dać się schwytać przez gadulstwo kolegi.

- Po co? Szkielety są na drugim końcu jaskiń.

   Cole pokręcił głową i podszedł do kosy. Powoli ją wyciągnął. Odczekał chwile czy coś się stanie. Nic. Owinął broń materiałem wyjętym zza pasa i podał ją Kai'owi, który założył pakunek na plecy.

- Zwijajmy się stąd nim szkieletowe głąby się pojawią.

   Wyszli z groty, jednak  po dwóch krokch stanęli jak skamieniali. Przed nimi w całej jaskini, która liczyła kilkanaście metrów wzdłuż i wszerz, roiło się od szkieletów! Na ich czele stał Samukai z gotowymi do urzycia czterema sztyletami. Ninja wyjęli żelazne bronie i stanęli do ataku. Od razu zaczęli biec przed siebie, odtrącając szkielety, które zagrodziły im drogę. Kai biegł przed siebie waląc nieumarłych mieczem, gdy drogę zagrodziły mu cztery szkielety.

- Kai rzuć kosę! – krzyknął Zane, korzystając z faktu, że obok niego w tej chwili nie znajdował się nawet jeden szkielet.

   Czerwonemu ninja nie było trzeba tego dwa razy powtarzać. Zamachnął się i rzucił kosę, a sam zajął się szkieletami. Ninja lodu chwycił kosę.

- Cole do ciebie!

   Złota broń ponownie zmieniła właściciela. Cole chwycił przedmiot.

    Kelly odparowała kolejny cios szkieleta i powaliła go na ziemie. Rozejrzała się. Obok niej było narazie pusto. Pozwoliła sobie na złapanie oddechu.

- Nie wiedziałem, że dołączyłaś do ninja – syknął jej tuż około ucha znajomy głos.

Dziewczyna podskoczyła w miejscu i odwróciła się. Przed nią stał generał szkieletów.

- Jeszcze ciebie tu brakowało – warknęła i bez ceregieli rzuciła   się na szkieleta. Ten odparował kilka jej ciosów.

- Miałem nadzieje, że się utopiłaś.

- Zawiedziony? – Uniosła brwi robiąc dziubek.

   Teraz Samukai przeszedł do ofensywy. Stanęli siłując się, gdy ich bronie się styknęły.

- Dobrze wiesz, że nie puszcze ci tego płazem – powiedział ostro szkielet. – Wiesz, co spotyka zdrajców?

   Kelly patrzyła na niego kamiennym wzrokiem. Miała już coś odpowiedzieć, ale kontem oka zobaczył jak kilka szkieletów na raz atakuje Zane'a, powalając go na ziemie. Bez dłuższych namysłów odepchnęła Samukai'a i ruszyła na pomoc koledze. Szkielet nie pobiegł za nią. Rozprawi się z nią, kiedy indziej. Teraz rozejrzał się za Złotą Kosą.

   Kelly podbiegła do Zane'a. Ściągnęła z niego cztery szkielety, które odgoniła kilkoma kopniakami, a temu, który stawiał opór sprzedała mocny prawy sierpowy w szczękę, która odpadła.

- Wszystko gra? – spytała, podając koledze pomocną dłoń.

- Tak. Dzięki za pomoc – sapnął i razem stawili czoło kolejnym przeciwnikom.

    Ninja uporali się z kilkunastoma wrogami, ale wciąż nadciągali kolejni. Jay znokautował następnych dwóch swoim nunczakiem. Coś mu to przypominał. Zatrzymał się i przekrzywił lekko głowę.

- Ej tutaj jest jak na torze przeszkód! – zawołał i ruszył przed siebie. – Najpierw deski... Unikanie mieczy... A na koniec kukła!

   Rudowłosy zamachnął się na szkieleta i wtedy stało się coś dziwnego. Pod jego nogami strzeliły dwie małe błyskawice, a po chwili Jay zamienił się w niebieskie tornado. Pokonał w ten sposób kilka, a nawet kilkanaście szkieletów wirując w tornadzie.

- Spinjitzu! Jay jak to zrobiłeś? – spytała Kai

- Pamiętasz, co mówił Sensei? Wiedzę już mamy. Róbcie po prostu to samo, co na torze przeszkód – objaśnił.

   Ninja, którzy zdążyli stanąć obok siebie wymienili spojrzenia. Kelly wzruszyła ramionami i zaczęła robić to, co Jay.

- Deski. Miecze. I kukła!

Po chwili i ona wirowała w szarym wirze.

- Chłopaki musicie spróbować, to jest super! – zawołała waląc szkielety, które wciągało tornado. Mimo, że wirowało ono szybko to w środku mogła normalnie stać. Już po krótkiej chwili wszyscy ninja wirowali. Cole w czarnym tornadzie, Kai ognistym, Zane w białym z kryształkami lodu.

Samukai patrzyła na to wszystko z wyrazem zaskoczenia, a może nawet i przerażenia na kościstej twarzy. Szybko ocenił sytuacje.

- Odwrót! – wrzasnął i ruszył biegiem do wyjścia.

Skeletony poszły w jego ślady. Ninja przestali wirować, gdy wszystkie kościotrupy dały nogę.

- Tchórze! – zawołała za nimi Kelly.

- Daliśmy im popalić! – zakrzyknął Jay.

- Pewnie nie chcieli żebym zadał im więcej takich ciosów! – stwierdził Cole, zadając ciosy niewidzialnemu wrogowi.

Mistrz ziemi odwrócił się za siebie i... zamarł.

- Zdobyliśmy kosę! – Kai przybił piątki z drużyną.

- Ej odwróćcie się... – szepnął Cole, ale za cicho, aby wiwatujący ninja go usłyszeli.

- Czy Sensei nie mówił, że broni strzeże potężny strażnik? – przypomniał Zane.

- Odwróćcie się! –  Cole podniósł głos.

Ninja usłyszeli go i wykonali polecenia.

- Smok! – wrzasnęli.

Przed nimi stał najprawdziwszy ogromny brązowy smok. Wyglądał całkiem jak ten w grocie, gdzie była Kosa Wstrząsów. Rozłożył skrzydła i ryknął. Cole podskoczył przerażony w miejscu i schował się za Kelly.

- C-co robimy? –  wybełkotał.

- Ty jesteś szefem. Wymyśl coś – odparł Kai, gdy zaczęli powoli cofać się wstecz.

   Ich krok równał się dwóm stąpnięcią bestii.

- Ja-ja mam fobię do smoków – szepnął.

- Dobra, ja mam plan. Wiejemy! - krzyknęła Kelly i puściła się biegiem w stronę wyjścia.

   Reszcie nie było trzeba powtarzać –  ruszyli śladem przyjaciółki. Smok ponownie ryknął i strzelił kamieniami z pysk, które jakimś cudem nie trafiły w ninja. Wojownicy gnali ile sił w nogach. Byli już kilka metrów od wyjścia, gdy smok przeleciał nad nimi i zagrodził drogę ucieczki.

- No i co teraz? – jęknął Jay.

   Kai spojrzał na zawiniętą Magiczną broń w swoich rękach. Zaczął ją rozwijać.

- Kai nawet o tym nie myśl. Sensei mówił... – zaczął Cole, lecz chłopak ponownie nikogo nie posłuchał i ruszył przed siebie. Uniósł kosę i wbił w ziemię. Ostrze zagłębiło się do połowy. Spowodował tym potężny wstrząs. Wszystko zaczęło się walić, a wejście się zawaliło. Jeden z większych głazów przygniótł skrzydło smoka. Ryknął z bólu i je wyciągnął. Ninja zacieli się rozglądać za jakąś drogą ucieczki.

- Tam! – Kelly wskazał na szczelinę w ścianie –  Użyjmy Spinjitzu, aby się tam dostać. Ninja go!

- Ninja go!

   Każdy wykonał Spinjitzu. W ostatniej chwili udało im się wydostać na powierzchnie. Czekał już tam na nich Sensei. Ninja przestali wirować. Jay i Zane opadli na ziemie. Kelly dołączyła do nich, trzymając się za skroń. Z małej ranki sączyła się krew. Dziewczyna została uderzona przez spadający kamyk. Gdy Kai, Cole, Jay i Zane się cieszyli, Kelly i Sensei'owi nie było do śmiechu.

- Mieliście nie używać magicznej kosy – powiedział surowym tonem Wu.

- Nie mieliśmy wyboru. Musiałem... – zaczął wyjaśniać Kai, lecz Sensei przerwał mu stając przed nim, aż jego twarz znalazła się kilka centymetrów od twarzy Smith'a

- Musiałeś? Musiałeś?! Dlaczego uważasz się ważniejszy od reszty, co? Co?!

- To moją siostrę porwali! - począł się wykłócać ninja ognia.

- Ale to nie znaczy, że masz narażać życie przyjaciół!

   Wu wskazał na Kelly, która zdążył już wstać, a na policzku miała zasychającą krew. Kai jakby się speszył widząc, co stało się koleżance. Jednak nie wydawała się tym widokiem przejęta jakby był dla niej codziennością.

-Właśnie Kai. Czemu uważasz się za lepszego od nas? – syknęła Thifer, mordując go spojrzeniem.  – A poza, tylko Cole powinien używać Kosy Wstrząsów, w końcu to on jest ninja ziemi.

- Zawiedliście mnie – westchnął Wu już spokojniej – Miejmy nadzieję, że następnym razem pójdzie wam lepiej.

   Wu wszedł do bryczki. Ruszyli w drogę powrotną, nie zamieniając słowa. Sensei miał racje. Zawiedli. Nie tylko Kai, oni wszyscy zawiedli swojego mistrza, który na nich liczył.

   

-------

Siemka ludziska z tej strony Jay :) Tak ten Jay Walker, ten przystojny i inteligentny ninja błyskawic.   Dzisiaj zastąpię Vanesse, bo biedna nam się rozchorowała. Kaszle i wogóle mówić nie może więc poprosiła mnie abym ją zastąpił. Na szczęście udało jej się napisać ten rozdział, a teraz śpi na kanapie i odpoczywa. Ale zdaje mi się, że ten rozdział wyszedł jej za krótki...

  Nie mam za wiele do powiedzenia wypełniłem zadanie, więc żegnam się z wami. ;)

Do następnego

Pozdrawiamy, Vanessa i Jay.