Ⓡⓞⓩⓓⓩⓘⓐⓛ ⑨ ❝ Pierwsze spotkanie ❞

      – Fascynujące jest to, że starsi ludzie, mimo że nie dowidzą, nie dosłyszą, wiedzą wszystko o wszystkich, zgodzisz się ze mną?

     – Do brzegu Meg, do brzegu…

     – A więc: przemiła pani powiedziała mi, że Romeo i Julia spotykali się w tym parku, co poniedziałek po południu około 16 do 18. Widziała ich za każdym razem, gdy tylko wychodziła ze swoim Yorkiem-orkiem na spacer; siada zawsze na tej samej ławce, z której ma doskonały widok na wszystko i wszystkich. Dzięki temu, na jej oko nasi nieszczęśnicy wydawali się bardzo zakochani, dlatego zdziwiło ją, że w poniedziałek po parku krzątała się tylko Julia. W piątek nie widziała nawet jej. Tyle udało mi się dowiedzieć i nie musiałam nawet pokazywać odznaki, taka jestem przekonująca! – Gdy Meg skończyła wreszcie swój wywód, wyprostowała się dumnie, a Zack zatrzymał magnetofon w telefonie, który włączył po to, by w zwolnionym tempie odsłuchać monolog dziewczyny. 

      Callean pokiwał w milczeniu głową, lecz zamiast pochwalić stażystkę, rzucił z przekąsem:

     – Dobrze, że nie musiałaś pokazywać legitymacji, bo pewnie jej zapomniałaś, co?

      Megan spiorunowała Zacka wzrokiem i odwróciła się plecami do niego.

     – Niszczysz moje poczucie własnej wartości, świnio – burknęła.

     – A tak na serio – masz ją czy nie?

     Nakane zerknęła na niego przez ramię, po czym podrapała się po karku.

     Zack pokręcił litościwie głową i wstał z ławki, uderzając przy tym lekko Meg w tył głowy.

     – Zapamiętaj, że bez odznaki się nie ruszasz – upomniał.

     Meg poderwała się z miejsca i wyrzuciła ręce do góry.

     – O rany, nawet jak będę do spożywczaka lazła też mam ją brać?

     – Tak, bo nigdy nie wiesz, kiedy ci się przyda.

     Nakane wywróciła oczami.

     – Teoria – prychnęła i podbiegła do Zacka, gdy ten ruszył w sobie znanym kierunku. – Gdzie tera? – spytała, sprawdzając godzinę na telefonie. – Muszę jeszcze Valcę nakarmić.

     – Do galerii, gdzie ostatni raz widziano Arlista. – Powoli opuścili park i ruszyli w stronę parkingu. – A temu kocurowi nic się nie stanie, jak zrzuci dwa kilo – bąknął, otwierając samochód.

     – Żebyś zobaczył jak zwinnie skacze po regałach i mojej głowie! To tylko grube futro, a pod nim kryją się same mięśnie! – Meg zatrzasnęła za sobą drzwiczki, aż Zack się skrzywił – choć dziewczyna mogła się założyć, że nie tylko z powodu jej zachowania, a wspomnień, jak to Valciria goniła go po salonie. Nakane zachichotała cicho, ale szybko się powstrzymała, odchrząkując.

     Słuchając radia, w spokoju dotarli do galerii handlowej.  Meg jeszcze raz przejrzała kartę zgłoszenia plus dopiski od Zack'a , ale nadal nie widziała nic niezwykłego w tym zniknięciu. Wzruszyła ramionami, rzucając kartki na tylne siedzenie. Cóż, zawsze premia wpadnie do kieszeni. 
      Callean znalazł wolne miejsce na parkingu podziemnym, a windą dotarli na parter. W Meg uderzyła na raz fala odgłosów, zapachów i ogólny tłum anonimowych ludzi. Dziewczyna westchnęła cierpiętniczo w duchu, naciągając mocniej czapkę. Nigdy nie wyzbyje się niechęci do tłumów; niby masa ludzi, ale jak coś ci się stanie, nikt nie zareaguje.

     – Arlist był widziany w dwóch miejscach – odezwał się Zack, gdy przemierzali korytarz. Meg nadstawiła ucha, schodząc z drogi jakiemuś nastolatkowi, który nie patrzył przed siebie. – Na początku zajrzał do biblioteki „Świat Książek”, a potem do kebaba. Potem poszwędał się bez celu. Był w galerii od 14 do 15, tuż przed spotkaniem z Cruz, która kończyła później lekcje ze względu na zajęcia dodatkowe.

     Megan gwizdnęła cicho, ale mogłaby wrzeszczeć, a jej głos utonąłby w tłumie innych.

    – Widzę, że Tey się spisał.

    – Jak zawsze zresztą – potwierdził Callean i zatrzymał się obok ruchomych schodów.

    – Masz zamiar odwiedzić oba te miejsca? – zagaiła Meg, przypatrując mu się badawczo. – Nagrania z kamer pewnie zdobył Krecik.

    – Owszem, Tey ma nagrania, dzięki czemu wiemy, kiedy Arlist przebywał w galerii, ale nie ma zeznań osób. I skończ z tym Krecikiem.

    – Ale kiedy to do niego pasuje! – roześmiała się, ale zaraz spoważniała. – Czyli co, akcja-inwigilacja? – Zatarła rączki.

     – Możesz to tak nazwać.

      – To rezerwuję bibliotekę! – oznajmiła, wyrzucając rękę w górę. – Może sobie coś kupię przy okazji…

    – Skup się na robocie; i tak masz całą stertę nieprzeczytanych książek.

    – To ty nie nażryj się za dużo kebaba. O, albo nie, możesz mi kupić coś do żarcia.

    – Kebaba? – spytał ze skrzywiona miną.

    – Nie, nie jem zmielonych psów. Może być coś z Maca.

    – Ale chemię jesz…

     – Nie marudź, bo podwinę kieckę i wrócę do domu! I tak powinieneś się cieszyć, że w ogóle zgodziłam się pomóc! – rzuciła na pożegnanie i kierując się znakami ruszyła w stronę księgarni, nim mężczyzna zdążył zripostować, że na tym polegało jej zadanie. 
    Zamiast tego Zack odprowadzał ją wzrokiem dopóki nie zniknęła mu z oczu. Dopiero wtedy siłą przemógł się, by ruszyć we własną stronę. Nigdy nie czuł się swobodnie, gdy się rozdzielali, bo zazwyczaj wtedy Meg pakowała się w największe kłopoty. No ale cóż, może kiedyś z tego wyrośnie.
     Ruszył na najwyższe piętro. nie spodziewając się rewelacji w tej sprawie, która od początku śmierdziała.

* 

      Kelly nigdy nie rozpływała się nad małymi dziećmi ani tymi ciut starszymi. Dla niej wszystkie były tak samo upierdliwe, brudne, głośne i nieokrzesane. Mimo że sama kiedyś należała do takiej grupy nie potrafiła patrzeć wyrozumiale na te wszystkie dzieci od kilku do 13 lat, które pałętały się po sierocińcu. Najczęściej schodziła im z drogi, gdy bawiły się w berka na korytarzu, mając kompletnie gdzieś innych. Kiedy któreś się przewróciło, udawała, że tego nie widzi, podgłaśniała muzykę, gdy któreś płakało w nocy, bo przyśnił mu się koszmar albo tęskniło za bratem, który trafił do innego ośrodka. Nie cierpiała dzieci, bo w każdy z nich widziała siebie – bezbronną siedmiolatkę nagle zabraną z rodzinnego domu i wrzuconą do tego bagna. 

      Paradoksalnie, dzięki temu tolerowała w ośrodku tylko dwójkę dzieci – 8-letnią Melody i 10-letniego Maxima, rodzeństwo Northstormów. Nie mogła nie przyznać, że nie byli rozkoszni – oboje o jasnych kasztanowych czuprynach i zielonych, lśniących oczach. Lecz nie za to Kelly pozwoliła im się do siebie zbliżyć. Bardziej chodziło o to, że w ich spojrzeniu widziała tą lepszą wersję siebie – upartą, nieugiętą i umiejącą komuś przywalić, gdy będzie trzeba. Northstormowie trafili do domu dziecka w wieku 4 i 6 lat i niestety nie spotkali się z miłym  przywitaniem. Tylko głupi wierzył, że dzieci były tolerancyjne i nie wierzyły plotkom. Gówno prawda. Parę dni po tym jak bliźniaki (mimo że nimi nie byli, ale dla Kelly byli tak podobni, że czasem ich tak nazywała) zawitały do sierocińca, ktoś rozpuścił plotkę, że rodzice próbowali się ich pozbyć, zamykając w domu, który potem stanął w płomieniach. Prawda jednak jawiła się tak, że był to nieszczęśliwy wypadek, z którego dzieci cudem wyszły bez żadnych poważniejszych obrażeń. Sąd jednak nie dał wiary, a dzieci trafiły do paszczy lwa. 

      Kelly miała wtedy dwanaście lat i była jednym ze starszych dzieciaków, równocześnie z chłopakiem, którego imienia nie pamiętała  – wystarczyło jej że nazywała go Buldogiem, bo miał mordę jakby zderzył się z tirem – a który  to wypatrzył świeże kąski. Kelly przechodziła akurat korytarzem, kierując się na śniadanie, gdy kątem oka zarejestrowała jak ofiara tira szczuje Maxima. Przechodziła wtedy najgorszy okres po odejściu z bidula Luny, więc szukała każdej okazji, by móc rozładować emocje. Dlatego też zareagowała spontanicznie – spokojnie podeszła do Buldoga, postukała go w ramię, a gdy ten się odwrócił, wymierzyła mu cios w nos; niezbyt mocny, ale skuteczny, bo pies zwiał z podkulonym ogonem. rzucił tylko na odchodnym "zombie", ale już więcej nie przezywał  Northstormów.  Nie uważała się za bohatera, więc nie czekając na laury ruszyła w swoją stronę, lecz uszła dwa metry, gdy Melody, odkleiwszy się od brata przykleiła się do jej nóg, szlochając w niebo głosy. Było to tak niespodziewane, że Thifer straciła równowagę i runęła na ziemię. Była tak zszokowana, że nawet nie wydusiła z siebie słowa sprzeciwu. Zabrała jedynie Max'a do łazienki, gdzie przemyła mu twarz, po czym odprawiła ich z kwitkiem, biegnąc na śniadanie. Nie zdziwiła się, gdy na stołówce Northstormowie usiedli niedaleko niej.

      Od tamtego dnia Kelly stała się osobistym ochroniarzem rodzeństwa Northstormów. Drugi człon nazwiska był adekwatny do zachowania bliźniaków – pałętali się za nią niczym burza, siejąc spustoszenie i niejednokrotnie sami pakując się w kłopoty, zwłaszcza jeśli chodzi o Max'a. Mimo że na początku irytowali ją jak dwa diabły, w końcu musiała ich zaakceptować i przyznać, że potrafili ją rozśmieszyć i odciągnąć myśli od Samanthy, która już wtedy mocno uprzykrzała jej życie. Byli też dobrym alarmem – w ich towarzystwie Krewetka nie próbowała jej grozić, bo wiedziała, że Maxim nie zawaha się polecieć do nauczycielki lub chociaż do kogoś, kto w równym stopniu nie cierpiał McCane, a Melody miała ostre ząbki. Z początku Kelly obawiała się że Kreweta może chcieć mścić się na niewinnych dzieciach, ale okazało się, że nie zniżała się do tego poziomu; w końcu co to za zabawa, gdy obiekt nie stawia oporu.

     Po kilku miesiącach, w ciągu których bliźniaki, a zwłaszcza Mel, bardzo się z nią zżyły,  Melody podczas zabawy w chowanego rzuciła: "znalazłam cię, siostrzyczko!" Dostała burę od brata, ale Kel wbrew sobie wybuchła śmiechem i uznała, że jeśli Mel chce, może ją tak nazywać. I tak zostało do dziś.

      Cztery lata później "siostrzyczka" Kelly musiała dzielnie znieść swoją funkcję i dać się porwać dwójce dzieciaków do galerii handlowej na poszukiwanie różowej sukienki dla Melody.

     Dzieciaki nawiedziły ją już o dziewiątej rano, a wiadomo, że w sobotę to nader wczesna godzina. Łomotały do drzwi tak długo  dopóki Kelly ich nie wpuściła, a potem jeszcze dłużej namawiały ją, by poszła z nimi do centrum handlowego, bo opiekunki nie chciały puścić ich samych. Kelly w końcu uległa, nie mając nic lepszego do roboty. O dziesiątej przekroczyli próg galerii, a Mel jak zwykle wpadła w uwielbienie. Rzadko kiedy bywała w takich miejscach, więc ogrom światła, ludzi i sklepów nieodłącznie wprawiał ją w zachwyt. W przyszłości brat będzie miał z nią przerąbane, bo wyrastała z niej mała zakupoholiczka. 

      –  A pójdziemy na lody? Pójdziemy, pójdziemy, pójdziemy? –  spytała dziewczynka, gdy raptem weszli na ruchome schody. 
      –  Dopiero co weszliśmy! –  zauważyła Kelly, nieciekawskim wzrokiem rozglądając się dookoła.
     –  W bidulu dawno nie było dostawy słodyczy –  rzucił niewinnie Max. 
     Kelly zmroziła go wzrokiem, a chłopiec w porę wskoczył na wyższy stopień, unikając dostania w czapkę. 
     –  Ej, młody, za bardzo pyskaty się robisz! 
     –  Mam dobry przykład! –  zaśmiał się, wskakując na kolejny schodek.
     –  Ploszeee, siostrzyczko –  błagała Melody, ciągnąc Kelly za rękaw kurtki. 
     –  Zastanowię się –  burknęła brunetka, uciekając wzrokiem na zwisające z sufitu żyrandole. 

      Melody wytrzeszczyła oczy, w geście słodkości, co niestety wychodziło jej nader dobrze. 

     –  Miałaś tak nie robić! –  ofuknęła ją Kelly, ale dziewczynka nie ustępowała. – Dobra, przestań, bo ci gały wypadną! –  Kelly roześmiała się i zdzieliła ich po czapkach z pomponami. –  Zbankrutuję przez was –  westchnęła, gdy dojechali na szczyt schodów. Max nie przejął się dziurą, w której znikały schody, za to dziewczyny z gracją ją przeskoczyły. Pewne przyzwyczajenia nie zmieniają się prze lata.
     –  Oddamy ci kasę –  obiecał Max z ręką na sercu.
    Kelly tylko cmoknęła i pokręciła litościwie głową. Znaleźli się na drugim piętrze, gdzie stacjonowały wszystkie sklepy odzieżowe – czyli te miejsca, których nie cierpiała. Wszystko, każde zakupy tylko nie te związane z ciuchami. Wtedy zawsze pojawiał się problem: o jakie ładne buty  –  nie ma mojego rozmiaru; o jaka fajna bluza –  ale kolor brzydki, i tak do usranej śmierci.
     Wtopili się w tłum innych osób, które z własnej woli lub mnie pałętały się po tym labiryncie Minotaura. Gdy tylko pojawiło się więcej ludzi, Melody instynktownie chwyciła dłoń Kelly, od razu czując się bezpieczniej. Thifer kiedyś za każdym razem wzdrygała się na ten gest, nieprzyzwyczajona do tak bliskiego kontaktu cielesnego, ale z upływem czasu zdążyła nauczyć się ignorować ciepło innego człowieka rozchodzące się po jej ciele.
     Mel potrzebowała sukienki na przedstawienie w przedszkolu, a Maxim nowych butów na wf, co sumowało się w trzy godziny łażenia od sklepu do sklepu. Zaatakowali pierwszy z nich z kolorowym szyldem. 
     Melody od razu pobiegła do części z sukienkami, podczas gdy Kelly i Maxim ospale weszli do środka. Chłopiec wetknął dłonie w kieszenie spodni, bo najchętniej poszedłby szukać swoich butów, ale Kelly nie pozwalała im się rozdzielać, bo dobrze wiedziała, że wtedy będzie musiała ich szukać w biurze rzeczy znalezionych. 
      Gdy przebywała w towarzystwie małych Northstormów ludzie często patrzyli się na nią jak na młodocianą matkę. Ona jednak czuła się jak starsza siostra. Przyzwyczaiła się do posiadania przyrodniego rodzeństwa, co rekompensowało utratę biologicznego. Miała się o kogo martwić, kogo ochrzanić i zrugać od góry do dołu, dzięki czemu nie musiała troszczyć się o siebie, co zawsze kończyło się depresją. 
    W pierwszym sklepie Melody nie znalazła tego czego szukała. Mimo że młodziutka miała dokładny zarys tego, jak ma wyglądać jej kreacja. Po dwudziestu minutach udali się do sklepu naprzeciwko, gdzie Max wypatrzył dział z butami, lecz starszy Northstorm okazał się równie niezdecydowany co rodowita kobieta i uznał, że czerwone buty z białą obwódką nie są w jego guście. Ale białe z czerwoną obwódką już by były. W kolejnym sklepie odzieżowym Melody poszła z bratem na dział dziecięcy, a Kelly została przy tym dla dorosłych, bez zainteresowania przeglądając bluzki. Przechodząc obok kasy zwróciła uwagę na kontuar, gdzie wywieszono ogłoszenie, kujące w oczy wielkim nagłówkiem "ZAGINĘLI". Przeszłaby obojętnie, gdyby nie fakt, że to samo ogłoszenie widziała w poprzednim sklepie oraz przy tablicy informacyjnej obok schodów. Z czystej ciekawości zerknęła na kartkę, która przedstawiała dwójkę młodych ludzi, trochę starszych od niej. Pod zdjęciami znajdowała się krótka charakterystyka i standardowa formułka "ktokolwiek widział, niech powiadomi policję". Wzruszyła ramionami, udając się do działu dziecięcego, by sprawdzić, co nabrolili już Northstormowie. Ninjago City było ogromnym rejonem, które, aby skutecznie funkcjonowało, musiało zostać podzielone na kilka okręgów od jednego do szóstego. Nie ma szans, by każdy znał każdego jak w wioskach, które otaczały metropolię. Nastolatkowie zapewne nigdy się nie znajdą; może uciekli razem, może ktoś ich porwał, a może już leżą w rowie.
     Kelly uśmiechnęła się w duchu na swój pesymizm. Jak zwykle niezastąpiony.
     Northstormowie dobrali się do działu z kostiumami, gdzie Max znalazł strój pirata, a jego siostra –  alleluja! –  różową sukienkę z cekinami i toną brokatu, Gdy zobaczyła Thifer podbiegła do niej z sukienką w ręku i Kelly musiała ją zatrzymać dwa metry przed sobą, zanim zostałabym obsypana brokatem. Przymierzenie było tylko formalnością, wyszli ze sklepu z różową torebką i 50 euro mniej. 
     –  Będę księżniczką, będę księżniczką! –  nuciła Melody, kręcąc wokół własnej osi, gdy przemierzali zatłoczony korytarz.
    Kelly miała niemiłe wrażenie, że dziewczynka wpadnie na coś lub na kogoś. 
    –  Patrz przed siebie! –  poleciła, wyciągając szyję, by nie zgubić jej z oczu. –  Na wszystko co słodkie, czy ona ma jakiś wyłącznik czy coś? –  westchnęła, przyspieszając kroku. Maxim zrobił to samo.
     –  Nie zaobserwowałem. Może kiedyś bateria jej padnie.
      Kelly prychnęła pod nosem. Na chwilę zgubiła blondynkę z oczu, a chwila okazała się decydująca, bo gdy przecisnęła się przez tłum, Melody zbierała się z ziemi, po zderzeniu z jakąś czarnowłosą nastolatką. Kel pokręciła litościwie głową i podbiegła do Northstorm. 
     –  Mówiłam, żebyś patrzyła przed siebie –  zganiła dziewczynkę. –  Przeproś panią –  poleciła.
     –  Przeplaszam! –  zawołała głośno, robiąc ukłon.
     Nastolatka zaśmiała się cicho i machnęła lekko ręką.
     –  Nie trzeba, wina po części moja, bo leciałam na łeb na szyję. Proszę, to chyba twoje. –  Podała Melody torebkę z sukienką, która ta upuściła przy zderzeniu. Po drodze podniosła też swoją z księgarni. –  Następnym razem patrz pod nogi i słuchaj siostry –  poleciła z szerokim uśmiechem, po czym poklepała dziewczynkę po głowie i szybkim krokiem udała się w swoją stronę. 
     Kelly odprowadziła ją wzrokiem nie mogąc wyjść z podziwu. 
    –  Wow, myślałam, że zjedzie młodą od góry do dołu –  Max wyraził jej myśli. 
     Potaknęła, ujmując dłoń Mel. 
     –  Są jeszcze na tym świecie wychowani ludzie –  westchnęła, zapominając o nastolatce. –  To kto chce lody?
    –  JA! 
      Pod rękę z dwoma dzieciakami z ADHD, Kelly ruszyła na najwyższe piętro do kawiarenki. W tym czasie Megan Nakane pędziła na spotkanie z Zack'iem, by przekazać mu ciekawe informacje. Obie dziewczyny nie miały pojęcia, że dzisiejsze, krótkie spotkanie nie było ich ostatnim.
   

 

Perfecto :3

Pomysł na akcję zatacza w moim umyśle fascynujące ścieżki, więc mam nadzieję, że żadna z nich nie zagubi mi się po drodze. A jak już to bd improwizacja, bo jak na razie to tylko to robię XD 

Do nexta!