Rozdział 111 ~ Tam, gdzie światło, tam i cienie

Gdy ciemność wygrywa

Gdy śmierć śpiewa pieśni zwycięstwa

Gdy nicość rośnie w siłę

Gdy światło ginie

Blask zanika

Nagle dostrzegamy ciebie

Kroczącego wśród cieni

Na twej głowie tkwi korona zbawienia

W dłoni dzierżysz miecz nadziei

Jesteś jedynym który może nas uratować

Czy to uczynisz?

~ by VanessaArashi

~music~

   Wspinali się i wspinali, a szczytu nie było widać. Nerwy mieli napięte jak postronki, mijając kolejne zakręty. Kai i Zane podtrzymywali Lloyda, pomagając mu się wspinać. Czasem unosili go nawet całkowicie nad ziemię i przeskakiwali po kilka stopni. Jay i Kelly robili za straż przednią a Cole za tylną, trzymając bronie w gotowości. Co będzie jak już tam dotrą? To pytanie bezustannie zaprzątało ich, i tak już skołowane, umysły. Będą musieli usunąć się w cień, podczas gdy Lloyd będzie walczył o życie? Albo w ogóle nie będą musieli, gdyż coś ich zaraz zeżre. Jednak wiedzieli na pewno, że Overlord nie da im tak po prostu się do siebie zbliżyć – gdzieś, może za następnym zakrętem albo jeszcze następnym, kryła się śmiercionośna pułapka. 

   Nie wiedzieli jeszcze, że to oni staną się swoimi "pułapkami". 

   Przeszli na oko sto stopni pogrążeni w całkowitej ciszy. Mieli zbyt ściśnięte gardła, aby chociażby pisnąć, ale nie wiedzieli też, co mieliby powiedzieć. Dlatego po prostu milczeli, zachowując energię na później. 

   Wszystko się jednak zmieniło, gdy ciszę przerwał niepokojący syk. Nie byli przygotowani na to, co stało się w następnej sekundzie. Overlord, gdy wypuszczał kolejne pociski mrocznej materii, na początku ryczał głośno. Teraz, domyślając się albo po prostu wiedząc, że ninja się zbliżają, postawił na metodę "cichego zabójcy". 

- Cole! – głośny krzyk Lloyda zmieszał się z okrzykiem mistrza ziemi. 

   Pozostali jak poparzeni odwrócili się do tyłu. Widok, jaki zastali zmroził im krew w żyłach. Zgięty w pół Cole trzymał się za głowę, zaciskając zęby. Całym jego ciałem wstrząsały dreszcze, a wokół jego postaci wirowała czarna aura. 

- Oberwałem, musicie iść beze mnie... nim... zmienię się... w tego złego! – wychrypiał, cofając się do tyłu. – No już! – ponaglił, widząc zawahanie w ich oczach. 

   Kai pociągnął Lloyda; zostawili w tyle Cole'a. Wybraniec z ciężkim sercem obejrzał się jeszcze raz za siebie akurat w momencie przemiany. Napotkał się na gniew fioletowych oczu, kilkanaście schodków w dole. Przeklinając swoją niepełnosprawną nogę, przyspieszył. Za sobą słyszeli powarkiwanie ich dawnego przyjaciela, który zapewne ruszył za nimi w celu ich zatrzymania. Ilu jeszcze musi polec? Ile musi odejść nim stawię mu czoło? – warknął Wybraniec. Pożałował swoich myśli. 

   Mimo że byli już bardziej wyczuleni na nagłe i ciche ataki Overlorda i tak nie zapobiegli kolejnej ofierze. 

- Uważaj! 

   Kelly nie wiele zdziałała, gdy Jay popchnął ją na ścianę, zajmując jej miejsce, a tym samym przyjmując na siebie porcję mrocznej energii. 

- J-Jay! – wydukała drżącym głosem. W jej oczach zaszczepiło się przerażenie; chciała go dotknąć jakoś pomóc, ale Lloyd złapał ją za nadgarstek.

- Nie dotykaj! – syknął z bólem w głosie. – Jeszcze też się przeminiesz. 

- Uciekajcie ode mnie! – zawołał Jay, czując jak czyste zło błyskawicznie rozprzestrzenia się po jego organizmie. 

   Już bez większego zawahania pognali przed siebie. Do przemienionego Jay'a w tym czasie dołączył Cole – obaj z dobytymi Ostrzami ruszyli za wojownikami. 

  To się nie dzieje, to się nie dzieje. Lloyd miał wielką, i jeszcze bardziej złudną, nadzieję, że zaraz się obudzi, a to wszystko okaże się złym koszmarem. Niestety nieważne ile razy szczypał się w nadgarstek, ciągnące się w nieskończoność schody nie znikały a potępione odgłosy ich przyjaciół nie cichły. 

   Zane pociągnął go gwałtownie do przodu i błyskawicznie się odwrócił, parując tym samym dwa Ostrza – niebieskie i czarne. Cole wraz z Jay'em nadrobili stracony dystans i teraz zamierzali ich powstrzymać przed przebyciem ostatnich stu schodków, czyli najzwyczajniej w świecie zabić.

- Zajmę się nimi! – oznajmił Zane, odbijając kolejne ciosy. 

- Pewny jesteś? – zapytał Lloyd. – Jeśli jeszcze ty...

- Z moich statystyk i tak wynika, że tylko jeden z nas dotrze na szczyt, więc idźcie! 

   Kelly zajęła wcześniejsze miejsce Juliena i przełożyła rękę Lloyda przez swoje ramiona. 

- Idziemy – warknęła, starając się nie oglądać za siebie. 

   Musieli dotrwać do końca, musieli doprowadzić Lloyda na sam szczyt, Lloyd musiał pokonać Overlorda i uratować przyjaciół! 

   Jednak nie poszło tak łatwo. Na drodze stanęła im ostatnia osoba, z którą już nigdy nie chcieli walczyć. Nya opuściła swój pojazd i zagrodziła im drogę dzierżąc dwa długie sai. Lloyd wymienił zdołowane spojrzenie z WKSD. Doskonale wiedział, co zamierzają. 

- Ruszaj, to już końcówka! – oznajmiła Kelly. 

   Wybraniec wyminął Nyę, którą zajęli jego przyjaciele. 

- To, co, sojusz? – zapytał Kai, parując błyskawicznie ciosy siostry. 

- Na pięć minut – potaknęła Kunoichi i razem, ramię w ramię stawili czoło wrogom, którzy niegdyś byli ich bliskimi przyjaciółmi i jedyną rodziną. 

   Kiedy Wybraniec kuśtykał w górę po ostatnich stopniach, za plecami słyszał odgłosy walki. Poprzysiągł sobie, że się nie odwróci. Nic nie może go teraz rozpraszać. Musi się skupić. Zbliżał się do swojej ostatecznie walki, ale miał nadzieję, że nie ostatniej. 

   Nadzieję? To słowo obiło mu się o umysł. Powoli przestawał w nią wątpić. 

   Czas jakby zamarł, gdy postawił ostatni krok, stając na szczycie wieżowca, tuż przed Overlordem w pełnej jego obrzydliwości. 

- Widzę, że jednak dotarłeś – odezwał się  Mroczny Władca, odwracają szkaradnym pyskiem w jego stronę. Lloyd musiał mocno zadrzeć głowę, aby spojrzeć w jego wielkie ślepia. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że od początku zaciska mocno dłonie.  – Twoi przyjaciele dawno polegli, ale ty nie zrezygnowałeś i przylazłeś tu bez żadnego miecza czy innej broni... Widzę, że bardzo chcesz umrzeć.  – Zacharczał, imitując śmiech. 

- Nie będę potrzebował miecza – warknął przez zęby,  nie spuszczając z niego uważnego spojrzenia. – Przyszedłem tu, aby z tobą walczyć, a nie przepychać słówkami! 

- W takim razie mogę ci tylko powiedzieć... Żegnaj. 

   Lloyd czując, co się świeci, za w czasu zebrał w sobie ukrytą porcję sił i wykorzystał ją na stworzenie bariery z energii, jaka otoczyła całe jego ciało zamykając w kopule. Overlord akurat w tym momencie cisnął całą swoją mocą w Wybrańca. 

   Czarny ogień uderzył w zielono-złotą kopułę. Mocno się zdziwił, kiedy za pierwszym razem jego atak nie przedarł się przez defensywę Zielonego Ninja. Obaj nie zamierzali przegrać, więc powietrze rozdarł przeciągły syk, kiedy Energie ścierały się ze sobą w nieustannej walce. 

   Lloyd z całych swoich sił napierał na barierę, nie pozwalając jej pęknąć. Czuł jednak, że jest spychany do tyłu; krawędź wieżowca znajdowała się niebezpiecznie blisko, zaledwie pół metra. Nie! Nie da się, nie przegra kolejny raz! Nie może, po prostu nie może! Zacisnął powieki, zapierając się nogami. Nie przegra. Ma, dla kogo walczyć. 

Chcesz się bronić, to w tobie narasta, 

trzyma się ciebie, bierze cię w niewolę. 

Warto o to walczyć. *

  Dla ninja i wuja - Kai'a, Cole'a, Jay'a, Zane'a oraz Kelly, którzy nakierowali go na właściwą ścieżkę, sprawili, że teraz tu jest i nie poddaje się pod ciągłym atakiem Overlorda. To oni przygotowali go do tej walki i nie wykopali przez okno, kiedy stwarzał same problemy. 

Chcesz się bronić, zrzucić maskę, 

jesteś pod ostrzałem, lecz twój duch jest niezachwiany.

Wiesz, że warto o to walczyć. 

   Dla matki, bez której nie byłoby go na tym świecie, bez której wsparcia już dawno by się poddał. 

    A przede wszystkim będzie walczył dla ojca. Ojca, który mimo tego, że przez większość jego życia był zły, okazywał mu swoją ojcowską miłość, nauczył jak się jeździ na rowerze, grał z nim w piłkę, uczył podstawowych ciosów. Dla ojca, którego musi pomścić.

Pamiętaj kim jesteś.

Jesteś niepowtarzalny. Jesteś niezłomny sercem...

   Mam, dla kogo walczyć!  

   Mroczny Władca cofnął się zdumiony o krok, przestając zionąć czarnym ogniem. Zielona energia rozbłysła oślepiającym niemal światłem, unosząc  Wybrańca w górę, tuż na wysokość paszczy Overlorda. Bestia nie zamierzała odpuścić i ponownie zionęła. Moce spotkały się z hukiem. Jakie było zaskoczenie Overlorda, kiedy zieleń zamieniła się w błyszczące złoto, całkiem odpierając jego atak. Siła natarcia wyrzuciła go z wieżowca; musiał użyć zdrętwiałych skrzydeł, by nie runąć w dół. Odniósł wrażenie, jakby cofnął się w czasie i znów stał naprzeciwko potężnego wojownika odzianego w błyszczący złoty strój i otoczonego tego samego koloru promieniującą aurą.

- Mój syn stał się najpotężniejszym Mistrzem Spinjitzu – wyszeptała Misako, która razem z Wu i Julienem oraz Kamienną Armią pod wodzą Daretha, z dołu przypatrywała się starciu. Dwójka ocalałych ninja też miała chwilę na zerknięcie w górę, kiedy ich opętani koledzy również zamarli. 

Jay Vincent ~ Last Battle MUSIC (polecam odsłuchać *.*)

   Lloyd unosił się na wysokości pyska Overlorda w otoczeniu złotej aury. Jego zielony strój zamienił się w pełną, połyskującą zbroję; maska nadal zasłaniała twarz. Drugi na tym świecie Mistrz Spinjitzu podniósł głowę, spoglądając prosto w oczy swojego wroga. 

- Teraz to ja jestem najpotężniejszym władcą żywiołów – oznajmił Wybraniec i przyjął pozycję bojową – i zamierzam cię pokonać, Overlordzie! 

   Overlord nie bardzo się tym przejął i, jak to miał w zwyczaju, roześmiał się tubalnym głosem. Jego śmiech dotarł nawet na sam dół.

- I co myślisz, chłoptasiu? Że mnie pokonasz? Nawet z mocą twojego dziadka nie dasz rady zwyciężyć mroku. Tam, gdzie jest światło zawsze pojawiają się cienie. 

- Chyba, że mój blask rozpędzi je wszystkie! – Lloyd przepuścił gwałtowną szarżę, której Overlord bynajmniej się nie spodziewał – Wybraniec łatwo przeszedł przez jego linię obrony i z całej siły uderzył w brzuch. Mroczny władca skulił się minimalnie, zasłaniając obolałe miejsce skrzydłami. Lloyd prędko to wykorzystał i korzystając z chwilowej dezorientacji przeciwnika zadał jeszcze kilka ciosów w piszczel, kark i pysk. 

   Overlord ryknął wściekle i wreszcie odparował jeden atak. W jego oczach zaszalała wściekłość, niekontrolowana nienawiść. Nie da mu się, przecież nie przegra z tym młokosem! Zaczerpnął haust powietrza, by następnie zionąć czarnym ogniem w Wybrańca. Albo w miejsce, gdzie sekundę temu lewitował. 

   Szósty zmysł kolejny raz szeptał Lloydowi, że Overlord właśnie teraz, w tym momencie zaatakuje ogniem. A jak mówi stare przysłowie  – na ogień odpowiadaj ogniem. Tak też zrobił. Oczywiście sam nie zionął jak rodowity smok, ale posłużył się własnym smokiem, jaki do tej pory drzemał w jego wnętrzu, i którego do tej pory nie potrafił odblokować. Ale teraz, gdy czuł ten dziwny spokój w środku – w sercu i umyśle – przywołał element swojego dziadka, Złotego Smoka. 

   Metafizyczna bestia z rykiem wyłoniła się ze złotej mgły. Na jej grzbiecie siedział nie, kto inny jak Lloyd, który niemal wtapiał się w tło. Złote skrzydła paroma uderzeniami wzniosły jeźdźca w niebo. 

- Nie! – ryknął Overlord i z dziką furią rzucił się na Złotego Smoka i Mistrza. Lloyd zdołał uniknąć ostrych kłów. – Nie dam ci wygrać! Nie po to czekałem tyle wieków, by teraz przegrać! 

- A ja nie po to tyle przeszedłem, aby ci odpuścić – odkrzyknął Lloyd. Jego smok wyrzucił z pyska kulę złotego ognia. 

   Dwie bestie rzuciły się na siebie z pazurami. Mimo iż smok Lloyd był zgoła mniejszy, to on uzyskał przewagę i zrzucił Overlorda w dół. Mknęli na spotkanie z ziemię nadal gryząc i drapiąc. I gdyby nie interwencja Lloyda – który zorientował się, że spadają prosto na jego rodzinę więc szybko pociągnął do siebie lejce – gruchnęliby na ziemię. 

   Czarna i złota masa ponownie wzleciała w ciemne niebo. Ostateczna Walka mogła trwać i trwać – w końcu Lloyd miał teraz odpowiedni zapas mocy, jak i sił. A Overlord doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Dlatego nie zamierzał dłużej tego ciągnąć. Udało mu się uwolnić ze szponów wroga, odrzucić go na bezpieczną odległość. Zacharczał, co zapewne nie wróżyło nic dobrego – Overlord wymyślił  kolejny iście szatański plan. Nim Wybraniec zaatakował, błyskawicznie wyrwał do przodu; za nim ciągnął się ogon czarnej mgły. Począł krążyć wokół złotej bestii, wytwarzając coraz to większy obłok.  

   Lloyd nawet nie wiedział, kiedy ciemność, najciemniejsza, jaką w życiu widział, otoczyła go ze wszystkich stron, całkowicie odcinając od świata zewnętrznego, od Ninjago – przeniósł się jakby do innego wymiaru. Do wymiaru, w którym rządził Overlord. Dobitnie się o tym przekonał, gdy do umysłu wtargnęły pierwsze słowa, brzmiące jak zgrzyt metalu.

   Jesteś marnym gnojkiem, który uważa się za silnego tylko, dlatego, że jest potomkiem Pierwszego Mistrza.  

   Lloyd najzwyczajniej w świecie go zignorował, utrzymując Smoka w jednym miejscu. Bestia niespokojnie rozglądała się na boki tak jak on, szukając właściciela głosu. 

   Twój ojciec był na tyle słaby, że poddał się jakiejś truciźnie. 

   Garmadon za późno powstrzymał mocne zaciśniecie dłoni na lejcach; Overlord czując, że trafił na dobry szlak kontynuował monolog. 

  Myślę, że po prostu chciał być zły... Uwolnić się od tej rutyny, od nudnego życia, wychowywania upierdliwego bachora... 

   Zacisnął powieki, próbując odpędzić falę myśli. Nie słuchaj go, nie słuchaj, nie słuchaj! 

   Jesteście tak do siebie podobni... Tak samo głupi... Tam samo naiwni... Tak samo słabi. Twój ojciec, gdy jeszcze żył oczywiście, nie widział żadnego podstępu. Godzinami mąciłem mu w głowie, a przejęcie nad nim kontroli nie było trudne. Nawet wymazanie z pamięci ciebie i twojej matuli nie należało do trudnych zadań – wystarczyło parę słówek, kilka chwil, a on już was nienawidził! 

   Przestrzeń obok Drugiego Mistrza zafalowała. Smok natychmiast napiął mięśnie gotów do ataku. 

   Wszystko szło wedle mojego piekielnego planu; teraz wykończę ciebie, potem twoich przyjaciół a na koniec matkę i wujaszka, żeby widzieli, jak wszystko, o co kiedyś walczyli przepada wraz z tobą! 

   W mroku tuż przed nim błysnęły fioletowe oczy wielkości Złotego Smoka, a zaraz po nich długie na kilka metrów kły, gdy Overlord wpierw roześmiał się głośno, by następnie zacisnąć szczęki, połykając tym samym Złotego Mistrza. A przynajmniej tak mu się zdawało. Sadził że wygrał. Nie przewidział jednej rzeczy – Lloyd nie chciał zadawać pytań, nie chciał uwierzyć, bo nie dawał temu wiary. Odciął się całkowicie od jego paplaniny, mimo że na początku jakaś część jego duszy syciła się tymi kłamstwami, zakażając umysł. Ale potem... w zasadzie sam nie wiedział czemu, w jakim sposób dał temu odpór. Chyba po prostu był już na tyle zmęczony ciągłą walką, ciągłym strachem i chwilami niepewności że chciał to zakończyć, definitywnie, tu i teraz!

   Na wojnie nie ma miłości ani sprawiedliwości 

   Nie ma myślenia dwa razy.

   Nie odczuwa się konsekwencji. 

   Jest za późno by kłamać i by wierzyć w kłamstwa. 

   Nie istnieje podział na dobro i zło

  Jest tylko wojna. Czerwona posoka wsiąkająca w ziemię. Wieże z martwych ciał. Wysuszone kości. 

   Zabij lub sam giń. 

   Żelazna zasada, do której zastosował się Lloyd Garmadon, potomek Pierwszego Mistrza Spinjitzu. I dlatego tym razem to nie światła zgasły, lecz rozbłysły najjaśniej jak umiały, wbijając w serce zła złoty sztylet i rozrywając kawałek po kawałku powłokę ciemności, aż całkiem prysła niczym bańka mydlana... 

* fragmenty piosenki Three Days Grace "Unbreakable heart"

~~~~~~~~~~~~

Yyyy, dobra, nie umiem pisać porywających i chwytających za serce zakończeń xD

Toooo... może pozostawię to bez komentarza i pójdę ogarniać epilog który powinien się pojawić tak wieczorem... A w najgorszym wypadku w poniedziałek xd 

*po 10 minutach dociera do niej co się właściwie stało* Czy to byl ostatni rozdział.....? I czy znowu mam dwóch nowych czytelników? o,o