Rozdział 110 ~ Nie możemy już zawrócić (cz. 2)

    Zło złączyło się z ich kośćmi, wdarło do krwiobiegu, zmieszało ze szpikiem. Nie tylko taki los spotkał mieszkańców stolicy Krainy. Tak samo rzecz tyczyła się okolicznych wiosek, na przykład Jamanakai, wioski, w której wychowało się rodzeństwo Smith. Gdyby teraz Kai albo Nya zobaczyli swoją rodzinną wioskę zapewne by jej nie rozpoznali. Jamanakai zaliczała się do mieścin, które nigdy nie spały, czy w dzień, czy w noc coś się działo – a to biegające dzieci, a to szczęk wykuwanej broni, blask ognia z pieców...

   Po tym, jak pocisk z mroczną materią uderzył wszystko ucichło. Dzieci przestały się śmiać, kowale przestali wyrabiać broń, rolnicy zaprzestali wykonywania prac w polu, co zresztą i tak byłoby nie możliwe – zboże, trawy, krzaki wszystko zwiędło i straciło swoje dojrzałe barwy na rzecz czerni i szarości. Nawet farba na budynkach zdawała się wyblaknięta. Podobnie działo się jeszcze kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset metrów od  wioski. I tam trawa uschła a niebo zasnuły ciemne chmury. 

   Co się tyczy mieszkańców... Jedni zachowywali się jak zombie – słaniali się niczym potępione dusze, które nie trafiły ani do nieba, ani do piekła, a inni jak po wypiciu dwóch kubków kawy i red bulli –  roznosili mniejsze drzewka, wyrywali balustrady i ciskali nimi w sąsiadów. Nie obyło się bez ofiar. Czterech mieszkańców leżało bez życia na polu, w które uderzył pocisk. Ich skóra nie była szara, lecz kruczoczarna – Overlord nie przewidział faktu, że niektórzy nie wytrzymają tak wielkiej dawki ciemnej materii; ich serca tego nie wytrzymały i zaprzestały wybijać życiodajny rytm.

   A z każdą uleciano duszą, z kolejną sprzeczką wśród mieszkańców twórca całego zamieszania bawił się przednio rosnąc coraz bardziej w siłę.

~*~

- A kysz, demonie! Niech cię piekło pochłonie albo woda święcona! Zabierzcie to ode mnie!

- Kelly, to kot. Najnormalniejszy w świecie kot.

- Według ciebie normalne jest, że to piekielstwo ma dwie pary oczu i dodatkowy rząd zębów?

   Cole westchnął ciężko i potarł ucho, gdy Kunoichi tuż przy nim pisnęła. Przeniósł wzrok na małego kotka stojącego przed nimi. Z pozoru malutki kot o czarnej połyskujące sierści... Może faktycznie te cztery fioletowe punkciki robiące za oczy i dwa rzędy ostrych zębów nie zachęcałyby go pogłaskać.

- I nie przejdziesz obok niego? – zapytał litościwie Bucket.

   Kelly energicznie pokręciła głową aż kilka kosmyków uciekł z kucyka na czubku głowy.

- Jeszcze mnie dziabnie.

- Połknie w całości –  mruknął Kai, stojący dwa metry za kotem. On i reszta już dawno przeszli na drugą stronę ulicy, w spokoju wymijając siedzącego pośrodku kotka. Tylko Kelly capnęła się ramienia Cole'a, schowała się za postawnym chłopakiem i nie zamierzała się ruszyć.

- A skąd wiesz, że nie!?

- Kobieto czas nas nagli!

- Facecie, mam alergię na koty! Zacznę wam kichać jak najęta to wtedy zobaczycie.

- Gwiazdy na niebie, kiedy KWO nas capnie, jeśli się nie ruszysz! 

- Dobra, jak się namyślisz to powiedz. – Cole postawił na inną taktykę – wywinął się i szybko przeszedł obok kota, zostawiając Kelly samą po drugiej stronie ulicy.

- Nie cierpię was!

- I vice versa – odparował Kai i odwrócił się na pięcie w stronę majaczącego w oddali mrocznego wieżowca.

   Kelly zagotowała się w środku. Gdyby nie ten wstrętny kocur... Który w dalszym ciągu się na mnie gapi! Ugh, weź się w garść!  – strzeliła samą siebie w twarz i postąpiła krok do przodu. Potem następny i następny... Zmutowany przez zło kot znajdował się ledwo dwa metry od niej, gdy nagle najeżył sierść i obnażył dwa rzędy ząbków, prychając złowrogo. 

   Chłopcy nawet nie zorientowali się, co obok nich przebiegło z prędkością 20 Machów na godzinę; dostrzegli jedynie rozmazany kształt. Cole szybko rozejrzał się na boki, kiedy wraz z resztą przystanęli zdezorientowani.

- No idziecie czy nie? – zawołała Kelly, machając nogami w powietrzu.

   Cole uniósł wysoko brwi i zadarł głowę, aby spojrzeć na przyjaciółkę.

- Jak tyś tam wlazła? – wymamrotał.

   Kunoichi wzruszył ramionami i gładko zeskoczyła z 5-metrowej latarni ulicznej, jaka znajdowała się sto metrów od piekielnego pomiotu. Poprawiła strój i odwracając się zarzuciła włosami.

- Idziecie, czas nagli! – rzuciła przez ramię.

   Cole pokręcił głową z lekkim uśmiechem na ustach. Eh, dobrze jest mieć taką szurniętą osobę w drużynie... Przynajmniej na te 10 minut zapomnieli o ciągłym stresie i mogli się trochę pośmiać. Ale teraz było trzeba wrócić do rzeczywiści – osłaniać Lloyda i przebić się przez obronę Overlorda.

   Wybraniec w pierwszej chwili zamierzał po prostu wlecieć na sam szczyt fortecy. Szybko jednak z tego zrezygnował, gdy zza zakrętu wyłoniła się Nya na latającym spodku i zaczęła strzelać w niego pociskami z mrocznej materii. Pozostał, więc sposób tradycyjny – schody. Ale wpierw musieli przebić się przez kamienny mur, a jeszcze wcześniej się pod niego dostać.

   Nie wiadomo, który już ryk przetoczył się nad miastem, a oni z doświadczenia wiedzieli, że to Overlord wystrzelił kolejny pocisk, który zapewne mknął na nich. Dla bezpieczeństwa schowali się pod jakieś zadaszenie, ale tak jak poprzednio –  strzał był wycelowany w jedną osobę. Lloyd stworzył nad sobą ścianę z energii, po której pocisk jedynie się rozpłynął nie robiąc mu krzywdy. Lloyd westchnął ciężko, otwierając oczy.

- To się robi nudne – mruknął i potarł odrętwiały kark.

   Przyspieszając marszu w zasadzie już biegli do fortecy. Po kilku minutach pełnych napięciom i niepewności zatrzymali się kilkanaście kroków od muru.

- Ee, z lotu ptaka wydawał się mniejszy i mniej masywny – stwierdził cicho Kai, zadzierając głowę. – I my mamy się przez to przebić?

- My może nie, ale wielki robot owszem. – Cole poklepał nogę pancerza. – Lloyd, zrób wjazd z buta.

   Garmadon skinął głową i przystając na ten pomysł oddalił się 10 metrów dalej by wziąć rozbieg. Rozległ się huk, kiedy Lloyd przebił się przez mur wyrządzając w nim sporą wyrwę i wzniecając tumany kurzu.

   Nie wiedzieli, co się do tej pory z Kamiennymi Wojownikami. Wybraniec, jako pierwszy znalazł odpowiedź. Pospiesznie wyciągnął miecz i szybko odgarnął od siebie pierwszą linię Wojowników – wypoczętych i pełnych energii, czego na pewno nie można było powiedzieć o nim. Ale jako że siedział bezpiecznie dwa metry nad ziemią a katana była dość długa bez problemu pozbył się pierwszej linii wroga odrzucając stwory na towarzyszy. Jego entuzjastyczny zapał szybko ostygł przy tym jak brał kolejny zamach. Zląkł się nie na żarty, kiedy jego prawa ręka z mieczem odpadła... Od pancerza; dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że w nim siedzi. Nie miał czasu dłużej pomyśleć, co to spowodowało, ponieważ Kamienni Wojownicy całą masą rzucili się na niego powalając na ziemię. Pancerz niebezpiecznie zasyczał, spod blach wydostały się kłęby dymu.

   Lloyd szybko, aczkolwiek z lekkim trudem wydostał się z kabiny. Chociaż chyba wolałby tam zostać, kiedy zobaczył całą armię nacierającą prosto na niego. Na dodatek ponad nimi unosiła się Nya zanosząc się śmiechem. Właśnie wycelowała w niego jednym z działek.

- Ogień! – Gorący podmuch zamazał Smith obraz; odleciała kawałek do tyłu ocierając łzy.

- Lód! – Biała ściana wyrósł przed Wybrańcem, odbijając pociski.

   Nya przeklęła siarczyście, lecz wycofała się oblatując fortecę. Czego niestety nie można było powiedzieć o KWO. Stwory nie zamierzały się wycofać i nadal nacierały wymachując brońmi. Ostrza ninja, którzy w ostatniej chwili zjawili się u boku lidera, co rusz zataczały pół okręgi i odbijały ciosy wrogów. Których nie ubywało – powalali jednego a w jego miejsce pojawiało się dwóch kolejnych. Otoczyli ninja ciasnym okręgiem nie pozostawiając żadnej luki, drogi ucieczki.

- Szczerze nie tak wyobrażałem sobie swoją śmierć.

~*~

   W tym samym czasie, co ninja zaczęli zastanawiać się nad napisaniem testamentu, Misako, Wu oraz Dr. Julien mieli oczy jak pięć złoty wypatrując gdzieś w dole Hełmu Cieni. Jak do tej pory nie natrafili na jego ślad ani na nic, co by wskazywało, że leży gdzieś tutaj na chodniku. Powoli tracili nadzieję, a ciągłe ryki Overlorda wcale nie pomagały.

   Misako obejrzała się przez ramię w stronę wieżowca. Czarny kształt odcinał się na purpurowym horyzoncie. Zacisnęła usta w wąską linię, powracając wzrokiem na ziemię. Muszą znaleźć hełm, Lloyd musi wygrać walkę z Mrocznym Władcą. Już nie ze swoim ojcem tylko z pierwszym i najpotężniejszym antagonistą na świecie. Ale może to i dobrze? Przynajmniej nie będzie walczył ze świadomością, że musi zabić ojca...

- Tam! – Wu prawie upuścił lejce, kiedy Misako krzyknęła tuż przy jego uchu. Kobieta wskazywał palcem przed siebie, gdzie na środku jezdni leżał... Hełm!

   Ultra Smok zanurkował w dół, ale szybkość smoka wiatru i tak na nic się zdała, gdyż wystąpił nieoczekiwany czynnik zewnętrzny...

- Wreszcie coś, dzięki czemu moja czacha będzie bezpieczna! – zawołał radośnie Dareth podnosząc hełm.

- Nie! – krzyknęła Misako.

   Za późno – Dareth nałożył Hełm Cieni, które zaświecił się fioletowym światłem.

~*~

   Kelly zdzieliła Jay'a w tył głowy za jego stwierdzenie.

- A myślałam, że to ja jestem największą pesymistką w drużynie!

- Ja jestem po prostu realistą! – odparł i poraził prądem kilku najbliższych Wojowników.

   Cole kopnął w twarz stwora, które przedarł się zbyt blisko.

- Skoro już zeszliśmy na ten temat... Cieszę się, że walczyłem u waszego boku.

- Ja również cieszę się, że was poznałem – przyznał Zane, stwarzając lodową zaporę. Pękła już po dwóch sekundach.

- Zamknijcie się! – wrzasnęła Kelly, a z jej Ostrza wyskoczył porywisty wiatr, odrzucając najbliższych Overlordczyków. Korzystając z chwili wytchnienia położyła dłonie na biodrach i zmroziła wszystkich morderczym spojrzeniem. – Pesymiści się znaleźli od siedmiu boleści!

   Chłopacy o dziwo nie zamierzali się bronić, jedynie w osłupieniu wpatrywali się w to, co działo się za Kunoichi. A raczej na brak jakiejkolwiek reakcji. Kelly zmarszczyła brwi też to dostrzegając jak i słysząc... W zasadzie nic nie słysząc – powarkiwania KWO ustały, szczęk zbroi zamilkł. Stanęła na palcach, wyglądając za Kai'a. Kamienni wojownicy zamarli z uniesionymi brońmi. Dosłownie. Nawet nie mrugali. 

   Nagle Kozu zatoczył łuk ramieniem i odwrócił się w stronę centrum.

- Chwała brązowemu ninja! – zakrzyknął, a reszta Overlordczyków zawtórowała mu gromkim chórem.

- Brązowemu... Co!? – Ninja równocześnie z Wojownikami spojrzeli w kierunku, jaki wskazywał Kozu. Szczęki opadły im w dół, kiedy kilka metrów od nich wylądował Ultra Smok a z jego grzbietu zsunął się (czyt. – prawie spadł) Dareth, z Hełmem Cieni na głowie.

  Dareth dumnym krokiem podszedł do ninja omal nie pękając z dumy.

- No i co powiecie?

- Czyli jednak Hełm nie zmienia w złego; mogłem go założyć już wtedy! - fuknął Jay, ignorując jego pytanie.

- Może on nie działa na tych bez mózgu – szepnęła mu na ucho Kelly. 

- Ej, słyszałem! – burknął Dareth, splatając ręce na torsie. – Musicie przyznać, że gdyby nie ja było by z wami marnie...

- Nie czas na takie dyskusje – interweniował Wu. – Lloyd musi jak najszybciej dostać się na górę. 

- Ze zwichniętą kostką? – Lloyd sceptycznie popatrzył na zabandażowaną nogę. – Pancerz nie nadaje się do użytku, a Smoka nie chcę narażać, zresztą i tak jest już mocno wyczerpany. 

- A my to co? – Kai wystąpił do przodu, obracając w dłoni Ostrze. – Pomożemy ci dostać się na górę. Zaszliśmy tak daleko więc nie możemy już zawrócić. 

- Ninja go! - Wojownicy wyciągnęli swoje Ostrza nad Lloydem; te stuknęły się czubkami – w górę wystrzeliły kolorowe wiązki.

~~~~~~~~~~~~~~

"Co cię kurwa czytelnicy, skoro to twoje opko i ty decydujesz co i jak?"
Zamierzam zastosować się do rady mojego osobistego terapeuty i juz chyba wiem jak rozstrzygnąć paring Kelly xd
Kel: W ogóle nie będziesz mnie shippować? *maślane oczka* 
Do końca nie wiem
Kel: *mordercze oczka* 
*ignoruje* W ogóle to chciałabym jeszcze raz powitać nową czytelniczkę i złożyć w jej ręce dedyk i gratulacje za to że odważyła się ujawnić ^^ ;*** jak widać to nic strasznego; ja nie gryzę xD 

A tutaj macie akcję Kelly vs zmutowany koteł w wersji rysunkowej xP


Wiem, że wszyło beznadziejnie, ale szkice robiłam o 23, bo wena mi spać nie dawała xd pierwotnie miało to też być w wersji mangowej ale stwierdziłam, że może nie wszyscy wtedy ogarną xp

A w kwestii ogarniania... rozumiecie, że jeszcze tylko w sumie dwa wpisy i koniec? o.o Bo ja nie! xD 
To do nexta, jeśli nie wyłączą mi internetu to MOŻE będzie w sobotę ^^"
Pozdrawiam
~w połowie radosna Nessie~