Rozdział 108 ~ Ten kto upadł, wstanie silniejszy

Przyjdzie taka chwila, gdy stwierdzisz, że wszystko się skończyło. To właśnie będzie początek

  Gdyby nie unosząca się i opadająca powoli klatka piersiowa pomyśleliby, że nie żyje. Cienka zbroja tylko w jakimś stopniu wypełniła swoje zadanie, ale ran i tak było dużo, zdecydowanie za dużo. Jedne groźniejsze i głębsze, drugie bardziej powierzchowne. Czas goi rany, mawiają ludzie. Lecz nic nie uleczy rany, jaka wyryta została w sercu, na duszy czy honorze.

- Kiedy będę mógł walczyć? – mruknął Lloyd, obojętnie przypatrując się jak Maksymilian Juliena bandażuje mu zwichniętą lewą kostkę.

   Mężczyzna przybył na plażę z idealnym wyczuciem czasu – kiedy Wybraniec zarył w ziemię po finalnym ciosie Overlorda i stracił przytomność, Mroczny Władca postanowił dobić go do końca; załadował pocisk i wycelował w Zielonego Ninja. Kiedy strzał mknął na chłopaka nagle napotkał opór w postaci "Perły" kierowanej przez starszego Juliena. Statek nie przeżył spotkania z mroczną energię, lecz ważniejsze było, że Lloyd ocalał.

   Maksymilian spojrzał znad wykonywanej pracy w oblicze młodego wojownika – na rozciętą wargę i łuk brwiowy, na podbite oko, na płytkie rozcięcie na policzku, na strasznie bladą cerę oraz w zielone oczy, z których zniknął dotychczasowy błysk. Patrzył właśnie na kogoś kto przegrał jedną z ważniejszych bitew.

- Cóż – ojciec Zane'a westchnął i usiadł na piętach. Poprawił okulary.  – Kostka będzie się zrastać co najmniej dwa tygodnie...

- Dwa tygodnie?! Nie mamy tyle cza...! – Syknął, zaciskając zęby kiedy Julien zawiązał pętle. Oparł czoło o kolano podciągnięte pod brodę. – Ale zawaliłem – westchnął do siebie, przeklinając w duchu własną słabość. Najgorzej, że skutki jego druzgocącej porażki odczuwał nie tylko on.

   Wyprostował się, zerkając w bok. Kilkanaście metrów od niego siedzieli ninja. Wpatrywali się w taflę oceanu, gdzie kilkadziesiąt minut temu pojawił się portal, przez który przeszedł Overlord z całą swoją armią oraz nową najemniczką – Nyą. Nie chciał myśleć co teraz dzieje się w Ninjago City. Jeśli miasto jeszcze w ogóle stoi. 

- Ale kicha... – mruknął Cole, niemogący dłużej znieść krępującej ich ciszy.

- Ostateczna Bitwa rozstrzygnie się jeszcze dziś a my nie możemy nawet wydostać się z tej wyspy! – warknął Kai, biorąc zamach. Mały kamyczek wpadł z cichym pluskiem do morza. 

- Ciekawe czy jeszcze kiedyś zobaczę Nyę... – szepnął Jay. Nie odrywał wzroku od ciemnofioletowej masy chmur kłębiących się ma horyzoncie. 

- Może powinniśmy wspominać naszych przyjaciół takimi jacy byli, a nie jacy są teraz – zaproponował Zane kojącym tonem.

   Walker westchnął ciężko. 

- Jednego nie rozumiem – przyznał Smith i rzucił kolejnym kamykiem. Skałka odbiła się dwa razy od tafli i znów zanurzyła się w lodowatej wodzie. – Według przepowiedni Zielony Ninja miał chyba wygrać bitwę. Co zawiodło? 

   Wu, który wraz z Misako podszedł do nich przed chwilą, westchnął ciężko kiedy 5 par oczu wlepiło się w niego. 

- Ja... sam nie wiem – wyznał zduszonym głosem.

- Ty nie wiesz? No to już po nas! – Jay wyrzucił do góry ręce i opadł na mokry piasek. 

- Na pewno masz dla nas jakąś życiową lekcję. Słowo mądrości? Małą, malutką zachętę...?

- Obawiam się że tym razem... Wam nie pomogę, przepraszam. Wydaje się że zło...zwycięża. 

- Skoro Sensei nie ma dla wasz lekcji to ja tak. - Ninja odwrócili się w stronę Lloyda, który z pomocą Maksymiliana Juliena dokuśtykał do nich. Oblizał wargi i przełknął ślinę. – Kiedyś sprawiałem masę kłopotów i byłem natrętnym gówniarzem. – Spojrzał znacząco na siedzącą cały czas Kelly, po czym monologował dalej, odchodząc kawałek, podskakując na prawej nodze. – Ale potem poznałem was, przygarnęliście mnie i czasem w bolesny sposób pokazaliście, że to co robiłem nie było zbyt dobre. Dzięki wam zrozumiałem, że warto być silnym, odważnym; dzięki wam pogodziłem się ze swoim przeznaczeniem i chciałem stawić mu czoło. – Syknął, odwracając się do nich, gdy zapomniał o zwichniętej kostce i przeniósł na nią ciężar. – Pomyślcie o dawnych czasach. Czy Pierwszy Mistrz Spinjitzu kiedy zdał sobie sprawę, że nie wygra poddał się? Nie! Znalazł sposób by wygrać – przekazał moce żywiołów naszej szóstce. – Lloyd bez problemu podciągnął Cole'a i Jay'a, stawiając ich na nogi. – Jestem pewien, że nie wybrał nas od tak, losowo. Wiedział, że damy radę. Pokrzepia mnie myśl, że wiedział iż się nie poddamy, że będziemy walczyć do samego końca! 

- Lloyd ma rację – odezwał się Kai, gdy przetrawili jego słowa. – Nawet jeśli będziemy musieli przepłynąć wpław cały Ocean nie poddamy się. Do tego nas szkolono. 

- Mam płynąć do Ninjago? Zapomniałem dmuchanej kaczki – mruknął Jay któremu najwyraźniej po woli zaczął wracać humor. – Ktoś ma inny pomysł? 

- Może on? – Zane kolistym ruchem ręki wskazał na zwisającego nad nimi sokoła. – Chyba znów chce nam coś pokazać. 

- Nie ma to jak ufać plastikowemu ptakowi – mruknął Walker, ale bez większych sprzeciwów wraz z resztą podążył za mechanicznym sokołem. 

~*~

   Mieszkańcy Ninjago City w najgorszych koszmarach nie wyobrażali sobie takiej zagłady ich stolicy. Wszystko miało swój normalny bieg – dorośli wracali z pracy, dzieci bawiły się na dworze, słońce górował wysoko na bezchmurnym błękitnym niebie. Do czasu, gdy gwaru ulicy i odgłosów miasta nie przeciął przeciągły syk. Usłyszał go każdy w całym Ninjago; wszyscy zamarli. Sądzili, że po incydencie z Wielkim Pożeraczem nic gorszego ich nie spotka. Mylili się.

   Syk zamienił się w potężny grzmot; niebo nagle i niespodziewanie zasnuły ciemne obłoki, całkowicie wygaszając słońce, a na mieszkańców spadła pierzyna cieni. Panika powoli zaczynała wdzierać się do serc. A osiągnęła stadium ostateczne, kiedy z potężnego tornada jakie pojawiło się na jednej z głównych ulic wyłoniło się coś na kształt czołgu, którym sterowała jakaś czarna jaszczurka z małymi skrzydłami na plecach. Dookoła niej stąpała cała horda kamiennych stworów, powarkując groźnie.

   Reakcje wszystkich były takie same – wpierw osłupienie, potem pisk, a na koniec paniczna ucieczka w tym samym momencie kiedy jaszczur  uruchomił mniejsze działa i począł strzelać do wszystkiego co się poruszało, lub do nic niewinnych budynków, wskutek czego po kilku minutach, a może nawet i sekundach, ulice roiły się od czarnych, bulgoczących kałuż. Lecz nie tylko od tego. Niektóre pociski mrocznej materii trafiały w mieszkańców. Padali oni jak dłudzy na ziemię, bez wyraźnych oznak życia. Ale kiedy czarna mgła wchłonęła się w ich ciała powstawali, z jarzącymi się fioletowymi oczami i szarą cerą, choć nie wszyscy. Teraz już nie tylko Nya została opętana przez zło.

   Przerażone wrzaski mieszkańców i zombie'owe odgłosy tych przemienionych w końcu dotarły do Mojo Dojo. Dareth przebudzony z błogiego snu całkowicie nieświadom co się wokół niego dzieje wyszedł przed swoje dojo. Przymrużył oczy, kiedy dwa metry od niego przemaszerowała dobrze mu znana kamienna armia na czele z jakimś czołgiem, który strzelał gdzie popadnie. Pilotujący go jaszczur bawił się przy tym przednio.

   Szybko poskładał fakty, zdrowy rozsądek podpowiadający by wiać chyba jeszcze spał, bo Dareth rzucił się biegiem przed siebie i szybko wyprzedził poruszający się w ślimaczym tempie szyk.

   Overlord zatrzymał Garmatron kiedy drogę zagrodziła mu mała brązowa kulka. Pochylił się lekko do przodu, oblizując rząd coraz dłuższych zębów.

- Ej, jaszczurko! – zawołał Dareth, celując w niego palcem. – Nie będziesz się panoszył po moim mieście, rozumiesz!?

   Overlord w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko. I złowrogo. Jego dolna ręka niezauważenie powędrowała do wajchy obsługującej mniejszą wyrzutnię pocisków.

- Daję wam 3 sekundy na wyniesienie się! – oznajmił Dareth i splótł ręce na torsie. - 1!

   Działko skierowało się w jego stronę. Przełknął ślinę.

- Dwa...!

   Wajcha powoli poruszyła się do przodu; wyrzutnia zasyczała.

- Dwa i pół...

- Trzy – wysyczał Overlord pełnym satysfakcji głosem i odpalił działo.

   Dareth wrzasnął piskliwym głosikiem i cudem lub fartem uskoczył przed pierwszą salwą, która rozbiła się metr od niego, pozostawiając bulgoczącą kałużę. Wrzeszcząc jeszcze bardziej odwrócił się na pięcie i wymachując rękami popędził przed siebie. Przystanął kilkadziesiąt metrów dalej, bezpiecznie skryty za zakrętem.

- Jeszcze  mnie popamiętasz! – Szybko wycofał swoje słowa, gdy kolejny pocisk trafił w ścianę tuż obok. Pisnął i rzucił się w dalszą ucieczkę. – Gdzie są ci ninja jak są potrzebniiiiii!? – zawył.

~~~~~~~~~~~~~~

Mała zmiana planów i dzisiaj tylko jeden rozdział ^^" Żyjecie jeszcze? xd 

Kel: Wszyscy umarli od tego, że tak pędzisz

Chcę się wyrobić przed tym piekłem na "sz"! Więc cicho. *o czymś sobie przypomina i uśmiecha się niepokojąco*

Kel: Ja znam ten uśmiech... *idzie po walizkę*

Korzystając z faktu że rozdział ciut, mniej, odrobinkę mniej dołujący i biorąc pod uwagę że niedługo druga część w której będzie paring "Kelly x ....".... zrobiłam ankietę kogo obstawiacie na przyszłego partnera Kelly! *mówi na jednym wdechu i unika patelni* Mogę zdradzić, że najpewniej będzie to któryś z ninja, bo raczej nie mam zamiaru wymyślać kogoś nowego xd a i nie sugerujcie się tym że w serialu Jay jest z Nyą lub coś bo w 2 częscisię trochę może pozmieniać xD 

To pa! 

~Vanessa~