Epilog ~ Na ciemnym niebie jasny jest lot anioła

Tylko w milczeniu słowo

Tylko w ciemności światło

Tylko w umieraniu życie 

~ Anonim

    Kelly powoli uchyliła powieki, czując na twarzy przyjemne ciepło. Zamrugała parę razy, gdy oślepiły ją promienie słońca; zasłoniła oczy dłonią. Zaraz. Słońca?!

   Gwałtownym ruchem poderwała się z ziemi i obróciła o 360°, omal nie przewracając. Przetarła oczy, upewniając się, czy aby dobrze widzi. Wszechobecny mrok i cień... zniknęły. Ciemne chmury rozpłynęły się, odblokowując dostęp do błękitnego nieba oraz złotej tarczy słońca, jaka górowała nad Ninjago City, z którego zniknął mrok.

   Kunoichi jeszcze nigdy nie czuła tak wielkiej ulgi, jak teraz. Przez jedną straszną chwilę myślała, że zginie w wieku 16 lat, walcząc z dawnymi przyjaciółmi. A tu proszę – wygrali! 

   Jeszcze raz powiodła wzrokiem dookoła. Jej spojrzenie zatrzymało się na czarnym kocie, jaki siedział obok niej przy wielkiej dziurze w ziemi, w której kiedyś stał Garmatron. Przekrzywił lekko łepek i miauknął. Kelly na chwilę zapomniała o swojej alergii i awersji do kotów, i przytuliła zwierzaka. 

- Wygraliśmy, mała szkarado! 

- Miał. 

- Apsik! – Nastolatka, czym prędzej odstawiła kota na ziemię i potarła nos. Zaraz prawie sama nie upadła, gdy ponad 70 kilo zwaliło jej się na plecy. 

- Wygraliśmyyyyyy! – zakrzyknął tuż koło jej ucha Cole. 

   Kelly wykręciła się z jego uścisku i stanęła twarzą do niego. 

- Nie jesteś już zły! – stwierdziła, bacznie przypatrując się śniadej twarzy Bucket'a. 

   Mistrz ziemi roześmiał się. Oboje dostrzegli Jay'a i Kai'a w odległości kilkunastu kroków od nich, którzy akurat chwiejnie podnosili się z ziemi. Czym prędzej do nich pognali. 

Jay w między czasie razem z mistrzem ognia nerwowo rozejrzeli się dookoła. 

- Tam! – Walker wskazał w jakiś punkt przed sobą. 

   Kai dostrzegłszy swój największy skarb, nie czekając na niego, pognał ile sił w stronę siostry. 

   Nyi zabrakło powietrza w płucach, kiedy najważniejsi chłopcy w jej życiu objęli ją i wyściskali. Przed minutę żaden z nich od niej nie odstępował, a Nya zaniosła się płaczem. Radosnym szlochem. 

   Kelly od razu, gdy chłopcy oswobodzili Nyę, rzuciła się przyjaciółce na szyję. 

- Nie rób tego nigdy, nigdy mnie nie zostawiaj z tymi debilami! – zawołała Thifer, powstrzymując atak nerwowego śmiechu. 

- Ekhem, my tu jesteśmy –  wtrącił Kai. 

- Cieszę się, że nawet ty żyjesz, tłumoku! – Kelly puściła przyjaciółkę i nie delikatnie uderzyła Smitha w ramię. 

- Ugh, no dzięki – prychnął Kai, ale uśmiechał się szczerze. 

- A mnie ktoś przytuli? – zapytał litościwie Zane, dołączając do nich. 

- Chodź tu konserwo; mam dzień przytulania! – Tym razem to Julien omal nie utonął w uścisku Kelly. 

- Misako, Wu! – Cole pomachał do staruszków zebranych przy Ultra Smoku. Cała 6 – Kai niosąc Nye na barkach, jak w dzieciństwie –  popędziła do nich; Zane serdecznie wyściskał swojego ojca, a reszta okrążyła Sensei'a, wylewając na raz wszystkie swoje emocje poprzez słowa. 

   Wu ani razu im nie przerwał, uśmiechając się jedynie w duchu. Jego uczniowie przeszli właśnie przez najtrudniejszą szkołę życia, wystawiając na szalę własne dusze. Jednak w 100% spełnili jego oczekiwania – wytrwali i zagrali śmierci na nosie. Lecz do pełni szczęścia kogoś brakowało. 

- Widzieliście Lloyda? – zapytała Misako, wtrącając się do opowieści ninja. 

  Wojownicy jednocześnie zamilkli i wymienili spojrzenia, wzruszając ramionami. Przez chwilę ukuła ich igiełka strachu – czyżby Lloyd ratując ich, ratując całą Krainę, stracił własne życie? 

   Ponad nimi przetoczył się ryk, ale nie taki, jaki słyszeli wiele razy z gardła Overlorda – groźny, chrapliwy, potępieńczy. Ten brzmiał łagodnie, kojąco. 

   Wszyscy, łącznie z mieszkańcami, którzy także wybudzili się ze szponów ciemności, spojrzeli w błękitne niebo. Radość ninja dosięgała zenitu, gdy obok nich wylądował złoty smok, a z jego grzbietu zaskoczył Wybraniec, cały i zdrowy. Wojownicy dopadli do niego i poczęli rzecz jasna gratulować – a niektórzy (patrz Kelly) także go wyściskali. 

- Świetnie ci poszło, młody!

- Byłeś niesamowity!  Dokopałeś temu jaszczurowi. 

- Kiedy zrobiłeś to takie hajaaaa, to było ekstra, nauczysz mnie tego? 

- Podołałeś wyzwaniu, gratuluję. 

- A ten smoka to prawdziwy? 

   Lloyd mimowolnie uśmiechał się pod nosem. Jego przyjaciele nie wiedzieli co przeżywał podczas walki, ale to i lepiej. Nikomu nie polecał tego uczucia. 

   Tuż po tym, jak ostrze światła rozcięły mrok, Overlord poległ, a  on sam na kilka chwil, lub dłużej, nie był pewien, trafił do bezdennej pustki, z każdej strony otoczony pierzyną mroku. O dziwo nie bał się; spokojnie lewitował w pustce, był gotów na śmierć, na osąd. Obok mijały mu urywki zdarzeń z dzieciństwa, wszystkie związane z ojcem – z dzieciństwa jak i z okresu teraźniejszego.  Kiedy pokonał Overlorda, czuł się tak jakby po części zabił ojca. Pogodził się jednak z tą myślą, zwalając wszystko na przeznaczenie. Zasrane przeznaczenie, któremu stawił czoło. 

   Wojownicy rozstąpili się, by Złoty Ninja mógł przejść. Wymienił krótki uśmiech z wujem, aby na dłuższą metę uściskać bez słowa matkę. Misako w mig pojęła jego niewypowiedziane słowa, czując jak kilka słonych łez moczy jej koszulkę. Pogłaskała syna wtulonego w jej włosy po głowie. 

- Tak musiało być – szepnęła patrząc w niebo. –  Możesz być jednak pewien, że twój ojciec na pewno jest z ciebie dumny, synku. 

   Lloyd bez słowa pokiwał głową, odrywając się od matki. Wysilił się na uśmiech, który Misako ze szczerością odwzajemniła i wytarła zabłąkaną łzę z jego policzka. 

- Ci co odeszli, pozostaną w naszych sercach. 

   Ale co jeśli osoba uznana za zmarłą ma się całkiem dobrze? 

   Kilka kamieni spadło ze sterty i z cichym stukotem stoczyło się na ziemię. Potem następne, kiedy na zewnątrz wyłoniła się... Poharatana dłoń. Potem łokieć, aż w końcu całe ramię. 

   Ninja jeszcze mieli napięte nerwy, więc natychmiast, gdy usłyszeli nawet ten cichy hałas, odwrócili się za siebie z dobytymi, ale nieodpalonymi brońmi. Lloyd otworzył szeroko oczy, omal nie gubiąc szczęki. Przepchnął się przed ninja i wystąpił do przodu, ale i tak zamarł w pół kroku. 

- T-tato? – wyszeptał ledwie dosłyszalnym i drżącym głosem. 

   Wpierw go nie poznał. Spod gruzów fortecy wydostał się wysoki i barczysty mężczyzna w poszarpanym i zakurzonym kimonie. Szare włosy sterczały na wszystkie możliwe strony. Dopiero, gdy ich spojrzenia spotkały się, dopiero gdy zagłębił się w te brązowe tęczówki, poznał go, mimo że minęło już wiele lat odkąd widział go w tej "postaci". 

- Tato! – krzyknął na całe gardło i pod wpływem impulsu podbiegł do oniemiałego ojca. 

   Garmadon zachwiał się, kiedy Lloyd objął go w pasie i zacisnął mocny uścisk, uniemożliwiając mu poruszanie się. 

- M-myślał, że o-odszedłeś – wydukał młody Garmadon, opierając czoło o bark mężczyzny. 

- Ja też – przyznał zachrypniętym głosem –  ale wróciłem. Dzięki tobie. 

   Twarz Lloyda rozpromienił uśmiech, kiedy spojrzał w oblicze rodziciela, rozluźniając uścisk. Garmadon poczochrał mu włosy, jak za dawnych lat. Lat, które powoli wracały. 

- Misako – szepnął, widząc swoją żonę. Przeniósł spojrzenie na staruszka obok. – Wu! 

   Podszedł i objął oboje ramionami zamykając ich w niedźwiedzim uścisku. 

- Dobrze cię znów widzieć bracie – wyznał Wu i poklepał starszego Garmadon po ramieniu. 

   Nie potrzebował żadnych słów od Misako. Wystarczył mu jej uśmiech i blask w oczach, z których zniknął wstręt do jego osoby. Garmadonowie rozumieli się bez słów. 

- Idziemy się przywitać? – zażartował Jay. 

- Dajmy im chwilę – westchnęła Kelly, wsadzając ręce do kieszeni spodni. – W końcu to spotkanie rodzinne. 

   Walker objął ją ramieniem i wyszczerzył się łobuzersko. 

- Zazdrosna?    

   Nie obyło się bez sójki w bok. 

- Ale przyznajcie, nostalgia się wdarła – westchnęła Nya, nie wiedząc na czyim ramieniu się oprzeć, chłopak czy brat? 

- Nostalgia nostalgią, ale nasza misja raczej się nie skończyła, mam rację mistrzu? – zapytał Kai, kiedy Wu pozostawił trójkę Garmadonów samych. 

   Starzec uśmiechnął się lekko, odprowadzając członków rodziny wzrokiem. 

- Dopóki istnieje choćby najmniejsze zło, potrzebne są osoby, które będą je zwalczać i bronić mieszkańców. 

- A my się do tego świetne nadajemy – uznał nieskromnie Cole. – Kiedy zło znów wystawi swój szkaradny pysk, będziemy gotowi! 

- I następnym razem będziemy trochę bardziej skromni – wtrąciła Kelly, patrząc wymownie na Bucketa. 

- I wymyślimy lepsze teksty! – dodał Jay. 

- Ale przede wszystkim będziemy razem, jako rodzina – dodał Zane. Nya w między czasie przyciągnęła do siebie brata i Jay'a, a po drodze jeszcze i Kelly. – To co dobre nie umiera nigdy, i miejmy nadzieję, że to samo tyczy się nas. 

   Nadzieja... Mogli w nią wierzyć z całych sił, z całego serca i duszy, jednak los, pokrętny los, i tak miał w planach znów wplątać wojowników w korowód śmierci z siłami ciemności. I teraz zacierał już łapki, by znów się wtrącić i zburzyć w miarę spokojne życie wojowników w sposób najbardziej brutalny – odbierając im członka rodziny. 

KONIEC 

 

~~~~~~~~~~~~~~

Od prologu chciałam napisać to wielkie słowo KONIEC 

A i tak jestem zadowolona tylko z ostatniego akapitu xd i z faktu, że znalazłam ładny i pasujący mi do zakończenia gif ^^ w ogóle mam wrażenie że on jest z Kurosha....

Kel: Białe róże i tylko jedno skojarzenie

Ciel! ^^ skojarzenie, rym z zakończenie... Jeju, to już? *smutna mordka* Nawet nie wiem kiedy to wszystko zleciało; niedługo druga rocznica bloga... O,o

Kel: "Płynie czas, płynie czas, czas pogania stale nas, mija czas, mija czas, czasu tego nikt nie zliczy..." a dalej nie pamiętam xD

Za dużo Bolka i Lolka... Tak, nie ma to jak oglądać bajki podczas robienia za  niańke (nie)polecam. Ale nie o tym. W sumie to nie wiem co chciałam tu napisać xd pewnie to co zwykle - gracias za to, że dotrwaliście do końca i nawet pod koniec się ujawniliście, nawet jako anonimek ( ;) ) że znosiliście pokornie moje humorki, dbaliście co poniektórzy o mój stan psychiczny i awansowali na mojego osobistego psychologa; trzymali zawodowo kciuki... Wskazywali błędy na początku mojej kariery z blogowaniem (Mai, jeśli to czytasz to jeszcze raz dziękuję za tłumaczenie mi jak trzeba pisać te dialogi! <3) 

No i po prostu dla wszystkich! Którzy czytali i komentowali dając tym samym masę weny i motywacji. Jak i tym którzy po prostu czytali i dotrwali ze mną aż tutaj ^^ 

Meg: *wraca ze sklepu z szampanem* Oblewamy to? 

Nie lubię alkoholu...

Meg: to pikolo! XD

A to polewaj! 

To jeszcze raz dziękuję i się odmeldowuje na... Dłuższą chwilę ;P a no tak! Zapomniałam jak zwykle o najważniejszym. Jak po części wspomniałam iż na razie robię sobie przerwę w tym blogu; muszę chwilę odsapnąć i ułożyć plan na dalszą część. Najkrócej przerwa będzie trwać do drugiej rocznicy a najdłużej.... Um... Chyba wolę nie mówić ^^"" 

To papa! 

Pozdrawiam

~Vanessa~

Ciekawostka: wiecie co? Chyba nie potrafiłabym zakończyć tego bloga po tej pierwszej części xd

A to tak na do widzenia ode mnie -3-