Rozdział 85 ~ Improwizacja, czyli to co ninja lubią najbardziej

        Na jej drodze znów stanęli dwaj piraci ci sami, których parę godzin temu powaliła, nawet się przy tym nie męcząc. Na jej widok drgnęli jak poparzeni i nastawili drżące włócznie. Rozłożyła ręce pokazując, że nie jest uzbrojona i nie ma wrogich intencji, na razie. 

- Kapitan jest u siebie? - spytała siląc się na jak najbardziej miły ton. 

   Wartownicy wymienili spojrzenia. 

- Kapitana nie ma - odezwał się ten, którego jako pierwszego pokonała. - Wyszedł na pokład pozaganiać majtków do roboty. 

   Wzruszyła ramionami. 

- Nie szkodzi, poczekam na niego w środku. 

   Nie ustąpili jej drogi. 

- Chyba nie chcecie żebym kazała was wyrzucić za burtę jak już zostanę panią kapitan - szepnęła im na ucho. 

    Równocześnie potrząsnęli głowami i szybko się rozstąpili. 

- Bardzo ładnie. A i nikomu ani słowa, to ma być niespodzianka. 

   Powiodła po nich morderczym spojrzeniem i upewniwszy się, że dobitnie zrozumieli weszła do kajuty. Zamknęła drzwi na klucz i zasuwkę. Głośno odetchnęła ciesząc się, że poszło bez zbędnych przeszkód i dziękując, że niektórzy piraci to tępacy. 

   Nie musiała długo się głowić nad miejscem przechowywania dziennika. Osobiście widziała jak chowa go do szuflady przy biurku. Tam też podeszła. Do wyboru były trzy szuflady, w czym dwie otwarte. Drogą eliminacji wybrała pierwszą zamkniętą na kluczyk, który pewnie ma kapitan. Jej umiejętności złodziejki jak raz się przydały w byciu ninja. Ostatnimi czasy jeden kosmyk włosów zaczął ją irytować, więc pożyczyła od Nyi wsuwkę do włosów, aby go przytrzymać. Wyciągnęła owy przedmiot. Brązowy kosmyk opadł jej na nos lekko łaskocząc. Dmuchnęła strącając go i kucnęła przed szafką. Włożyła wsuwkę do zamka. Po upływie niespełna minuty rozległ się cichy mechanizm otwieranej zasuwki. Pociągnął za klamkę. Szuflada ustąpiła. Na powrót podpięła kosmyk. W środku znajdowała się tylko jedna rzecz - zeszyt A5 oprawiony w brązową skórę z pieczęcią w kształcie czaski o dwóch mieczy. 

   Odsunęła krzesło i usiadła na nim otwierając pierwsze strony. Pobieżnie i szybko je przeczytała; wiedziała, że nie ma dużo czasu. Soto mógł wrócić w każdej chwili. Już po kilkunastu sekundach lektury jej niedobre przeczucie się potwierdziło. Wyspa Ciemności istniała tak samo jak Pierwszy Mistrz Spinjitzu. Ojciec Wu i Garmadona stworzył tą wyspę, jako więzienie dla Overlorda wiedząc, że nie jest w stanie go pokonać. Uwięził go tam razem z jakąś "armią z kamienia". Od tamtego dnia wyspa przepadła a wraz z nią całe zło, jakie pełzało po jej terenie. 

   Przerzuciła kolejne strony. Im dalej brnęła tym więcej dowiadywała się o Soto i jego chorej obsesji odnalezienia wyspy. Po obróceniu którejś z kolei strony z dziennika wypadła złożona na pół pożółkła kartka. Chwyciła ją nim spiralką opadła na podłogę. Otworzyła ją i zmarszczyła brwi nic nie rozumiejąc z zapisków. Litery były jakimiś znaczkami napisane w nierównych rzędach. Prastary język. 

   Zamknęła dziennik równocześnie podskakując na krześle, gdy ktoś pchnął drzwi, lecz te nie ustąpiły. Klamka zaczęła się poruszać. Kelly szybko schowała kartkę do kieszeni a dziennik włożyła za pas. Nic więcej nie zrobiła, ponieważ drzwi otworzyły się z   hukiem. Do środka w paradował jej ulubiony pan Sempir oraz inny pirat równie wysoki, lecz  mniej umięśniony od towarzysza. Zastępca Soto - Marlasc. Przełknęła ślinę widząc, że głęboko wpadła. 

- Wiedziałem, że nie można ci ufać - warknął Sempir. 

   Wzruszyła ramionami udając opanowanie, bo w środku emocje szalały. 

- Najwyraźniej masz kobiecą intuicję....

   Postąpiła pół kroku w lewo kierując się do broni. Marlasc jednak przewidział jej zamiary. Pocisk wbił się w ścianę obok niej dymiąc z lekka. 

- Czego tu szukasz? - spytał szorstko chowając broń do pokrowca przy pasie. 

- Niczego - udała niewinną modląc się, że dziennik nie wystaje zza jej pleców. - Szukałam przyszłego męża. - Zrobiło jej się niedobrze. 

   Sempir prychnął. Wyciągnął ze skórzanej pochwy swoją szpadę. Niebezpiecznie zabłyszczała w promieniach słońca wpadających przez okno. 

- Czyli argumenty siłowe... - mruknęła. - Ale to nie fair, wy macie pistolety! 

- A ty nic - odezwał się Marlasc - więc z pistoletami czy bez grzecznie oddasz nam to, co zabrałaś. 

   Postanowiła rżnąć głupia. 

- Ale ja nic nie zabrałam! Stuknijcie się w te puste łby. 

- W takim razie obróć się - rozkazał Sempir. 

   Zacisnęła usta, ale po chwili powoli, bardzo powoli zaczęła się obracać by w następnej sekundzie kopnąć z całej siły biurko. Popchnięty mebel wpadł na dwójkę piratów nokautując ich swoich ciężarem, jedynie na parę sekund. Lecz te parę sekund wystarczyło Kelly do pokonania dystansu dzielącego ją od jej broni. 

   Sempir i Marlasc pozbierali się. Wyciągnęli pistolety i wycelowali w nastolatkę. Nie nacisnęli na spust - zawahali się. Po pierwsze celowali w przyszłą żonę swego szefa; po drugie: już nie taką bezbronną. Promienie słońca odbijały się także od srebrnej katany

- No to teraz jest fair - uśmiechnęła się dziko, chociaż sytuacja nie jawiła jej się w kolorowych barwach. Już wiedziała, że do ślubu nie dojdzie. 

- I co niby zamierzasz zrobić? - zapytał Sempir. - Pokonać nas dwóch, potem resztę załogi? 

- Na razie będę improwizować. 

    Bez ostrzeżenia rzuciła się na mniej lubianą osobę. Sempir odbił jej pierwsze dwa ciosy cofając się o tyle samo kroków. Nie mogła się jednak nim długo zająć, ponieważ Marlasc nie zamierzał czekać na swoją kolej. Zaatakował od tyłu i Kelly ledwo odbiła cios jego szpady. Kucnęła a dwie pirackie bronie styknęły się ze sobą nad jej głową. Przeturlała się w bok i schroniła za biurkiem. Pieski Soto rozdzieliły się zachodząc ją z dwóch stron. Marnie widziała szanse na swoją wygraną w starciu z najsilniejszymi piratami. 

- I gdzie ta twoja zawszona moc, dziewczynko? - prychnął Sempir. Tym razem to on popchnął biurko. Szybko oprzytomniała a niewidzialna dłoń odepchnęła mebel. 

- Na swoim miejscu. 

   W ich oczach pojawił się lekki lęk.  Marlasc szybko go przezwyciężył. Przeskoczył przez biurko i ciął z góry po łuku. Kelly odbiła z pozoru perfekcyjny cios, aby zadać bardzo podobny. Celowała w kość łączącą szyję i ramiona. Zgon byłby natychmiastowy gdyby zastępca nie zrobił uniku. Katana drasnęła go w prawe ramię. Wcale się tym nie przejął i zamierzał zaatakować kolejny raz. Jednak zamarł w momencie zamachu. Zmarszczył brwi i spojrzał na swoje ramie, które zaczęło... znikać. 

- Co do jasnej...!? Zrób coś idioto! - wrzasnął na Sempira. Ona jednak tak samo jak Kelly stał jak słup soli nie wiedząc, co się dzieje. Kelly spojrzała na swoją broń, następnie na Marlasca. To jej sprawka? Po chwili namysłu ponowiła swój cios. Tym razem zastępca nie uchylił się a ostrze przeszyło jego i tak już puste ciało. Zwyczajnie się rozpłynął; pozostała po nim tylko szpada. 

   Kelly nie miała pojęcia, jakim cudem to zrobiła, ale długo się nie głowiła. Wybiegła z kajuty zanim Sempir wyszedł z szoku. Wypadła na korytarz wprost na jednego z wartowników. Napatoczył się tak niefartownie, że katana drasnęła go w udo. Stało się z nim dokładnie to samo, co z zastępcą Soto. Po paru chwilach wyparował. Dokładnie nie wiedziała, jak ale uzmysłowiła sobie, że jej srebrna broń łamie zaklęcie rzucone przez Mega Broń. Jednak, co z tego skoro nadal ma całą zgraję piratów na głowie?! 

   Sempir z rykiem godnym rodowitego wilka morskiego wypadł na korytarz. Kelly niezdarnie odskoczyła do tyłu i postąpiła kolejne dwa kroki uchylając się przed ostrzem szpady. 

- Czarownica zawszona! - warczał i ciął czasem i na oślep. 

- Bogini, czarownica, zdecyduj się! - odkrzyknęła stawiając opór. 

- Irytujesz mnie - syknął napierając na swoją broń. 

- I vice versa. Ale i tak do Kai'a sporo ci brakuje. - Kopnęła go w kostkę i dała nogę za siebie. Wyłapała siarczyste przekleństwa wystrzelone w jej stronę i okrzyk Sempira wołającego straż. 

    Nie wiedziała gdzie ma się ukryć, gdzie przeczekać burzę, którą rozpętała, zupełnie niechcący. Zanim dotrze do swojego pokoju musiałaby przejść przez zbrojownię gdzie piratów było od groma. W takim razie jedynym wyjściem pozostawała burta.  

Zginiemyyy - śmiała się pesymistyczna strona. 

Myśl pozytywnie! - krzyczała optymistyczna. 

Zginiemy szybcieeeej.

   Głupi mózg! 

   Wybiegła na pokład. Na jej szczęście większość piratów siedziała jeszcze w jadalni, jednak z każdą chwilą mogli się tu zjawić zaalarmowani krzykami prawej ręki Soto. Spotkała tylko jednego przeciwnika. Zdołał on jedynie cicho krzyknąć, gdy katana przeszyła mu ramię sprawiając, że wyparował. Kelly stanęła i odwróciła się w stronę, z której przybiegła. Ujęła katanę w obie dłonie czekając na przeciwnika i rozglądając się na boki. Szybowali nad powierzchnią chmur zapewne wiele kilometrów nad ziemią. Skok jeszcze jej nie przekonywał. 

   Zagapiła się i nie zauważyła, kiedy Sempir znalazł się metr od niej. W porę nastawiła katanę. Siła, z jaką Sempir na nią naparł odrzuciła ją kilka metrów w tył. Wpadła akurat do lochów, odbiła od ściany i osunęła na ziemię zamroczona. Pęk kluczyków upadł z brzękiem obok niej. Potrząsnęła głową odpędzając mroczki. 

- Drobne problemy? - zaśmiał się pod nosem jeden z węży wychylając łeb zza krat. Jego nos spotkał się bliżej z łokciem Kelly. 

   Nastolatka przeturlała się w bok a Eliza wbiła się tam gdzie była jej krtań. Ponownie wykonała unik. Szpada zaskwierczała ocierając się o kraty. Prześlizgnęła się pod nogami Sempira i płynnie wstała biorąc zamach. Za późno jednak zdała sobie sprawę, że celowała w złe miejsce. Bark Sempira był chroniony przez metalowe płyty, tak samo jak fragment pleców. 

- Uspokoisz ty się wreszcie!? - wrzasnęła na pirata. Owa walka zaczynała ją irytować. - Okres czy wścieklizna!?  

   Swoim zachowaniem jeszcze bardziej rozwścieczyła mężczyznę. Jego szpada wreszcie liznęła skórę Thifer a but Sempira dosięgnął jej brzucha wysyłając z powrotem na pokład. W między czasie Garmadon dostrzegł okazję na uwolnienie się z cuchnącego lochu. Klucze upadły okazyjnie blisko jego krat...

   Kelly z trudem usiadła zanosząc się kaszlem. Podciągnęła bluzkę. Szabla nieznacznie ją drasnęła. 

- Może Marlasc był zastępcą Soto, ale wojownik z niego był żaden - powiedział Sempir niespiesznie do niej podchodzą. Odpychając się nogami zaczęła cofać się do tyłu. - Ale ja to inna talia kart. Ze mną tak łatwo ci nie pójdzie. 

   Wystarczy, że cię przytrzymam przez jakiś czas, uznała. Skoczyła na równe nogi i stawiła kolejny opór. Walcząca dwójka nawet nie zauważyła, kiedy pokład zaczął zapełniać się piratami. Oboje byli zbyt zajęci rzucaniem sobie do gardeł, aby zwrócić na to uwagę. Dopiero siła głosu Soto przedarła się przez zgrzyt ścierającego się w blasku iskier metalu.

- Sempiiiir! Idioto, co ty wyprawiasz!?

   Sempir zatrzymał Kelly na długość szpady. Oboje wyglądali na zmordowanych. 

- Kapitanie, ta dziewucha ukradła twój dziennik i zabiła Marlascę, Hudo oraz Gena! - zawołał. - Taka z niej bogini wiatru jak zabójstwa. 

   Soto przeniósł wściekłe spojrzenie na niedoszłą narzeczoną. 

- No, no, wiedziałem, że niezłe ziółko z ciebie, ale tego się nie spodziewałem - syknął mrużąc oczy. 

   Kelly postąpiła krok do tyłu z trudem łapiąc oddech. Poczuła, że natrafia plecami na maszt. Szlag by to. 

- Oddaj dziennik a będzie łagodnie - rozkazał Soto. 

- Wypchaj się! - wrzasnęła i nim zdążył się pohamować rzuciła się na Soto. Była tak blisko, miała go na wyciągnięcie katany, ale jego piesek musiał się wtrącić! - Jesteś takim tchórzem, że wystawiasz innych do walki!? Nie dziwię się, że pokonał cię jakiś głupi sztorm!

    Złość Kelly osiągnęła stadium krytyczne.  Miała dość tej całej szopki z piratami,   bujdy na kółkach, na czele z kapitanem i jego zawszonym pieskiem. Lewą rękę cofnęła do tyłu a prawą, w której trzymała broń wyciągnęła do przodu. Ze stali wystrzelił słup wiatr wprost na stojących najbliżej piratów. Powalił ich na ziemię a dwóch wyrzucił za burtę.  Reszta z przerażeniem na twarzy cofnęła się o parę kroków luzując okrąg, jakim otoczyli nastolatkę. Jedynym, który się nie przestraszył był Soto, zaraz za nim Sempir. 

- Kapitanie, pozwól, że ją wykończę - mruknął półgębkiem Sempir. 

- Nie. Wszyscy się do tego przyczynią. Brać ją! - huknął. 

   Po sekundowym oporze fala piratów rzuciła się na bladą jak kreda Kelly. Dziewczyna zdołała jedynie wytworzyć wokół siebie mur z  wiatru wbijając katanę w pokład.

     Nagły ryk sprawił, że wilki morskie znów zamarły i spojrzały w górę. Z białego kształtu zstąpiło do nich  pięć postaci ubranych w kolorowe stroje. Stanęli plecami do murem w pozycjach bojowych. Kelly niepewnie otworzyła oczy. Pierwszy raz cieszyła się na widok czerwonego kaptura. 

- Punktualni to wy nie jesteście - zaśmiała się i "wygasiła" wiatr. Wyprostowała się czując wsparcie ze strony piratów. 

- Korki - powiedział Jay. - Ale widzę, że niezłą sobie imprezę tu urządziliście. 

- A w ogóle to cała jesteś? - zapytał Julien zerkając na nią przez ramię.  

   Skinęła głową i dołączyła do okręgu. 

- Zabraliście Młodego!? - zdziwiła się na widok Garmadonka. 

   Cole wzruszył ramionami. 

- Tak jakoś wyszło. 

- Ciesz się, że nie przygarnęliśmy Dareth’a - dorzucił Kai. - Dobra a teraz streszczaj, co tu zaszło. 

   Zgodnie z życzeniem szybko streściła zaistniałą sytuację. 

- Czyli twoja katana jakoś ich..  wymazuje z tych czasów - podsumował Zane. 

- Coś takiego. 

- To, co zostawiamy ci wszystkich? 

- Nie, wystarczy ta dwójka - wskazała na głównodowodzących. 

- Na nich! - ryknął Soto nie dając im dłużej porozmawiać. 

   Na każdego ninja przypadało 4 piratów, więc najgorzej nie było.  

- Czyli co, nasza ulubiona taktyka? - zaśmiał się Jay. 

- IMPROWIZACJA! 

     Pięć wirów rozbiło pierwsze pirackie szyki. Kelly przebiła się przez tłum szukając Soto. Liczyła na to, że jak pokona kapitanka to reszta załogi też pryśnie. Cóż, wyjdzie w praniu. 

   Kolejny pirat zakosztował smaku jej katany i w efekcie rozpłynął się jak para. Przebiegła wzrokiem po pokładzie. Sempir. Wypatrzyła go stojącego na rufie. Sempir także jej wypatrywał jednak miał za słaby wzrok. Nie dostrzegł, kiedy jęzor wiatru owinął się wokół jego szpady i  wyrwał ją z dłoni Sempira. 

- Co do jasnej nędzy!? - warknął. 

- Niespodzianka! - zawołała Kelly wyskakując do góry. Z całej siły uderzyła go w szczękę. Efekt był taki, że pirat zatoczył się do tyłu i napotkał na opór w postaci barierki. 

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - wychrypiał ocierając krew. 

- Ja nie, on tak. 

   Wskazała kataną na swoje lewo. Sempir zmarszczył brwi a następnie otworzył szeroko oczy, gdy w jego stronę mknął wielki biały łeb w szare wzory. Przerzucił go na drugi kraniec rufy. Potknął się o własną szpadę i stracił równowagę; zaczął wymachiwać rękami, aby nie przelecieć do końca za barierkę. 

- Papa. - Kelly drasnęła go kataną w policzek a następnie popchnęła. 

   Sempir wypadł za burtę, lecz nie zdążył dotknąć ziemi. Kelly pokazała kciuka w górę Ultra Smokowi na znak, że dobrze się spisał. Prawa ręka Soto z głowy, jeszcze kapitan. 

    Nie zdążyła się odwrócić, gdy usłyszała huk, jaki wydaje pocisk wystrzeliwany z pistoletu z małej odległości. Zacisnęła powieki szykując się na palący ból w okolicach żeber; ten jednak nie przyszedł. Zrobiła obrót o 180 stopni, aby ujrzeć przed sobą zieloną lekko przezroczystą ścianę, za którą z wyciągniętymi przed siebie drżącymi rękami stał Wybraniec. 

- Lloyd?... - zdziwiła się. Szybko odciągnęła chłopaka w bok nim pocisk rozbił zasłonę. - Jak tyś to zrobił!?

   Wzruszył ramionami chyba równie zaskoczony jak ona. 

- Samo tak wyszło.... 

    Nagle jakaś ręka chwyciła go za kark i podciągnęła do góry. Kelly zerwała się na równe nogi wyciągając przed siebie broń. Serce jej zamarło na widok Soto przystawiającego do skroni Lloyd'a pistolet. Wszystko inne w tym momencie dla niej jakby zamarło, przestało mieć znaczenie. 

- Puść dzieciaka - rozkazała siląc się na opanowany ton. 

- Zeszyt - odparł Soto chłodnym tonem. 

   Kelly westchnęła ciężko i sięgnęła za pas. Nie będzie narażała życia Wybrańca zatrzymując durny dziennik. 

-  Nie wiem, po co marnować życie na szukanie jakiejś durnej wyspy - mruknęła ważąc w dłoni zeszyt. - Puść chłopaka. 

- Ty pierwsza rzuć zeszyt. 

   Wywróciła oczami i upuściła dziennik na pokład. Kopnęła go do Soto. 

- Mądrze, ale i głupio, że mi zaufałaś. 

   Soto nacisnął na spust, lecz ktoś okazał się szybszy. Czarna kula energii zniszczyła pocisk i uderzyła w pistolet wytrącając go z ręki kapitana. Następny pocisk trafił w szkaradną twarz Soto. Pirat wypuścił Lloyd'a, który czym prędzej od niego odskoczył, i zaniósł się rykiem. Zatoczył się do tyłu trąc oko. Kelly widząc okazję skoczyła do przodu. Katana zatopiła się w ramieniu kapitana a gdy ustąpiła siła ataku popchnęła go do tyłu wyrzucając za burtę. Przez kilka sekund słyszeli jeszcze jego krzyk, a potem nastała głucha cisza. 

   Kelly oparła się o barierkę i odetchnęła głęboko, gdy adrenalina zaczęła opadać a żołądek jej się skręcił. Spojrzała na pokład. Wszyscy piraci nagle zniknęli, ninja stali pod nią, na przeciwko zgrai węży, która jakoś wydostała się z lochów. Na jej czele stał Garmadon z kulą energii w dłoni. Widząc, że Soto został wyeliminowany machnął ręką a mroczna materia zniknęła. 

   Thifer zeszła z Lloyd'em na dół trzymając go za rękę. Przez kilkanaście długich sekund trwali w milczeniu mierząc się spojrzeniami. Po tym jak piraci w cudowny sposób wyparowali teraz to węże znowu byli ich wrogami numer jeden. 

- Będziemy tak stać aż zapuścimy korzenie? - mruknął Jay. 

- Sprawa jest prosta - odezwał się Garmadon. - Zmywacie się z mojego statku. 

- Hola, hola, to nasz statek! - zawołał Kai postępując do przodu. - To wy stąd spływajcie. 

   Garmadon posłał mu lodowate spojrzenie. 

- Zamierzasz szukać Wyspy Ciemności? - spytała spokojnie Kelly. 

   Przeniósł wzrok na brunetkę.

- A nawet, jeśli to, co ci do tego?

- A no to, że przydałaby ci się jakaś mapa, wskazówka, dziennik... - Wyciągnęła notatnik Soto. Oczy Garmadona rozbłysły. - Wymiana. Daje tobie dziennik, ty zostawiasz nam "Perłę". Stoi? 

   Po chwili namysłu Garmadon skinął głową. 

- Stoi.

~ * ~

- Oddałaś mu ten dziennik!? - wrzasnął Kai odprowadzając zgraję Garmadona wzrokiem. 

    Zacumowali statek na jednym z wieżowców i odprawili Garmadona z zeszytem. W zamian odzyskali "Perłę". 

- Gdybyś na chwilę zamknął jadaczkę dowiedziałbyś się, że to tylko zwykły dziennik a ja mam coś lepszego. - Kelly wyciągnęła z kieszeni złożoną na cztery kartkę. Rozłożyła ją. 

- Jakiś chińskie znaczki!? 

   Kelly ciężko westchnęła.  

- To starożytna mowa - skorygował Zane. - Podobna do tej, w jakiej był spisany zwój dotyczący Wybrańca, ale bardziej starszy i mnie czytelny... 

- Super - prychnął Smith. 

- Wystarczy, że znajdziemy jakiegoś dobrego archeologa a dowiemy się gdzie jest Wyspa Ciemności. Jeśli w ogóle istnieje. 

- Ale na razie wracamy do mieszkania, bo padam z nóg! - zawołała Kelly. 

- Zanieść cię? - zaproponował z uśmieszkiem Zane. 

- Obejdzie się!

~~~~~~~~
Spotkania rodzinne z udziałem trójki moich braci ciotecznych, którzy mają zadatki na świetnych komików są naprawdę weeeenodajne xD
Kelly: Pomińmy fakt że cały czas zwijałaś się ze śmiechu
Na dodatek odgrzebałam stare piosenki z playlist na yt w tym Paramore *.* my new loveeee <33333333333
Dobra rozdział długi, końcówka taka nijaka, gomen że taki długi, ale jakoś muszę skończyć pierwszy sezon. Kelly milcz.
Kelly: *zamyka usta*

To do nexta

PoŻdrawiam

~Vanessa~

Kelly: W sumie to ci się właśnie rehabilitacje zaczynają...

..... Szlag