Rozdział 79 ~ Moc kreacji i skuteczność argumentów siłowych

Jakieś 700 lat temu...

    Sztorm w szybkim tempie osiągnął swoje maksimum. Niebo przybrało odcień smoły, wody oceanu połyskiwały w kolorze ciemnego granatu. Cały świat spowiła ciemność przecinana jedynie strugami deszczu i od czasu do czasu piorunami. 

   Kałamarz z czarnym atramentem przemieszczał się z lewego krańca dębowego biurka do prawego, gdy statek unosił się i opadał na wysokich falach. Kapitan Soto dokończył swój wpis w dzienniku. Włożył pióro do pudełeczka, gdy to znalazło się przed nim. Zamknął dziennik i włożył go do skrytki w biurku.

   Wyszedł ze swojej kajuty dostosowując swój chód do ruchów statku. Wszedł na pokład zalewany na przemian ścianą deszczu i falami, które bezlitośnie wdzierały się na pokład. Naciągnął mocniej kapitańską czapkę na oczy, a ściślej – na jedno oka, które mu pozostało. 

- Kto stoi za sterem!? - huknął przekrzykując sztorm. 

- Bezoki Fin! - krzyknął jeden z marynarzy, trzymając sznur od masztu. 

   Kapitan poprawił przepaskę na lewym oku. Nie przejął się faktem, że "Przeklętą Perłą" kieruje bezoki sternik, instruowany wskazówkami gadającej papugi, która myli kierunki. Utykając, ze względu na drewnianą nogę, poszedł na rufę. Oparł się o barierkę i przymrużył oczy starając się dostrzec co jest przed nimi. Nie wiele jednak zobaczył. 

   Od kilku miesięcy bezskutecznie pływają po Oceanie Bezkresnym w poszukiwaniu skarbu. Skarbu, którym była legendarna Wyspa Ciemności. Znajdą ją, kiedyś na pewno ją znajdą i posiądą jej moc. 

   Spędził kilka minut na bezcelowym wpatrywaniu się w rozwścieczone wody gdy poczuł mocne szarpnięcie. Do jego uszu wdarł się nieprzyjemny odgłos łamanego drewna. Pokuśtykał do prawej burty. Z mrocznej głębiny wyrastał rząd ostro zakończonych skał, a oni właśnie napatoczyli się na jedną z nich.

- Kapitanie, co mamy robić!? - zawołał jego zastępca. 

   Soto zgromił go spojrzeniem. 

- Kurs - lewa sterburta! - oznajmił na tyle głośno, aby wszyscy go słyszeli. Marynarze zaczęli uwijać się w popłochu. - Musimy wypłynąć ze Szczęki Rekina - wymamrotał pod nosem. - Inaczej czarno to widzę... 

   "Przeklęta Perła" walczyła ze sztormem i Szczękami przez ponad dwa kwadranse. Kapitan Soto cały ten czas maszerował po statku wykrzykując polecenia. W końcu wywalił zza steru Bezokiego Fina i sam przejął kierowanie. 

- Jakiś głupi sztorm mi nie przeszkodzi - warknął pod nosem. 

   Siły żywiołów chcąc mu pokazać na co je stać przybrały na sile. Fale atakowały jeszcze zacieklej, podmuchy uderzały w maszt, morze jakby chciało ich pożreć. Lecz ze wszystkich żywiołów biorących udział w tym popisie to wiatr przyczynił się do ich upadku. Podmuch silniejszy niż dotychczas uderzył rozrywając żagiel a następnie przewracając maszt. Kolejne fale zabrały go ze sobą pod wodę. 

   Na pokładzie zapanowała panika. Wszyscy biegali nie wiedząc co czynić. "Perła" walczyła dzielnie, lecz siły natury okazały się potężniejsze. Woda i wiatr jak jeden mąż uderzyły w kadłub wyrządzając w nim ogromną dziurę. Woda wdarła się pod pokład; statek zaczął tonąć. 

    Fala o wysokości na oko 10 metrów opadła na "Perłę" zabierając ją na dno razem z całą piracką załogą...

~ * ~

Obecnie

    Garmadon klnąc pod nosem przechadzał się w kółko po swojej kajucie. 

- Co to za broń którą nie można niszczyć!? - warknął ściskając w prawych dłoniach Mega Broń - połączenie czterech złotych broni żywiołów. 

   Broń jak broń, przypominała złoty kij długości około półtora metra zakończony pokręconymi spiczastymi wzorami. Jej stworzenie, którego dokonał przy Złotych Szczytach, kosztowało go wiele sił, a teraz co? Broń niszczenia nie niszczy! 

   Na dodatek ta pożal się Boże załoga... Totalne niemoty, nic poza tym. Cały czas potrafią tylko narzekać i nic więcej. 

- Potrzebuję prawdziwych piratów a nie takie pierdoły - warknął. 

   Uderzył Mega Bronią w kant biurka. Coś łupnęło i spod blatu wyskoczył zeszyt/książka. Garmadon zmarszczył brwi. Wziął do ręki ów przedmiot. 

- Dziennik Kapitana Soto - odczytał pół głosem. Zaintrygowany znaleziskiem przeczytał pobieżnie pierwsze strony. Dziennik opowiadał o ekipie piratów nękających szczury lądowe ponad 500 lat temu. Dowodził nimi Kapitan Soto poszukujący...

- Wyspy Ciemności...

   Źrenice Garmadona  rozszerzyły się. Wyspa Ciemności... Legendarne miejsce, o którym opowiadał mu ojciec. To tam Overlord - antagonista z którym walczył Pierwszy Mistrz Spinjitzu - został zesłany wraz z całą swoją Armią Ciemności. Od tamtego dnia, czyli od wielu, wielu lat, nikt nie słyszał o Wyspie czystego zła ani jej nie spotkał. Najwyraźniej Soto chciał ją odnaleźć ale nigdy mu się nie udało jak wynikało z dziennika. 

   Garmadon zastukał berłem w pokład. 

- Czyli "Perła" należała kiedyś do prawdziwych piratów z krwi i kości. Takiej załogi mi potrzeba! 

   Poczuł jak Mega Broń nagle zaczyna drżeć w jego dłoniach. 

- Co jest? - warknął. Wokół broni zatańczyła czarna aura. Lord chciał wypuścić ją z dłoni, gdyż poczuł że wysysa z niego energię, pozbawia sił, ale nie mógł. Była jak przyklejona. 

   Nie miał pojęcia co się dzieje ani co ma zrobić aby Broń przestała wariować. Wszystko unormowało się po kilku minutach. Garmadon razem z bronią opadł na deski pokładu zdyszany. Spojrzał z ukosa na broń. 

- Zawszone ścierwo - wymamrotał. Nie tego oczekiwał. Nie chciałby Mega Broń osłabiała jego lecz ninja! Żeby ich zniszczyła raz na zawsze. 

   Do jego uszu doszły ożywione głosy z pokładu. 

- Co oni znowu robią? - mruknął i podpierając się na berle wyszedł z kajuty. Stanął jak wryty na pokładzie. Po lewej burcie stały te niemoty węże a naprzeciwko nich... Piraci z krwi i kości. W jednej chwili dostał olśnienia. 

Mega Broń nie służyła do niszczenia. Służyła do kreacji. Za jej pomocą ożywił właśnie grupę piratów sprzed 700 lat! Heh, teraz z ich pomocą na pewno zniszczy Ninjago, a przy okazji może znajdzie i Wyspę Ciemności. Po odświeżeniu sobie o niej informacji zapragnął się tam dostać. Do miejsca czystego zła, tam stałby się jeszcze potężniejszy... A kto wie, może spotkałby i samego Overlorda, jeśli ten w ogóle żyje. 

   Ale na razie musiał ogarnąć jakoś ten harmider. Wężonowie i piraci kłócili się jak najęci o to do kogo należy "Perła", wyzywali się, przepychali i robili wiele mało interesujących rzeczy. 

- Co twoje szczury lądowe robią na moim statku!? - Obok ucha Garmadona odezwał się (wrzasnął) szorstki męski głos. Odwrócił się twarzą w twarz do barczystego mężczyzny po 50 o kruczoczarnych włosach, z pasemkami siwizny. Świdrował Lorda jednookim spojrzeniem. - Kim ty i twoje pokraki jesteście, do stu czortów!? (uwielbiam to powiedzonko xD) 

- Lord Garmadon - odparł prostując się mimo nużącego go znużenia - a ty to pewnie Kapitan Soto...

- Możliwe! - huknął. - Co robisz na moim statku!?

- To mój statek. 

   Kapitan Soto prychnął. Rozejrzał się dookoła. 

  - Gdzie my w ogóle jesteśmy, na latającego holendra!? Który to wiek, jakim cudem przeżyliśmy sztorm!? 

   Garmadon wyhaczył okazję. 

- To ja was ożywiłem - oznajmił. - Dlatego też macie być mi posłuszni!

- Kapitan Soto nie słucha się nikogo! Wtrącić ich do celi, a temu dziadydze odebrać berło, czy co to tam jest! 

   Garmadon zaczerpnął powietrza aby oponować; jeden z piratów chwycił za Mega Broń. Nie mógł się od niej odkleić i zaczął zanikać.

- Głupcze! Tylko ja mogę władać Mega Bronią!

   Głupiec wyparował, prysnął jak bańka mydlana. Kapitan Soto zamrugał kilka razy ale zaraz się opanował. 

   Piratów było więcej a poza tym byli o wiele silniejsi i mądrzejsi (chociaż w to Garmadon powątpiewał) więc po paru minutach szarpaniny Wężonowie wraz ze swoim przywódcą wylądowali w lochach pod pokładem. 

   Garmadon skwitował to jednym słowem:

- Cholera.

~ * ~

   Ninja wysiedli z ulgą na przystanku. Toczący się z trudem autobus linii L19  zapchany po brzegi (ah ta inspiracja z życia wzięta xD dop. Autorki)  odjechał pozostawiając ich samych przed kolejnym dojo. 

   Kai sceptycznie przyjrzał się lokalowi z zewnątrz. Wyglądał w miarę dobrze... Pytanie co zastaną w środku. 

   Od rana, na rozkaz Sensei'a który wrócił z tygodniowej podróży,   jeżdżą po mieście zapchanymi autobusami i poszukują miejsca w którym mogliby w spokoju trenować młodego. Ich nowe mieszkanko, w niczym nie podobne do poprzedniego, się do tego nie nadawało. Tak, był to to pierwsze mieszkanie jakie pokazywała im Patty Kay. Nie chcąc marudzić i wystawiać się na gniew Kelly potulnie się na nie zgodzili. A że mieszkano było małe nie dało się w nim normalnie trenować przy okazji niczego nie niszcząc. 

- To co wchodzimy? - westchnął zrezygnowany Smith. 

   Potaknęli i bez zbędnych słów weszli do "Dojo u Dareth’a". Pierwsze wrażenie - jak najbardziej pozytywne. Wnętrze było zadbane, utrzymane w dobrym stanie i wyposażone w potrzebny do treningu sprzęt. W głównej sali  pod oknem po prawej stronie stał regał z pucharami. 

- No, no może ten Dareth to będzie jakiś spoko gość - wyraził się Jay. - Ma dużo pucharów. 

- Puchary o niczym nie znaczą - mruknęła Kelly. - Równie dobrze mógł je kupić. 

- A ty nadal masz na wszystkich focha? - odezwał się zaczepnie Kai. 

   Nie zaszczyciła go spojrzeniem. Splotła ręce na piersiach i przeniosła ciężar ciała na prawą nogę. 

- Nie, po prostu pilnuję abyście niczego nie schrzanili. 

- To już ostatnie dojo, więc musi nam wyjść - powiedział Bucket. 

   Zamilkli gdy naprzeciwko nich zapanował ruch; zasłonka w postaci kolorowych kuleczek zawieszonych na sznurkach, zabrzęczała gdy z drugiego pomieszczenia wyszedł zapewne Dareth. Na jego widok brwi wszystkich przybyłych pojechały wysoooko w górę. 

- Witam, jestem Sensei Dareth, a moim darem dla was będzie moje dojo... - oznajmił teatralnym głosem mężczyzna na oko 24-letni. Na brązowe włosy nałożył zdecydowanie za dużo żelu, a jego brązowy strój kiedyś na pewno był dobry, ale obecnie chyba skurczył mu się w praniu (albo on przytył, co mogło być równie bardzo prawdopodobne). 

   Kelly dyskretnie  szturchnęła Cole'a nadal przypatrując się  Dareth'owi. Ten gość z oponką sprzed kilku zim miałby być "Sensei'em"? Dobre żarty. 

- Ee, szukamy miejsca w którym moglibyśmy trenować tego oto chłopaka. - Wystąpił razem z Lloyd'em do przodu. Dareth obrzucił ich krytycznym spojrzeniem. 

- Moje Mojo Dojo  idealnie się do tego nada! - zapewnił. - A pod okiem Sensei'a Daretha na pewno wyszkolicie go na wspaniałego wojownika! Jestem mistrzem naśladownictwa; mistyczne zwierzęta obdarzyły mnie swoją wielką mocą, haja! - Wykonał coś na kształt wykopu i piruetu w jednym. - Opanowałem styl pingwina! Krokodyla! Węża!... 

- Super, bardzo ładnie mistrzu od zwierzątek, ale chcemy usłyszeć tylko odpowiedź czy użyczysz nam dojo - wtrąciła Kelly przerywając bliżej niezidentyfikowane pląsy. 

   Dareth wyprostował się i wbił w nią zdziwione spojrzenie jakby dopiero teraz ją dostrzegł. 

- A ty słonko to jesteś ich menadżerką a jeśli tak to po co ci ta wykałaczka? 

   W pierwszej chwili miała ochotę go trzepnąć, gdy zobaczyła w jego oku podobny błysk do tego który gościł u Heterna, lecz niestety Zane w porę złapał ją za ramię nim wyciągnęła broń. 

- Po pierwsze ta "wykałaczka" to katana, broń bardzo ostra, bez problemu odetnie ci język - objaśniła najbardziej spokojnym głosem na jaki było ją stać. - A po drugie nie jestem żadną menadżerką tylko Kunoichi. 

- Kuno...co? - Zmarszczył brwi. 

- Kunoichi, wojowniczką ninja. 

   Oczy Dareth'a prawie wypadły z orbit. 

- Ale że no ty... Ehem nie obraź się, słonko - oparł się o kant pułki na której stały puchary - ale nie widzę takiej ślicznej osóbki jak ty w roli bezwzględnej wojowniczki. 

   Przez oczy Kelly przebiegł niebezpieczny błysk a na usta wyskoczył równie groźny uśmieszek w żadnej mierze przyjazny. 

   Zane interweniował.  

- Więc ile za wynajem tego lokalu? - zapytał prędko. 

- Nie zapomnij o zniżce dla tych co ocalili Ninjago - dorzucił prędko Jay. 

- Serio? Myślałem że uczynił to Lord Garmadon. 

   Walker tupnął nogą i splótł ręce na klatce piersiowej posyłając ku Garmadonowi niezbyt miłe epitety. 

- Mniejsza. Mogę wam wynająć ten lokal nawet za darmo, ale pod warunkiem, że ktoś z was mnie pokona w walce - oznajmił zadzierając głowę. 

   Kai już wystąpił do przodu, lecz Kelly była szybsza. 

- To ja się zgłaszam. 

   Dareth zaśmiał się pod nosem kręcąc głową. 

- Skarbie, ja nie walczę z kobietami. 

- Ale mi to w żadnym stopniu nie przeszkadza – zapewniła. - Zresztą i tak wątpię żebyś w ogóle mnie tknął.

   Dareth wystąpił do przodu w otoczeniu aury pewności. Przeciągnął się.

- Skoro nalegasz... Tylko nie bierz tego do siebie to nic osobistego... 

- Ninja go! 

   Szaro-srebrny  wir pochłonął Dareth'a i wyrzucił na ścianę, rozprawiając się z "Sensei'em" w niespełna dwie sekundy. 

   Kelly obciągnęła bluzę i podeszła do skołowanego Dareth'a, któremu udało się wstać. Przewyższał ją może o 1/3 głowy, ale gdy stanęła przed nim skulił się na tyle że był od niej niższy. 

- Może jesteś mistrzem zoologów, ale my znamy Spinjitzu - powiedziała cicho i odwróciła się z zamiarem odejścia lecz coś sobie przypomniała. - Aha i jeszcze jedno. Powiedz choćby jeszcze raz do mnie ślicznotko, kochanie, słonko, skarbie i tym podobne to odetnę ci ten język, rozumiesz? - Jej przesłodzony głos brzmiał jak trzaśnięcia bicza. 

   Dareth kiwnął kilkakrotnie głową. 

- Cieszę się że się rozumiemy. A teraz jeśli szanowny "Sensei" Dareth nie ma nic przeciwko zajmiemy się treningiem młodego. 

- Jasne, jasne nie ma problemu, moje dojo jest teraz waszym dojo, czujcie się jak u siebie, ja nie będę wam przeszkadzał! - zawołał na jednym wdechu i ulotnił się z głównej sali. 

   Kelly otrzepała ręce zadowolona i zwróciła się do chłopaków. 

- No i co wy byście beze mnie zrobili?

  

~~~~~~~~~

I pomyśleć że ten rozdział napisałam na 3 lekcjach w szkole xD Hm, nie mam pomysłu co tu napisać, a poza tym łeb mi nawala i zaraz wybuchnie, więc powiem jeszcze że jest nowa ankieta, bo chcę z czystej ciekawości przekonać się ilu mam czytelników ;)
To do nexta
Pozdrawiam
~ Vanessa ~