Rozdział 69 ~ Dzień Wielkiego Pożeracza

- Sznycla mać! - wrzasnęła Kelly i uderzyła pięścią w barierkę. Nie mogła uwierzyć w ich pecha. Z prędkością światła dotarli na „Perłę”. Lecz niestety ta prędkość okazała się niewystarczająca. W chwili, gdy dotknęli desek pokładu Pythor wskoczył do wężowego śmigłowca i odleciał. Razem z piątym ostrzem. 

- Jestem idiotką - warknęła i oparła czoło na barierce. - Jak mogłam nie pomyśleć żeby zabezpieczyć ostatnie ostrze, no jak!? 

   Ponownie uderzyła w drewno. Spojrzała na horyzont, gdzie migotliwa sylwetka helikoptera zaczęła zanikać. Nie mogli jednak go gonić. Pythor przed opuszczeniem pokładu narobił „trochę” szkód w systemie sterowania ich statku. Tylko cudem – w postaci Jay’a i Nyi – nie runęli w dół. Silniki ledwo dyszały a wiar postanowił zrobić sobie wolne; białe żagle zwisały bezwładnie.

- Nie czas teraz na obwinianie się – powiedział Cole, zwracając się do wszystkich obecnych. Położył dłoń na ramieniu przyjaciółki. Kelly nie oderwała  wzroku od strony, w którą udał się Pythor. Zastukała palcami w barierkę, tłumiąc wściekłość na samą siebie. – Grunt, że ocaliliście nam tyłki. Teraz musimy dostać się do Ouroboros.

- Jak? Perła może lecieć, ale wolno – przypomniał Kai.

- Chrzanić tą technologię – syknęła Kelly i wbiegła po kilku schodkach na rufę. W jej głowie zaświtał pewien pomysł.

- Co planujesz? – zapytał Zane. Nastolatka stanęła w lekkim rozkroku i ujęła oburącz rękojeść katany.

- Nie zamierzam dopuścić, aby Pythor wygrał, proste. Nya dawaj pełną moc! – krzyknęła. -  I bez żadnych, „ale”! – dodała, słysząc takową odpowiedź.

   Po chwili rozległ się głośny warkot, a następnie wstrząs, gdy „Perła" zatoczyła się do przodu. Leciała jednak w ślimaczym tempie.

- No dobra, oby wyszło – mruknęła Kelly i wbiła ostrze w deski pokładu. – Nie zawiedź mnie.

   Przymknęła oczy, skupiając się na jednym – na dogonieniu Pythora. Poczuła jak wiatr łaskocze ją w kark i rozwiewa włosy a potem wypełnia żagle. Materiał napiął się gwałtownie i „Perła” skoczyła do przodu nabierając prędkości.

- Dasz rade wytrzymać do Ouroboros? – zawołał Cole, przekrzykując huk wiatru.

- Postaram się – odkrzyknęła, podpierając się o swoją broń. Serce biło jej szybciej a kropelki potu zaperliły się na czole. Zacisnęła zęby, skupiając się, aby wiatr ciągle dmuchał w żagle. Przecież nie poddadzą się walkowerem. To nie było w ich stylu, to nie było w stylu wojowników. Miała nadzieję, że nie zużyje całej energii nim dotrą do wężowego miasta. Będą musieli powstrzymać Pythora przed obudzeniem Pożeracza. Chyba, że nie dotrą na czas. Nie, nie ma takiej opcji. Podmuch wzmógł się. 

- Nie, że coś, ale kończy nam się paliwo! - zawołał Jay stukając palcem w szybkę, pod którą znajdował się wyświetlacz. Wskazówka najechała na czerwoną linię.

- Włącz zapasowy! - zarządziła Nya, wrzucając na jeszcze szybszy bieg. Chciała jak najbardziej odciążyć przyjaciółkę żeby im tam nie zeszła oraz, w drugiej kolejności, jak najszybciej dotrzeć do Ouroboros.

- To my mamy takie coś? - zdziwił się i poszukał wzrokiem guzika, który miał włączyć dodatkowy zbiornik. Po chwili biegania po mostku znalazł duży zielony przycisk z napisem "rezerwa". Wcisnął go. Wskazówka podskoczyła i znalazła się na białej linii. Jay odetchnął z ulgą a w następnej chwili pobiegł do maszynowni, aby sprawdzić, co z silnikami. Z pozrywanych kabli i przewodów strzelały niebieskie iskierki; pomieszczenie wypełniał dym.

- A szlag by to - warknął zakrywając usta maską. Zakręcił dwa razy nunczakiem i tyle samo razy uderzył nim w mechanizm silnika. Coś trzasnęło, coś syknęło, ale silnik odpalił z cichym warkotem. Zmotywowany Walker podszedł do drugiego i uczynił to samo. Kilka solidnych ciosów podziałało i "Perła" wyskoczyła do przodu z maksymalną prędkością. 

- No, czyli rozwiązania siłowe czasem pomagają - uznał Walker i wrócił na pokład. 

   Gdy silniki osiągnęły sprawność a statek sunął po niebie rozcinając dziobem chmury, wiatr ustał. Kelly opadła ciężko na pokład. Odetchnęła kilka razy, aby unormować oddech. Nie przypuszczała, że wywoływanie wiatru przez te parę (albo paręnaście, straciła rachubę) minut będzie wymagał aż tak wiele energii. Jak dla niej zbyt wiele. Położyła się na plecy i rozłożyła na bok ręce. 

- Ja tu zostaję - mruknęła.

- Wstawaj jesteś nam potrzebna. - Cole podszedł do niej i szturchnął lekko w ramię. 

- A spadaj. - Odwróciła się do niego plecami. - Jak kobieta odpoczywa to się jej nie przeszkadza, bo wylecisz za pokład. 

- Będziesz tu tak leżeć, podczas gdy Pythor będzie budził Pożeracza? 

   Zerknęła na niego przez ramię. 

- Przecież sama chciałaś mu dokopać - dodał z uśmieszkiem. 

   Wywróciła oczami i niechętnie dźwignęła się z ziemi. Razem z liderem podeszła na przód statku, gdzie stali już pozostali. Wytężyła wzrok starając się przebić przez ciemne obłoki. Warknęła pod nosem i machnęła ręką. Zachodni wiatr odpowiedział na jej wezwanie i przegonił chmury, które zasłaniały im widoczność. Jej uwadze nie uszło, że chłopacy się jej przypatrują.

- No, co? - spytała, zerkając na nich.

- Nie nic, po prostu nadziwić się nie możemy jak twoja moc wzrosła po osiągnięciu pełni możliwości - powiedział Zane.

   Uniosła  brwi, po  czym wzruszyła ramionami. Nic nie odpowiedziała, ponieważ szczerze rzecz ujmując nie za bardzo wiedziała, co. Zwykłe "dzięki"? Nie przywykła do tego, że ktoś prawi jej komplementy/pochwały. Pomimo iż każdy człowiek ich potrzebował ona dziwnie się z tym czuła. Może, dlatego że zawsze miała zaniżoną  poczucie własnej wartości? Nie zastanawiała się teraz nad tym. 

- Spójrzcie! - Kai wyciągnął rękę przed siebie. "Perła" rozpruła kolejną chmurę. Jej strzępy zaraz porwał wiatr i rozwiał na wszystkie strony. Kilka kilometrów od nich dostrzegli zarysy wężowego miasta. Ouroboros było blisko tak samo jak Pythor i tak samo jak dzień, w którym mógł powrócić wielki Pożeracz, gdyby się im nie udało. Ale się uda, prawda? 

* 

   Pythor zakręcił się kilka razy wokół własnej osi. Wedle legendy ostrza należało umieścić w paszczy pożeracza... obrócił się jeszcze raz stając twarzą do wielkiego kamiennego pomnika. Z uśmiechem satysfakcji podpełzł w tamto miejsce. Wdrapał się po kilkunastu stopniach aż znalazł się wewnątrz jamy pożeracza. Umieścił cztery ostrza w kłach węża. Największa radość sprawiło mu włożenie ostatniego artefaktu do najwyższego zęba. I to nie dla tego, że należało do jego plemienia. Nie, cieszył się jak głupi, że przechytrzył wojowników i odebrał swoją własność.

- Głupie dzieciaki - zaśmiał się cicho, odsuwając się na metr od Ostrzy Kłów, gdy te zaświeciły się jaskrawym światłem. Pospiesznie powrócił na środek placu. Z oczami jak 5 złoty wpatrywał się w pomnik i w to jak z kłów pożeracza wypływa zielona ciecz a w pustych oczodołach płonie tego samego koloru ogień. 

- Przybądź Wielki Pożeraczu! - zawołała unosząc ręce ku ciemnemu niebem - Przybądź, odpowiedz na moje wezwanie i stań się moim sługą! 

   Wstrząsnęły nim dreszcze podniecenia, gdy pomnik zatrząsnął się. Podobny wstrząs przebiegł przez całe Ouroboros. Dzień Wielkiego Pożeracza właśnie się rozpoczął. 

   Sensei Wu z łatwością 20-latka przeskoczył na kolejny dach. Odbił się swoim bambusowym kijem i ponownie znalazł się w powietrzu. Od dłuższego czasu, czyli tak od opuszczenia siedziby Wężonów, pędził ile tchu.  Doskonale wiedział, dokąd uda się Pythor. Łudził się, że dotrze przed nim do Ouroboros. Czasem wykorzystywał swoją moc Kreacji, aby szybciej się przemieszczać.  

   Z każdym kolejnym metrem przeczucie, że nie zdąży stawało się coraz bardziej dobitne. Zacisnął szczękę i zeskoczył na ziemie z murów, które otaczały miasto. Jedna jego część kazała mu biec dalej, lecz druga opierała się. 

   Przecież doskonale wiesz, co się wydarzy! krzyczał rozum. Nic już z tym nie zrobisz. Wiesz, że przeznaczenia nie da się uniknąć! 

   A jednak podjął dalszy bieg. Wiedział, co się wydarzy a mimo to nie zrezygnował. Nie w jego stylu było po prostu się poddać. Przecież tego samego uczył swoich uczniów. Uczniowie... Serce mu się ścisnęło, gdy pomyślał, że będzie musiał ich opuścić. I to nie na jakiś czas tak jak w przypadku, gdy poszedł na poszukiwania Garmadona. O nie, teraz okres rozstania będzie znacznie dłuższy. Możliwe, że będzie trwał całą wieczność. 

   Manewrując między budynkami wybiegł na główny plac. Zatrzymał się gwałtownie na widok, który zmroził mu krew w żyłach. Całe miasto się zatrzęsło

 Niebo jakby wiedząc, co się działo zakryło się czarnymi jak smoła obłokami. 

- Coś ty uczynił?! - huknął na Pythora. Wyszedł na plac. Spod kamiennego bruku zaczęły wydostawać się obłoki ciemnozielonego dymu. Anakondowiec spojrzał na niego z miną czystego szaleńca. 

- Nie widzisz? - prychnął i na powrót wlepił wzrok w pomnik, który zaczął się rozpadać. - Budzę naszego stwórcę. Tego, który zemści się na was wszystkich!

- Nic nie rozumiesz głupcze - warknął postępując parę kroków w jego stronę. - Pożeracz zniszczy wszystko, łącznie z rasą Wężonów! 

- To my powinniśmy rządzić powierzchnią a nie wy, marne ludzkie pomioty! 

   Rozległ się głośny huk, gdy pomnik pożeracza całkowicie się rozpadł. Mina Pythora zrzędła, gdy nic się nie wydarzyło.

- Co!? To Pożeracz nie był wewnątrz rzeźby!? W takim razie gdzie on je...

   W ramach odpowiedzi ziemia pod ogonem mu zadrżała. Obłoki dymu wzniosły się w górę a arena zaczęła sypać. Odłamane fragmenty wpadały w ciemną czeluść. Cała pewność siebie Pythora i jego determinacja prysły, gdy napotkał się na spojrzenie wściekłych czerwonych ślepi, które rozbłysły w mroku. 

- Jaki olbrzym! - pisnął. - On jest pod namiiii! 

   Zrobił w tył wzrot i dałby nogę gdyby nie stalowy uścisk Sensei'a, który zacisnął mu swoją dłoń na karku.

- Zostaniesz tu i zobaczysz do czego doprowadziłeś - syknął ostro. Nakierował głowę Pythora na pogłębiający się otwór oraz na coraz to większe ślepia. 

   W tym samym czasie wojownicy dotarli do Ouroboros. Także stanęli jak wryci widząc co się dzieje.

- C-co to za potwór? - pisnął Kai wskazując na czeluść. Pytanie zaliczało się do tych retorycznych. Każdy bowiem wiedział czym jest owy stwór. 

- Musicie powstrzymać Pożeracza! - krzyknął Wu przebijając się przez warkoty jakie wydawał obudzony Wąż. - Wszystko jest teraz  w waszych rękach! 

- Ale wujku, co z to...

   Ziemia eksplodowała; na boki posypały się odłamki areny. Zane w samą porę stworzył przed nimi lodowy mur od którego odbił się kawał kamienia nim zmiótł ich z ziemi. Potem ściana zniknęła za pomocą Kai'a. Z czarnej otchłani wyłonił się jednym słowem ogromny wąż jakiego nikt z nich nigdy nie widział. Piął się w górę jeszcze przez kilkanaście sekund,  przeciągając się po śnie stuleci. Jego ciemnozielone łuski połyskiwały z każdym ruchem. Krzywo zakończone ostrza wystawały z grzbietu. Wszyscy musieli mocno zadrzeć głowy aby spojrzeć na łeb potwora. Z tyłu głowy łuski układały się w kształt korony. Gdy wyciągnął się już cały otworzył paszczę i ryknął przeraźliwie w ciemne niebo. Mogli się założyć że usłyszeli to mieszkańcy całej Krainy. Pożeracz Światów potrząsnął wielkim łbem po czym spojrzał w dół na 8 małych punkcików. Lecz skupił się na dwóch. Ponownie ryknął na Pythora, który wyglądał jakby miał zaraz zemdleć oraz na mentora wojowników stojącego spokojnie i czekającego na to co nieuniknione. 

   Nim ninja zdążyli choćby drgnąć Pożeracz zanurkował w dół otwierając szeroko paszczę. Zdążyli jdynie krzyknąć, gdy ich mistrz zniknął razem z Pythorem. 

- Nie! - wrzasnął na całe gardło Lloyd widząc jak Pożeracz prostuje się przełykając swoje ofiary. Zacisnął powieki i chciał tam pobiec lecz Cole chwycił go za przegub. Posłał mu wściekłe a jednocześnie zdołowane spojrzenie. 

- Zróbcie coś! - jęknął. 

   Bucket pokręcił głową. Po nim jak i jego towarzyszach odbijał się szok, niedowierzenie, strata. Wpatrywali się niewidzącymi spojrzeniami przed siebie, usta mieli lekko otwarte. Po Nyi i Kelly wyraźnie widać było, że powstrzymują łzy a jednocześnie chęć rzucenia się na Pożeracza. 

- Nic już nie zdziałamy - powiedział cicho. - Wiejemy.

   Lloyd potrząsnął czupryną. 

- Nie, nie, nie...!

   Pożeracz przypomniał sobie o nich i przeniósł spojrzenie czerwonych ślepi na nich. 

- Odwrót! - zarządził lider i wziął Garmadonka na ręce jakby ważył tyle co piórko. Razem z resztą popędzili przed siebie w stronę gdzie zostawili "Perłę".

   Bóstwo Wężonów znów wydało z siebie straszliwy ryk teraz pełen satysfakcji z faktu iż powrócił i może zniszczyć wszystko, co stanie mu na drodze.

    Dzień Wielkiego Pożeracza właśnie nastał. 

~~~~~~~~~~

I tym optymistycznym akcentem kończymy 

Do nexta

Pozdrawiam

~♢Vaness♢~
Kel: .......