Rozdział 67 ~ Negocjacje z Mrocznym Władcą

   Kelly miała nie jasne wrażenie, że coś się stało. Coś niedobrego. Spojrzała w błękitne niebo. Wiatr poganiał ciemne obłoki. 

- A więc, co robisz w Ninjago City? - spytała, powracając myślami na ziemię. Łudziła się, że to tylko jej się  zdawało. Że ninja nie wpadli w żadne kłopoty. Jednak w głębi duszy czuła, że to nieprawda. Nie potrafiła zdusić tego odczucia. 

   Luna odstawiła szklankę z koktajlem na stół.  Wzruszyła ramionami, odchylając się na krześle. 

- Rozglądałam się za jakimś sklepem i akurat zobaczyłam ciebie. 

- Rozpoznałaś mnie od tyłu? 

   Luna nawinęła kosmyk włosów na palec. 

- Jesteś dość charakterystyczna. Intensywne oczy no i ten szary kosmyk. Aż dziw, że go jeszcze nie obcięłaś.

   Brunetka ujęła szare pasemko. 

- Mam do niego sentyment. Ale przyjechałaś do Ninjago City tylko do sklepu? 

- Rozglądam się też za jakimś lokum. Ale coś czuję, że w samej stolicy raczej nic nie znajdę a jak już to ceny będą kosmiczne. 

- Ja niestety ci w tym nie pomogę. Mieszkam z piątką lokatorów, więc już mamy komplet. - Połowiczne kłamstewko do kolekcji. Kelly rozejrzała się za jakimś murem, w który mogłaby uderzyć tym swoim durnym łbem. 

- Spoko, spoko. I tak pewnie nie długo wyjadę z City.

   Kelly obróciła kilka razy swoją szklanką w dłoni. 

- Nadal zamierzasz ich szukać? - spytała. Luna doskonale zrozumiała, o co chodziło przyjaciółce. 

- Nie spocznę póki ich nie znajdę. A nawet gdyby już umarli to przynajmniej chcę wiedzieć gdzie jest ich grób. 

- A gdybyś ich znalazła i nadal by żyli... to, co byś im powiedziała? - zastanowiła się Thifer, marszcząc brwi. Luna od dziecka upierała się, że gdy będzie już pełnoletnia to wyruszy na poszukiwania swoich rodziców lub chociażby kogoś z rodziny. Jak widać nic się, co do tej kwestii nie zmieniło. 

- Szczerze to sama nie wiem... Na pewno bym się spytała, czemu w ogóle mnie zostawili i takie tam.

- Uparta jesteś - zaśmiała się cicho brunetka.

- Nie mów, że ty nie chciałabyś znaleźć swoich.

   Kelly wbiła wzrok w ciemne chmury. 

- Nigdy ich nie szukałam i raczej nie zamierzam. Mieli mnie gdzieś skoro zostawili w bidulu. Nie mówię, że za nimi nie tęsknię, ale... Mam nową rodzinę. 

   Uczucie, że coś jest nie tak powróciło. Dadzą sobie radę,  powtarzała w myślach. Lecz źle się czuła z faktem, że oni narażają życie a ona siedzi i pije koktajl truskawkowy gadając w najlepsze z kumpelą. 

- Widzę, że ułożyłaś sobie życie - gwizdnęła Luna splatając ręce na piersiach. 

- Można tak powiedzieć - mruknęła. Czy jej życie było ułożone? Sama nie wiedziała. 

    Nagły wiatr zerwał z pobliskich drzew parę liści. Jeden z nich upadł na stoliku, przy którym siedziały. Luna ujęła go i obróciła za ogonek.

- Słyszałaś o jakiejś grupie wojowników ninja, którzy strzegą porządku w Krainie? – spytała, wpatrując się w listek.

   Kelly prawie zakrztusiła się  koktajlem, który akurat zaczęła pić. 

- Ee tak... A co? – spytała, odstawiając na wszelki wypadek szklankę. 

   Czy ona wie, kim jestem?, myśl ta uderzyła w nią niczym taran. 

- Podobno wśród nich jest wojowniczka, wyobrażasz to sobie? - zaśmiała się cicho. - A podobno dziewczyny są słabsze. Ten, kto tak myśli jest idiotą.

   Znam nawet takiego idiotę, mruknęła w myślach. 

  Powiedz jej, powiedz! - krzyczał rozsądek. Zacisnęła dłonie na krawędzi stołu. Szybko je rozluźniła.

- Chciałabym być taka jak ona... – westchnęła Tsukiro. -  Jej nikt nie podskoczy. Nawet jakieś głupie węże, o których nawijają mieszkańcy.  Fajnie byłoby ją poznać... A jeszcze fajniej mieć za kumpele. 

   Kelly poczuła jak serce jej przyspiesza. Luna wiedziała, kim jest, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. 

- Ej wszystko gra? - Białowłosa przekrzywiła lekko głowę, wypuszczając listek, który spiralką opadł na stół. 

   Gdy przyjaciółka na nią spojrzała wiedziała już, że coś nie gra. 

- Wiesz to zabawne. - Thifer uśmiechnęła się nerwowo. Miała dość ukrywania tego, kim jest. Luna wiedziała, że istnieją ninja i że jedna z nich jest dziewczyną. Wiedziała już prawie całą prawdę. Musiała ją teraz tylko oświecić.  - Bo ja znam tą wojowniczkę. 

   Teraz to Tsukiro prawie się zakrztusiła. 

- Serio?! - Pochyliła się do przodu. - Znasz ją i nic mi nie mówisz? No wiesz, co! 

- Nie powiedziałam ci wcześniej, ponieważ ty też ją znasz. – Kelly zachowywała święty spokój tak jak uczył ją Sensei. Aby nie dawać się emocjom. 

   Białowłosa zmarszczyła brwi. 

- Chwila. Nie kumam, proszę o czas. To ktoś z sierocińca?

- Yhym. 

- Ej no mów, kto to! 

   Kelly zaczerpnęła powietrza. 

- Tą wojowniczką jes....

- KELLY! 

   Nastolatka zerwała się z krzesła. Odwróciła się w stronę, z której dobiegł ją znajomy głos. Już wtedy domyśliła się, że coś się stało. W ich stronę biegł zdyszany Lloyd, trzymający jej broń. 

- Lloyd, co się stało? - zawołała, klękając na jedno kolano przed chłopcem. 

   Garmadon odetchnął kilka razy, napełniając płuca.

- Ninja... oni... wpadli w... kłopoty!

- Co takiego!? 

- Ej Kel, o co chodzi? - zapytała Luna, wstając na widok małego chłopca z metrową kataną. Szczeka opadła jej w dół, gdy zaczęła układać fakty. - Czy ty jesteś...

   Kelly wstała i wzięła od Lloyd'a swoją broń. Także zaczerpnęła powietrza.  

- Tak, to ja jestem tą wojowniczką  ninja z mocą żywiołu, aktualnie opiekuje się małym dzieciakiem, którego razem z kumplami i Sensei'em muszę wyszkolić, aby on uratował świat. Pod naszymi stopami najprawdopodobniej rozgrywa się właśnie walka między ninja a zmutowanymi wężami, z czego ich przywódca jest moim śmiertelnym wrogiem i przy najbliższej okazji będzie chciał mnie zabić - wyrecytowała na jednym oddechu formułkę, którą kilka chwil temu mogła powiedzieć. -  Przepraszam, że cię okłamałam.  Pogadamy o tym później. Teraz muszę ratować przyjaciół. 

   Kelly chwyciła Lloyd'a za dłoń, a po chwili oboje zniknęli. Luna przez chwile wpatrywała się w miejsce gdzie oboje stali, po czym opadła na drewniane krzesło. W tym samym czasie, kiedy jej przyjaciółka będzie się użerała z wężami ona miała czas na poukładanie sobie tego wszystkiego w głowie.

   Kelly dorwała się do kokpit‘u i szybko wstukała na klawiaturze jakąś kombinację. Na ekranie pojawił się ciemny obraz. Ukazywał ogromną jaskinię w kształcie uciętego stożka. Na dnie widziała cała chmarę węży. Obok kamery zainstalowanej w samuraju wisiały grube łańcuchy. 

- Holender! - syknęła pod nosem. - Jakim cudem dali się złapać?

- Co robimy? - zapytał Lloyd. 

- Sprawa jest prosta musimy ich odbić. Gorzej, że pojęcia nie mam jak. Nasza dwójka nie wiele zdziała przeciw wszystkim plemionom. 

   Kelly zastukała palcami o klawiaturę.

- A twój ojciec? Widziałeś go? - Przeniosła wzrok z ekranu na Garmadonka.

   9-latek sposępniał. 

- Kazałem mu się wynosić - mruknął odwracając wzrok i szybko dodał: - On chciał ukraść wasze dane! A poza tym... Powiedział, że i tak prędzej czy później by odszedł, bo teraz jesteśmy... wrogami. 

   Kelly westchnęła. Żal jej było tego chłopaka. Będzie musiał stanąć do najgorszej walki, jaka może być. Na dodatek ma dopiero 9 lat i nie wszystko jeszcze rozumie. 

- Tak czy inaczej musimy go odnaleźć - uznała i włączyła radar oraz autopilota. 

- Ale, po co? - Jęknął Lloyd łamiącym się głosem. - Ja nie chcę go już widzieć.

- Lloyd, posłuchaj - Kelly uklękła przed blondwłosym i położyła mu dłonie na ramionach. - Moi przyjaciela a teraz i twoi wpadli w spore kłopoty. Nasza dwójka sama nie ma szans ich odbić. Ty nie jesteś jeszcze w stanie a ja może i jestem ninja, ale sama nie dam rady. Potrzebujemy pomocy kogoś, kto jest dostatecznie silny. A twój ojciec odkąd wrócił z Przeklętego Wymiaru jest jakieś 4 razy silniejszy. Musimy go znaleźć i poprosić o pomoc, rozumiesz? 

   Lloyd skinął kilka razy głową pociągając nosem. 

- No nie smutaj i leć do pokoju Sensei'a po strój Zielonego? 

- Po co? - zapytał żywszym tonem. 

- Teraz nie zostawię cię samego, więc musisz iść ze mną w samo wężowe piekło a nasze stroje są, jako taką ochroną przed atakami. Naramienniki i tak dalej. Więc idź się przebrać po to abyś był, chociaż trochę chroniony. Kapujesz?

   Wybraniec kiwnął twierdząco i pobiegł do pokoju swojego wuja. Kelly także poszła się przebrać. Szybko włożyła na siebie swój szary strój wojowniczki. Przypięła na plecy katanę i wyszła na pokład. Po chwili dołączył do niej Lloyd w stroju Wybrańca. 

- Do twarzy ci w zielonym - zaśmiała się cicho i na powrót spojrzała w dół. Autopilot skierował ich na dalekie obrzeża Ninjago City. Lecieli teraz nisko, poszukując Mrocznego Władcy. Mimowolnie spojrzała na miasto. Gdzieś tam Luna właśnie przyswaja sobie informacje o tym, że jej kumpela jest wojowniczką ninja, która teraz musi odbić przyjaciół. Miała dobre chęci i chciała wszystko wyjaśnić, ale los musiał wtrącić swoje pięć groszy i wszystko zepsuć. Chciała wszystko wyjaśnić nim straci odwagę. Potrząsnęła lekko głową i spięła włosy w wysokiego kucyka. Teraz nie czas, aby się tym zajmować. Odbiją ninja, Nye i Wu, i wtedy będzie sią głowiła, jak to wyjaśnić do końca. 

  

    Minęło ponad 10 minut nim "Perła" zastygła w miejscu. Podeszli na przód statku i spojrzeli w dół. Po wyboistym terenie maszerował Lord Garmadon. Lloyd zacisnął dłonie.

- Idziesz ze mną czy zostajesz? - zapytala Kelly, poprawiając broń. Spodziewała się, jaka padnie odpowiedź.

- Zostanę - mruknął nie odrywając wzroku od ojca. 

- Jak chcesz. Życz mi powodzenia, bo coś czuję, że przekonanie twojego ojca nie będzie łatwe. 

   Brunetka stanęła na barierce i wyskoczyła ze statku. Wykonała dwa obroty w powietrzu, po czym gładko wylądowała. Rzadko wykorzystywała umiejętności amortyzowania skoków z dużej wysokości oraz wręcz przeciwnej - skoków na duże wysokości. Sensei nauczył ją tego w pierwszych dniach jej treningu. Sama nie wiedziała, czemu tak rzadko z tego korzysta. W sumie może, dlatego że mają magiczne bronie, które służą im za "drabinę" i "trampolinę". 

   Garmadon jakby wcale nie spostrzegł tego, iż wylądowała kilka metrów za nim. Dalej brnął przed siebie. 

- Lordzie Garmadonie - zawołała Thifer - zaczekaj chwilę. 

   Zero reakcji. Kelly westchnęła. Wiedziałam, że to nie będzie proste. Ruszyła za nim.

- Garmadon! Ogłuchłeś na starość czy jak!? - krzyknela głośniej. W następnej chwili przypadła do ziemi a kula mrocznej materii przeleciała jej tuż nad głową. - Boże, jaki nerwowy.

   Podniosła się i otrzepała z kurzu. Garmadon łaskawie stanął z mordem w oczach. 

- Czego chcesz? - warknął. 

- Pogadać. - Podeszła bliżej.

- Nie mamy, o czym.

- Sądzę inaczej. Pewnie wiesz, że twój brat z uczniami wpadli w kłopoty. 

   Garmadon wzruszył ramionami i ruszył dalej. Kelly nie zamierzała się poddawać. Podbiegła i zagrodziła mu drogę. 

- Musisz im pomóc! - oznajmiła przechodząc do sedna.

- Nic nie muszę. Nie chcą mojej pomocy, więc łaski bez. 

- Chcą, ale jak maja ci powiedzieć skoro są na łasce węży!? 

   Mroczny Pan zmierzył ją spojrzeniem. Wyminął brunetkę. Kelly uniosła oczy ku niebu i zacisnęła dłonie w pięści. Nie przypuszczała, że Garmadon będzie aż taki uparty. Normalnie gorzej niż ja

   Przywołała do dłoni lekki wiatr. Odwróciła się na pięcie i cisnęła nią w Garmadona. Strumień rozbił mu się na głowie. Przystanął i zerknął przez ramię. W czerwonych ślepiach zaczęła płonąć irytacja. 

- Ja tak łatwo nie odpuszczam - powiedziała Kunoichi, podrzucając w dłoni szarą kulę. 

   Garmadon podjął dalszą wędrówkę. 

- Do holendra czy ty musisz wszystko utrudniać? - Zawołała i złapała go za ramię. Z jednej strony poskutkowało, bo mężczyzna się zatrzymał. Z drugiej jednak dla niej skończyło się gorzej -  została odrzucona kilkanaście metrów do tyłu. Jakoś udało jej się bezboleśnie wylądować na lekko ugiętych nogach. 

- Jakbyś zapomniała to jesteśmy wrogami - powiedział Garmadon podchodząc do niej. - A wrogom się nie pomaga. 

- A może zrobisz jeden mały wyjątek? Ten ostatni. Ty chyba też nie przepadasz za wężami. 

   Garmadon nie odpowiedział. Wiatr hulał między nimi szarpiąc  ubraniami i włosami. Lord wpatrywał się w pałające determinację błękitne oczy i coraz bardziej upewniał się, że nie popędzie się jej tak łatwo.

- Podaj mi jeden argument: co będę z tego miał? - spytał obojętnym tonem.

   Thifer spodziewała się takiego pytania. Zamiast odpowiedzieć spojrzała w niebo,  gdzie unosiła się "Perła" a na jej dziobie stał Lloyd. Garmadon powędrował za jej spojrzeniem. W jego oczach dostrzegła dziwny błysk, jakby tęsknotę.

- Skoro nie chcesz zrobić tego dla nas to zrób to dla swojego syna - powiedziała cicho, chwytając się ostatniego argumentu, jaki pozostał. -  Puki Pythor jak i pozostałe gady dyszą nikt nie będzie bezpieczny a zwłaszcza Lloyd. Lecz gdy odbijemy moich przyjaciół i zwędzimy ostrza zniszczymy je w Wulkanie Piekielnego Ognia a Wężonowie nie obudzą Pożeracza. Zniszczymy ich, gdy będą najbardziej osłabieni. Jednak teraz szala zwycięstwa jest po ich stronie, co oznacza, że twój jedyny syn nie jest  bezpieczny. 

   Przez kilka dłuższych chwil pierworodny Mistrza Spinjitzu milczał. Cztery dłonie zacisnęły się w potężne pięści. 

- Czemu akurat prosisz mnie o pomoc? - odezwał się. 

- Może, dlatego że jesteś pierworodnym najpotężniejszego władcy, masz cztery ręce i jesteś po prostu Garmadonem - wyliczyła mu argumenty. 

- I uważasz, że to starczy? 

   Kelly wzruszyła ramionami. 

-  Jestem jeszcze ja a poza tym jesteś panem podziemi. Nie możesz wezwać jakiś mrocznych duchów czy coś? 

   Brat Wu zaśmiał się głucho i niewesoło.

- Jeszcze nie posiadam takiej potęgi. Lecz przecież znasz osobę, która ma układ z mieszkańcami Podziemi. 

   Kunoichi zmarszczyła brwi. Po chwili dostała olśnienia. Klasnęła w dłonie.

- No racja! Całkiem o tym zapomniałam, że po walce z Farrenem zostałam królową Szkieletów, ale... jak mam dostać się do podziemi? "Perła" nie rozwija dostatecznie dużej prędkości, aby otworzyć portal a smoki nadal nie wróciły, co by the way staje się niepokojące. 

- To już zostaw mnie. - Na twarzy Garmadona pojawiło się coś, co uznała za przebiegły uśmiech. 

- Czyli się zgadasz? Pomożesz nam? - spytała, zaciskając kciuki.

   Lord skinął głową. Kelly odetchnęła z ulgą. Garmadon spojrzał na statek. Na twarzy syna przez sekundę dostrzegł minimalny uśmiech. W następnej chwili pochłonęło ich fioletowo-czarne światło.

~~~~~~~~~~~~

Nie podobają mi się ostatnio te moje rozdziały... Beznadzieja! Coś się wypalam, znowu *chowa się pod kocem a wcześniej uderza głową o ścianę*

Kel: *leci po drewno i zapałki* 

   Bo to jest takie dziecinne... mój przybrany 4 letni brat ogląda Ninjago a 16 (prawie 17) latka o tym pisze opowiadanie, no błagam *przyciska kołdrę do twarzy* Zastrzel mnie ktooooooś. 

Kel: Sory, zgubiłam gdzieś pistolet od Miju. Ale popatrz, nie wiele jest aktywnych i dobrych blogów o Ninjago. Chyba.

   *fuka pod nosem*

To do nexta

Może kiedyś się pojawi