Rozdział 65 ~ Fatum - los, którego nie da się uniknąć

   Wojownicy, samuraj oraz Sensei Wu ze swoim bratankiem stali dookoła kwadratowego stołu na środku mostka. Kilka cm nad blatem wyświetlona była trójwymiarowa płaska mapa Krainy.
- Do powstrzymania Pythora potrzebne nam jest tylko jedno ostrze - mówił Cole.
- Które de facto już mamy - wtrącił Kai.
   Lider drużyny skinął głową.
- A Pythor jest w posiadaniu pozostałych czterech. Niby wygraliśmy jednak co on powiedział? - Cole spojrzał pytająco na Kelly.
- "Możecie mieć jedno Ostrze Kłów, ale to ja mam pozostałe cztery. I jeśli będzie trzeba obejdę się bez ostatniego i obudzę Pożeracza". - Thifer zacytowała słowa Anakondowca, które usłyszała cztery dni temu podczas walki. Od tamtego dnia nie mieli żadnych informacji, co do węży.
- Właśnie. Nie wiem jak Pythor chciałby tego dokonać, lecz po nim można się spodziewać wszystkiego. Nie wiadomo, co siedzi mu pod kopułą.
- W takim razie wypadałoby go powstrzymać - mruknęła Nya.
- A w jaki sposób mielibyśmy tego dokonać? - zapytała Kelly, zerkając na fioletowe ostrze leżące na stole kawałek od nich.   - Nie wiemy nawet gdzie są. Na powierzchni nawet sokół Zane'a ich nie widzi.
   Zapadła chwila ciszy.
- Ej a może one są pod ziemią? - odezwał się Lloyd. Przenieśli na niego spojrzenia. - W końcu to węże.
- Hmm... - Nya wstukała kombinacje do systemu. Pod mapą pojawiły się czerwone kreski i duuużo kropeczek. Na samym środku znajdowało się jedno pomieszczenie w kształcie uciętego stożka. - Bingo! - zawołała i klasnęła w dłonie. - Wszystkie grobowce łączy podziemna sieć tuneli. Dlatego ich nie widzieliśmy.
- A w samym środku jest największa forteca. Tam pewnie gromadzą się wszystkie plemiona, a Pythor trzyma ostrza - uznał Smith.
- Cały czas mieliśmy ich pod nosem - westchnął Jay, opierając się łokciami o stół.
- Raczej pod stopami - skorygował Zane.
- No to na, co jeszcze czekamy? - zawołał Kai. - Nie ma, co tracić czasu.
   Kelly wywróciła oczami i chwyciła go na kołnierz nim ten zdążył pobiec Bóg wie dokąd.
- A masz jakiś plan, Smerfie?
- Po co? Będziemy improwizować. - Wzruszył ramionami.
- W samym epicentrum wężowej zgrai? Pogięło do reszty?
- W sumie to Kelly ma rację - wtrącił Cole, widząc do czego to dąży. Teraz gdy oboje osiągnęli pełnię możliwości bez problemu rozniosą pół Ninjago City. - Bez planu wpadniemy jak śliwki w kompot. 
   Kai wysłał nastolatce w prezencie mordercze spojrzenie, a ona pokazała mu język. Lloyd zaśmiał się w duchu. Sprzeczki WKSD były jak kabaret (dopóki nie zostało się wciągniętym do mini Hadesu i nie dostało się w twarz wazonem, jak ostatnio Jay). Wyjrzał przez przestronne okno. Dochodziła dopiero 10 rano; niebo było praktycznie bezchmurne. "Perła" sterowana autopilotem leciała spokojnie nad terenami odległymi o kilkanaście kilometrów od stolicy.  Ogólnie dzień zaliczał się do tych ładnych i słonecznych. Jednak nie dla niego. Nie potrafił się cieszyć, gdy wisiała nad nim przepowiednia. Jak miał być szczery chyba wolałby żeby kto inny był Wybrańcem. Nie chciał walczyć ze swoim ojcem. Zbyt go kochał i nie wyobrażał sobie, że miałby mu odebrać życie. Nie wiedział czy kiedykolwiek się z tym pogodzi. Powrócił myślami do rzeczywistości, gdy temat zszedł na jego osobę. Nie wiedział na jak długi czas się zamyślił, ale chyba na dość długi, bo wojownicy wymyślili już jako taki plan działania.
- Ktoś musi zostać z moim bratankiem - powiedział Wu.
   Ninja wymieni między sobą błyskawiczne spojrzenia.
- Ale wujku nie mógłbym pójść z wami? - zaproponował jasnowłosy.
   Sensei pokręcił przecząco głową.
- Niestety, lecz nie. Ledwie, co rozpocząłeś trening. Nie jesteś jeszcze gotowy na prawdziwą walkę. Zielony Ninja jest dla nas zbyt cenny. Przykro mi, ale musisz zostać.
   Lloyd ciężko westchnął.
- Dobrze - wymamrotał pod nosem.
- No to kto zostaje? - Wu zwrócił się do uczniów.
- Kelly! - zawołał Kai.
- Że co!? - krzyknęła Thifer. - Czemu ja!?
- Bo dzisiaj twój tydzień - odpowiedział ze złośliwym uśmieszkiem.
   Kelly spojrzała na kalendarz wiszący na drzwiach. Obecny tydzień był zamalowany na szaro. A to oznaczało, że faktycznie musi zająć się Lloyd'em.
- No błagam - jęknęła. - Serio muszę? Nie może ktoś inny, na przykład Jay?
- Ja robiłem za niankę tydzień temu! - przypomniał.
- A Garmadon?
- Gdzieś wyparował i do teraz nie wrócił - powiedział smutno Lloyd.
   Ostatnia deska ratunku zatonęła.
- A chciałam drugi raz skopać tyłek Pythorowi - mruknęła zrezygnowana Kelly.

   Ninja oraz Nya z Sensei'em, którzy też wybierali się na misję szybko się ogarneli, pozbierali bronie i po kilku minutach zgromadzili się na pokładzie "Perły".
- Postaramy się załatwić tą sprawę w miarę szybko - powiedział mentor, przyglądając się swojemu nowemu środkowi transportu. Nya ostatnimi czasy pracowała nad siedziskiem dla mistrza przymocowanym do lewego ramienia robota samuraja. Wu wskoczył do "fotelika". Usadowił się wygodnie, kładąc bambusowy kij na kolanach.
- Pilnujcie piątego ostrza - polecił.
   Kelly w milczeniu skinęła  głową oparta o barierkę.
- Miłej zabawy w byciu niańką - zawołał Kai i sekundę później odleciał na drugi koniec pokładu pod wpływem silnego podmuchu. Kelly wykonała minimalny gest nadgarstkiem, a wiatr ustał. Cztery pojazdy wyskoczyły z "Perły". W ich ślady poszedł samuraj, odpalając silniki w swoich nogach. Kunoichi przyglądała się im, jak mkną w stronę ziemi aż zniknęli jej z oczu. Przeniosła wzrok na 9-latka, który stał obok. Wzruszył ramionami, odpowiadając na jej spojrzenie. Kelly ciężko westchnęła.
- To, co chcesz robić przez ten czas, gdy inni będą się bawić? - spytała.
- Jestem głodny - odpowiedział po chwili.

*

   Garmadon samotnie przemierzał kamieniste tereny Krainy. Za jego plecami widać było niewyraźne kontury Ninjago City. Błąkał się bez celu już od kilku godzin. Chciał być sam, aby wszystko przemyśleć. Lecz, co tu do przemyślenia? Przeznaczenia nie da się uniknąć. Wiedział o tym z własnego doświadczenia.
   Wiele lat temu, jak sam był dzieckiem dowiedział się przez czysty przypadek, że "w wieku dziecięcym zło mu się do serca wkradnie" . I jak wiadomo tak też się stało. Na początku chciał uciec od swojego losu, jakoś go oszukać. Jednak im bardziej do tego dążył tym przepowiednia szybciej się wypełniała. (za dużo Edypa... dop. Autorki)
   Przystanął i oparł się plecami o duży głaz. Przeznaczenia nie da się oszukać, a dobre chęci czasami nie wystarczą. Lecz może jego walkę z synem da się jakoś "odłożyć na późniejszy termin"? Ale co to da? Lloyd będzie miał więcej czasu na przygotowanie się, a on... Sam nie wiedział. Na chwilę obecną nie wyobrażał sobie, że miałby walczyć na śmierć i życie z jedynym dzieckiem.
   Przeklęte fatum. Czuł i wiedział, że przez nie oddala się od syna. Dzisiejszy dzień tylko to potwierdzał. Opuścił " Perłę" wczesnym rankiem byle tylko nie widzieć się z synem. Nie potrafił spojrzeć mu w oczy, bo za każdym razem widział straszne sceny. Przeklnął samego siebie i ruszył dalej, nie zwracając uwagi na silny wiatr.
   Musiał pogodzić się z tym co nieuniknione. Jego rodzina stawała się coraz bardziej podzielona. Wpierw brat walczył przeciwko bratu. A teraz syn stanie do starcia z własnym ojcem.

~~~~~~

   Rozdział przegadany i nijaki... najmniej mi się podoba xd a jeszcze ta szkoła... 

Kel: *siedzi po dwoma kocami* I auutobusy

   Nawet mi nie wspominaj. Dzisiaj półtorej godziny na mrozie, suuupi -.- moje gardło całkiem mi już posłuszeństwa odmówiło

Kel: A jeszcze ryczałaś po i w trakcie śmierci Mikoto...

   No co ja poradzę że moi ulubieni bohaterowie zazwczaj (zawsze) giną!? To takie nie fair *splata ręce na piersiach z obrażona miną*

Kel: A potem robiłaś do tego nagłówek i znów ryczałaś...

   *zanosi się kaszlem* Gdyby nie fakt że ledwo mówię to bym na ciebie nawrzeszczała

Kel: *zaciesz na mordzie*

*aura dumy* Przynajmniej to dobrze wyszło xd *wpatruje się w to i stara się nie rozryczeć*
Kel: Ale mój i tak lepszy ^^ *dostaje książką w tył głowy* No co, twoja samoocena jest na poziomie minus 65 więc ja nadrabiam za ciebie
  A idź

To do nexta
Pozdrawiam
~~ Vanessa ~~