Rozdział 63 ~ Wyzwanie

 Przemierzali porośnięty suchymi drzewami teren już spory okres czasu. Nie potrafili określić ile dokładnie minut minęło odkąd rozdzielili się w wiosce. Podejrzewali jednak, że około dwóch godzin. Słońce prawie całkowicie zniknęło, a oni przybyli na Martwe Wzgórze przed popołudniem. I nadal nie mogli się z niego wydostać. 
   Kai syknął pod nosem, gdy kolejna nisko zwisająca gałąź trafiła go w twarz. 
- Daleko jeszcze? - zapytał, wypatrując kolejnego zagrożenia ze strony drzew. 
   Kelly, która szła dwa kroki przed nim ciężko westchnęła. 
- Pytasz się o to już piąty raz - jęknęła. 
- Ten duch mówił żeby iść prosto, ale jakoś idziemy i idziemy, i idziemy, a wioski nie widać.
- I to podobno ja mam mało cierpliwości... - mruknęła. 
- Ja po prostu chciałbym się stąd wreszcie wydostać! 
- Nie tylko ty. I nie drzyj się tak. Nie wiadomo na, jak długo węże pozostaną w rozsypce. Musimy jak najszybciej znaleźć resztę. 
   Mówiąc to przyspieszyła. Kai westchnął i narzekając, niczym kobieta ruszył za nią. Maszerowali w milczeniu. Prócz stłumionego odgłosu ich kroków na suchej trawie nie towarzyszyły im żadne inne dźwięki. Ptaki nie śpiewały, mniejsze i większe zwierzęta leśne nie buszowały, wiatr nie kołysał koronami drzew... Kelly objęła się rękami uporczywie, wbijając wzrok przed siebie. Chciała się stąd jak najszybciej wydostać. Mieć już z głowy całą tą misję. Gdy doniosą bezpiecznie ostrze na "Perłę" pokrzyżują plany Pythora. W końcu wystarczy im jedno Ostrze, aby nie doszło do obudzenia Pożeracza Światów. 
    Lecz misja dobiegała końca, a ona nadal nie osiągnęła pełni możliwości. Zaczęła się zastanawiać czy kiedykolwiek ją osiągnie. Może jest jakaś... "wadliwa", niedostatecznie dobra? Może po prostu taki jej los? Zaczęła powoli godzić się z myślą, że pozostanie bez stu procent możliwości. 
   Droga przed nimi gwałtownie się zmieniła. Las przerzedził się, teren opadł w dół o parę metrów. Tylko jedno pozostało niezmienne. Ta zawszona i wkurzająca mgła. Kelly przystanęła, a Kai oczywiście się zagapił i na nią wpadł. 
- Czemu się zatrzy.... 
   Zasłoniła mu usta dłonią. 
- Cicho. Słyszysz? 
- Aflelssedo  - wybełkotał. Zabrała dłoń. - Ale, że co? - powtórzył. 
- Rzeka. Szum rzeki. 
- Iiii?
-AA czy ty na prawdę masz jakiś opóźniony zapłon czy tylko udajesz? - warknęła. - Tam gdzie rzeka tam i niedaleko wioska. 
- Skąd wiesz? 
   Kelly z trudem powstrzymała się od strzelenia Smitha przez łeb. 
- Wioski w dawnych czasach zazwyczaj budowało się przy rzekach żeby mieć łatwy dostęp do wody - wytłumaczyła bardzo powoli. - KPW?
   Brunet posłał jej wymowne spojrzenie.
-  Tak, kumam nie jestem jakimś niedorozwojem.
- Sprzeczałabym się - mruknęła szeptem. Kai albo nie usłyszał, albo usłyszał, ale zignorował. 
   Bez słowa ruszyli za cichym szumem. Po paru minutach stanęli przez rwistą rzeką. Miała około 3 metrów szerokości. I tyle zdołali dostrzec przez głupią mgłę. Nagły wiatr, który wydobył się z dłoni Thifer rozproszył gęsty obłok. Po ich lewej rzeka wypływała z lasu, a po prawo ciągnęła się nie wiadomo, jak daleko. Nie mieli dużego wyboru, a czasu przede wszystkim. Tykający zegar znów stał się ich wrogiem.
    Ruszyli szybkim biegiem wzdłuż rzeki, licząc, że zaprowadzi ich do wioski. Ale znając życie i ich "szczęście" nadzieja mogła się okazać matką głupich. Biegli i biegli; Srebrna Katana, co parę metrów przecinała przestrzeń przed sobą, wytwarzając swój żywioł, który rozpraszał mgłę. Po kilkunastu minutach przystanęli, aby złapać oddech. Kelly rozprostowała plecy. Bieg plus wytwarzanie, co parę chwil wiatru męczyło podwójnie. 
- Trzeba będzie się jakoś przenieść na drugą stronę skoro mamy iść prosto - uznał Smith, udowadniając, że jednak od czasu do czasu używa tego, co ma pod kopułą.

   Kelly skinęła głową, zastanawiając się jak mają tego dokonać. Wpław się nie przeprawią, bo prąd był zbyt silny. Zastanowiło ją fakt, że jest tu jakiekolwiek źródło wody. Która i tak na nic się zda. Jedynym i najszybszym wyjściem pozostawała próba przeskoczenia na drugą stronę. Gdyby wziąć odpowiedni rozbieg… Mogło się udać.

- To, co panie przodem? – wyszczerzył się Kai, kiedy przedstawiła mu swoją koncepcję.

   Prychnęła śmiechem na te słowa.

- Udław się swoim savoir vivre’em. Chętnie popatrzę, jak wpadasz do rzeki.

   Kai wzruszył ramionami i odszedł na odpowiednią – według niego – odległość. Rozpędził się, po czym przy samej granicy rzeki wybił się w górę. Wymachując rękami przeleciał na drugi brzeg, wykonując przewrót, aby zamortyzować upadek. Uwadze Kelly nie uszło, iż posłużył się swoim żywiołem, jak jetpack’iem.

- Super, ciekawe czy mi się poszczęści – wymamrotała i sama wystartowała. Wybiła się w tym samym momencie, co Kai. Nie licząc, że prawie wleciała do wody, gdy już wylądowała to lot był udany. Opanowując chęć mordu na Kai’u za jego wymowne spojrzenie ruszyła dalej. Idąc oczywiście na czuja. Gdyby nie ta mgła widzieliby cos więcej niż czubek własnego nosa.

- Nie możesz coś z tym zrobić? – warknął mistrz ognia, machając mieczem, aby rozproszyć szary obłok.

- Czy ja ci wyglądam na mistrzynie mgły? – odparła, a on z trudem ją dostrzegł. Szary strój w tych warunkach robił za idealny kamuflaż. Widział ją tylko dzięki brązowym włosom i błękitnym oczom.

- A może, chociaż spróbuj pozbyć się jej na dłużej niż dwie sekundy.

- Skoro jesteś taki mądry to sam to zrób!

   Wiedząc jednak, że Kai tego nie dokona sama przeszła do rzeczy. Także miała po dziurki w nosie tego miejsca.  Szare Spinjitzu rozproszyło mgłę na metr wokół siebie, a powstały w ten sposób dodatkowy wiatr na kolejne kilkanaście.

- Tam! – zawołał Kai.

   Kelly zatrzymała wir i odgarnęła włosy z oczu, aby spojrzeć we wskazanym kierunku. Nim mgła zdążyła na nowo wrócić na pierwotne miejsce dostrzegła niewyraźny zarys zrujnowanej zabudowy. W jednej chwili poczuła przepływ nadziei, jak i nagłe ukłucie w sercu. Przypomniało jej się, co przeczytała na pomniku. Szybko odpędziła od siebie te myśli i jeszcze szybciej pobiegła za Kai’em. Wpadli do  wioski jak torpedy. Skierowali się do miejsca, w którym się rozdzielili.

- Jay! Cole! Zane! – zawołali na dwa głosy.

   Zero odpowiedzi. Nawoływali jeszcze kilkakrotnie, ale nadal nikt się nie pokazywał ani nie odzywał.

- Nie mówcie, że teraz oni się zgubili – jęknęła Thifer.

- Muszą tu gdzieś być… - mruknął Kai.

- A widzisz ich gdzieś? Może tak jak my się zgubili i teraz błąkają się gdzieś po omacku oddalając się coraz bardziej.

   Mgła uniemożliwiła brunetowi spiorunowanie nastolatki wzrokiem za jej pesymizm. Nie pierwszy raz miał już wrażenie, że wszystko jest przeciw nim.

- Musimy wrócić na sam początek – powiedział po chwili ciszy. – Pod to pierwsze wzgórze.

- Taa tylko jest mały problem… - mruknęła Kelly.

- Jaki znowu? – warknął i odwrócił się w jej stronę. Wszystko zrozumiał, gdy zobaczył dusiciela trzymającego brunetkę.

- Średnio mogę się ruszyć

- Czemu dałaś się tak łatwo podejść?! – pisnął.

- Ja!? – zawołała i nadepnęła wężonowi na odcisk. Ten zawył z bólu i złapał się za stopę. Kopnęła go z pół obrotu aż odleciał do tyłu i zniknął we mgle. Poprawiła bluzkę. – To za tobą skrada się dwóch Jadozębów, a ty ich nawet nie słyszysz.

   Kai obrócił się błyskawicznie o 180 stopni i ciął mieczem. Ognisty jęzor odrzucił węże.

- Skąd one się tu wzięły? – zawołał, wypatrując kolejnego zagrożenia. – Sądziłem, że trochę dłużej zajmie im pozbieranie się do kupy.

- Najwyraźniej groźby Pythora skutecznie na nich działają. Taka motywacja. Nam też się przyda, więc może stąd spadajmy.

   Ruszyli szybkim truchtem przed siebie, rozglądając się na boki. Mieli nadzieję, że biegną w dobrą stronę. Nagle Kelly poczuła, że coś znowu chwyta ją w pasie, a w następnej chwili poleciała do tyłu. Wylądowała na stercie gruzu; katana ześlizgnęła się w dół. Thifer przekręciła się na plecy i rozmasowała obolały brzuch.

- Mam dzisiaj jakiegoś powalonego pecha – jęknęła i otworzyła oczy. Nad sobą ujrzała wściekłe czerwone ślepia. – Cześć Pythor… - Pomachała Anakondowcowi ręką przed twarzą. W porę ją cofnęła nim zniknęła w paszczy Pythora. Sturlała się  z gruzów, ratując swoją głowę przed zmiażdżeniem. Chwyciła katanę. Nie wiedziała, jakim cudem Wężonowie 1) w tak krótkim czasie się pozbierali, 2) tak szybko ich znaleźli. Ale jednego była pewna. Znowu wpadli w niezłe bagno. Sprawdziła czy Ostrze, które nadal miała włożone z tyłu za pas jest na miejscu.

- Czy wy nie możecie się od nas odwalić?! – syknęła. – Pogódź się z tym, że to my mamy ostrze.

   Pythor stał bez ruchu, świdrując ją wzrokiem. Zauważyła, że gdy się wścieka jego oczy mają bardziej różowy kolor… Co bynajmniej nie dodawało po nutki grozy. Węże nie ruszały się z miejsc – ewidentnie czekały na jakiś sygnał.

- Posłuchaj mnie dziewczynko – zaczął, czym od razu przyprawił „dziewczynkę” o chęć mordu. Przybliżył się do niej o metr. Stała bez ruchu, zadzierając lekko głowę, aby spojrzeć mu w twarz. – To, że na razie  masz ostatnie z Ostrzy Kłów nie oznacza, że będzie tak na zawsze.

- Coś mi się nie wydaje – odparła. – Kto pierwszy ten lepszy.

   Pythor stłumił w sobie wybuch złości. Ta dziewczyna przyprawiała go o białą gorączkę. Zastanawiał się jak odzyskać Ostrze, nie koniecznie grając fair. 

- Może po prostu oddasz to, co moje po dobroci? – zaproponował, chociaż wiedział, jaka padnie odpowiedź.

- Nie. – Thifer pokręciła przecząco głową.

- Pożeracz światów spojrzy na ciebie łaskawszym okiem…

   Kelly parsknęła cichym śmiechem.

- Ty albo jesteś głupi albo ślepy. Pożeracz na nikogo nie spojrzy "łaskawszym okiem”. Jak sama nazwa wskazuje -  pożre wszystko łącznie z tobą. – Wycelowała w niego czubek katany.

- Mylisz się. Pożeracz będzie mi posłuszny, ponieważ obudzę go z wiecznego snu. Stanie się moim sługą, dzięki czemu zniszczę wszystkich mieszkańców krainy! 

- Nie no ty serio jesteś głupi i ślepy na dodatek – mruknęła.

- Popieram – szepnął Kai, trzymając broń w pogotowiu.

- Słuchaj Pythor – uniosła głos. – Nie mamy czasu na gadki z tobą, więc cześć.

  Wojownicy odwrócili się na piętach z zamiarem jak najszybszego opuszczenia Martwego Wzgórza. Pythor skinął głową, a węże w jednej sekundzie przegrupowały się i otoczyły plac, zamykając tym samym ninja w okręgu.

- Otchłań Kłów! Otchłań Kłów! – zaczęli skandować.

- Co to oznacza? – zastanowił się na głos Smith. W środku czuł, że to nic przyjemnego.

- A to, że rzucam wam wyzwanie – odpowiedział Pythor, stając na środku placu. Mgła jakby przygasła. – A konkretniej tobie. – Wskazał berłem na Kelly.

   Nastolatka nie odrywając od niego spojrzenia przygryzła dolną wargę.

- Jak dla mnie to nie jest dobry pomysł – mruknął Kai. – Walka będzie na tych wężowych zasadach. A na dodatek to Pythor! 

- Przymknij się – syknęła. 

- Ale on jest najpotę...

   Posłała mu mordercze spojrzenie, więc się przymknął. Błękitne oczy emanowały dziką pewnością siebie i jakby były bardziej intensywnego koloru niż zazwyczaj. Kai wystawił białą flagę wiedząc, że nic nie zdziała. 

   Wojowniczka wystąpiła krok do przodu i przecięła kataną przestrzeń przed sobą.

- Przyjmuję – oznajmiła. 

CDN kiedyś tam 

 ~~~~~~~~~~~~ 

   Gomen za spóźniony rozdział, ale ten tydzień mnie wykończył xd

Kel: Jedyny plus taki, że zostałaś pupilkiem najsurowszej nauczycielki w szkole. Szacun

   Nawet nie wiem jakim cudem, ale jest git xd

Kel: I jeszcze wychwalała twoja rozprawkę pod niebiosa… I jako jedyna z całej klasy masz proponowaną  czwórę z polskiego… Jesteś pierwszą uczennicą, która okiełznała demona w postaci polonistki. Stałaś się legendą xD

   Pojęcia nie mam jak tego dokonałam… ale przynajmniej będę już na dobrej opinii jechała

   Eh dobra nie mam pomysłu co tu jeszcze napisać… Postaram się aby next pojawił się szybciej. A najlepsze jest to że ja to mam zapisane wszystko w zeszycie ale za Chiny czasu nie miałam żeby usiąść do laptopa i to przepisać >.> a w ten weekend coś czuję że też nie będzie za dużo swobody…

To do nexta

Pozdrawiam

~~Vanessa~~