Rozdział 62 ~ Współpraca WKSD. Czy to wogóle możliwe?

 Kai w porę przytrzymał Kelly nim ta rzuciła się na Pythora. Też nie podpasowało mu, jak Anakondowiec ich nazwał, ale nie zamierzał sam rzucać się na przedstawiciela najpotężniejszego plemienia Wężonów. 

- Słuchaj, wiem, że jesteś uparta, ale rzucanie się na Pythora nie wiele ci da - powiedział, przytrzymując ją za ramiona. 

- Serio - prychnęła, szamocząc się. - A ja myślę, że jak go zabije to będziemy mieli święty spokój! 

- Posłuchaj lepiej swojego chłopaka, dziewczynko - powiedział Pythor, czym jeszcze bardziej zdenerwował nastolatkę. - Chcę tylko ponegocjować. 

   Tym razem to Kai prychnął śmiechem.

- Ty i negocjacje? Jakoś nie wierzę. 

- Nie to nie, ale mam do zaproponowania układ. Oddacie mi po dobroci Ostrze - puścimy was wolno a przede wszystkim w jednym kawałku. A jeśli nie - wzruszył ramionami, rozkładając ręce. Jasno wskazywał na grupę Wężonów zgromadzonych przy nim. 

- Zapomnij - oznajmili równocześnie, sami dziwiąc się, że są zgodni. 

- Wasz wybór - rzucił od niechcenia i wycofał się do tyłu, podczas gdy jego podwładni postąpili krok do przodu. 

- Tchórz - fuknęła Kelly, wyciągając katanę. - Mógłby, chociaż sam stanąć do walki - podniosła lekko głos. 

- Jak raz się zgodzę - Kai poszedł w jej ślady. W jednej chwili kłótnia, która rozegrała się kilkanaście minut temu przeminęła z wiatrem. Teraz musieli ze sobą współpracować, aby bezpiecznie wrócić na "Perłę" z ostrzem. Bez niego nie zamierzali się nigdzie ruszyć. Niestety Wężonowie wychodzili z tego samego założenia. Na dodatek pozostałe węże zdołały wdrapać się na górę i teraz dwójka wojowników była otoczona z takiej samej ilości stron. 

- Czarrno to widzę - mruknęła Kelly. Stanęli tak, że stykali się plecami i mieli oko na obie grupy oraz chronili nawzajem tyły.  

- Nie pesymizuj - powiedział Kai, zastanawiając się czy takie słowo wogóle istnieje oraz jak stąd zwiać żywym. - Musimy się po prostu stąd wyrwać... I jakoś zwiać.

- Co będzie bardzo proste wziąwszy pod uwagę, że mamy wszystkie plemiona na głowie. 

- Wyczuwam sarkazm...

   Oboje prawie w tej samej chwili odbili pierwsze ataki. 

- Może, chociaż raz spróbujmy się nie kłócić - zaproponował Kai, parując miecz Jadozęba a potem sam zadając cios. 

- Nie wierzę, że to mówisz - zaśmiała się cicho i niewesoło Thifer.

- Szczerze? Ja też nie - pokręcił głową z nerwowym uśmiechem na ustach. 

- Dobra, załatwmy to w miarę szybko. 

   Skoczyli do przodu, atakując najbliższe węże. Zdawali sobie sprawę, że pokonanie ich wszystkich graniczy z cudem, jednak nie widzieli innego wyjścia. Trzeba było przebić się przez mur, biec ile tchu przed siebie i łudzić, że bezpiecznie dotrą do zrujnowanej wioski a potem na statek. 

   Kelly odskoczyła dwa razy do tyłu, wciągając brzuch. Grot, który wyglądał na dość ostry, ominął ją o zaledwie parę centymetrów. Wykonała ponowny unik, kucając, aby następnie podciąć Hipnokobrze nogi. Wąż upadł na ziemię a broń wyleciała mu z ręki. Brunetka szybko wstała i od razu musiała sparować miecz kolejnego. Przez chwilę siłowali się, ale w końcu to ona, wkładając spory nakład siły, odepchnęła go, a wiatr, który wystrzelił z jej dłoni odrzucił kolejną Hipnokobrę. 

   Korzystając z chwili - dwóch sekund - wytchnienia zerknęła do tyłu. Kai był w swoim żywiole. Atakował, parował ciosy i powalał kolejne węże. Lecz nie dadzą rady walczyć w nieskończoność. Już teraz było widać po nim zmęczenie, z zadrapania na karku ciekła cienka stróżka krwi, strój był pozdzierany i przybrudzony. Ona wcale nie wyglądała lepiej. Też załapała kilka płytkich, niegroźnych ran. Tak samo była powoli zmęczona. Wpierw szukanie Ostrza, potem jego zdobycie, sprint przez tunel, walka z Wężowamapirami i Dusicielami, kolejny sprint, wspinaczka po spróchniałych drzewach, a teraz potyczka z połową wszystkich Wężonów. 

   Ugięła się pod nagłym atakiem Wężowampira. Z całych sił starała się nie dopuścić, aby ostrze własnej katany pchanej teraz przez dwusieczny topór dosięgnęło jej szyi. Spojrzała w niebezpiecznie połyskujące złote oczy przeciwnika. Dostrzegła w nich... Pustkę. Zero emocji, żadnych uczuć. Nic. Kompletnie nic. Doszła do wniosku, iż wszystkie węże są tak zaślepione paplaniną Pythora i nadzieją na obudzenie Pożeracza, że wykonują bez namysłu jego rozkazy. Pythor mówi: zniszcz a one będą niszczyły póki same nie zostaną zniszczone. 

  Porypane gady. 

   Nie wiedziała czy węże potrafią czytać w myślach, czy może po prostu miała to wypisane na twarzy, ale czerwony gad wzmocnił nacisk a jego kolano spotkało się bliżej z jej brzuchem. Poleciała do tyłu a powietrze uciekło jej z płuc. Upadła na plecy; katana wypadła z dłoni i potoczyła się kawałek dalej. W samą porę oprzytomniała i przetoczyła się w bok. Pół sekundy później topór wbił się w miejsce gdzie przed chwilą była jej głowa. Wstała na nogi i chwiejnym krokiem pobiegła po pierwszą lepszą broń, jaką okazała się włócznia, którą kilka chwil temu zgubiła Hipnokobra. Podniosła ją i ustawiła się w pozycji bojowej. Wężowampir zaśmiał się, a raczej zasyczał przekładając topór z ręki do ręki. Kelly wycelowała w niego grot, z bijącym tłukącym sercem. Drewniana włócznia vs topór? Szanse na wygraną: równe zeru. Jedyne co zdołała zrobić to wykonać jedno pchnięcie, a potem trzymała w dłoniach dwie połówki drzewca. Przełknęła nerwowo ślinę a krew odpłynęła z jej twarzy, gdy czerwony gad brał zamach. Jednak nim zaatakował złoty miecz już tego dokonał. Ognisty jęzor powalił go na ziemię. 

- Nie dawaj się tak łatwo podejść - powiedział Kai, wycierając krew z policzka. Kelly zamrugała kilka razy i skinęła głową. Szybko pobiegła po swoją broń. Chwyciła ją i powróciła do Smith ‘a. Na powrót stanęli do siebie plecami. 

- Mam tego dość - przyznała Kunoichi, parując n-ty atak. Rozejrzała się dookoła. Z każdej praktycznie strony nadciągały węże. Jednak nigdzie w tłumie nie widziała Pythora. Czyżby był takim tchórzem, że nie odważył się stanąć do walki? A w takim razie gdzie się ukrywał? - Widziałeś Pythora?

- Nie. Pewnie się gdzieś chowa

- Trzeba wymyślić jak ich się szybko pozbyć - uznała, sięgając za plecy. 

- Najlepiej za jednym zamachem - dodał brunet, czyniąc to samo. 

   I w jednej chwili dostali olśnienia. Zerknęli po sobie czy aby na pewno myślą o tym samym, po czym wykonali Spinjitzu. Dwa tornada na chwilę skutecznie odpędziły na parę kroków węże. Nie wiedzieli skąd przyszła im taka myśl, ale zamierzali połączyć ze sobą dwa ataki oraz żywioły. Osobne wiry połączyły się w jeden czerwono-szary. Wężony odeszli kolejne trzy kroki w tył. 

   Tornado przybrało na sile. Nagły wiatr połączony z ognistymi jęzorami uderzył niczym taran w zdezorientowane gady. Wirował dookoła odrzucając wszystko i wszystkich, co stało na jej drodze. Unosił się w górę i w dół biczując Wężonów. Po kilkunastu sekundach ustał. Kai i Kelly stanęli na ziemi. Ocenili swoją robotę. Żaden łuskowaty się nie ostał. Wszyscy leżeli na ziemi. Niektórzy stracili na dobre przytomność inni, którzy zapewne stali dalej, zaczęli się podnosić. 

- Zmywajmy się stąd - mruknął Kai i puścił się biegiem przed siebie. Kelly poszła w jego ślady nadal w szoku, że zdołali współpracować. Przeskoczyli nad resztkami muru, lecz metr dalej ponownie się zatrzymali. Głównie to Smith nagle stanął łapiąc się za gardło. Brunetka spojrzała na niego zdziwiona. 

- Co ty... 

   Urwała, gdy niewidzialna pięść uderzyła ją w brzuch. Posłała ją dobre trzy metry w tył. Jęknęła, gdy podczas upadku metalowa rękojeść wbiła jej się w plecy. Wstała trzymając się za obolałą część kręgosłupa. Poznała odpowiedź, gdzie ukrywa się Pythor. Całkiem zapomniała, że potrafił stawać się niewidzialny. Teraz na powrót przybrał widzialną formę. Jego ogon zaciskał się na szyi Kai ‘a, który starał się jakoś wyswobodzić. W lewej dłoni trzymał berło a w prawej długi sztylet. Na szczęście nie było to Ostrze Kłów. 

- Jesteś tchórzem, jak ich mało - warknęła Kelly, rozprostowując plecy. - Kryjesz się po kątach, podczas gdy twoi ludzie walczą. 

   Anakondowiec wzruszył ramionami.

- Czasem trzeba grać nie fair – odpowiedział.

- Czasami? – Powtórzyła unosząc brwi. – Ty non stop grasz nie czysto!

- Oj tam czepiasz się. A teraz do rzeczy. Które z was ma ostatnie Ostrze Kłów?

   Popatrzył się po nich.

- Ja nie – odpowiedziała Kelly, splatając ręce na piersiach. Zerknęła w prawo gdzie dostrzegła minimalny ruch. Uśmiechnęła się w duchu. Kai zgromił ją spojrzeniem nadal starając się rozluźnić pętle.

- Ty mała wredoto – syknął.

- No, co? – zdziwiła się. – Ty jesteś chłop i ty pilnujesz ostrza! Bo ja jestem kobietą i jeszcze zgubię.

   Smith zaczerpnął powietrza, gdy uścisk zniknął. Jednak nie na długu nacieszył się wolnością. Pythor chwycił go ogonem za kostkę i uniósł do góry tak, że zwisał głową w dół. Zaczął nim potrząsać.

- Ej-bo-ci-za-raa-z-zz-wróc-c-ę-śnia-a-da-nie – wybełkotał Kai zasłaniając usta dłonią. Anakondowiec puścił go. Smith glebnął na ziemię. Siłą został postawiony na nogi a przy jego gardle znalazło się niebezpiecznie blisko ostrze od sztyletu.

- W takim razie ty go masz – wydedukował Pythor zwracając się do Thifer. Spojrzała na niego z udawanym zdziwieniem.

- Ja? Skąd ci to przyszło do głowy?

- Ej Kel, może się z nim już nie drocz, co? – zaproponował Kai, odchylając się jak najdalej od ostrej stali.

- Więc jak? Przypomniało ci się, że masz to Ostrze – powiedział lider wszystkich Wężonów.

  Kelly zastanowiła się przez chwilę. Podrapała w tył głowy.

- Takie zakrzywione… i fioletowe…

- Tak! – warknął, zaciskając mocniej dłoń na karku Kai’a.

- O takie jak to?

   Nastolatka wyciągnęła za pasa Piąte Ostrze Kłów. Stal zabłyszczała w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Kai wywrócił oczami. Nim wykonali połączony atak oddał brunetce ostrze. Oboje przeczuwali, że gdy Pythor się pojawi najpierw dorwie Kai’a. Sądził, że Kelly ucieknie razem z Ostrzem. Lecz ona nie wyglądał jakby miała taki zamiar. Obracała w dłoni ostrze, wpatrując się obojętnie w Pythora. Co ona knuła…?

- Oddawaj! – zażądał Pythor, zabierając sztylet.

- Nie – odparła obojętnym tonem, wzruszając ramionami. – Jeśli myślisz, że od tak ci je oddam to się grubo mylisz.

- Ah tak? – Kai postąpił krok do przodu z zamiarem dania nogi, ale sztylet znowu znalazł się przy jego gardle. Jak dla niego zdecydowanie za blisko. – Oddasz mi Ostrze to twój chłopak wyjdzie z tego żywy – szybko kontynuował zanim oberwał gradem wyzwisk – a jak nie to możesz się z nim pożegnać… na zawsze.

- Kelly zgódź się! – zawołał Kai, gdy ciepła stróżka krwi spłynęła mu za kołnierz.

- Po co żeby ci tyłek uratować? Tyle razy mówiłeś, że dziewczyny są słabsze to teraz sam sobie radź!

- Oddaj Ostrze i tak je potem odbijemy!

-  Smith dobrze gada – wtrącił się Pythor. - Chociaż wątpie, że je odzyskacie -   Przeniosła na niego spojrzenie błękitnych oczu, w których teraz nie było można dostrzec żadnego wyrazu, ani emocji. – Oddaj Ostrze, bo inaczej twój kolega trafi do Krainy Umarłych.

- Nic mnie to – wzruszyła ramionami i schowała ostrze za pas.

  Kai wytrzeszczył oczy. Czy ona właśnie… Skazała go na śmierć?! Nie no ona taka nie była… Chyba.

- A skoro mowa o Krainie Umarłych… Wierzysz w duchy, Pythorze? – spytała od czapy.

- Duchy nie istnieją – prychnął.

- A gdyby istniały to byś się ich bał?

- Nie, bo ich nie ma!

- Polemizowałabym.

   Pythorowi puściły nerwy. Miał już zamiar przycisnąć mocniej sztylet do gardła ninja, lecz wtedy rozległ się przerażony wrzask kilku węży. Odwrócił się. Jego podwładni zaczęli uciekać w różne strony.

- Co się dzieje z twoimi ludźmi, Pythorku? – zapytała Kelly, robiąc dziubek, który za chwilę przerodził się w lekko psychopatyczny uśmieszek. – Czyżby zobaczyli… Ducha?

- Duchy nie istnieją! – krzyknął.

- Serio? A spójrz za siebie.

   Anakondowiec emanując wściekłością wykonał obrót o 180 stopni. Nagle aura wściekłości przerodziła się w aurę… Niedowierzenia? A może i strachu na widok dwumetrowego wojownika w pełnej zbroi. Hełm naciśnięty mocno na głowę odsłaniał jedynie puste oczodoły. U pasa wisiał długi miecz. Szczena opadła mu w dół a uścisk puścił. Kai szybko od niego odskoczył na bezpieczną odległość. Wężony uciekały we wszystkie możliwe kierunki.

- Tchórze! – wrzasnął Anakondowiec  starając zapanować nad drżącym głosem. – Wracać mi tu! To jakaś iluminacja albo inne…

   Zamilkł, gdy duch nagle pojawił się pół metra od niego. Zatoczył się do tyłu i omal nie wywrócił o własny ogon.

- Nadal twierdzisz, że duchy nie istnieją? – odezwała się Kelly spokojnie opierając się o drzewo. Musiała z całych sił powstrzymywać się żeby nie wybuchnąć śmiechem, gdy do obłąkańczy wrzasków gadów dołączył kolejny, piskliwy głos ich przywódcy uciekającego w popłochu. W ciągu paru chwil wzgórze zostało oczyszczone ze wszelkich zanieczyszczeń w postaci łuskowatych węży. Kelly nie wytrzymała i wybuchnęła śmiechem. Ogromny duch przemienił się w malutką postać.

- Dobra robota, mała – wydusiła, gdy ta sama dziewczynka, której sami się przestraszyli, podeszła do niej. – Jak ty to zrobiłaś?

  Dziewczynka wzruszyła ramionami z promiennym uśmieszkiem.

- Po prostu umiem zmieniać się w różne postacie – odpowiedziała.

- Dobra nie wnikam. Dzięki.

   Uśmiech duszka poszerzył się.

- Jakbyście chcieli znaleźć przyjaciół to idźcie cały czas prosto – powiedziała, po czym zniknęła.

– Czy ciebie pogięło!? – wrzasnął Kai i trzepnął Kelly w ramię.

- Ał, za co?!

- Ty jeszcze się pytasz?! – potarł gardło. -  Chciałaś wysłać mnie do krainy trupów!

- Spokojnie, jak na wojnie. Wiedziałam, co robię – uśmiechnęła się niewinnie. Kai rzucił jej wściekłe spojrzenie.

- Przynajmniej mamy Ostrze – mruknął. – Ale już nigdy nie pójdę z tobą na misję. Życie mi jeszcze miłe!

- Jak sobie chcesz. A teraz chodź, nasza koleżanka duch wskazała nam pi razy drzwi drogę.

- Ej serio dałabyś mi zginąć? – spytał nagle Kai, gdy przeszli kilkanaście metrów.

  Odpowiedziała dopiero po chwili. A w sumie to jej uśmiech mu odpowiedział.

- Czyli tak!? – pisnął.

  Kelly wybuchnęła śmiechem i przyspieszyła do truchtu.

- E serio się pytam!

- Zależy od tego jak danego dnia mnie zdenerwujesz! – odkrzyknęła.

   Kai wiedział już na przyszłość, żeby przed misją nie denerwować  Kelly, bo faktycznie wyśle go do Krainy Umarłych. Zakodował sobie tą myśl i przyspieszył, aby się z nią zrównać. Wielkimi krokami zbliżali się do ukończenia misji. Jednak czy to był koniec niespodzianek na dziś? 

~~~~~~~~~

I tak to się kończy gdy Vanessa odgrzebuje stare, wenodajne piosenki XD Już nie miałam siły pisać dalej (poza tym i tak jest już długi) więc no cóż... Możecie chcieć mnie zabić xD Wczoraj dostałam jakiegoś dziwnego kopa weny i w ciągu trzech reklam podczas filmu napisałąm 800 słów o.o więc może ciąg dalszy też szybko nastąpi... Chociaż nie, bo chce odespać dwa dni xD a wene mam najczęściej po 22.
Okey to tyle
Dedyk leci do Zuzy (zdrowiej szybko!)
oraz dla tych co przetrwali do końca tego rozdziału xD
To cześć! 
~~Vanessa~~ 
*idzie zastawić drzwi szafą*