Rozdział 61 ~ Kolejna kłótnia, kolejny sprint, kolejne kłopoty

 Światło zachodzącego słońca w pierwszej chwili oślepiło ich na parę sekund. Kelly zamrugała kilka razy przysłaniając oczy dłonią. Rozejrzała się. Serce waliło jej jak oszalałe, mięśnie nóg paliły żywym ogniem a w ustach metaliczny posmak. Czuła się jakby przebiegła właśnie na siódmym biegu dwa maratony pod rząd. Kai klapnął na ziemię obok niej, wycierając pot z czoła.

- Udało się – sapnął kładąc się na plecach.

   Thifer przeniosła wzrok na dziurę w ziemi kilka metrów od nich. Przeczucie ją nie myliło i na końcu korytarza zastali drabinę, prowadzącą na powierzchnię, którą Wężonowie dostali się na dół a oni teraz wydostali.

- Nie chwal dnia przed zachodem – mruknęła, wskazując na wejście. – Weź coś zrób aby dłużej zajęło im wydostanie się. Spal tą drabinę, zjedz, nie wiem.

   Kai nie miał siły na sprzeczki, więc bez gadania machnął ręką. Ognista kula wystrzeliła z jego dłoni i wpadła w sam środek tunelu. Po paru sekundach w górę uniósł się szary obłok dymu a gdy minęło jeszcze kilka chwil po drabinie został tylko proch.

- Zadowolona? – spytał, zakładając ręce za kark i przymykając oczy.

- Będę jak się stąd wydostaniemy – uznała i szturchnęła go butem. – Wstawaj. Zmywajmy się stąd.

-  A wiesz przynajmniej dokąd iść? – zapytał, otrzepując spodnie ze zdzibeł suchej trawy.

- Na czuja? – odparła.

   W sumie innego sposobu oboje nie znali. Na powierzchni nic się nie zmieniło. Mgła nie zamierzała zniknąć albo chociażby się przerzedzić. Za plecami mieli strome wzgórze, przed sobą to samo. Odstęp między nimi wynosił na oko 10 metrów.   Dolina zdawała się nie mieć końca. Ruszyli, więc w lewo – w pierwszą lepszą stronę. 

   Szli niespiesznym krokiem w całkowitej ciszy. Po morderczym sprincie żadne z nich nie chciało się odzywać. Woleli chwilę pomilczeć, aby coś wymyślić. Kelly od 5 minut starała się właśnie coś zdziałać, klikając w bransoletkę.

- Szlak, nie ma tu zasięgu - warknęła, chowając dłonie do kieszeni.

- A czego się spodziewałaś w takim pcimiu dolnym? - odezwał się Smith. - Jesteśmy na siebie skazani.

- Niestety - uznała i kopnęła mały kamyk, który potoczył się przez parę metrów. - Z całej drużyny trafiłam akurat na takiego imbecyla, jak ty.

   Bomba zaczęła tykać....

- Ej coś ci się nie podoba?

- Tak, wiele rzeczy zwłaszcza ty!

- Ah tak!?

   I bomba wybuchła...

   Oboje stanęli, mordując się wzrokiem.

- Może już zapomniałaś, ale to ja zdobyłem ostrze!

- Lecz gdyby nie ja zostałby z ciebie szaszłyk!

- Poradziłbym sobie bez ciebie!

- Pha już to widzę!

- Uważasz że nie?!

- Tak, tak właśnie uważam!

- Bo co może jestem słabszy! To ty jesteś dziewczyną! Drobna, bezbronna i gdyby nie my dawno byś zginęła!

- Gówno prawda! Radziłam sobie odkąd skończyłam osiem lat! I w przeciwieństwie do ciebie nie miałam nikogo bliskiego!

- Nie rób z siebie ofiary losu!

- Nie robię!  Nic o mnie nie wiesz i lepiej spierniczaj zanim ci coś zrobię!

- Z miłą chęcią! Tylko nie przybiegnij do mnie z płaczem!

- Nie zamierzam!

- I super! Cześć!

   Kai odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem odmaszerował. Wściekła Kelly tupnęła nogą.

- Co za... Idiota! - krzyknęła, lecz na usta cisnęły jej się inne, gorsze słowa. - Zachowuje się jak totalny egoista, bufon, który pozjadał wszystkie rozumy! Smerf jeden!

   Uderzyła pięścią w drzewo. Syknęła pod nosem, gdy kilka drzazg wbiło jej się w knycie. Za bardzo się tym nie przejęła i podminowana ruszyła w przeciwną stronę, co Smith. Mamrotał cicho wyzwiska skierowane w stronę mistrza ognia ze wzrokiem wbitym w ziemię.

   Tą kłótnię można zaliczyć do najostrzejszej w dziejach. Do tej pory Kai nigdy jej nie zarzucał kim jest. Musiała przyznać że to ją ciut zabolało. Prawie nic nie wiedział o jej przeszłości, znał tylko wierzchołek góry lodowej, więc wściekła się nie na żarty, kiedy zszedł na ten temat.

  Nie wiedziała ile czasu już minęło odkąd się rozdzielili ani jak daleko zaszła. W pewnym momencie z zamyślenia, jakim sposobem  zabić Kai'a, wyrwało ją zderzenie. Zatoczyła się do tyłu i upadła na cztery litery. Potrząsnęła głową.

- Uważaj jak leziesz, baranie! - warknęła i podniosła wzrok na... Generała Weżowampirów. Momentalnie oprzytomniała i zerwała się na równe nogi. Z mgły wyszło jeszcze kilku przedstawicieli tego plemienia.

- Baranie? - powtórzył Fangtam, przekrzywiając swój lewy łeb.

- Czy my ci przypominamy barany? - zapytał Fangtom.

- Jeśli chodzi o inteligencję - tak - odparła, wyciągając broń.

   Super, jeszcze będę miała Wężonów na głowie.

   Generał zarechotał.

- Powiedz nam lepiej gdzie...

-... jessst ossstatnie...

- Ossstrze Kłów.

  Kelly wywróciła oczami. Irytował ją sposób mówienia przywódcy czerwonego plemienia jak i sama jego obecność. A po kłótni z Kai'em była jeszcze bardziej nerwowa.

- Nie mam go - odpowiedziała zgodnie z prawdą, ale nawet gdyby miała to by się do tego nie przyznał. Uderzyła ją też nagła myśl, że jeśli Kai pierwszy znajdzie drogę powrotną to on zgarnie wszystkie laury. To jeszcze bardziej ją podminowało.

- A kto je ma? - zapytali dla odmiany równocześnie.

- Taki jeden imbecyl, ale uprzedzając wasze pytanie, nie wiem gdzie on jest i szczerze zwisa mi to i powiewa zwiędłym kalafiorem [Zuza, aż mi się nasza kochana polonistka z gimnazjum przypomniała  xD :") dop. Autorki]

   Zapadła cisza. Kelly gromiła generała spojrzeniem.

- Długo masz zamiar tak stać? - warknęła.

- Aż dossstaniemy...

- Ossstrze.

- Głuchy jesteś, nie mam go! A zresztą niepotrzebnie  tracę na ciebie czas.

   Bez cerygieli przeszła obok generała. Drogę zagrodziło jej dwóch jego podwładnych. Zgromiła ich spojrzeniem.

- Bez ssswojego... Kolegi jessteś...

-... całkiem bezbronna - wysyczeli.

   Brunetce ręce opadły a złość osiągnęła poziom maksimum.

- Czy wszyscy faceci tacy są? - jęknęła. - Posłuchaj mnie dwugłowy pacanie - odwróciła się w jego stronę. - Nie jestem jakąś kruchą dziewczynką. Sama potrafię o siebie zadbać!

   Na twarzach generałów wyskoczył chytry uśmieszek. Jak na zawołanie pierwszy Wężon postanowił ją sprawdzić. Kelly westchnęła i wniosła oczy do zachmurzonego nieba. Postąpiła krok w bok. Gdy wężowy wojownik nie trafił do celu stracił równowagę, co od razu wykorzystała. Solidny kopniak posłał go na przeciwległe wzniesienie. Kelly poprawiła kucyk i spojrzała wymownie na dwugłowego. Na początku nie chciało jej się bawić z tymi gadami, jednak teraz doszła do wniosku, że w ten sposób może odreagować.

   Wężonowie jakby czytając jej w myślach przypuścili atak. Nastawiła katanę na spotkanie z drewnianą maczugą. Srebrne ostrze przecięło ją na pół. Wąż w porę odskoczył przed podobnym losem. Kelly sparowała kolejny atak. Zamierzała im udowodnić, w jakim są błędzie twierdząc iż płeć przeciwna jest słabsza. Poradzi sobie z nimi wszystkimi bez żadnej pomocy. I może było to z lekka egoistyczne/samochwalcze, ale teraz nie zbyt ją to obchodziło.

   Po dłuższej chwili trybu defensywnego przyszedł czas na ofensywę. Chwyciła rękojeść oburącz i ruszyła do natarcia. Pierwszy gad, który stanął na jej drodze został wyeliminowany przez solidny sierpowy. Kelly przeskoczyła nad jego nieprzytomnym ciałem, aby zaatakować kolejnego. Zadawała błyskawiczne ciosy. Na boki sypały się iskry, gdy dwie bronie stykały się z brzękiem.

   Przywódcy Wężowampirów odeszli kawałek, aby lepiej widzieć walkę. Obaj musieli przyznać, że ta dziewczyna, na pierwszy rzut oka nie pozorna, znała się na rzeczy. Rozprawiła się już z czterema podwładnymi. Zostało jej jeszcze drugie tyle, nie licząc jego. Nie zamierzał wtrącać się do walki. Ich zadaniem było jedynie zatrzymać ją jak najdłużej podczas gdy Pythor wraz z pozostałymi plemionami odbiorą ich Ostrze.

   Fangtom i Fangtam odskoczyli w bok przed żywą kulą armatnią w postaci jednego z węży. Podszedł do niego i chwycił za kark.

- Przessstań się....

- Wylegiwać i wracaj...

- Do walki!

- A-ale szszszefie to jest jakiś demon a nie dz-dziewczyna - wydukał przez ściśnięte gardło. Dwugłowy cisnął nim o ziemię. Zdał sobie sprawę, że Kunoichi pokonała właśnie wszystkich jego wojowników, których zabrał ze sobą. Schowała katanę i bez słowa go wyminęła. Nie zamierzała tracić więcej czasu. Generał pokręcił dwoma głowami i uderzył berłem trzy razy w podłoże. Kelly zatrzymała się, gdy poczuła wibracje pod stopami. Zerknęła podejrzliwie na Fangtoma i Fangtama. Mogła się domyślić, że coś kręcą.

    Nagle ziemia zaledwie parę centymetrów od niej rozstąpiła się w kilku metrową przepaść. W porę odskoczyła unikając wpadnięcia z powrotem do podziemia. Na powierzchnię wyskoczyło 10 Dusicieli.

- Ja piernicze, czemu mam takiego pecha? - mruknęła ponownie, dobywając broń. Z Wężowampirami mogła walczyć, ale Dusiciele to inna partia. Sama nazwa wskazuje w czym są najlepsi. Już raz się z nimi mierzyła, i to z samym generałem, i nie ma za dobrych wspomnień. Byle nie dac się podejść Skalidorowi, bo jak złapie cię ogonem to mogiła. 

   Dusiciele i paru Wężowampirów, którzy się już pozbierali, otoczyło ją ciasnym okręgiem.

  Ups, czarno to widzę. 

   Widziała natomiast wyraźnie minę generała czerwonych gadzin. Wtedy do niej dotarło. Oni mieli ją tylko powstrzymać. Podczas gdy reszta plemion będzie chciała zdobyć Ostrze! Nie mogą go stracić! To ich jedyna nadzieja na powstrzymanie Pythora. Nadzieja która nie mogła zgasnąć. 

   Bez ostrzeżenia rzuciła się na pierwszego z węży, blokującego jej drogę powrotną. Natarła na niego z całej siły, jednak nic nie wskórała. Dusiciel stał w miejscu i nie ruszył się nawet o milimetr. Spróbowała z innej strony. Ten sam efekt. Jeśli Pythor zdobędzie Ostrze to po ptakach. Mogła się jeszcze łudzić że Kai w porę da nogę. Ale znając życie jego ego weźmie górę i będzie chciał walczyć ze wszystkimi na raz. Co oczywiście skończy się dla nich fatalnie. 

   Kątem oka widziała miny obu generałów pełne zwycięstwa. Szybko podniosła się z ziemi. Powstrzymała się od bezcelowej próby zniszczenia wężowego muru. W ten sposób zmarnuje tylko energię. Musiała wymyślić coś innego. W sumie pozostawało jeszcze Spinjitzu...

- Ninja go! - zawołała. Szare tornado zaczęło odbijac się od gadów. Nie spodziewali się jednak że zaraz na jednego z nich wyskoczy katana. Jeden z Dusicieli padł na ziemię trzymając się za krwawiący brzuch. Kelly błyskawicznie to wykorzystały i wyskoczyła z okręgu. Nie zwlekając ruszyła biegiem w stronę z której przyszła. Czas jak zwykle był nie po jej stronie. Nie przejmowała się wężami, które zapewne już ją goniły, gdyż poniewuż słabo u nich z bieganiem. Żwawiej poruszają się pod ziemią. I tam powinny zostać. 

   Przebiegła miejsce gdzie się rozdzielili. Kai'a i Ostrza brak. Kolejne metry - to samo. Pięć metrów... dziesięć.... ŁUP! Drugi raz dzisiaj się z kimś zderzyła i glebnęła na tyłek. Tym razem tym kimś okazał się Smith. 

- Złaź ze mnie! - krzyknęła na powitanie, zwalając go z siebie. 

- To ty na mnie wpadłaś! - odparł i szybko zerknął za siebie. 

- Teraz to ty wyglądasz jakbyś ducha zobaczył - stwierdziła, podnosząc się z ziemi. 

- Gorzej. Goni mnie cała horda Wężonów! 

- O popatrz to tak jak mnie. Czyli oboje wpadliśmy. 

   Wymienili spojrzenia. Zadawali sobie to samo pytanie. Jak wybrnąć z zaistniałej sytuacji? Nim jednak coś postanowili na horyzoncie z prawej jak i lewej strony pojawiły się węże. 

- W górę - zadecydowała szybko Kelly. 

   Zapominając o kłótni zgodnie ruszyli w górę zbocza. Jednak to nie było takie proste. Nie mogli znaleźć solidnego oparcia dla stóp. Jedynym rozwiązaniem było chwytanie się drzew. Kora zatrzeszczała gdy Kelly stanęła na jednym z drzew przytrzymując się drugiego. Była już dobre 4 metry nad ziemią i nie uśmiechało jej się zlecieć na dół. Zwłaszcza, że część Wężonów już się tam zgromadziła. 

- Nie wlecz się tak - zawołał Kai będąc trochę wyżej od niej. - Ledwo udało mi się uciec przed Pythorem. 

- A myślałam, że nie dasz nogi - mruknęła stając na drugim drzewie. 

- Aż taki głupi nie jestem. 

   Kelly zerknęła przez ramię. Widok jaki zobaczyła dał jej kopa motywacji. Paru Jadozębów zaczęło się za nimi wspinać. Robili to jednak bardziej nieudolnie i znacznie wolniej. Mieli jeszcze szansę uciec. Nie wiedziała gdzie, byle jak najdalej. Jedno ją zdziwiło. Nigdzie na dole nie zobaczyła Pythora. Co on może kombinować...? 

    Trzask! 

    Pień na którym właśnie stała wydał niepokojący dźwięk. W porę odskoczyła na drzewo obok. Kruche drewno pękło w połowie i zleciało w dół. Na ich szczęście trafiło jednego węża ciągnąc go za sobą w dół. 

- Żyjesz? - spytał Kai, zatrzymując się. 

- Tak - odpowiedziała podciągając się na rękach. Spojrzała w górę. Do szczytu zostało im jeszcze około 10 metrów.  Sprężyła się i ruszyła dalej. Po paru minutach wdrapali się na górę. Odetchnęli głęboko i rozejrzeli.

- Albo mi się zdaje albo wróciliśmy w to samo miejsce, w którym zleciałeś – powiedziała Thifer.

- Ej nie zleciałem, to było planowane!

- Taa… Dobra zmywajmy się stąd.

   Ponownie ruszyli sprintem przed siebie. Jednak nie przebiegli 20 metrów, gdy na powrót się zatrzymali. Kilkanaście kroków przed nim drogę zagradzał im wężowy mur z Anakondowcem na czele.

- Oo tutaj są nasze gołąbeczki – wysyczał Pythor z typowym dla siebie uśmieszkiem. 

~~~~~~~~~
Kelly: *z chęcią mordu* 
Ja: Uf wreszcie zmęczyłam ten rozdział xD który btw jest w kij dłuuugi. Trochę długo mi sie go pisało ale cóż miałam jeszcze inną sprawę na głowie (niektórzy już wiedzą jaką) a mianowicie drugi blog... Taa wczoraj wreszcie się zdecydowałam i go założyłam xD Jest to totalnie mój pomysł i się zobaczy co z tego wyjdzie.... adres dla zainteresowanych xD-----> upadli-wojownicy-by-vanessa.blogspot.com
Iii to chyba tyle... 
Do nexta
Pozdrawiam 
~~Vanessa~~