Rozdział 60 ~ Szybki sprint, czyli zwiewamy gdzie pieprz rośnie

- Zamorduje, ukatrupię, zastrzelę, utopie, poćwiartuje, uduszę, spale na stosie, wrzucę do skrzyni a skrzynie do rzeki, wyrzucę z samolotu, poszczuje psami a ciało wrzucę do czeluści Tartaru!

- Dotarło!!

- Czemu przyszło mi współpracować z takim idiotom!?  

- To przez ciebie gonił nas duch, bo zabrałaś mu zabawkę!

- Ale to przez ciebie wpadliśmy do jakieś dziury!!

   Kłótnia trwała już dobre 10 minut i nic nie wskazywało na to, że w najbliższym czasie ma się skończyć.

- A nie pomyślałaś, że może gdzieś tu jest Ostrze Kłów!?

- Oo proszę, wreszcie włączyłeś mózg!

- Może łaskawie zaczniemy szukać tego zawszonego ostrza!!!!

   Kelly ugryzła się w język, powstrzymując kolejną uwagę. Dźwignęła się z ziemi i otrzepała z kurzu.

- W takim razie prowadź, Panie GPS - warknęła.

   Kai rozejrzał się po pustym korytarzu. Uniósł nad głowę płonący miecz. Jego światło oświetliło kamienne ściany, rzucając na nie długie cienie. 

- Wypadałoby pójść w... - zerknął w dwie możliwe strony, czyli w prawo i w lewo - 

I się zaciął – westchnęła na powrót zalegając na ziemi. Nie miała najmniejszego zamiaru się wtrącać. Była na niego wkurzona – nie wkurzona to za mało powiedziane. Była na niego wściekła, żeby nie użyć innego słowa. Nie dość że znowu twierdzi, że dziewczyny są słabsze to teraz zwala całą winę na nią.

  Oczywiste więc było, że wybuchnie kłótnia. Na szczęście nikt – czyt. Jay – nie truł im głowy, że to miłość. Tak, zwłaszcza że jednego dnia nie potrafią ze sobą wytrzymać. Słyszała, że przeciwieństwa się przyciągają, no ale litości! Nic do niego nie czuła! Nie był w jej typie! (pozdro dla Emily, dop. Kelly) Byli tylko kumplami, bo przyjaciółmi to za dużo powiedziane.

- Tędy – stwierdził w końcu Smith.

   Wstała z ziemi i niespiesznym krokiem ruszyła za nim.

- Wiesz, że mamy iść w lewo czy tylko tak sobie powiedziałeś byle powiedzieć? – spytała od niechcenia.

   Posłał jej mordercze spojrzenie, które bez problemu wytrzymała. Syknął coś niezrozumiałego pod nosem i przyspieszył kroku. Kolejne kilkanaście metrów przeszli w milczeniu. Ich kroki odbijały się echem od pustego korytarza. Nagle sklepienie się podwyższyło, tunel stał się szerszy. Kai przystanął, posyłając ognistą kulę przed siebie. Rozbiła się dopiero kilkadziesiąt metrów dalej o żelazne drzwi. 

- Ciekawe kto buduje takie drzwi pod ziemią - mruknął, ruszając dalej.

- Mnie tam bardziej ciekawi co jest za tymi drzwiami - uznała Kelly, doganiając go. Obejrzała się za siebie. Mrok panował wszędzie tam gdzie nie dochodził blask ognia. Miała nadzieję że nie wyskoczy na nich kolejny duch. Na dziś miała dość wrażeń. Liczyła, że za tamtymi drzwiami znajduje się ostatnie Ostrze Kłów, które zdobędą i będą mogli się stąd wynosić. Jeśli znajdą wyjście. 

   Stanęli przed trzy metrowymi drzwiami.   Brunetka pociągnęła za klamkę. Wrota ani drgnęły. Kopnęła je. Nic. 

- Jakiś pomysł, Scherlock'u? - zwróciła się do Smith'a. 

- Czemu to ja mam wszystko robić? - fuknął. 

- Bo wrzuciłeś nas do tej dziury! 

- Mówiłem że to był przypadek! 

- Nie gadaj tylko rób! 

   Rzucił przez ramię ciche przekleństwo i podszedł bliżej drzwi. Jęzor ognia zaczął stapiać górny zawias. Po paru minutach trzy z czterech zostały zniszczone. Drzwi przekrzywiły się na jedną stronę. Kai miał zamiar zabrać się za ostatni, lecz dwie kule wiatru wyżarzyły drzwi. Odleciały dobrych parę metrów, uderzając o ziemię z łoskotem i głośnym hukiem. Kai posłał dziewczynie wymowne spojrzenie.

- No co, nikt nic nie mówił o dyskrecji - wzruszyła ramionami i weszła do środka. Po przekroczeniu progu oboje zamarli.

   Znaleźli się w ogromnym okrągłym pomieszczeniu. Stali na platformie, która biegła kilka metrów nad ziemią dookoła sali. Na ścianach wisiały pochodnie, oświetlające pomieszczenie. Na wprost wejścia były schody; podobnie jak po drugiej stronie. Lecz tamte wrota stały jeszcze nienaruszone. 

- Spójrz tam - szepnął Kai i wskazał na środek.

   Stała tam kwadratowa platforma z kamiennym okrągłym stołem. Na samym szczycie, czyli około pięciu metrów nad ziemią, w samiusi środek, w nikłym świetle dochodzącym z otworu w suficie był wbity w skałę sztylet o zakrzywionej rękojeści. Dookoła stały pomniki węży. Z ich otwartych paszczy buchał ogień. 

- Piąte Ostrze Kłów - gwizdnęła cicho Thifer. 

- Idziemy - oznajmił Kai, stając na pierwszym stopniu.

- Chwila - Kelly pociągnęła go za włosy. - Poszło zbyt prosto.

- Nie utrudniaj życia - warknął. - Zabierzmy po prostu ostrze i spadajmy stąd.

   Kelly przygryzła dolną wargę. Nie pasowało jej to wszystko. Może poszczęściło im się i dotarli tu szybciej od Pythora, jednak od tak zabranie artefaktu wyglądało na podejrzane. Na pewno gdzieś czaił się haczyk. 

   Kai szarpnął się niecierpliwie, wyrywając z uścisku. 

- Bierzmy Ostrze i spadajmy.

   Thifer otrzepała ręce z jego kłaków.

- Dobra, ale jak cię coś postrzeli to nie licz na moją pomoc. 

- Przesadzasz - uznał i zszedł na dół. Zamarł jednak gdy miał dotknąć ziemi.

- Ee serio myślisz, że mogą tu być jakieś pułapki? - spytał. - No wiesz takie jak wtedy, gdy brałaś udział w wyścigu po mapę.

   Nastolatka rozłożyła ręce. 

- A co ja wróżka? Bardzo możliwe. Ale idź, idź nie krępuj się. 

   Kai wziął głęboki wdech i zeskoczył z ostatniego schodka. Kelly przerzuciła nogi przez barierkę i usiadła na niej, obserwując Smith'a oraz jednocześnie wypatrując jakiś pułapek. Od ostrza dzieliła go kamienna ścieżka o długości na oko 10 metrów. Po bokach były wbite pochodnie. Cisza, spokój, nic nie wskazywało na to, że zaraz z Kai'a mógł zostać szaszłyk. 

   Odskoczył do tyłu z krzykiem przed gradem strzałek. 

- Mówiłam - zawołała Kelly, nawijając kosmyk włosów na palec. 

   Smith powstrzymał się od uwagi i przeskoczył przycisk w ziemi, na który poprzednim razem niechcący na depnął. Szedł teraz jeszcze wolniej, wypatrując kolejnych przycisków/zapadni czegokolwiek co mogłoby pozbawić go głowy tudzież życia. 

- Schyl się - powiedziała beznamiętnie Kelly.

- Co? ŁA! - przypadł do ziemi, ratując głowę przed drugą salwą. 

- Znowu wyszło na moje... - westchnęła, machając nogami w powietrzu. - Zacznij się słuchać to może wyjdziesz z tego cało. 

- Mam ci zaufać? - zawołał podnosząc się. 

   Wzruszyła ramionami. 

- Jak chcesz. Ja tylko cię ostrzegam, żeby nie słuchać lamentów Nyi na pogrzebie. Oraz żebym sama nie musiała leźć po Ostrze.

   Spiorunował ją wzrokiem i podjął dalszą wędrówkę. Przeszedł dopiero nie spełna 4 metry. Czekał na dalsze wskazówki od Kel, ale też sam ich szukał. Jednak jego wzrok nie był na tyle wyćwiczony, jak dawnej łuczniczki. Thifer dostrzegła jeszcze dwie pułapki podczas gdy on równe zero. Po paru przekleństwach, skokach, wzlotach, upadkach dotarł pod wzniesienie. Zadarł głowę, aby spojrzeć na ostrze.

- Widzisz coś? - zwrócił się do dziewczyny. 

- Nic - odpowiedziała wytęrzając wzrok. - Ale zapewne gdy wyjmiesz ostrze coś będzie chciało cię zabić.

- Aha, super - mruknął wskakując na pierwszy metrowy stopień. 

   W tym samym czasie rozległ się głuchy odgłos. Oboje zamarli, zadając sobie to samo pytanie - co to było? Odgłos powtórzył się. ŁUBUDU. ŁUBUDU. Jakby ktoś uderzał o drugie drzwi. A gdy się bardziej wytężyło słuch dało się dosłyszeć krzyki sugerujące że ktoś kogoś poganiał (ah te ogólniki... dop. Autorki) 

    Kelly domyśliła się kto się tak usilnie dobija. 

- Wracaj smerfie! - syknęła.

- Smerfie!? - Kai odwrócił się w jej stronę z uniesionymi brwiami.

   Kelly wywróciła oczami.

- Tak mi się jakoś skojarzyło z twoim nazwiskiem.

   Jego brwi pojechały jeszcze wyżej.

- Ruszaj dupę jeśli nie chcesz być poszatkowany! 

   Kai szybko wspiął się na ostatni stopień. Zacisnął dłoń na fioletowej rękojeści Ostrza i pociągnął. Za pierwszym razem nic się nie ruszyło. Drzwi zaczęły się wyginać. 

- Szybciej! - ponagliła go Kelly wyjmując katanę. 

- Nie-po-magasz! - sapnął ciągnąc oburącz. 

   W końcu wyciągnął Ostrze o mało co nie tracąc równowagi i zaliczając upadek w dół oraz nie dostając kolcem w głowę. 

   W tej samej sekundzie drugie drzwi otwarły się z hukiem. Do środka wkroczył węże z Pythorem na czele. Jego spojrzenie od razu spoczęło na Kai'u. Twarz mu poczerwieniała ze złości. 

- Zabrać mu Ostrze! - rozkazał wskazując na niego berłem. 

   Kilkanaście Wężonów wystąpiło z szeregu i ruszyło w jego stronę. 

- Chodź tu! - krzyknęła Kelly. Tym razem potulnie posłuchał i po paru chwilach grozy znalazł się obok niej na platformie. 

- Czemu nie wiejemy? - spytał, chowając ostrze za pas i wyciągając Miecz Ognia. 

- Bo wyjście jest tam - wskazała na wywalone przez węże drzwi i szybko dodała uprzedzając pytanie. - Pythor też jakos musiał się tu dostać. Istnieje prawdopodobieństwo że będzie tam jakaś drabina albo inne cuś. 

- Czyli mamy się wwalać w tłum węże bo ci się wydaje?? 

- Nie gadaj tylko biegnij! 

   Odskoczyli przed pierwszymi Wężonami i pobiegli w dwie różne strony. Kelly w prawo, Kai - lewo. Oboje nie byli pewni czy uda im się przebić przez gadzi mur. Dla wrogów mogło to wydawać się dziwne; jakby chcieli po dobroci oddać im artefakt. Oni jednak mieli zgoła inne plany. 

   W połowie drogi zatrzymali się przed pierwszym wężowym szykiem. Niemalże w tym samym czasie nastawili  bronie, które otoczyły dane żywioły. Część Wężonów została po nadpalana a inni zostali zrzuceni z platformy. Pythor widząc, co się dzieje wysłał kolejnych. Fakt, że się spóźnili mocno go denerwował. Nie zdobyli ostrza, lecz według jego mniemania mieli jeszcze szanse.... I to sporą. Dwójka wojowników nie stanowiła dla niego przeszkody. 

   Kelly sparowała zardzewiały miecz Hipnokobry i kopnięciem z pół obrotu wysłała go na dwójkę jego braci. Schyliła się przed ostrzem włóczni i przecięła kataną drzewiec. W podobny sposób unieszkodliwiła jeszcze trzech. Jednak nie oto jej chodziło. Nie zbliżała się do wyjścia, a wręcz przeciwnie - oddalała się.

   Cofnęła się o dwa kroki zmuszona przez Jadozęba. Ich bronie spotkały się ze zgrzytem. Zerknęła kątem oka w bok. Kai radził sobie tak samo jak ona. Powalił właśnie lewym sierpowym przeciwnika i zaatakował kolejnego. Nacierało na niego znacznie więcej Wężonów przez to że to on był w posiadaniu Ostrza Kłów. Lecz nie wyglądało żeby to oni mieli przewagę. Nagła ściana ognia odrzuciła co najmniej pięciu. 

Może gdybym osiągnęła pełnię możliwości szłoby łatwiej. 

   Miała dosyć użerania się z Jadozębem. Skupiła się na tyle ile mogła. Z katany buchnął nagły wiatr. Wąż wyleciał za barierkę, jego miejsce od razu zastąpił kolejny. Kelly ciężko westchnęła. W takim tempie nigdy się stąd nie wydostaną. Postanowiła urzyć taktyki którą zastosowała już jakiś czas temu. Wbiła katanę w platformę. Ostrze weszło jak w masło. Silna fala utorowała jej drogę między gadami. Nie czekając dłużej wyciągnęła broń i ruszyła biegiem przed siebie. Do drzwi, a raczej miejsca w których były, pozostało jej kilkanaście metrów. 

   Kai przeskoczył nad jednym z Wężonów. Chwilę temu zauważył jak Kelly za pomocą swojego żywiołu toruje sobie drogę do wyjścia. Musiał przyznać że całkiem nieźle sobie radzi. Jednak nadal sporo jej brakuje do naszego poziomu - pomyślał powalając kolejnego łuskowatego wroga. Także zaczął zbliżać się do końca trasy. Zauważył, że jeden z generałów trzyma pochodnię. Od razu wpadł na wspaniały według jego skromnej osoby pomysł. Zamknął oczy i pomyślał o konkretnym źródle ognia. Wyczuł jak otacza go ogień a w następnej sekundzie pojawił się tuż przy dowódcy Wężampirów. Fangtom i Fangtam krzyknęli zaskoczeni. Fangtom zawył gdy oberwał pięścią między oczy. 

   Smith odskoczył od generałów. Rozejrzał się za Kelly. 

- Ty - usłyszał za sobą syczący głos. Odwrócił się stając twarzą w twarz z dwumetrowym fioletowym Anakondowcem. W ostatniej chwili kucnął unikając tym samym berła, które celowało w jego głowę. Stanął z powrotem, krzyrzując klingi z samym Pythorem. - Oddawaj Ostrze - syknął. 

- Chciałbyś - prychnął i odskoczył do tyłu. Stworzył przed sobą ognisty mur.  Pythor wściekł się jeszcze bardziej cofając się przed zarem. 

- Przepraszam! - zawołał głos należący do dziewczyny. W następnej chwili został popchnięty i runął na ziemię. - Dziękuje! 

   Kelly wyminęła go jak i pozostałe gadziny. Ogień zniknął, więc mogła ruszyć za Kai'em, który pędził już tunelem. O mało, co się nie zabiła gdyż leciała na oślep, bo tutaj też nie docierało światło dnia. 

- Trzeba ich jakoś spowolnić - uznała, doganiając Smith'a i znajdując się w blasku bijącym od złotego miecza. 

   Kai uśmiechnął się pod nosem. Zatrzymał się; obrócił broń kilka razy. Ogniste języki pokryły ścianę, podłoże i sufit. Stworzyły coś na kształt płonącej zasłony. Brunet wyszrzeczył się od ucha do ucha. Kelly wywróciła oczami i pociągnęła go za sobą. 

- No co dobrze się spisałem, nie powiesz że nie - zaśmiał się biegnąc obok niej. 

- Tak, bardzo ładnie, może jeszcze chcesz cukierka? - odparła sarkastycznie.

- A masz? 

   Spiorunowała go spojrzeniem. 

- A ty masz Ostrze? 

   Wyciągnął zza pasa połyskujący artefakt. Na twarzy Kunoichi mimo woli wyskoczył tryumfalny uśmiech. Wreszcie byli krok przed Pythorem. 

- I co teraz? - zapytał Smith na powrót chowając ostrze.

- Szybki sprint, czyli zwiewamy gdzie pieprz rośnie - odpowiedziała szybko. 

- Czyli tak jak zazwyczaj - wzruszył ramionami, przyspieszając. Za sobą słyszeli wściekłe wrzaski Pythora. Musieli jak najszybciej wydostać się na powierzchnię. A potem się zobaczy. Najwyżej będą improwizować. 

~~~~~~~~~

Ja: Ranyyyy. To już 60 rozdziałów..... masakra jak ten czas leci.... Może w tej serii dobije do 100 xD

Kelly: W takim tempie to na pewno do 100 dobijesz, ale za 100 lat!

Ja: Ta wiara... T.T

Kelly: Taka sama jak dyrektorki *staje na palcach i splata ręce w koszyczek za plecami* Ja będę miała z turystami lekcje w trzeciej klasie i mam nadzieję że będą one przyjemne... Oczywiście najpierw musicie dotrzeć do tej trzeciej klasy! *stuka się placem w czoło z wymowną miną*

Ja: Byle do drugiej klasy... Ale wtedy praktyki! O.O Kiedy ja bd miała czas na pisanie!? I jeszcze zbieranie punktów! AAA! *lata po pokoju*

Kelly: To do nexta  *idzie po tłuczek*

Pozdrawiamy