Rozdział 44 ~ Czasami trzeba zagłębić się w cień, aby spostrzec promyk nadziei

   Wojownicy, a w zasadzie to teraz uczniowie Akademii muzycznej, siedzieli na kanapie popijając herbatę z miodem. W tle leciała spokojna muzyczka.  Lou Bucket opowiadał im historyjki z życia wzięte.
- Tańczyłem czaczę. Przysięgam, że perkusista chciał mnie wykończyć. Opowiadałem wam już tę historię?
- Nie, nie opowiadałeś swoich durnych opowieści - mruknął Cole.
- Jakich opowieści? - zdziwił się Lou.
- Chciał powiedzieć, że byliśmy tak zajęci nauką w tej eee... - Kelly nazwa szkoły, w której rzekomo się uczyli wyleciała z głowy.
- Instytucie Pieśni i Grzańca - powiedział pewny swego Jay. Muzyka jak za zawołanie przestała grać.
- Instytucie Pieśni i Grzańca? - zdziwienie starszego Bucket'a jeszcze bardziej się powiększyło.
- Kolega miał na myśli Akademię Pieśni i Tańca ma się rozumieć, oczywiście, proszę pana - Zane posłała Walkerowi spojrzenie mówiące "następnym razem myśl, potem mów".
- Tak... Prowadzimy właśnie badania na temat historii sztuki i  talentów Ninjago - wtrącił Cole wymyślając wszystko na poczekaniu. - I chcieliśmy zapytać jak możemy dostać puchar z kłem.
- Nie zapominaj, że mówisz teraz o słynnym i legendarnym pucharze z kłem - pan Bucket wskazał drewnianą laską, którą się podpierał na jeden z plakatów wiszących na ścianie. - To najlepsza i najlepiej strzeżona nagroda w całym Ninjago. To symbol doskonałej harmonii i gracji. Pucharu nie można dostać. Trzeba na niego zasłużyć. Musicie pokazać co umiecie, pokonać innych,  poszerzyć artystyczne horyzonty a do tego wygrać Konkurs Talentów Ninjago.
- Czy naprawdę nie ma łatwiejszego sposobu ? - spytała Kelly. Wizja brania udziału w jakimś konkursie nie za bardzo przypadała jej do gustu.
- To nie po to tu jesteście? Wiedzieliście, że mój kwarter stracił całą wolę walki. Dlatego przybiliście tutaj, aby zająć nasze miejsce. Genialne! - zawołał Lou. - Mój syn robi wszystko, aby deski sceny znów należały do Kowali Melodii. Dajcie mi usłyszeć słodkie dźwięki harmonii.
   Wąsik nastawił ucha. Kai szturchnął Cole'a. Wymienił spojrzenia z resztą. Kelly stanowczo pokręciła głową. W końcu Zane zaczął,  potem dołączył do niego Jay z Kai'em.
- Harmoniaaa.
- Harmoniaaaaa.
- Harmoniaaaaaaaa.
   Reakcje były takie: Lou skrzywił się jakby zjadł trzy cytryny na raz. Cole wykonał tradycyjnego facepalm'a, a Kelly starała się stłumić w sobie śmiech. W końcu młody Bucket przerwał tę męczarnię.
- Tato, by my potrzebujemy trofeum... - zaczął, lecz przerwał mu Kai.
- Bardzo chcielibyśmy wygrać ten konkurs, ale potrzebujemy trenera.
  Lou cicho się zaśmiał.
- Jestem taki dumny - westchnął. - A teraz przepraszam, muszę napisać piosenkę o tym, co czuje...
  I wyszedł z salonu do swojego pokoju.
- Co.ty.wy.prawiasz? - warknął Cole.
- Słuchaj, weźmiemy udział w konkursie żeby zbliżyć się do pucharu. A jak zdobędziemy Ostrze znikamy - wyjaśnił Smith.
  Mistrz Ziemi sceptycznie pokręcił głową. Ale jakie mieli inne wyjście? Branie udziału w jakimś durnym konkursie nie było szczytem jego marzeń. Na dodatek zaczynał się gorzej czuć z myślą, że okłamuje ojca, który tak w niego wieży. Lou jest przekonany, że jego syn będzie sławnym muzykiem, a nie wojownikiem ninja.

*

  Dwójka Wężonowskich zwiadowców  spokojnie spacerowała po ulicy. Mieszkańcy szybko schodzili im z drogi i wiali gdzie pieprz rośnie. W pewnym momencie Hipnokobra zauważył na słupie plakat.
- Widzisz to, co ja widzę? - zwrócił się do Dusiciela.
- O tak, to konkurs śpiewu - podwładny Skalidora zaklaskał w dłonie. -  Uwielbiam śpiewać.
- Nie ty durniu - niebiesko-skóry walnął partnera broni w łeb. - Patrz na puchar. To Ostrz Kłów.
- Chwila, przecież to jego wciąż szuka Pythor.
- Trzeba powiadomić naszych - stwierdziła Hipnokobra i zerwała plakat. Wskoczyli do pierwszej studzienki.

*

- I raz, dwa, trzy!
- Śmiało się rusz. Szalej doskonale. Kiedy ktoś cię woła wiruj dookoła.
- Stop! - zawołał Lou schodząc z taboretu od pianina. Podszedł do tymczasowych uczniów. Zgodził się ich "szkolić". Nie domyślał się co planują jego tymczasowi uczniowie.
- Gdyby moje uszy nie były na stałe dawno by uciekły. Kai, za mało energii - Smith oberwał po głowie laską. - Jay dajesz z siebie dużo, ale musisz dać więcej. Kelly to samo. Zane jesteś jak maszyna. Dobra robota. A ty Cole spróbuj chociaż udawać, że chcesz tu być.
- Jest gorszy niż Sensei Wu - stwierdził szeptem Jay.
- Dobra lećmy dalej - oznajmił Lou. - Przejdźmy do wspaniałej kulminacji programu. Cole historia nie może się powtórzyć.
- Tato przecież to był potrójny skok tygrysa - Mistrz Ziemi wyszedł z szereg. Miałem siedem lat.
- Czym jest ten potrójny tygrysi podskok? - zapytał Kai.
- Najtrudniejszym tanecznym ruchem wszechczasów.
- Najtrudniejszym - podkreślił mężczyzna. - Wielu tancerzy próbowało, ale żaden nie podołał.
- Dlatego mój ojciec stwierdził, że siedmiolatkowi się uda - warknął. - A ja tylko upadłem na twarz. Upokorzyłem się jak nigdy i zawiodłem cały kwartet.
- Jeśli chcesz wygrać musisz mierzyć wysoko. Przerwa! Pięć minut.
  Lou lekko kuśtykając wyszedł z sali.
- Chyba już wiem czemu Cole jest taki zamknięty w sobie.  Pan  gwiazdor nie ułatwiał mu życia - stwierdził Walker.
- Dobra nie gadajmy o tym. Ja dam sobie radę z ojcem, trzymajmy się planu. Musimy udawać tak długo, żeby trofeum wpadło w nasze ręce. A potem dajemy nogę w tempie ekspresowym.

*

  Właz od studzienki został odrzucony na bok. Ze środka wyłoniły się dwie wężowe głowy.
- To tutaj - stwierdził Skales rozglądają się. Znajdowali się na jednej z niewielu ulic miasteczka pod Ninjago. - Czuje to w łussskach.
- Nie szalej, nie przyciągajmy niepotrzebnie uwagi mieszkańców - powiedział Pythor.
- Ssspójrz to ninja - Skales z widocznym niezadowoleniem spojrzał w dal gdzie pod drzewem wojownicy ćwiczyli układ taneczny. Ciężko westchnął. - No to cały nasz plan na nic.
- Węże są cierpliwe - upomniał go Pythor. Wyciągnął plakat z ostrzem jako trofeum. - O Można się zgłąszać... Mam pewien pomysł. Weźmiemy ich z zaskoczenia - uśmiechnął się zadowolony. Wycofali się z powrotem do ścieków.

*

  Dwaj bracia wspinali się na szczyt Wzgórza Szaleństwa. Z pozoru nie wielkie wzniesienie okazało się prawdziwą męczarnią. Zwłaszcza gdy grunt osuwał się spod stóp i dłoni. Wdrapali się na prawie płaską część Wzgórza. Garmadon spojrzał na wschód. Czerwona tarcza powoli wyłaniała się zza horyzontu.
- Myślałem, że dotrzemy na szczyt przed wschodem księżyca - mruknął ojciec Lloyd'a.
- A to czemu? - zdziwił się Wu.
-  Skargulce zawsze atakują o północy - Garmadon ruszył w stronę kolejnej skały, na którą musieli się wspiąć.
- Skargulce? W Ninjago nie ma takich stworów.
- To przeciwnik o którym ci się nie śniło. Nie wszystko jest tak łatwo odnaleźć, bracie. Czasami trzeba zagłębić się w cień, aby spostrzec promyk nadziei.
  Nagle ziemia pod nimi zaczęła drżeć. Luźno leżące kamyki, mniejsze lub większe, zaczęły się toczyć - same z siebie. Zgromadziły się przed synami Pierwszego Mistrza Spinjitzu. Po paru sekundach przed nimi stała grupa kamiennych potworów wysokości około 3 metrów. Garmadon bez zbędnego gadu, gadu wyciągnął cztery bronie i ruszył na pierwsze potwory. Wu dołączył do niego. W kilka chwil rozwalili czterech z dziesięciu. Atakowali tych, którzy stanęli im na drodze do portalu. Wadą Skargulców było to, że ich masa nie pozwalała na szybkie poruszanie się. Więc gdy dwójka braci biegła przed siebie nie mieli zbytnio szans na ich schwytanie.
   Jednak jednemu się poszczęściło. Udało mu się chwycić Sensei'a. Lecz nie na długo. Po sekundzie została z niego sterta głazów, gdy Garmadon zniszczył go swoją bronią.
- Dzięki - sapnął Wu przyjmując pomocną dłoń od brata.
  Nie przeszli dwóch metrów, kiedy otoczyło ich czterech Skargulców. Ustawili się w pozycjach bojowych.
- Prawie tak jak za dawnych lat - stwierdził Sensei Wu.
- To samo chciałem powiedzieć - zgodził się z nim Mroczny Pan.
- Ninja go! - krzyknęli równocześnie.
   Dwa miniaturowe tornada - złote i ciemnofioletowe  raz ,dwa poradziły sobie z wrogami.
- Na samej górze znajduje się portal do Ninjago - Garmadon wskazał na sam szczyt ściany przed nimi, kiedy uporali się z przeciwnikami. - Idź przodem.
- Chociaż żyjemy w dwóch różnych światach, ja i tak nadal widzę w w twoim sercu dobro - westchnął Wu i podjął dalszą wspinaczkę.
   Garmadon kwaśno się uśmiechnął.
" W moim sercu od dawna gości tylko mrok" - pomyślał  i ruszył za bratem.

Kiedyś już było, ale naszło mnie i dodałam napis ^^

~~~~~~
*od tąd pisałam przed przerwą* Kelly: *nie może przestać się śmiać* Ale my z siebie durniów zrobimy xD
Cole: Mówiłem że to zły pomysł.
Kai: Zaiwaniamy Ostrze i już nas nie ma.
Cole: O rany...
Kelly: *nagle przestaje się śmiać i powoli zerka na Cole'a* Ej Cole... Bo ja coś sobie uświadomiłam *wstaje z ziemi* Twój ojciec nie wygląda jakby by był Mistrzem Ziemi seniorem.
Cole: No co ty nie powiesz.
Kelly: Ale to by znaczyło, że twoja matka... Musiała być Mistrzynią Ziemi xD
Kai: Uu grubo musiało być.
Kelly: Taka trochę kulturystka.

*a od tąd już po przerwie xD*
No tak rozdział po rocznicowy jest.... Zobaczymy co będzie dalej, ale coś czuję że bedzię lepiej...
Kelly: Może będzie lepiej, może będzie lepiej... jaka to piosenka?
Mnie sie nie pytaj. Mi po głowie jeździ tylko to co brat śpiewał xD 
Dedyk dla: Wszystkich którzy mnie wspierali  i nie dali na długo porzucić bloga xD ;*****
Pozdrawiam, bajo. 
~Vanessa~