Rozdział 38 ~ Co dwie pary rąk to nie jedna

  Od odejścia Sensei'a minął nie spełna jeden dzień. Ninja starali się żyć normalnie, lecz bez codziennych treningów, bez walenia nihon-jo po głowach, ogólnie bez Mistrza było tak jakoś... Dziwnie. Przyzwyczaili się do jego towarzystwa. Dlatego też tęsknili i odliczali godziny, aż Wu wróci. Aby nie siedzieć bezczynnie, zajęli się sprawą ostrzy. A ci, którzy chcieli przez chwile się oderwać zostali na pokładzie.
   Katana raz za razem uderzała w słomianą kukłę. Srebrne ostrze zagłębiło się w piersi manekina i przebiło go na wylot. Kelly z lekką zadyszką oparła się o rękojeść. Przetarła czoło i wyciągnęła broń. Słowa Sensei'a nie dawały jej spokoju. Rozpoczęła serię kolejnych ataków.
„ Odkupić swoje winy przez które bliskie mi osoby cierpiały”
   'Miał na myśli Garmadona? Siebie? Ojca?'
   Zaatakowała kukłę z góry.
„A niektórzy nadal cierpią”
   ' Nadal cierpią... Kto cierpi?!'
   W momencie, gdy miała tyle pytań nie miała nawet komu się zwierzyć.
- Kogo Sensei miał na myśli? - mruknęła do siebie.
   ' Chce znać odpowiedź do jasne choinki!'
- Od kiedy gadasz do siebie? - spytał Kai z uśmieszkiem. Oparł się o balustradę.
- Trzeba czasami pogadać z kimś mądrym - odparła. Wykonała szybki ruch i słomiana głowa potoczyła się na pokład.
- I dlatego wyzywasz się na kukle?
- Wolisz żebym to zrobiła na tobie? - wskazała na niego ostrzem katany. - Bo jeśli tak to z chęcią mogę ci to obiecać.
    Wbiła ostrze do połowy w manekina i splotła ręce na klatce piersiowej. Uniosła brwi.
- Hmm?
- Nie, nie - Kai podniósł ręce - Manekin może być, serio.
   Kelly zaśmiała się pod nosem. Wyjęła broń i założyła ją na plecy. Oparła się łokciami o barierkę obok Smitha.
- A więc - zaczęła - co chcesz? Bo wiem, że masz powód.
- Chodzi o... - Brunet rozejrzał się. Oprócz nich na pokładzie nikogo nie było. Wszyscy byli na mostku. - O samuraja. Od jak dawna wiedziałaś, że to Nya?
- Dowiedziałam się z jakiś dzień dwa przed tobą - odpowiedziała z tryumfalnym wyrazem twarzy, którego nie potrafiła ukryć.
- Ale jak się domyśliłaś?
- Powiedzmy, że dziewczyny są bardziej spostrzegawcze niż faceci.
   Brunetka odeszła kierując się pod pokład. Dwie dziewczyny na sześciu chłopaków to nie fair. A no tak teraz jest ich tylko czwórka. I nie wiadomo czy jeszcze kiedykolwiek z powrotem będzie komplet. Musieli mieć taką nadzieję.
   Jeśli chcą pokonać węże potrzebne jest im wsparcie ich mentora.

*

   Kolejna błyskawic przecięła rdzawe niebo. Sensei Wu stanął za bratem, który stał do niego plecami. Wyglądał ciut... Inaczej.
- Widzę, że przyniosłeś ze sobą katanę, którą kiedyś walczyłeś - warknął Garmadon. - Nigdy nie miałeś tyle odwagi, aby przekroczyć mury naszego klasztoru, a postanowiłeś przybyć tutaj.
- Dlaczego zamieszkałeś w Krainie Ciemności? - spytał młodszy z braci.
- Bo jest równie wypaczona, jak ja - odparł. - Nie rozumiesz, że tutaj czuje się jak w domu?
- W Ninjago jest twój dom.
- Nie, już nie. W tamtej krainie nie byłem w stanie władać wszystkimi złotymi brońmi jednocześnie. Jednak tutaj mroczna materia uczyniła mnie silniejszym! I to, co kiedyś było niemożliwe... Dzisiaj stało się możliwe!
   Odwrócił się do brata. To, co zobaczył Wu wprawiło go w zaskoczenie, a jednocześnie przerażenie. Garmadon miał... Dwie pary rąk!
- Przybyłeś tutaj aby zawładnąć wszystkimi brońmi - odpowiedział na swoje pytanie starzec. - Lecz co z piątą srebrną?
- Piąta mnie nie obchodzi. Mnie interesują tylko złote. Nie wiem czemu ojciec owiewał Srebrną Katanę taką tajemnicą jakby była potężniejsza od pozostałych. Zdobędę złote bronie i ani ty, ani ci twoi żałośni ninja mnie nie powstrzymacie!
   W czterech dłoniach Garmadona pojawiły się bronie. Ruszył na Sensei'a. Wu uchylił się przed pierwszym ciosem i wyciągnął z pokrowca katanę. Znalazł się za bratem. Sam nie atakował. Nie przyszedł tu aby z nim walczyć. Odpierał więc ciosy Mrocznego Władcy. Zdawał sobie sprawę, że nie da rady czterem na raz. Gdy Garmadon zaatakował wszystkimi, a one naparły na katanę ugiął się pod siłą nacisku. Stoczył się w dół zbocza. Wpadł do błotnego jeziora. Brązowa maź sięgała mu zaledwie do kostek. Władca Ciemności stanął nad nim. Drugi syn twórcy Krainy Ninjago przeturlał się i stanął na nogi. Wykonał Spinjitzu. Złoty wir ochlapał Garmadona i oddalił się na bezpieczną odległość.
- Nie przyszedłem tu żeby z tobą walczyć bracie - powiedział Wu.
- To niby po co? - zakpił.
   „Woda” zabulgotała. Dookoła mentora wojowników wyrosły cztery bagienne stwory o szkaradnych twarzach i sporej nadwadze. Sensei mocniej zacisnął dłoń na rękojeści katany. Drugi raz stworzył małe, złote tornado. Pokonał dwa stwory, które rozpadły się w stertę błota. Jednak pozostałe dwa zdołały go złapać.
- Głupcze, nie wiedziałeś, że nie dasz rady mnie pokonać? - prychnął Garmadon.
- Nie przyszedłem tu... Aby cię pokonać - wysapał nadal ściskany przez potwory. Tylko powiedzieć, że... Twój syn... Jest zagrożony.
   Garmadon odwrócił się na pięcie i zamierzał odejść, lecz zawrócił.
- Lloyd?
   Błoto już prawie całkowicie pochłonęło Wu. Złapał brata za rękę i wyciągnął z uścisku. Stwory zawiedzione wróciły do formy błotnistej kałuży.
- A więc... W jakie tarapaty tym razem wpadł mój syn? - spytał czteroręki.
- Wypuścił na wolność potwory, których obawiam się nawet ja nie jestem w stanie powstrzymać - odpowiedział Sensei Wu.
- Chciałeś powiedzieć, że nam się nie uda - Garmadon wyciągnął do brata pomocną dłoń. Wszystko, co do tej pory miało w jego głowie pierwsze miejsce teraz oddaliło się na dalszy plan. Teraz troska o syna wzięła górę. - A więc w jakie kłopoty wpadł Lloyd?
- Przykro mi to mówić, ale w najgorsze. Wypuścił wszystkie pięć plemion Wężonów, które się zjednoczyły, a Pythor szuka czterech Ostrzy Kłów, dzięki którym zamierza uwolnić Pożeracza Światów - wyjaśnił.
- Węża, który sprawił, że stałem się zły? - Garmadon z wielką niechęcią wspominał tamten dzień.
- Niestety tak.
- Dlaczego Lloyd otworzył te grobowce? - zdziwił się.
- Aby być taki jak ty.
   Mroczny Pan westchnął.
- Żałuje, że do tego doszło - westchnął. - Dzię... Dziękuje, że się nim opiekowałeś.
- Możesz uważać, że jesteśmy wrogami, lecz nadal jesteśmy braćmi.
   Garmadon kiwnął kilka razy głową.
- A wogóle jak się tu dostałeś?
- Dzięki herbacie. Niestety zużyłem całą i nie mam pojęcia jak możemy wrócić do Ninjago.
- Jest tylko jeden sposób, ale najpierw musimy przekroczyć Wzgórza Szaleństwa. A to bardzo długa i niebezpieczna droga.
- Inaczej nie byłaby warta przebycia.
   Dwójka braci ramię w ramię ruszyła w kierunku zamglonych zboczy kilka kilometrów przed nimi. Musieli się spieszyć, aby powstrzymać Pythona. Oraz uratować Lloyd'a.

~~~~~~~~
   Rozdział krótki ( nawet bardzo) ale dostałam kopniaka i napisałam. 
Kelly: Cos mi się zdaje, że przedłużasz tą akcje...
Ja: Spokojnie, gdybym ciągnęła dalej to pewnie do piatku bym się nie wyrobiła. W następnym powinno znaleźć się już zgromadzenie węży
Kelly: Niezbyt mnie to cieszy.
Ja: I może uda mi się napisać już jak ktoś z was osiąga już pełnie możliwości... Cóż pożyjemy zobaczymy. 
Megi: Ty Kelly patrz nie pokłóciłaś się z Kai'em. Święto! Od dzisiaj a właściwie to od momentu gdy przedstawiłaś swoje plany będziemy cię tu nawiedzać xP
Ja: Aha czyli kolejne komentatorki. No spoko. Z waszą czwórką...
Ness: A Cira?
Ja: A no tak. Ona taka cicha jest że nie wiem.  Z waszą piatką to tu może być ciekawie... 
Cira: Burza!! *chowa się pod kołdrę*
Ja: Dobra To tyle ode mnie, a w zasadzie od nas.
Kelly: ehem dedyk.
Ja: No tak. Dedyk dla... Dark Angel :D Twoje taczki z weną dotarły i proszę jest rozdział ;D
No to teraz wszystko
Do nastepnego
Pozdrawiam
~Vanessa...~

I chomik Harold xD