Rozdział 34 ~ Samuraj zabrał nam robotę

Żar lał się z nieba, na którym wysoko górowało słońce. Skales zadarł głowę do góry przysłaniając oczy. Siedział na pustyni już piąty dzień. Miał powoli dosyć ciągłego kopania. Nie mógł marudzić, aby Pythor nie zmienił co do niego zdania. Zszedł w dół dużej, prostokątnej dziury. W środku siedział Anakondowiec kopiąc jeszcze głębiej.
- Marnujemy tu tylko czasss Pythorze - postanowił zaryzykować. Odstawił puste wiadro i wziął łopatę. Podpełzł do Pythora. - Tu nie ma nic prócz pyłu i piasssku.
- Kopać dalej - odparł nie przerywając roboty. - Zaginione miasto Ouroboros jest pod nami, na pewno.
- Przyznaj, że twoja pierwsza próba zjednoczenia pięciu plemion nie powiodła się i teraz gdy straciłeś sojuszszników ogarnia cię desperacja.
- Jestem zdesperowany mój nielojalny zastępco. Robię wszystko, aby zjednoczyć plemiona i obudzić Wielkiego Pożeracza!
- Dajeszszsz za dużo wiary w te legendy. Pamiętaj wszyssstkie plemiona walczą ze sssobą od niepamiętnych czasssów.
   Pyhtor nic nie odpowiedział. Wyrzucił za siebie nabrany na łopatę piach i kolejny raz zanurzył ją w ziemi. Natrafił na coś kamiennego. Z nową determinacją odkopał mały, okrągły przedmiot, przypominający właz. Zaśmiał się cicho.
- Wychodzi na to, że miałem rację...
   Przekręcił okrąg. Piasek zaczął wirować i zapadać się pod ziemię, która lekko się zatrzęsła. Zaczęła ukazywać się kamienna, starożytna zabudowa. Mury z ciemnego kamienia, trybuny, budynki, wieże, okrągły plac, na którym stali, rzeźby (węży rzecz jasna). Na koniec ukazał się największy posąg przedstawiający łeb i część tułowia ogromnego węża z długimi kłami i przerażającym, przeszywającym spojrzeniem.
   Zaginione Miasto Ouroboros nie było już zaginione.

*

    Minęło pięć dni od powstrzymania Pythora przed Zjednoczeniem. Od tamtego czasu on siedział cicho, lecz uwolnione plemiona zaczęły mieszać. Nie były to jakieś wielkie wyskoki. Chcieli się wyszaleć na powierzchni i uprzykrzyć życie tym, co doprowadzili do ich zamknięcia. Nie docierało do nich, że ci ludzie, a właściwie Mistrzowie, którzy ich wtrącili do grobowców już dawno nie żyją. W końcu rozegrało się to ponad pół wieku temu.Pokolejnej misji powstrzymawczej ninja siedzieli na pokładzie mknącej w przestworzach Perły. Polubili przesiadywanie na niej. Już prawie wogóle nie tęsknili na Klasztorem. Jednak kilka ładnych wspomnień pozostało. Pierwsze spotkanie, pierwsze treningi, z których zostawały siniaki, pierwsze wspólne misje, pierwszy pojedynek między sobą... I wiele innych.

   Skończyli właśnie rozmawiać jak to odbywali pierwszy trening z brońmi i omało nie puścili Klasztoru z dymem. Potem zadali Lloyd'owi, który siedział z nimi, proste pytanie: Jak pokonasz Wężona nie znając jego plemienia. Gdy Garmadon się głowił za Perłą leciał, tak leciał, listonosz na rowerze z przyczepionymi skrzydłami. Gdy pedałował one unosiły się w górę i w dół.
- Chwila! Zaczekajcie! Mam specjalną przesyłkę dla Mistrza Wu! - zdzierał sobie gardło.
- Najpierw nadepnę mu na ogon, a jak się odwróci powale go jednym ciosem.
- Za późno - zawołał tryumfalnie Cole na kolejną propozycje Lloyd'a - bo już cię zahipnotyzował i przejął nad tobą kontrolę.
- Albo zaczął cię dusić - dodał Zane.
- Albo trafił cię odurzającym jadem - dorzucił trzecią opcję Kai. - Uwierz mi to nic miłego.
    Do uczniów podszedł Sensei niosąc prostokątną paczkę.
- Wujku powiedz jak mam pokonać węża nie znając jego plemienia? - spytał brata swojego ojca.
- Kiedyś służył do tego Święty Flet, który wasza piątka zgubiła - spojrzał znacząco na swoich uczniów.
- Nenenenene! - zanucił głośno Jay. - Pyhtor go ukradł.
- To bez znaczenia. Obawiam się, że bez fletu pokonanie Wężonów graniczy z cudem - westchnął odkładając paczkę i siadając po turecku w okręgu. Nalał sobie do kubka herbatę. (Kelly: Skąd on ją wytrzasnął?!) - Dotąd powstrzymywaliśmy ich przed zjednoczeniem, ale na pewno spróbują znów, a w końcu im się uda.
- Bez obaw Sensei już prawie osiągnąłem pełnie możliwości, a gdy stanę się Zielonym ninja żaden flet nie będzie nam potrzebny, aby pokonać węże - powiedział Cole.
- Ty staniesz się Zielonym ninja? - zaśmiał się Kai i zaraz spoważniał. - Zabawne.
- Myślałem, że już ustaliliśmy, że to ja nim będę - wtrącił swoje pięć groszy Zane.
- Na razie to ustaliliśmy, że jesteś dziwny - prychnął Jay.
To było do przewidzenia, że wybuchnie kłótnia. Kelly pokręcił załamana głową.
- Czemu oni tak bardzo ekscytują się tematem Wybrańca? - mruknęła zakładając ręce za głowę. - Zachowują się jak panienki w butiku.
   Lloyd cicho się zaśmiał, po czym zwrócił się do brunetki, która siedziała obok niego:
- A ty angażujesz się? - spytał.
- Jak widać nie.
- Ale nie chciałabyś nim być? Miałabyś wtedy pod kontrolą wszystkie pięć żywiołów.
- Wiesz... Raczej nie. Lubię swój wiatr, przyzwyczaiłam się do niego. Na pewno łatwiej jest panować nad jednym niż nad wszystkimi.
- To fakt. Czy oni od zawsze się tak kłócą? - wskazał na chłopaków.
Kelly westchnęła,
- Niestety, odkąd ich znam to tak. A jeszcze jak opowiedziałam im o tym, że Wybraniec pokonuje Garmadona a posługuję się do tego naszymi żywiołami to dopiero się zaczęło.
   Lloyd wyraźnie posmutniał. Czyli to prawda. Zielony Ninja pokona mojego ojca - pomyślał gorzko. - A co jeśli go zabije?
    Myśli Kelly biegły po tym samym torze. Wybraniec pokona Mrocznego Pana, a to znaczy, że mogę go nawet... Zabić. Nagle zrobiło jej się szkoda dzieciaka. Chęć stania się takim jak ojciec wpędziła go w poważne tarapaty. Gdy Lord zginie zostanie sam. Chociaż nie do końca. Przecież zostanie mu wujek, matka i... Oni?
    Chciała go jakoś pocieszyć, ale nie wiedziała jak. Przeniosła wzrok na Sensei'a. Ewidentnie chciał coś powiedzieć, lecz nie zamierzał przekrzykiwać uczniów. Czekał, aż się uspokoją. A to mogło potrwać.
- Zawrzyjcie się! - ryknęła. Lloyd podskoczył z dobre pół metra. Chłopcy zamilkli i wlepili w nią spojrzenia. - Sensei chce coś powiedzieć.
- Dziękuje, Kelly. Chciałem wam tylko oznajmić, że przyszły wasze nowe stroje.
   Postawił między nich pudełko, które odebrał od latającego listonosza. Ninja rozpakowali przesyłkę. Rozdali między siebie swoje stroje.
- Wow mają nawet pancerze - gwizdnął Jay.
- Ale klasa, złote naszywki.
- I naramiennik.
- Materiał świetnie przepuszcza powietrze.
    Kelly już drugi raz w ciągu pięciu minut doszła do wniosku, że jej koledzy zachowują się jak panienki.
- Ja nic nie dostanę? - spytał zawiedziony Lloyd.
- Dla ciebie jest eee... - Wu poszukał wzrokiem czegoś, co mógłby dać bratankowi - Pudełko.
- Łijołijołijo! - zawył alarm.
- Drugi raz tego samego dnia? - zdziwiła się Kelly. - Nudzi im się, czy jak?
   Wbiegli na mostek. Dla odmiany zamiast do elektronicznej mapy podeszli do ekranu komputera, który bardziej przypominał plazmę. Cole wstukał kod na klawiaturze. Wyskoczył obraz z kamer.
- Wygląda na to, że kilku węzy faktycznie się nudzi więc postanowili wybrać się do Wesołego miasteczka - powiedział Bucket.
- Wesołe Miasteczko?! Mogę iść z wami? Proszę, proszę, proszę - Lloyd zrobił błagalną minkę.
- Przepraszam bratanku, ale musisz zostać tam gdzie jest bezpiecznie - oznajmił Sensei.
- Ninja zawsze mają lepiej - mruknął Garmadonek. 

*

  W nowych strojach dotarli do Wesołego Miasteczka. 

(Zdjęcie, bo jeszcze nie umiem tak dobrze opisywać I Kelly: Przyznaj ze jesteś za leniwa I Ja: No dobra to tez ^^" I Kelly: Ale wiesz, że mnie tam mnie ma I Ja; Sznycel no tak. A więc strój Kelly jest podobny do Kai'a, w szarym kolorze rzecz jasna, srebrne naramienniki, na lewym nadgarstku została bransoletka, to na masce ma tez srebrne ((albo złote, tak złote zostają.  Ale w Świątyni i tak dostaniecie kolejne nowe więc cóż ^^")) czyli naramienniki i to coś na masce ma złote. Dobra przechodzę dalej, bo czas mnie goni )
    Na głównym placu zebrał się tłum gapiów.
- Spokojnie dziewczyny już idziemy - zaśmiał się Jay. Kelly z uśmiechem na ustach wywróciła oczami.
    Przedarli się przez tłum i wtedy się okazało, że siedmioro wężónwó siedzi już związanych!
- E co tu się stało? - spytał Kai przypadkowej kobiety.
- Wszystko przegapiliście. Były tu wstrętne węże, ale przybył taki tajemniczy samuraj i uratował nas wszystkich - wyjaśniła czarnowłosa.
- I był takim... Ciachem! - pisnęła blondynka.
- Widziałaś jego twarz?
- Nie, ale to było oczywiste!
W ich stronę szła Nya z watą cukrową.
- Nya ty tutaj? - zdziwił się Jay.
- Tak, przegapiliście całą walkę. Samuraj przyleciał, zrobił porządek z Wężonami i odleciał. AN prawdę było super.
- Ja nie chcę być już ninja, chce być samurajem! - jęczał dzieciak swojej mamusi.
- Ten samuraj to mój nowy bohater - powiedział jakiś mężczyzna.
- Założę się, że pokonałby ninja w pięć sekund - dodał drugi.
- Aha, czyli samuraj zabrał nam robotę - stwierdziła Kelly.
- I fanów - jęknął Jay. - Muszę to powiedzieć. Nie cierpię samurai!
- Czyżbym wyczuwał w twoim głosie zazdrość? - spytał Wu wyłaniając się z tłumu z wata cukrową w dłoni. - Może to czas na waszą następna lekcję?
- tylko nie to - sapnął Walker. - A wogóle jak się tu dostałeś?
- A ta lekcja to: żelazo kuje żelazo - wskazał na każdego z nich wata ignorując pytanie ucznia.
- Nie rozumiem twych słów Sensei - Zane zmarszczył białe brwi.
- Współzawodnictwo pomoże wam szybciej osiągnąć pełnie możliwości. Nie bądźcie zazdrośni o tego samuraja. Niech was zainspiruje... O Diabelski Młyn!
Sensei wystrzelił jak z procy. Ciesząc się jak małe dziecko pobiegł do jednej z atrakcji.
- Zainspiruje - prychnął Jay.
- Czekajcie - Kai'owi zaświeciła się lampka. - Może Mistrz ma rację?
- Mamy rywalizować z tym samurajem? - zdziwił się Cole. - On ma tyle super gadżetów, że nie mamy szans!
- Przesadzacie - odezwała się Kelly. - My mamy swoje bronie i moce żywiołów, a on gadżety, które w każdej chwili mogą mu się schrzanić.
- Nie będziemy z nim walczyć - skorygował Smith - tylko między sobą. Powinniśmy zrobić z tego własny, mały turniej. Ten, który złapie samuraja okaże się silniejszy od innych.
- I jak odkryje jego tożsamość w końcu... zostanie Wielkim Zielonym Ninja! Rewelka! - zawołał Mistrz Błyskawic. - W takim razie do dzieła!
- Ninja go!
   I się zaczęło. Wojownicy rozpoczęli wielkie poszukiwania Samuraja X. Nie zapomnieli jednak o powstrzymywaniu Wężonów. Lecz gdy przybywali na miejsce, aby się z nimi rozprawić zastanawli węże już pokonane! Po kilku razach zaczęło im to działać na nerwy.
    Lecz nie odpuszczali i nadal go szukali.

   Pod Salon Gier podjechał Mieczocykl Kai'a. Lloyd zeskoczył z siodełka.
- Słuchaj, wiem, że dzisiaj ja się tobą opiekuje - powiedział Smith - ale zostań tu i pograj na automatach, dobra?
Dał Garmadonkowi garść ninjagowskich monet (wymyślamy nowe waluty! xD)
- Mam przeczucie, że spotkam samuraja - mruknął patrząc w dal jakby miał się on tam pojawić.
- To daj sobie pomóc!
- Nie-e.
- No weź - jęknął. - Przynajmniej podrzuć mnie na jakieś lepsze automaty.
- Znikaj młody.
   Dodał gazu i został po nim tylko smród spalin. Lloyd zakaszlał i miał już wejść do Salonu Gier, gdy doszła do niego czyjaś rozmowa:
- Podobno je znalazł, a plemiona zbierają się na nowo.
   Ciekawość wzięła górę. Zajrzał w uliczkę, z której dochodziły głosy. Na jej końcu stał grupka Wężonów.
- Nie może być - powiedział Żmijampir. - Zaginione Miasssto nie issstnieje.
- Na pewno nie jessst już zaginione - zaśmiał się Jadozęb. - Sssłyszałem, że szykuje się walka...
    Grupa skręciła w prostopadłą uliczkę. Lloyd po cichu podążył za nimi. Wężonowie wsiadali do autobusu.
- Wsiadać nie gadać. Nassstępny przyssstanek, Ouroborosss - wysyczał nadzorca wycieczki - Skales.
   Zielonooki wycofał się. Nic tu po nim i tak nic nie wskóra. Jednak ciekawość nadal go zżerała. Czym jest to Ouroboros? jaka walka? A może gdyby dowiedział się co czegoś to by się wreszcie przydał.
    Przechodził akurat obok sklepu z różnymi gadżetami. Wpadł mu do głowy pewien pomysł. Wykupił potrzebne rzeczy: wężowe okularki, wampirze zęby, czapkę z wężowym ogonem oraz grzechotki. W ostatnim momencie wsiadł do autobusu. Usiadł na samym końcu. Zamieżał się dowiedzieć czegoś.
   Autokar ruszył. Wyjechali poza stolice. jechali godzinę, zapadł prawie całkowity zmrok. Zatrzymali się w kamiennym zabudowaniu, w mieście gdzie czczono Pożeracza Światów. W Ouroboros.
Lloyd znalazł się w samym środku Wężowego spotkania.

~~~~~~~~~~
Już wakacje! A do mnie nadal nie dociera że po 10 latach każda z nas idzie w inną stronę ToT
Kelly: Nie zacznij znowu płakać
Ja: Jak już się rozstawaliśmy, wszyscy się przytulali to chciało mi się płakać :'( To minęło zbyt szybko. jak nie zejdę do 15 lipca będę z siebie dumna. jak zwykle weny nie mam na podsumowanie.
zycze wszystkim miłych wakacji i żeby  nie mineły tak szybko i ogólnie było super!
Pozdrawiam
~Vanessa~