Rozdział 32 ~ Zasadzka

  
   Jay i Kai dotarli na Trujące Bagna równie szybko jak ich przyjaciele. Grobowiec Jadozębów mieścił się w samym środku bagien. Był cuchnącym i ohydnym miejscem.
   Jak to ujął Smith: Bagna są trujące jak kapuśniak Cole'a.
   Bez zbędnego gadania ruszyli, aby znaleźć wejście do pieczary. Szybko poszło. Już po pięciu minutach poszukiwań stali przed wrotami. Jay lekko je popchnął. Zawiasy zaskrzypiały. Zajrzeli do środka. Cuchnęło jeszcze bardziej niż na zewnątrz.
- Jest chyba pusty - stwierdził Walker - Pythor musiał zdążyć przed nami. (May nie zabijaj jak źle pisze te dialogi xd)
- Ej patrz tu jest echo. Jest tam kto?
- Jest tam kto? Jest tam kto? - odpowiedziało echo.
   Kai uniósł oczy w górę. Obszedł drzewo pod którym był grobowiec. Dookoła tylko cuchnące, żrące, zielona bagna. Miejsce w sam raz dla obślizgłych Jadozębów. Rozejżał się. Pusto. Tylko jedna fioletowa ropucha zakumkała. Wskoczyła na zielony kamień wystający z jeziora.
   Smith odetchnął. Na jedno dobrze, że wężony się stąd wyniosły, lecz z drugiej strony oznacza to, że Pythor jest krok albo dwa przed nimi.
  Nagle ropucha zwiała z kamyka, kiedy ten zaczął się unosić. Z bagna wyłonił się... Jadozęb! Na dodatek generał! Wyskoczył na brzeg tuż przed zaskoczonym Kai'em, który zdążył dobyć miecza. Lecz broń na nic się zda przeciw truciźnie. Generał plunął mu w oczy jadem. Brunet potarł je bo od razu zaczęły go piec i szczypać. Nic tym nie wskórał.
   Trucizna zaczęła działać. Kolor jego tęczówki i białka zmienił się w jasny zielony.  Świat nabrał innego kształtu i kolorów. Był nie wyraźny. Z bagna wyskoczyły pozostałe Jadozęby, a spod ziemi Dusiciele.
   Mistrz Ognia widział je, nie jako węże, tylko jako wściekłe krasnoludy o czerwonych oczach z siekierami i ludziki z piernika z wałkami.
- Jay. Jay! - krzyknął wymachując mieczem na boki.
   Walker w tym czasie był zajęty przedrzeźnianiem echa.
- To ja jestem Jay, to ja jestem Jay, to ja jestem Jay - mówiło echo.
- JAY!! - wydarł się na całe gardło.
   Niebieski ninja wywrócił oczami i poszedł w stronę kolegi.
- Czego się drze...
   Zaniemówił gdy zobaczył kilkanaścioro wężonów. Kai stał przyklejony do drzewa, jakby ono miało go ochronić.
- Jest ich za dużo - jęknął. - Wszędzie krasnoludy i ludziki z piernika.
- Dobra... Nie wiem co brałeś, ale lepiej to odstaw. To nie czas na takie jazdy. Musisz mi pomóc jeśli chcemy im dokopać.
  Jay stanął z nunczako obok spanikowanego bruneta.
- Jak? Nigdy nie walczyłem z krasnoludami. Jest ich zbyt wielu!
   Po bagnach rozległ się warkot silników. Kilka sekund później powietrze przecięły trzy pojazdy. Zniknęły, a do ninja dołączyli Cole, Kelly oraz różowy ninja - Zane.
- Ktoś zamawiał porcję łomotu? - spytał retorycznie Bucket.
- Łomotu, łomotu... Łomotu - odpowiedziało coraz cichsze echo.
   Jay zaśmiał się cicho, lecz zaraz krzyknął gdy z grobowca wyskoczył Pyhtor. Zwrócili się przodem do niego. Zane szybko wyjął flet, ale kolejny raz nie było mu dane się popisać. Anakondowiec wyrwał mu ogonem instument.
- Muzyka zakłóci nam tylko atmosferę... - powiedział.
  Węży było koło trzydziestu kilku. W sumie mieli przy sobie magiczne bronie... Na Spinjitzu było za mało miejsca, wysepka na której stali nie była wielka. A wkoło trujące bagna. Pozostawało tylko poczęstować paru ciosami i wiać. Nikt z nich nie chciał zostać opluty jadem  Jadozębów albo podduszony. Lecz jakoś było trzeba wybrnąć z zasadzki.
   Na razie wycofali się do tyłu, aby chociaż trochę zwiększyć dystans dzielący ich od węży.
- Em czemu się wycofujemy? - spytała Kelly gdy kroczyli do tyłu.
- Nie jesteśmy przygotowani na starcie z jadem oraz ogromną siłą dwóch plemiona na raz - odpowiedział jej lider.
   Nie zauważyli, że weszli na grube powalone drzewo, unoszące się przy brzegu. Gdy na nim stanęli Dusicieli odepchnęły kłodę. 
- Mam takie żrące przeczucie, że spotykam waszą piątkę ostatni raz - wysyczał Pythor. Zaśmiał się cicho.
- Nie cierpiałem smoków, ale teraz przerzucam się na węże - warknął Cole. Rozejrzał się za jakąś drogą ucieczki.
- Ej widzicie to? Czarodziejska lina... - Kai wpatrywał się w coś czego ewidentnie nie było - Trzeba się wspinać.
  Smith postąpił krok do przodu. Jay w porę  powstrzymał go łapiąc za kołnierz. 
- Czego on się nawdychał? - spytała Kelly.
- Trucizna jadozębów - wyjaśnił Walker obserwując Kai'a, aby znów nie zechciał wspinać się po niewidzialnej linie.
  Węże zaniosły się śmiechem. Natomiast wojownikom wcale do śmiechu nie było.
- A tak by the way, czy ktoś ma jakiś pomysł? - zapytał niebieski ninja.
   Nim ktoś zdążył odpowiedzieć przed nimi zawisła lina.
- Magiczna lina - westchnął Kai.
   Tym razem wszyscy ją widzieli, łącznie z Wężonami. Ninja bez dalszych zastanowień zaczęli się wspinać po sznurze, przyczepionym do grubej gałęzi.
   Za wężami coś łupnęło, wzniecając tumany piachu. Gdy ten opadł ukazał się mechaniczny samuraj. Miał ponad trzy metry, na plecach miał dwa miecze. W środku, za sterami ktoś siedział. Nie mogli jednak dostrzec kim on jest. Bez ostrzeżenia z dłoni robota wystrzeliła sieć. Złapało się w nią trzech Dusicieli. Szybko zanurkowali pod ziemię. Reszta wężonów zaczęła uciekać w popłochu. Jedozęby do bagien, a plemię Skalidora pod powierzchnie. Pozostał tylko zadziwiony Pythor. Robot postąpił krok do przodu.
- Ojej - Anakondowiec cofnął się.
   Okrągła tarcza na klatce Samuraja otworzyła się. W środku siedziała drobna postać, w podobnym stroju co jej robot. Na twarzy miał hełm samurai.
- Pythor w zasięgu wzroku - odezwał się grubym, męskim głosem - teraz czas go schwytać.
   Wężon czując co się święci dał susa za siebie. Mniejszy wojownik wystrzelił w niego strzałkę. Pocisk trafił go w ogon. Python zawył, ale nie zaprzestał ucieczki. Po chwili zniknął za drzewami.
   W tym czasie ninja znaleźli się na stałym lądzie. Samuraj wyskoczył z maszyny, podszedł do nich. Nie wydawał się mieć złych intencji.
- Kim jesteś? - zadał kluczowe pytanie Zane.
   Samuraj milczał.
- Najfajniejszym gościem na świecie! - zawołał podekscytowany Jay.
- Mikołaj? - spytał Smith, nadal pod wpływem trucizny.
   Kelly wpatrywała się zdziwiona w ich wybawce. Przecież to ten sam wojownik, którego widziała dziś rano! Rozpoznała go po czakramie na plecach i stroju. Na dodatek jeszcze jeden szczegół przykuł jej uwagę.
- Przecież to ty! - wydusiła postępując krok w jego stronę. Samuraj lekko zaskoczony cofnął się pół kroku. - To twój czakram o mało co mi gło...
   Z dłoni wojownika wyleciał dziwny niebieski dym. Nastolatka natychmiast padła na ziemię. Nim chłopacy zdążyli zareagować podzielili los przyjaciółki. Mroczny Samuraj kliknął przycisk na nadajniku. Linka do której był przyczepiony wciągnęła go z powrotem do robota. Silniki zamontowane w nogach uniosły go do góry. Zniknął wśród koron wysokich drzew.
  Adeptom nic się nie stało. Smacznie spali, po dawce gazu usypiającego. Po kilkudziesięciu minutach znalazła ich Perła.

*

  Spali trzy godziny. Gdy się obudzili był już wieczór. Wydarzenia sprzed południa pamiętali jak przez mgłę. Dopiero po dłuższej chwili zaczęły powracać.
   Przy kolacji Jay musiał opowiedzieć Sensei'owi, Nyi oraz Lloyd'owi co ich spotkało.
- A wtedy, jak już miało być po nas, ogromny, potężny robot nas uratował! - zakończył wymachując rękami.
- To był samuraj - dodał Zane.
- Samu...  co? - zdziwił się Lloyd.
- Samuraj. Wojownicy najwyższej klasy. Chronią wysoko urodzonych i walczą z honorem na polu bitwy - wyjaśnił Sensei.
- Miał sto metrów wysokości, a broń wysuwała mu się ze wszystkich stron - koloryzował Kai, nadal pod wpływem trucizny. Przyjżał się Wu. - Patrz na brodę Mistrza. Wije się niczym wąż - dodał ciszej zwracając się do siedzącego obok niego Cole'a.
   Wszyscy zgodnie sapnęli.
- Kiedy miną objawy trucizny? - jęknęła Nya mając powoli dosyć gadającego bez sensu brata. - Zaczynają mnie już irytować.
  Kai nie trafił ciastkiem do buzi.
- Dobra, nie pozwólmy by samuraj przysłonił nam powagę sytuacji - powiedział Bucket.
- Jeszcze takie pytanko - wtrącił Jay - Kelly, na bagnach powiedziłaś do samuraja, że "to ty" coś tam, coś tam. Znasz tego gościa?
- Nie - mruknęła zamyślona, dłubiąc w talerzu.
- Ale chyba już go spotkałaś.
- Yhm. Dziś rano. Czakram - jego broń o mało co mi głowy nie odciął. - Nya poprawiła się na ławce - Nie mam pojęcia kim on jest, ani czemu nam pomógł.  Lecz jeśli pozwolimy, aby Pythor zjednoczył plemiona i obudził Pożeracza Światów to nawet on nam nie pomoże.
- Jakiego znowu Pożeracza? - zapytała zdziwiona Nya.
- Czym kolwiek jest nie chce oglądać go na żywo.
- Eh to moja wina - westchnął Lloyd. - Gdybym nie otworzył pierwszego  grobowca nic by się nie wydażyło.
- Nie zmienimy już przeszłości, ale przyszłość należy do nas - rzekł Wu. - Przynajmniej mamy Święty Flet.
   Ninja wymienili ukradkiem spojrzenia.
- Tia ehem...  właściwie... - Jay przez przypadek wylał zawartość szklanki, którą się bawił.
- Pythor nam go...  ukradł - powiedział za niego Zane.
- Ostatni Święty Flet?! - Sensei ciężko westchnął. Zwrócił się do uczniów: - Teraz wy jesteście naszą jedyną nadzieją.
   Niespodziewanie z głośników rozległ się alarm.
- Nasz system musiał coś wykryć - stwierdziła Nya - a tym czymś są na pewno Wężony.
   Wszyscy zerwali się z miejsc i pobiegli na mostek. Na mapie była pokazana sieć tuneli oraz masa różnokolorowych kropek.
- Ilu przybyło? - spytał Jay.
- Wygląda na to, że wszyscy - odpowiedział Kelly przyglądając się ekranowi. - Pyhtor pewnie chce ich zjednoczyć.
- Nie możemy pozwolić by pięć plemion stało się jednym!
  Ninja załapali słowa Mistrza i sprintem wybiegli na pokład. Musieli pokrzyżować plany Pyhtora.
  To by było tyle w kwestii spokojnego wieczoru. No ale cóż. Takie życie wojowników.




~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ja: Bum tara! Teraz nie możesz się wykręcać gadką, że jesteś ode mnie starsza :D
Kelly: We wrześniu znowu będę.
Jay: Mam pytanie. Czemu masz urodziny, ty Kelly, 11.09?
Kelly: Dlatego że Vanessa nie pamięta dokładnie kiedy się zrodziłam w jej głowie wiec stwierdziła że bd wtedy kiedy urodziny bloga.
Jay: Aha. Nie mam więcej pytań.
Ja: Rozdział troszeczkę spóźniony, ale jest.
Kelly: I też trochę krótki
Ja: Next bd podobny. Bo tylko... A dobra nie bd spojelrować. Miałam chyba coś jeszcze napisać, ale zapomniałam.
Kelly: Ciekawe gdzie Zuza jest.
Ja: Oby nie zeszła czytając te bazgrołki.
To do... A bym zapomniała!
   Dzisiejszy rozdział z dedykacją dla WSZYSTKICH którzy czytają <3 <3 <3 :**
To teraz wszystko.
Pozdrawiam
~VVanessa




O zapomniałam o Samuraju. A oto i on: