Rozdział 22 ~ Wizja przeszłości oraz przyszłości

   Okazało się że nie było jej cztery godziny. Wszyscy w klasztorze odchodzili od zmysłów. Czekali i czekali aż się doczekali. Kelly, nie licząc zwichniętego nadgarstka, wróciła cała i zdrowa. Dostała oczywiście reprymęde od Sensei'a. Jakoś to przebolała. Ulżyło mu gdy dziewczyna powiedziała, że zwichnęła lewy a nie prawy nadgarstek. Przeczówał bowiem że nie długo dojdzie do zemsty  na jego uczennicy. Nie mógł jednak nic na to poradzić.
   Kelly po powrocie miała trochę lepszy nastrój. Chłopcy pytali się czym jest to spowodowane ale ona spaławiła ich, że "po prostu przemyślałam parę spraw i doszłam do wniosku że mam gdzieś co myślą wieśnicy". Nie powiedziała im jednak nic o wodospadzie. To będzie mała tajemnica, jej oraz Vild'a.

***

Sen przerwało im nieznośne dzwonienie budzika. Jay kolejny raz zapominając o tym, że śpi na piętrowym łóżku i nie ma oparcia runął na podłogę. Na czworaka mamrocząc pod nosem doczłapał się do komody i wyłączył budzik. Położył się na podłodze.
-Nie cierpie poniedziałków - jęknął wstając.
Cole i Zane też wygramolili się z łóżek. Czarno włosy przeciągnął się i ziewnął.
-Chwila moment. Gdzie Kai i Kelly? - Spytał Zane, jedyny przytomny.
Odruchowo spojrzeli na dwa puste łóżka.
-Gdzieś ich wywiało - stwierdził Scherlock Jay.
-Dziwne że gdzieś razem. Jeszcze kiedyś skoczyliby sobie do gardeł - Rzucił Cole
-Tylko gdzie ich wywiało? - Zadał kluczowe pytanie Zane.
  Jak na zawołanie z dworu dobiegł głuchy łoskot. Zgodnie skierowali się do drzwi wyjściowych. Już były otwarte. Zane pchnął je do przodu lecz one w następnej chwili się zamknęły. Biały ninja rozmasował obolały nos. Zrobił miejsce dla Cole'a. Otworzył drzwi i na wszelki wypadek postąpił pół kroku do tyłu. Tym razem nie było żadnej niespodzianki. Wyszli na zewnątrz. Zdziwieni stanęli jak wryci. Znalazły się ich zguby. Kai i Kelly walczyli.
-No tak. Przecież mieli pojedynek do skończenia - przypomniało się Jay'owi.
  Kai i Kelly byli tak pochłonięci walką, że nawet ich nie zauważyli. Dwie magiczne bronie kolejny raz spotakły się ze sobą. Przez chwilę siłowali się a później odskoczyli i ponownie zaczęli mieżyć się wzrokiem chodząc w koło. Ich pojedynek trwał już kilkanaście minut. Jak na razie Kelly nie mogła zyskać przewagi. Lecz zamierzała to w krótkim czasie zmienić...
  Kai przeszedł do ofensywy. Błękitno-oka przez chwilę się zagapiła. Udało jej się sparować miecz ognia. Odnotowała w pamięci aby na przyszłość tego nie robić. A teraz jej przyszłość zagracał pojedynek z Upadłym. Znowu przyłapała się na gabiostwie i przez to musiała ustąpić miejsca. Warknęła zła sama na siebie.
-Dobra kończymy - mruknęła. Chciała złapać rękojeść drugą ręką ale w porę się opanowała. Musiał poradzić sobie jedną. W starciu z Farren'em mogło to stanowić kłopot. Kai akurat nie atakował. Jak dla niej idelany moment. Zadała kilka szybkich ciosów. Gdy Smith znajdował się kawałek od niej opóściła katanę a wolną rekę wyciągnęła przed siebie. W następnym momencie wystrzelił z niej poziomy słup wiatru. Uderzył w Kai'a nie zbyt mocno ale chłopak i tak walnął o ścianę. Trochę go zamroczyło. Lecz coś mu podpowiadało aby się nie ruszać. Ostrze broni było niebezpiecznie blisko jego nosa.
-Ujmę to tak - zaczęła Kelly z malutkim uśmiszkiem i lekko przekrzywioną głową - przegrałeś.
  Schowała broń i wyciągnęła pomocną dłoń.
-Zauważyłem - burknął przyjmując pomoc. Obydwoje dopiero teraz zauwarzyli pozostałych.
-Wow Kelly co to było? - Zapytał Jay.
-Ale co? - Zdziwiła się.
-No to z ręką.
  Dziewczyna spojrzała na swoje dłonie. Lewy nadgarstel był zabandażowany. Olśniło ją.
-Aaa. To nic takiego.
-Ale jak to zrobiłaś? - Dopytywał Walker.
-W sobotę odkryłam że gdy mamy przy sobie nasze bronie to sami możemy wygenerować swój żywioł. - Wyjaśniła. - Sama jeszcze do perfekcji tego nie opanowałam.
   Kai nie dowieżając zaczął pstrykać palcami. Powstał mały płomyk. Nie wiedząc zbytnio jak to ugasić zaczął wymachiwać ręką.
-Przydatna rzecz - przyznał.
-Dobra ale po co tak rano się zerwaliście? - Zapytał Cole gdy weszli do ich pokoju.
-Mieliśmy do dokończenia pojedynek - przypomniała nastolatka.
-A nie mogliście poczekać do wspólnego treningu?
Na to pytanie Kai i Kelly wzruszyli ramionami. Temat uznano za zamknięty. Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu. Kai nie był pocieszony tym że musiał wcześniej niż zwykle wstać. Skuteczny argument wylania na jego głowę szklanki zimnej wody podziałał. Poza tym Kelly mogła w czasie ich pojedynku sprawdzić jak sobie radzi tylko jedną ręką. Wyszło że nie najgorzej.

***

   Następne godziny mijały im spokojnie i normalnie. Kelly mimo nadgarstka normalnie trenowała. Nie usiadziałaby w miejscu. Taka już jej natura.
   Zjedli obiad i aktualnie przesiadywali w kuchni. Byli akurat wszyscy. Nya i Kelly wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Teraz był idealny moment aby mogły powiadomić ich o swoim planie.
-Może od razu powiemy co zamieżamy? - Spytała jakby od niechcenia brunetka. Spojrzenia zgromadzonych przeniosły się na nią.
-O co takiego chodzi? - Zainteresował się Wu.
-Nie wiem czy wiesz Mistrzu, ale Nya od jakiegoś czasu szuka informacji o Lunie. Mojej przyjaciółce jeszcze z sierocińca.
-Większość rzeczy nie uchodzi mojej uwadze. Więc jak się domyślam chcecie ją odszukać.
   Dziewczyny zerknęły na siebie. Nie sądziły, że Wu czegoś się domyśla. Ale na jedno to dobrze. Nie będą musiały mu wszystkiego wyjaśniać.
-Zgadza się. I wpadłyśmy na pomysł, że Nya i Kai mogliby polecieć do Hadberk i sprawdzić czy Luna tam jest.
-Czemu ja? - Zdziwił się Smith.
-Chyba, że wolisz żebym pojechała z kimś innym - oparła Nya. Użyła najskuteczniejszego argumentu. Wiedziała że Kai woli mieć ją na oku.
-Nie, nie. Mogę jechać. A jaki mamy plan?
-To powiem ci gdy bedziemy już w drodze
-Okey - zgodziła się. -  Będę przynajmniej mieć cię na oku - dodał ciszej.
-To jak Sensei? Zgodziłbyś się na to? - Zapytała pełna nadziei Kelly.
  Wu zastanowił się przez dłuższą chwilę.
-A kiedy chcecie polecieć do tego Hadberk? - Spytał.
-Jak najszybciej - odpowiedziała Thifer.
-Ale jak rozumiem ty nie lecisz Kelly?
-No nie ja zostaje. Ktoś mógłby mnie rozpoznać i byłaby draka.
-Hm nie wiem... - Wu przeczesał biała brodę.
-Sensei proszeeee. To jedyna szansa na to, że mogę spotkać Lunę.
  Zapadła pełna wyczekiwania cisza. Oczy wszystkich były teraz wbite w ich mentora. Kelly zacisnęła pięści i wstrzymała oddech.
'Zgódź się błagam, no zgódź'
-Zgadzam się - odpowiedział wreszcie Wu.
   Kelly wypóściła wstrzymane powietrze. Ulżyło jej. Dalsze słowa Mistrza jeszcze bardziej ją ucieszyły
-Możecie jeszcze dziś.
-Naprawdę? O rany dziękuje Sensei! Wam też, że zgodziliście się mi pomóc.
   Nya machnęła na to ręką. Kai wyszukał w tym jedną korzyść. Ominie go trening. Uśmiechnął się w duchu a uśmiech ten pojawił się również na jego twarzy mimo że próbował go powstrzymać.
-Nie szczerz się tak Kai. Odrobisz trening kiedy indziej. - Powiedział Wu wstając.
   Mina chłopaka od razu zżędła. Jay wybuchnął śmiechem.
-Już myślałeś że się wymigasz? A tu bum taka niespodzianka.
   Brunet wymamrotał coś niezrozumiałego.
-Możemy lecieć do tego miasta już teraz? - Spytał i zerknął na rudowłosego który powstrzymywał śmiech - Za nim coś mu zrobie? - wycedził.
-Dotknij go to oddam ci ze zdwojoną siłą - ostrzegła Kelly.
-A to niby czemu?
-Bo licze że Jay'owi i Nyi wyjdzie. A ty im nie przeszkodzisz. Dlatego.
-Ale ja nie mam zamiaru im przeszkadzać.
-A zabijając Jay'a to co?
  Kai nabrał powietrza. Nya wyczuła że zaraz może zrodzić się kłótnia. Popchnęła więc brata w kierunku drzwi.
-No już idziemy.
-A Kai, przebież się w normalmy strój - poleciła brunetka.
-Po co? - Zastanowił się
-Nie uważasz, że jakby ktoś zobaczył cię w stroju ninja to by dziwne na ciebie spojrzał? - Odparła Nya wpychając go do ich pokoju. - A poza tym chodzi nam o dyskrecje.
   Kai nie chętnie się zgodził.
-Może jeszcze pójdźmy na pieszo i zostawie broń? - burknął.
-Nie. Flame'a zostawimy na obrzeżach miasta razem z mieczem -Wyjaśniła spokojnie czarno włosa. 
-Mam go zostawić? - Pisnął.
  Nya uniosła oczy ku niebu.
-Kai błagam - jęknęła.
   Gdy był już przebrany w czerwoną bluzę z kapturem, długie spodnie wyszli na plac a potem do stajni.  Wu i Kelly wyszli za nimi. Kai otworzył boks i dosiadł Flame'a. Nya usiadła tuż za nim. Złapała brata w pasie.
-Ile wam to może zająć? - Spytał Wu.
-Z dwie godziny - odpowiedziała Nya.
-Trzymam kciuki - zapewniła Kelly. - Powdzenia.
  Flame wystrzelił z boksu. Nya na pożegnanie posłała całusa Jay'owi stojącemu w bramie. Po chwili zniknęli im z oczu. Kelly też podeszła do boksu Vild'a. Wu zauważył, że na plecach ma swoją katanę a w dłoni trzyma łuk.
-Ty też gdzieś wybywasz? - Bardziej swierdził niż zapytał.
-Em no tak. Pomyślałam, że skoro już w miarę panuję nad kataną to wybiorę się na Górę Pięciu Wiatrów - wyjaśniła. - Chyba nie masz nic przeciwko?
-A co takiego zamieżasz tam sprawdzić? - Dociekał nadal.
-Aa taką jedną rzecz...
-Mianowicie?
-Chce sprawdzić czy uda mi się dostać do Srebrnego Drzewa. Czy komukolwiek to się udało?
  Na to pytanie Sensei wzruszył ramionami. Nastolatka dosiadła szarego smoka. Wu miał do niej jeszcze jedną kwestie.
-Radzę ci uważać.
-Na co? - Zdziwiła się. Jej mentor wydawał się być nie swój. Wu ciężko wypóścił powietrze.
-Za pewne domyślasz się że niedługo Farren wyzwie cię na pojedynek - zaczął.
   Dziewczyna kiwnęła głową. Nie rozumiała do czego mentor zmieża.
-Chodzi oto że miałem sen a w zasadzie wizje. W której to walczyłaś z Farren'em.
   Kelly aż wyprostowała się w siodle. Przez chwilę jej usta wypowiadały bezszelestne słowa. Potrząsnęła czupryną.
-W-widziałeś kto wygrał? - Wydusiła z siebie.
-Nie. Wiem tylko że ktoś będzie cierpiał, ale tylko przez chwilę.
-Przez chwilę? - Powtórzyła w zamyśleniu. Westchnęła. - Od początku wiedziałam, że kiedyś będzie musiało to nastąpić... Lecz do teraz łudzę się, że do starcia nie dojdzie.
-Nie da się uciec od przeznaczenia.
-Moim przeznaczeniem jest starcie z Farren'em?
-Może nie samo starcie lecz to co nastąpi po nim. Może wtedy twoje życie będzie miało normalny bieg.
   Kelly zaśmiała się nie za wesoło.
-Normalne to ono nigdy całkiem nie będzie. Dobra, zaraz cały dzień mi zleci. Lece. Wróce za godzinę.
   Vild jak to miewał w zwyczaju od razu wystrzelił jak poparzony w przeciwnym kierunku niż rodzeństwo.

***

   Po kilkunastu minutach dolecieli na miejsce. Vild wylądował. Rozglądał się ciekawie. Jeszcze nie był w tym miejscu. Kelly też jakiś czas tu nie była. Nic się nie zmieniło. Ten sam jeden głaz a kilkanaście metrów dalej kolejna góra z srebrnym drzewem. Przyjżała mu się odczepiając łuk od siodła. Zastanawiała się czy skoro ma już broń i wie co jest tym wiatrem to czy uda jej się wypóścić strzałę tak aby osiągnęła cel. Zaraz zamieżała się przekonać. Podeszła do krawędzi góry. Nałożyła strzałę na cięciwe.
   Vild zaintrygowany podreptał do niej. Spojrzał najpierw na długi łuk jaki dzierżyła w dłoniach  a potem na obrany przez nią cel. Przekrzywił łeb gdy zobaczył duże drzewo o dziwnej korze. Potrząsnął szyją. Nie rozumiał czemu do tego celuje. Pewnie miała w tym swój cel. Nie chcąc przeszkadzać wycofał się i usiadł obok jedynego głazu. Bacznie się przyglądał.
   Kelly widziała jak Vild jej się przypatruje. Ale nie chciała tracić koncentracji. Uniosła łuk, naciągnęła cięciwe i wypóściła pocisk w odpowiednim momencie gdy wiatr był za jej plecami. Szybko odrzuciła łuk i wyciągnęła katanę. Jeszcze jej nie użyła. Śledziła strzałę. Działo się dokładnie to samo co kiedyś. Strzała zaczęła skręcać kierowana południowym wiatrem. Nadeszła chwila urzycia katany. Brunetka skierowała jej ostrze w stronę gdzie została zepchnięta i wykonała cięcie jakby chciała ciąć wroga. Lecz specjalnie katanę zatrzymała po swojej prawej stronie. Stało się to co przewidywała. Strzała zawróciła.
   Z rosnącą nadzieją wykonała jeszcze trzy podobne ruchy. Strzała była coraz bliżej. Teraz sama przywołała wiatr. Popchnęła pocisk prosto na drzewo.
   Stało się to co Kelly chciała osiągnąć. Strzała wbiła się w kore.
-Tak! Wreszcie! - Zawołała.
   Szary smok znalazł się obok niej. Zerknął pytająco. Dziewczyna uściskała go.
-Odkąd Wu zaprowadził mnie na tą góre starałam się zrobić właśnie to - wskazała na Srebrne Drzewo.
~W takim razie gratuluje. Zamieżasz to co tam wbiłaś zostawić?
   Kelly spojrzała na strzałę wbitą w drzewo. Trochę dziwnie to  wyglądało...
-Chyba przyda się to wyjąć - mruknęła. Chciała wsiąść na Vild'a lecz wpadła na inny pomysł nieco szalony. Bez słowa ponownie stanęła tam gdzie przed chwilą. Czuła jakby wiatr rzucał jej wyzwanie które musi przyjąć. Wsunęła katanę do ochraniacza zawieszonego na plecach. Przez chwilę bujała się się lekko w tył i w przód. Jej smok czytał w jej myślach. Stanął obok. 
~Chyba nie zamieżasz skoczyć
-A co jeśli tak? - Odparła z kwaśnym uśmieszkiem.
~Jesteś powalona. Nie rób tego.
-Smok mi mówi co mam robić, zabawne.
   Vild szturchnął ją w bok. Jego zielone oczy stanowczo zaprzeczały.
-Raz się żyje - mruknęła i...  skoczyła. Vild za późno chciał ją capnąć. Wbiła się w górę i wykonała salto. Opóściła dłonie wzdłuż ciała i błagała aby przywołać wiatr. Przywołała. Z dłoni wystrzeliły dwa słupy. Posłużyły za a'la jetpack. Przez chwilę chwiała się nie mogąc złapać równowagi. Nie wzięła jednka pod uwagę że w ten sposób obciąży chory nadgarstek. Jednak ból dało się wytrzymać. Przygryzła dolną wargę. Gdy odzyskała równowagę powoli, chwiejnym lotem zaczęła przybliżać się do mniejszej góry.  Była już blisko gdy nagle wiatr zniknął. W ostatniej chwili wykonała Spinjitzu i przeleciała ostatnie dwa metry. Stanęła na stałym londzie. Udało się. Udało, udało. Pomachała Vild'owi na znak że wszystko gra. Smok położył łapę na pysku.
   Z uśmiechem od ucha do ucha szarpnęła za strzałę. Okazało się że siedzi mocno. Dotknęła drugą ręką pnia aby mieć o co się zaprzeć. Lecz wtedy stało się coś dziwnego. Drzewo zaświeciło się jasnym, oślepiającym światłem. Odwróciła głowę i zamknęła oczy. Gdy je otworzyła przez chwilę przed oczami skakały jej kolorowe plamki. Po chwili wszystko się unormowało. Lecz ona nie była już obok Srebrnego Drzewa. Unosiła się w szarej próżni. Dookoła nikogo ani niczego. Nim zaskoczona i zbita z tropu zdążyła zadać pytanie przestrzeń przed nią zapełniła się obrazem. Pokazał jej się jakaś góra, kawałek dalej była kolejna mniejsza z małym drzewkiem. Było to oddalone od niej zaledwie o dwa metry.  Na tej większej stał jakiś człowiek.  Nie widziała twarzy bo miał rozmazaną lecz dostrzegła, że jest to mężczyzna z długo brodą i chińskim kapeluszem.  Wykonywał jak na jej gust dziwne ruchy. Jakby coś do siebie przywoływał. Kierował ręce na cztery kierunki. W lewo, w prawo, za siebie a potem przed siebie. W końcu uniósł ręce w górę a potem skierował na siebie. Kelly jakby poczuła że zrywa się silny wiatr ze wskazanych kierunków.  Zdała sobie sprawę co on robi. Rozmieszcza te wiatry które ona musiała "pokonać" by dostać się do drzewa.
   Kelly aż same usta się otworzyły gdy uświadomiła sobie kim jest ten mężczyzna. To był Pierwszy Mistrz Wiatru.
   W tym samym momencie gdy doszła do tego wniosku obraz zmienił się. Nadal była Góra Pięciu Wiatrów i Srebrne Drzewo lecz było ono większe niż poprzednio. Zniknął też Pierwszy Mistrz jej żywiołu. Na jego miejsce wskoczył inny mężczyzna. Był młodszy znowu nie było widać twarzy a na rękach trzymał... malutkie dziecko. Mogło mieć kilka miesięcy. Wskazywał ręką przed siebie. Po chwili tą samą dłonią dotknął główki dziecka. Wtedy pojawiło się tam szare pasemko.
   I znowu nim Kelly zdążyła się nad tym dobrze zastanowić obraz zmienił się. Nadal była góra a drzewo było już w pełnej swjej okazałości. Na górze stał już nie mężczyzna. Po figurze i długich brązowych włosach można było wywnioskować że to kobieta a konkretniej nastolatka.  Do swoich dłoni przywoływała wiatr który potem w postaci kul rzucała przed siebie. Po chwili podeszła do krawędzi i skoczyła tak jak Kelly przed chwilą. Lecz gdy zrobiła obrót wokół własnej osi otoczyła ją szara  kula a pod nią pojawił się wir. Unosiła sie w powietrzu i bez problemu dotarła do drzewa. Doperio teraz Kelly zobaczyła że na Górze Pięciu Wiatrów stał jakiś blond włosy chłopak. Nie widziała twarzy obydwu.
   I ponownie wszystko się zamazało. Kolejny obraz przedstawił chyba tą samą kobietę tylko że zamiast blond włosego chłopaka stała blond włosa dziewczynka.  Wykonywała te same ruchy co brunetka.
   Nagle wszystko się rozmazało i zniknęło już na zawsze. Kelly czuła jak wpada w jakąś dziurę. Zaczęła machać rękami chcąc odgonić nastającą ciemność. Znowu znalazła się obok drzewa. Zaskoczona zapominając o otchłani rozpoczynającej się metr za nią postąpiła krok w stecz. Od razu poczuła jak leci do tyłu. Przygotowała się na nie uniknione gdy Vild zareagował błyskwicznie i chwyciła ją za kołnież. Odstawił na ziemię. Kelly była przez chwilę w lekkim szoku. Co tu się właściwie stało?! Odpowiedziała na zatroskane spojrzenie Vild'a wzruszeniem ramionami. Sama nie wiedziała co tu zaszło. A może to tylko jej się wydawało...? Nie, raczej to prawda...? Lecz kim była ta kobieta na koniec? A ten mężczyzna z dzieckiem? A przede wszystkim czemu ona to widziała? Może jak dotknie się tego drzewa to wtedy...
   Za dużo pytań za mało odpowiedzi. Kelly potrząsnęła czupryną. Musi się dowiedzieć co to wszystko znaczy. Tylko kto może jej to wyjaśnić? Może Wu? Tak, Sensei to Sensei więc powinien to wiedzieć. Wstała więc, strzałe którą musiała przez przypadek wyciągnąć wyrzuciła i tak jej się już nie przyda. Zebrała łuk i wsiadła na Vild'a. Przez drogę powrotną zastanawiała się kim mogą być te osoby. I czemu miała wgląd w fragment ich życia?

***

   Wpadła do klasztoru jak popażona. Od razu chciała porozmawiać z Sensei'em. Chłopaki przebywali na placu.
-Wiecie gdzie jest Wu? - Spytała biorąc parę głębokich wdechów.
-Powinien być u siebie - odpowiedział Cole. - A tobie co? Szkielety cię goniły?
   Kelly jednak już pędziła do pokoju ich mistrza. W pierwszym odruchu chciała wlecieć tam jak huragan. W ostatniej chwili się opanowała. Zapukała energicznie w rozsuwane drzwi.
-Wejść! - Rozległ się głos brodatego.
   Kelly zajżała powoli do środka. Wu siedział na materacu odwrócony do niej plecami. Pewnie medytował. Gdy weszła odwrócił się twarzą do niej. Też zobaczył,  że jest zdyszana i lekko poddenerwowana.
-Coś się stało? - Zapytał.
-No bo...  ja byłam na tej górze i wszystko było dobrze... Ale dotknęłam drzewa... Wszystko nagle zniknęło... Pojawiły się jakieś obrazy... I widziałam jakiś ludzi... I nie wiem kim oni są...
-Prr prr prr! Moment - przerwał Wu. - Powoli. Wdech wydech uspokój się i wtedy opowiedz co się stało, powoli - Podkreślił ostatnie słowo.
   Kelly usiadła po turecku na drugim materacu. Zamknęła oczy, parę razy głęboko odetchnęła.  Po chwili uspokoiła się.
-Już? W takim razie zamieniam się w słuch. 
-Może od razu przejde do sedna? - Zaproponowała. Wu dał znak aby mówiła.
   Nastolatka streściła wszystko najdokładniej jak umiała.
-Wiem, a w zasadzie przypuszczam, że tym pierwszym mężczyzną był Pierwszy Mistrz Wiatru. Ale co do następnych to nie mam kompletnie pojęcia kto to. - Podsumowała. - Ale najbardziej zastanawia mnie czemu to widziałam.
   Sensei przez chwilę drapał brodę w zamyśleniu.
-Nigdy wcześniej nie słyszałem by ktoś doznał wizji dotykając Srebrnego Drzewa - Przemówił wreszcie.
-Wizji? - Zdziwiła się Kelly.
-Tak. Przypuszczam, że miałaś wgląd w przeszłość oraz przyszłość.
-Czyją?
-Swoją.
   Brunetke zamurowało na to słowo.
-C-co takiego? Ale... jak to możliwe? - Spytała szeptem.
-Możliwe że magiczne drzewo przekazało ci to co "widziało" przez dziesięciolecia oraz to co zobaczy.
-Ale skąd wiesz że to moja przeszłość?
-Może nie tyle co twoja lecz twojego rodu. - Wu kontynuował za nim uczenica zadała pytanie. - Jesteś Mistrzynią Wiatru. A to znaczy, że jesteś spokrewniona z pierwszym mistrzem tego żywiołu. Na potwierdzenie mogę ci powiedzieć, że dany żywioł przechodzi z pokolenia na pokolenie i cały czas utrzymuje się w jednym rodzie.
   Kelly słuchała bardzo uważnie i nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Usta same jej się otworzyły.
-Zaraz. Skoro najpierw był Pierwszy Mistrz to czy ten drugi mężczyzna to mógłbyć jego syn a...  mój ojciec? - ostatnie słowo ledwo przeszło jej przez gardło.
   Nigdy nie poznała swojego ojca. I nagle widzi go w wizji?
-Tego nie wiem, Kelly. Lecz jeśli to był naprawdę Pierwszy Mistrz Wiatru to twoje przypuszczenia mogę być prawdziwe.
   Dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć. To wszystko było dla niej za dużo. Zdała sobie sprawę z jeszcze czegoś.
-A te dziewczyny? Je widziałam chyba już w przyszłości?
   Wu kiwnął głową.
-Czy to mogłam być... Ja? - Spytała nie pewna.
-Też tak przypuszczam - przyznał Sensei.
-A ta dziewczynka o blond włosach i chłopak? Kim oni są? Chłopaka widziałam gdy chyba ja byłam nastolatką. A dziewczynka gdy byłam już...  dorosła?
   Kelly przypuszczała co to może oznaczać. Może to...  jej córka? To wszystko jest nieprawdopodobne! Nim Wu wyraził to co myśli ktoś zapukał do drzwi.
-Wejść! - Zawołał w stronę drzwi.
   Do pokoju wszedł Cole a za nim reszta. Lider trzymał coś w dłoni. Chyba jakiś list. Sensei uniósł pytająco brwi.
-Sensei wybacz że przeszkadzamy ale uważam że Kelly powinna się o czymś dowiedzieć. - Wyjaśnił wtargnięcie Cole.
   Na swoje imie Kelly króra dotąd siedziała ze spuszczoną głową ożywiła się. Chłopak podał jej list.
-Znaleźliśmy to przybite do drzwia klasztoru.
   Wzięła list. Przeczytała. Gdy skończyła spojrzała na obecnych. W jej oczach było widać zaskoczenie a jednocześnie przerażenie
-Farren wyzwał mnie na pojedynek. - Powiedziała cicho podając list mistrzowi.
   Złapała się za głowę. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień.
-I co teraz? - Spytał Jay.
   Dziewczyna przez dłuższą chwilę nic nie mówiła. Zastanawiała się co zrobić z tym fantem.
-Stawie się na wyzwanie. - Oznajmił prostując się. - Skoro chce tej zemsty to niech ma. Ale przysięgam że to ona padnie a nie ja. Kiedy to?
-Już dziś. O dwudziestej pod Górą Niemożliwie Wysoką ale z drugiej strony. - Odpowiedział Zane.
-Jesteś pewna że tego chcesz? Twój nadgarstek nie jest jeszcze w pełni sprawny - przypomniał Wu.
-Po pierwsze nie będę go używać. Poradze sobie jedną. Po drugie Farren i tak by mnie wyciągnął z klasztoru.
   Kelly wstała.
-Tak więc nie mam wyboru. Wiedziałam, że kiedyś do tego dojdzie. Teraz muszę się z tym zmieżyć. Ale uwieżcie, że nie mam zamiaru przegrać. Nawet wręcz przeciwnie. Zamieżam wygrać a Farren'a wyśle do piekła żeby nigdy więcej nie wrócił.



-----------------
Rozdział 22 opublikowany po bólach i trudach. Masakra już niedługo kończą mi się ferie. I znowu natłok zajęć i szkoły i nauki i lekcji... Pff -.-" Dobra nie wiem o jeszcze mogę napisać więc kończe.
Do następnego rozdziału
Pozdrawiam
~Vanessa~ :*