Rozdział 88 ~ Miniaturowe ciała, monstrualne kłopoty

- AAAAAAAAA!

- AAAAAAAAAAAAAAAAAA!

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

- ZAWRZYJCIE SIĘ! - ryknęła Kelly ile sił w  płucach odzyskawszy panowanie nad sobą. 

   Chłopcy zamilkli zasłaniając usta. Jednak emocje na powrót szybko wzięły górę. 

- Jak to się stało że znów jesteśmy dzieciakami? - pisnął Jay, łapiąc się za głowę. 

- Ja nie chcę znów być dzieckiem! - zawtórował mu Kai. - To najgorszy okres - nie możesz nigdzie sam wyjść, rodzice cię non stop kontrolują, co gorsze musisz się ich słuchać, nie masz prawka ani prawa do niczego! 

- Zane, powiedz że to sen! - Cole potrząsnął Julienem. 

- Ninjadroidy nie śpią! 

- A co na to twoja encyklopedia czy tam przewody!?

- Błąd-zbierania-danych! - zakomunikował biały ninja. - To wszystko jest po prostu nielogiczne! 

   Jay strzelił sobie w twarz i zamrugał parę razy. Nadal był kurduplem. 

- To nie jest seeeen! - zawył. - Jesteśmy jakieś 5 lat młodsi albo i więcej! AA jak ja się pokażę Nyi na oczy!? 

- Garmadon! - krzyknęła nagle Kelly. 

    Chłopaki krzyknęli, co w obecnej chwili bardziej podchodziło pod pisk. 

- W tych ciałach nie mamy z nim sza...!

- Nie, że tu jest! - Kelly udało się przebić przez ich lamenty. Spojrzeli na nią oczami nadal jak pięć złoty. 

- To, co nas straszysz?! - oburzył się Walker z miną naburmuszonego 8-latka, którym w sumie teraz był. 

   Kelly westchnęła w niebo prosząc o cierpliwość. Owa sytuacja też przyprawiała ją o skołowanie, ale starała się w miarę możliwości trzeźwo myśleć. 

- Garmadon za sprawą Mega Broni sprawił, że ubyło nam lat - wyjaśniła pokornie jakby jej towarzysze byli niesfornymi przedszkolakami. 

- A tu szuja! - Kai zacisnął dłonie w małe piąstki. Zaraz zmarszczył brwi. - Ale jak!? 

   Tym razem głos zabrał Zane, gdy jego przewody ochłonęły. 

- Zaklęcie, które miało cofnąć czas i odmłodzić Grandala zamiast zadziałać na szkielet zadziałało na nas i sprawiło, że znów mamy 8-10 lat. 

   Te informacje wcale nie uspokoiły Kai'a i Jay'a. 

- Zostaniemy już tacy na zawsze!? - jęknęli równocześnie. 

- Musi istnieć sposób, aby cofnąć zaklęcie - mruknął Bucket odzyskawszy zdolność logicznego myślenia.

- Sensei Wu! - Kelly klasnęła w dłonie. - On na pewno będzie wiedział, w końcu to Sensei! 

   Zgodnie odwrócili się na piętach z zamiarem znalezienia pierwszej lepszej budki telefonicznej, ale w tym samym momencie oślepiły ich światła samochodu, który prawie ich rozjechał. A ściślej - światła policyjnego  radiowozu. Z biało-niebieskiego auta wysiadło dwóch funkcjonariuszy. 

- No i jest nasza zguba - westchnął pierwszy - wysoki szatyn z miną zmęczonego życiem stworka. Wskazał na sarkofag oparty o ścianę. 

- Oraz grupka młodocianych złodziei w piżamach - dorzucił blondwłosy wyglądający na takiego, co ma nieco więcej energii życiowej. 

- O wypraszam sobie! - fuknął Kai postępując krok do przodu. - Jesteśmy ninja tymi, co, z pomocą Garmadona, niech wam będzie, uratowali Ninjago! Nie poznajecie nas!? 

- To przez zaklęcie Garmadona jesteśmy tacy mali, ale to serio my, i nie jesteśmy złodziejami! - dodał pospiesznie Jay. 

   Kelly dyskretnie szturchnęła Walkera pod żebra. 

- Tylko winni się tłumaczą! - syknęła mu na ucho.

   Funkcjonariusze unieśli brwi i  wymienili powolne spojrzenia by prychnąć cichym śmiechem. 

- Sorki chłopczyku, ale z tego, co wiem tamci ninja byli ciut więksi, chyba, że skurczyli się w praniu. 

   Teraz to ninja spojrzeli po sobie. Krew Kai'a była bliska wrzenia. 

- Ninja-go! - zawołał i okręcił się o 360°. Powinien pojawić się ognisty wir, lecz zamiast niego pod stopami bruneta strzeliły jedynie dwie małe iskierki a on stracił równowagę lądując na towarzyszach. 

- Jestem za mały nawet na Spinjitzu! - załamał się. 

   Policjant nr 1 westchnął przeciągle. 

- No, koniec tej dziecinady. Pojedziecie z nami na komisariat i tam poczekacie na rodziców a my zastanowimy się, co z wami począć. 

- Komisariat!? - pisnęła Kelly.

~ * ~

   Sensei Wu i Nya wodzili spojrzeniami po ziemi - chodnikach, ulicach wijących się pokrętnie kilkadziesiąt metrów pod "Perłą". Smith kolejny raz przeniosła wzrok na swoją bransoletkę. Stuknęła raz w ekran. 15:54; zero nowych wiadomości; zero nieodebranych połączeń. 

- Coś się musiało stać - uznała cicho. - Nie ma ich prawie 4 godziny! 

- Może coś im wypadło - mruknął Wu jak zwykle spokojnym tonem, lecz od wewnątrz zżerały go nerwy. 

- Nawet, jeśli tak to daliby jakiś znak życia. A co jeśli coś poszło nie tak i Garmadon....

   Wu położył dłoń na ramieniu Samuraja X. 

- Spokojnie Nya. Ninja może czasem i wypadają w kłopoty, ale równie szybko z nich wychodzą. 

Nya przygryzła knycie

- Będę spokojniejsza, gdy pójdziemy ich szukać. Przyzna Mistrz, że też pewnie się o nich martwi. 

   Mentor po chwili wypuścił powoli powietrze przez usta. 

- Masz mnie. To faktycznie do nich nie podobne, aby tak nagle znikali. Lloyd! 

   Garmadonek prawie spadł z krzesła na głos wujka. Prędko schował jeden z komiksów o  swoim ulubionym bohaterze pod grubą książkę o wielu nudnych rzeczach i wetknął nos w lekturę udając, że zawzięcie czyta. 

- Tak wujku? - Spojrzał przez ramię na starca. 

- Jadę z Nyą poszukać ninja a ty zostaniesz na "Perle" na wypadek gdyby wrócili lub dali znaki życia. 

- Hai! - Lloyd zasalutował wracając do lektury. 

   Nya "zaparkowała" na najbliższym wieżowcu. Lloyd, przeszkolony z podstawowych zasad kierowania podniebnym okrętem, wzbił "Perłę" w górę i włączył autopilota by statek spokojnie przemierzał przestrzeń powietrzną nad Ninjago City. A on sam mógł oddać się treningowymi. W postaci gry na konsoli.

~ * ~

   Kelly od kilku minut wpatrywała się w biały sufit machając nogami w powietrzu. W pierwszym momencie, gdy usłyszała słowo "komisariat" miała ochotę wiać gdzie pieprz rośnie. Nigdy nie przepadała i nie będzie przepadać za takimi miejscami. A teraz siłą rzeczy siedziała na takowym posterunku policji a dokładniej - na policyjnej izbie dziecka  już dobre 4 godziny! 

- Zwarjujęęęę - jęknęła poprawiając się na krześle. - Tyłek mi zaraz odpadnie od tego siedzenia. 

   Pozostali zgodzili się z nią w stu procentach.  Wszystkim już dawno zaczęło doskwierać nic nie robienie. Cztery godziny temu policyjny psycholog ich przesłuchał w sprawie ich "kradzieży". Chłopacy zarzekali się na wszystkie święte świętości, że to nie oni ukradli sarkofag. W końcu Kelly , gdy jej cierpliwość przekroczyła czerwoną linię , wypaliła z argumentem: "jak niby takie dzieciaki jak my miały by wynieść z muzeum kilkunasto kilogramowy sarkofag!?" Dopiero wtedy policjantom zaświeciła się lampka nad głową. Ale nawet to nie pomogło żeby ich wypuścili. Tak, więc tkwili na izbie do teraz a policjanci nic nie robili. 

- Zaraz wyskoczę przez okno - mruknęła Thifer zeskakując, dosłownie,  z krzesła. Rozprostowała kręgosłup. - Albo coś rozwalę... - Rozejrzała się za przedmiotami, które mogłyby się nadawać do rozwałki. Nic jednak prócz 5 plastikowych i niewygodnych krzeseł oraz stolika nie znalazła. Siedzieli w kwadratowej klitce z jednym oknem. 

- Ty przynajmniej masz, czym rozwalić, nam pozostały tylko pięści - odezwał się Kai o dziwo normalnym tonem niezachęcającym do sprzeczki. Najwyraźniej i jego ta sytuacja zmęczyła podobnie jak Jay'a i Zane'a którzy oparłszy się o swoje ramiona posnęli. 

   Kelly odrzuciła włosy do tyłu. 

- Trzeba było odegrać podobną scenkę. 

   Gdy policjanci zawieźli ich na komisariat zażądali oddania "metalowych zabawek" - czyt. broni. Chłopcy po chwili wahania oddali je, ale Kelly dobrze wiedziała, co się stanie, gdy ktoś inny prócz niej dotknie broni. Zaliczy twarde lądowanie na ścianie. Tak więc, aby zachować broń, która może im się przydać odegrała rolę "biednej dziewczynki, której rodzice zmarli, gdy była mała, opiekę nad nią sprawował dziadek, ale i ten umarł i w spadku pozostawił jej tą oto niegroźną katanę, jako dziedzictwo; a teraz rzekomo wychowuje ją siostra ciotki jej zmarłej matki". Łyknęli to bez problemu i pozostawili jej broń. 

- Nie jestem mistrzem kłamstwa i łzawych historyjek - uciął Smith splatając ręce na torsie. 

   Kelly wzruszyła ramionami. Zasiadła z powrotem na krześle po turecku. Ułożyła katanę na nogach. 

- Nawet nie wiesz ile podobnych wymyślałam w dzieciństwie. Wiele razy mi tyłek ratowały. 

- Trzeba mieć talent - odezwał się cicho Cole ze wzrokiem wbitym w pustą przestrzeń przed sobą - aby wpakować się w takie bagno jak my. Masz może w tym arsenale, jakąś historię, aby nas stąd wypuścili? 

   Kelly otworzyła usta, aby odpowiedzieć, ale w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł ten sam policjant nr 1 co wcześniej. 

- Jedziecie z nami do muzeum i oddacie sarkofag - zakomunikował. 

- I puści nas pan wolno? - zawołał Jay nagle przebudzony. 

    Funkcjonariusz pokręcił wolno głową. 

- O tym zadecyduje dyrektor muzeum. No, zbierać się, im szybciej to załatwimy tym szybciej rozpocznę weekend.

~ * ~ 

   

- Przepraszamy, że ukradliśmy sarkofag! - Ninja ukłonili się w pas przed dyrektorem muzeum - przygarbionym 50-latkiem. 

   Zane zmarszczył brwi. 

- Ale przecież my nic nie... AŁ! - sójka w bok od Kelly i jej mordercze spojrzenie zamknęły mi buzię. - Ja też przepraszam! 

   Dyrektor muzeum popatrzył po kolei po tych małych dzieciakach w piżamach. Zaskakujące jak takie małe szkraby zdołały dokonać czegoś takiego...  Zwrócił się do nich słabym głosem:

- Przyjmuję wasze przeprosiny, ale bardziej zależy mi na tym abyście oddali/wskazali mi miejsce gdzie są kości Grandalikusa...

   Kai wybuchnął. Wyprostował się jak struna. 

- Co to to nie; szkieletu nie ukradliśmy! - krzyknął. Jego podminowany ton odbił się echem od pustego hallu.  

   Cole myślał bardziej trzeźwo. 

- Szkielet Grandala zniknął? - zdziwił się. Wymienił spojrzenia z drużyną. 

- No ładnie jeszcze szkielet ukradliście; co z was wyrośnie - westchnął policjant nr 1. 

- Osoby, które będą ratować wam tyłki, gdy będziecie kryć się po kątach! - wykrzyknęła Kelly wypuszczając na wolność swoją niechęć do wszelakich służb "sprawiedliwości".  

   Zmęczony Życiem Funkcjonariusz spojrzał na nią rozpoczynając wojnę na spojrzenia. Po chwili odwrócił wzrok a Kelly zadowolona spojrzała maślanymi oczkami na dyrektora.

- Niech nam pan uwierzy, że nie ukradliśmy tego szkieletu! Może zrobił to ktoś inny... - Dyrektor poklepał Kelly po głowie, przez co lekko się zmieszała i  zamilkła. 

- Wierzę ci dziecino, ale to nie zmienia faktu, że straciliśmy cenny eksponat. - Zwrócił się do policjanta: - Zajmę się nimi póki nie przyjadą ich rodzice - zapewnił. - Może pan wracać na służbę. 

   Policjant wyraźnie zadowolony odmaszerował i mógł cieszyć się wolnością. Czego nie można było powiedzieć o mini wojownikach. 

   Dyrektor usadził ich na ławce w hallu. 

- Na prawdę nie możemy już sobie pójść? - jęknął Jay. 

   50-latek może i wyglądał na miłego, ale jeszcze bardziej był uparty. 

- Musicie tu poczekać do momentu jak przyjadą wasi rodzice. 

   Kelly chciała palnąć: "A co jak ktoś nie ma rodziców"? Ale w porę ugryzła się w język. Jeszcze by z powrotem wsadzili ją do sierocińca. Chociaż teoretycznie miała prawnego opiekuna. Ale kto tam ogarnie ten system... 

- Super, czyli od jednej poczekalni do drugiej - fuknął Kai i oparł się plecami o jedną z kolumn, między którymi stała ich ławka. 

- Musimy jakoś zawiadomić Mistrza, że 1) utknęliśmy w miniaturowych ciałach; 2) że Grandal prawdopodobnie ożył - oznajmił Cole. 

- Czyli czar Mega Broni nie tylko nas zmienił w dzieciaków; odmłodził też Grandala, który teraz jest żywy i buszuje po mieście. - Dopiero, gdy Kelly wypowiedziała te słowa ich sens w nich uderzył. Znów krzyknęli zwracając na siebie uwagę dyrektora i jego asystenta, który się zjawił. 

   Jay zeskoczył z ławki i stanął przed nimi blady jak kreda. 

- Cz-czyli co, Grandal jest teraz na wolności,  żywy, i jak to powiedział Garmadon: nie spocznie póki nie wykończy swoich ofiar, czyli w tym wypadku NAS!?

   Pozostali powoli kiwnęli głowami. Jay opadł na podłogę. Zerknął na mężczyzn. 

- Nie możemy tu tak siedzieć! - syknął cicho. 

- No, co ty nie powiesz - odparł Kai. 

- Musimy jakoś zawiadomić Sensei'a że żądna krwi bestia buszuje po mieście - uznał Bucket. Podrapał się w podbródek  - W sumie dziwne, że jeszcze nikt tego nie zgłosił... Może się ukrywa? 

- I czyha na nas! - pisnął Walker. 

   Kelly podczas całej tej rozmowy bacznie rozglądała się po hallu. Po ich lewej stronie przy biletomatach stała mini budka telefoniczna - telefon otoczony z dwóch stron szybą. Obmacała kieszenie. Nic nie mówiąc ześlizgnęła się na ziemię i podreptała w stronę właścicieli muzeum. Chłopaki zamilkli i powiedli za nią zaintrygowanymi spojrzeniami. Zamierzała zabić mężczyzn, aby dali im spokój? Jej plany okazały się zgoła inne. 8-latka splotła ręce przed sobą w koszyczek i zaczęła kręcić lekko biodrami na boki. Dyrektor nachylił się nad nią i uważnie słuchał. Nie wiedzieli jednak, o czym.  Po chwili skinął głową i wyciągnął coś z kieszeni; dał miniaturowej Kelly. Brunetka ukłoniła się i zawróciła. Skierowała się na koniec hallu. Przechodząc obok towarzyszy posłała im tryumfalny i chytry uśmieszek podrzucając garść monet w dłoni. 

   Podbiegła do budki i wrzuciła monety, które dostała od dyrektora. Czasami duże błękitne oczy się przydawały, zwłaszcza, gdy potrzebowało się zadzwonić do "ciotki" nie wzbudzając podejrzeń. Zadziwiające jak ludzie czasem jednak wierzą małym dzieciom... Wrzuciwszy monety zadarła głowę. Słuchawka znajdowała się na samej górze skrzynki. Stanęła na palcach i wyciągnęła rękę - za daleko. Podskoczyła. Prawie, prawie... Kto ustawia telefon tak wysoko!? 

   Poczuła, że ktoś unosi ją do góry i sadza na swoich barkach tym samym sprawiając, że była na tyle wysoka, aby dosięgnąć słuchawki. 

- Dzięki Cole. -  Wybrała numer i przyłożyła słuchawkę do ucha. Upłynęły cztery sygnały nim po drugiej stronie odezwał się dziecięcy głos. 

- "Perła" wojowników ninja - zakomunikował Lloyd Garmadon. 

- Lloyd, gdzie jest Sensei Wu? 

- Kelly, gdzie wy byliście?! Sensei z Nyą właśnie poszli was szukać.

   Kelly zachybotała się omal nie tracąc równowagi. 

- Nie wierć się - syknęła do Bucket'a.

- Sorki. 

- Dobra, słuchaj mamy mały problem. - Prawie prychnęła śmiechem, gdy zrozumiała paradoks. - Twój ojciec ożywił za pomocą Mega Broni Grandala ogromną bestię, która teraz bryka po mieście! 

- Że co zrobił?!

   Usłyszała odgłos spadającego z krzesła ciała. 

- Nie ważne; opowiemy ci wszystko za kwadrans w restauracji pod bobrem, wiesz gdzie to? 

- Yyy tak, wiem. 

- To za kwadrans się tam widzimy. A i weź zapasowe bronie chłopaków, bo biedacy swoje wcześniejsze stracili. 

- Dobra, zaraz będę! 

   Kelly odłożyła słuchawkę i zeskoczyła z barków lidera. Pozostali już się wokół niej zgromadzili. 

- Za kwadrans? - Kai uniósł sceptycznie brwi. - Jak chcesz znaleźć się w tym pubie za 15 minut skoro nadal siedzimy tutaj!? 

   Brunetka potarła ręce. 

- Zdajcie się na moje zawodowe umiejętności a za trzy minuty stąd wyjdziemy - zapewniła z wilczym błyskiem w oku.

~ * ~ 

    Trzy minuty faktycznie okazały się trzema minutami. Kelly wyhaczyła dogodny moment, kiedy dyrektor wraz z asystentem byli pochłonięci rozmową zwrócenie do nich plecami. Poderwała się z ziemi i dała sygnał pozostałym. Pięć małych przygarbionych postaci ruszyło korytarzykiem w stronę  drzwi. Osłonę zapewniały im rozstawione co dwa metry grube kolumny. Kelly otwierająca pochód zwinnie przeskakiwała z jednej do drugiej. Zatrzymywała się, wyglądała, dawała znak reszcie, ruszała dalej - i tak przez dwie minuty. Ostatnie 60 sekund zajęło im rozpracowanie drzwi. Okazało się że były zamknięte na kartę magnetyczną gdyż całe muzeum po tym jak skradziono eksponaty zostało zamknięte. Ale i to nie sprawiło 8-latce problemu. Wyciągnęła z kieszeni smycz z białą prostokątną kartą i identyfikatorem należącym do Germana Rołsoła (zjadłabym rosół). Przyłożyła kartę do drzwi, popchnęła i nim ktokolwiek zdążył zareagować wypadła razem z resztą przed muzeum. Od razu pociągnęła ich dalej byle jak najszybciej zostawić za sobą muzeum; wcześniej zawiesiła smycz na klamce.  Przystanęli dopiero za zakrętem. 

- Jak tyś...? - przez zadyszkę albo i podziw słowa ugrzęzły Cole'owi w gardle. 

-... mu zabrała tą kartę!? - dokończył za niego Smith. 

   Kelly uśmiechnęła się jak niewinne dziecko - słodko i promiennie.

- Tajemnica zawodowa - szepnęła i puściła im oczko. 

   Nie zwlekając ruszyła przed siebie. Nie podzieliła się swoimi kieszonkowymi zdolnościami. W końcu to "tajemnica zawodowa". Teraz mogli udać się do pub'u i tam we względnym spokoju poczekać na Lloyd'a.